- Porque o Espírito sopra por onde quere, é dicir de xeito aberto, plural e innovador, non temos dereito a secuestralo e poñelo a dispor da nosa comenencia e do noso único interese. E inda que isto, por pouco que o pensemos, vémolo claro e lóxico, logo, na nosa vida e na relación con Deus, non acabamos de entendelo. De aí que nos vaiamos facendo unha vida de fe á nosa imaxe e semellanza, modulando e facendo de Deus o que nos gusta e convén en cada momento, coma se fose un monicreque que movemos coas mans e lle facemos dicir o que nós queremos. E isto pásalle tanto aos que confunden goberno con poder e autoritarismo dentro da Igrexa, como aos que pensan que eles son os únicos que están e teñen a verdade, e quen non se identifique con eles está fóra da Igrexa, e se non está, hai que botalo. E se sempre foi así –tampouco imos agora rachar as vestiduras por iso-, dun tempo a esta parte a cousas parece que vai collendo máis forza. Parece que volve o medo no canto da liberdade, e a imposición en vez da proposta. Isto leva a que a imaxe de Deus como quen escoita, anima, quere e invita á confianza e ao amor, se torne de novo no ollo acusador que castiga e condena, coma se foramos nenos pequenos cheos de medo e inseguridade. Diante disto, é necesario volver ás fontes, e a mellor, por non dicir a única, é a Palabra de Deus. Nela imos vendo como non é o “todos en fila e a formar” o que a move e alenta, senón o sopro do Espírito que dá lugar á pluralidade de formas, maneiras e concrecións múltiples do facer dos cristiáns no medio do noso mundo. Un facer que debe partir da reflexión e da capacidade que cada un de nós temos para, de xeito autónomo, maduro e responsable, sen necesidade de “carabinas que nos vixíen” dar resposta á nosa tarefa de ser testemuñas da presenza de Deus no medio do mundo. E isto non se pode facer máis que na confianza e no diálogo, especialmente neste momento de tanta dificultade e no que tantas persoas perden traballo, dereitos e mesmo recoñecemento da súa dignidade por mor dun liberalismo egoísta e insolidario que só busca o ben dos poderosos e esquece a dignidade dos empobrecidos. Non son logo os celos, senón a confianza o que Deus nos ofrece e invita a vivir. Ninguén ten o monopolio da verdade.
- As palabras de Santiago volven insistir en que se as persoas, imaxe e semellanza de Deus, non son razón e tarefa do noso actuar, todo canto fagamos non é máis que abuso, manipulación e mentira. Cando esquecemos que a dignidade do outro faino igual a min, canto fagamos vólvese contra nós e empórcanos as mans e o pensamento, pois o que facemos é para o noso propio interese e desde o egoísmo máis radical. De aí que Santiago nos lembre onde teñen que estar os centros non só das nosas convicións, senón do noso actuar e da razón que nos leva a facelo. Que actualidade teñen estas palabras neste momento!. E Santiago non fai política, senón que se limita a aplicar á realidade as palabras de Xesús en defensa dos que son maltratados e utilizados como cousas e non como persoas. Acaso hoxe non se pagan xornais de miseria, se recortan dereitos, se minte para os que xa gañan máis sigan facéndoo a custa dos explotados ou se xustifican, se pechan empresas ou se recortan plantillas só por non gañar tanto coma hai ben pouco?. Logo non vemos como, no nome de non sabemos moi ben que, se suprimen axudas e servizos aos maiores, medios para a sanidade ou para a educación?. Vemos logo que inda que pasaron vinteún séculos, a cobiza do ser humano é a mesma, polo que as palabras da carta que hoxe lemos como segunda lectura, non só seguen a ter actualidade e vixencia, senón que, se cabe, hoxe téñenma máis ca nunca. E por que pasa isto?. O mesmo Santiago nolo di ao final do texto: porque as persoas esquecemos o que somos, e cebamos os nosos corazóns nos praceres para o día da matanza, condenando ao xusto, e aproveitándonos del no nome do progreso e dos beneficios.
Se queremos estar non contra Xesús senón con El, xa é tempo de que nos
paremos a pensar se o noso actuar, que dicimos de cristiáns, responde a esta
palabra que sempre quere estimular e alentar a nosa vida. E se somos pedra de
escándalo pola nosa maneira de facer as cousas, non nos queda outra que virar o
rumbo e encarar canto facemos e dicimos coa claridade e fondura que nos ofrece
o evanxeo, sabendo que se queremos estar con El, e sen ser doado o camiño,
temos que poñernos a camiñar xa.
