IV DOMINGO DE ADVENTO
Dentro de só catro días é xa “Noite Boa”. A espera e a
esperanza de todo o tempo de Advento concéntranse e apúranse, pois, hoxe coa
pronta chegada de Xesús.
Neste
último domingo de Advento propónsenos no Evanxeo, para a nosa meditación e
preparación comunitaria da chegada agarimosa de Xesús onda nós, un fermoso e
entrañábel texto de Lucas.
A mociña
María, chea de graza, ou mellor, tal como comentabamos noutro domingo,
“enchida” por Deus da graza do seu Espírito, adiántase con presteza (“con moita
présa”, dinos Lucas), con moita xenerosidade e humildade, a percorrer o camiño
que a leva á casa da súa curmá, Isabel. Tanto María como Isabel están á espera
de dar a luz. Isabel á espera do seu neno Xoán, o futuro anunciador ou
precursor do Señor, e María á espera de agasallarnos co infinito don de Deus:
Xesús, irmán noso e fillo benquerido de Deus Pai.
Toda a
liturxia de hoxe (como tamén en xeral a do Advento e Nadal) é, en realidade,
relato ou loanza dun encontro. Dun encontro marabilloso: o de Deus con nós, e o
de cada un de nós con tódalas persoas deste noso complicado mundo, irmáns
nosos, irmás nosas.
Deus é
desde sempre encontro fondo e misterioso. Desde a eternidade éo na súa
misteriosa Trindade. Encontro inimaxinábel, impenetrábel para nós, entre o Pai,
o Fillo e o Espírito. Pois ben, este íntimo encontro divino, tan fondo e íntimo
que por iso mesmo non podemos falar máis que dun só Deus, quere e decide
ampliarse ou manifestarse máis alá (por así dicilo) do interior de Deus mesmo
cara ó encontro concreto, histórico, con nós en Xesús.
Deste
modo, María, antes có precursor Xoán Bautista, convértese nese seu presto
camiñar cara ó encontro coa súa curmá Isabel na primeira precursora de Xesús.
Ela anuncia coa súa presenza a presenza de Xesús nela perante Isabel e perante
o seu fillo Xoán que está para nacer. María leva consigo ó Xesús que vai nacer.
Por medio dela, faise Deus presente en Xesús, mesmo antes do seu nacemento,
entre os próximos a María.
Encontro agarimoso de dúas mulleres que se
queren, que se estiman e que mutuamente se axudan. Encontro anticipado de Xoán
con Xesús, que enche de alegría ó neno Xoán que está tamén para nacer e ó que
fará “brincar de alegría” no seo da súa nai.
Desde o acontecemento de Xesús, o Deus
feito home coma nós, os encontros de Deus cos seres humanos realízanse como
encontros igualitarios, amorosos, xenerosos, servizais. Só así poden ser
encontros verdadeiramente salvíficos. Deus salva, verte o seu Espírito, dende a
proximidade e fraternidade de Xesús. Non dende o “ordeno e mando”, desde o
imperio, desde o poder ou desde a intimidación ou a angustia.
É así como
estamos preparándonos verdadeiramente para o próximo encontro da Noite Boa con
Xesús. Unha noite á que xustamente chamamos “boa” porque ela é todo o contrario
de raios e tormentas, medos e desazos, turbulencias ou violencias. Os relatos
evanxélicos do nacemento de Xesús e as tradicións dos nosos nacementos
artísticos e populares soubérono expresar moi ben. Un encontro que se realiza
no máis espontáneo e inmediato da natureza: alí onde flúe clara a auga e se
pode tocar o manso brión, entre años e ovelliñas, á beira do boi quente e
tranquilo e da fermosa e quieta muliña. Símbolos todos que falan co seu
silencio e coa súa soa presenza de paz, tranquilidade, humildade e irmandade universal.
Estamos
todos necesitados, ó longo das nosas vidas, desta aura propia do Nadal que está
a chegar. Mais non debemos estar só á espera de que eses encontros nos cheguen.
Debemos ofrecer nós mesmos este tipo de encontros ós demais. Revestírmonos do
espírito de Xesús, que é o espírito de Deus, e actuar co ímpeto e a forza que
procede dese mesmo espírito nos nosos encontros e relacións con tódalas
persoas. Sobre todo con aquelas que poidan estar máis necesitadas destes
encontros fraternais e amorosos.
A vida
humana, toda ela, está chea de encontros. Que estes encontros se convertan en
desencontros depende en boa parte de nós. Quero dicir, depende de nós en canto
esteamos ou non “enchidos” dese espírito co que María foi ó encontro de Isabel
ou co que o neno Xesús se encontrou co neno Xoán. Porque, en definitiva, sempre
é Deus o que mobiliza e dá forzas e arte para a realización deses encontros.
Encontros que están sempre, por moi humanos que sexan e deban ser, aureolados
de divindade.
Encontros
que poden ocorrer no silencio, é dicir, sen palabras. Semellantes a ese “pai ou
nai de tódolos encontros” que é o encontro no Nadal de Deus coa humanidade. O
encontro cun neno que nin sequera sabe falar, mais, iso si, que está disposto a
querer e a ser querido. Para que sexa verdade aquilo de Xoán de que Deus é
“amor”.
A mediados
do século pasado escribiu en Vigo José Luis Martín Vigil unha novela moi
lida, admirada e reeditada que leva como título “La vida sale al encuentro”. É
ben verdade. Toda vida está tecida de encontros. Encontros cos pais, cos irmáns
e irmás, cos amigos e amigas, con esposos ou esposas, cos fillos ou cos netos,
cos estraños e diferentes. Encontros cos acontecementos agradables ou
desagradables da vida, coas ideas, coa nosa conciencia, coa nosa vida toda e
coa dos demais, coa morte dos que estimamos ou queremos, coa espera e coa
esperanza, co medo da nosa propia morte, etc. E, a través de todo isto,
encontro con nós mesmos e co Deus que está no fondo e nos alicerces mesmos de
todo este tipo de encontros.
O que non
é posíbel é vivirmos á marxe de moitos destes encontros. Hoxe, a poucos días xa
da Noite Boa, deberiamos prepararnos mental e cordialmente para o encontro de
tódolos encontros que se concentra nun humilde lugar onde Deus se fai humano e
os humanos recibimos a posibilidade de sermos verdadeiramente semellantes a
Deus, de participarmos realmente da propia natureza divina.
Un plan
tan grandioso e inimaxinábel que só un Deus verdadeiramente namorado de nós
pode concibir. Aquí so cabe agradecer e corresponder.
Manuel Cabada Castro
A data da *canonización da beata Teresa de Calcuta será
comunicada polo Papa o próximo mes de febreiro, durante o próximo Consistorio
ordinario (asemblea coa presenza de cardeais), pero todo indica que a data na
que a monxa de orixe albanesa subirá aos altares será o 4 de setembro de 2016,
o domingo máis próximo ao 5 de setembro, data na que morreu en 1997, ademais
espérase que sexa un dos grandes eventos que se producirán no marco do Ano
Santo Extraordinario da *Misericordia.
