A Transfiguración
do Señor é particularmente importante para nós polo que vén a significar. Por
unha parte, significa o que Cristo é; Cristo que se manifesta como o que Él é
ante os seus discípulos: como Fillo de Deus. Pero, ademais, ten para nós un
significado moi importante, porque vén a indicar o que somos nós, ao que
estamos chamados, cal é nosa vocación.
Cando Pedro ve a
Cristo transfigurado, resplandecente como o sol, coas súas vestiduras brancas
como a neve, o que está a ver non é simplemente a Cristo, senón que, dalgún
xeito, estase a ver a si mesmo e a todos nós. O que San Pedro ve é o estado no
cal nós gloriosos viviremos pola eternidade.
É un misterio o
feito de que nós vaiamos encontrarnos na eternidade en corpo e alma. E Cristo,
coa súa verdadeira humanidade, vén a darnos a explicación deste misterio.
Cristo convértese, por así dicir, na garantía, na certeza de que,
efectivamente, a nosa persoa humana non desaparece, de que o noso ser, a nosa
identidade tal e como somos, non se remata.
Está moi dentro
do corazón do home o anhelo de felicidade, o anhelo de plenitude. Moitas das
cousas que facemos, facémolas precisamente para ser felices. Eu pregúntome se
teremos pensado algunha vez que a nosa felicidade está unida a Xesucristo; máis
aínda, que a Transfiguración de Cristo é unha manifestación da verdadeira
felicidade.
Se dalgún xeito
nós quixésemos entender esta unión, poderiamos tomar o Evanxeo e considerar
algúns dos aspectos que nos deixa entrever. En primeiro lugar, a felicidade é
ter a Cristo no corazón como o único que enche a alma, como o único que dá
explicación a todas as obscuridades, como di Pedro: " Que bo é estar aquí
contigo! ". Pero, ao mesmo tempo, ter a Cristo como o único que potencia
ao máximo a nosa felicidade.
As persoas
humanas ás veces pretendemos ser felices por nós mesmos, connosco mesmos, pero
acabamos decatándonos de que iso non se pode. Cantas veces hai amarguras
tremendas nos nosos corazóns, cantas veces hai pozos de tristura que un pode
tocar cando vai camiñando pola vida.
Sabemos nós
encher eses pozos de tristura, de amargura ou de cegueira coa auténtica
felicidade, que é Cristo? Cando temos na nosa alma unha decepción, un problema,
unha loita, unha inquietude, unha frustración, sabemos autenticamente meter a
Xesucristo dentro do noso corazón dicíndoo: «Que bo é estar aquí!»?
Hai unha segunda
parte da felicidade, a cal se ve simbolizada na presenza de Moisés e de Elías.
Moisés e Elías, para a mentalidade xudía, non son simplemente dous personaxe
históricos, senón que representan o primeiro a Lei, e o segundo aos Profetas.
Eles fálannos da plenitude que é Cristo como Palabra de Deus, como
manifestación e revelación do Señor ao seu pobo. A plenitude é parte da
felicidade. Cando un se sente triste é porque algo falta, é porque non ten
algo. Cando unha persoa nos entristece, no fondo, non é por outra cousa senón
porque nos quitou algo do noso corazón e da nosa alma. Cando unha persoa nos
defrauda e nos causa tristura, é porque non nos deu todo o que nós esperabamos
que nos dese. Cando unha situación nos pon tristes ou cando pensamos en alguén
e nos entristecemos é porque hai sempre unha ausencia; non hai plenitude.
A Transfiguración
do Señor fálanos da plenitude, fálanos de que non existen carencias, de que non
existen limitacións, de que non existen ausencias. Cantas veces as ausencias
dos seres queridos son tremendos motivos de tristura e de pena. Ausencias físicas
unhas veces, ausencias espirituais outras; ausencias producidas por unha
distancia que hai en quilómetros medibles, ou ausencias producidas por unha
distancia afectiva.
Aprendamos a
compartir con Cristo todo o que Él veu a facer este mundo. Saber ofrecernos,
ser capaces de entregarnos ao noso Señor cada día para resucitar con Él cada
día. "Se con Él morremos -di San Pablo- resucitaremos con Él. Se con Él
sufrimos, gozaremos con Él". A Transfiguración vén a significar, dunha
forma moi particular, a nosa unión con Cristo.
Oxalá que neste
día non nos quedemos simplemente a ver a Transfiguración como un milagre máis,
talvez un pouquiño máis espectacular por parte de Cristo, senón que, vendo a
Cristo Transfigurado, nos decatemos de que esa é a nosa identidade, de que aí
está a nosa felicidade. Unha felicidade que imos ser capaces de ter soa e
unicamente a través da comuñón cos demais, a través da comuñón con Deus. Unha
felicidade que non vai significar outra cousa senón a plenitude absoluta de
Deus e de todo o que nós somos na nosa vida; unha felicidade á que imos chegar
a través dese estar con Cristo todos os días, morrendo con Él, resucitando con
Él, identificándonos con Él en todas as cousas que fagamos.
Pidamos para nós
a graza de identificarnos con Cristo como fonte de felicidade. Pidámola tamén
para os que están dentro do noso corazón e para aquelas persoas que non son
capaces de encontrar que estar con Cristo é o mellor que un home ou que unha
muller poden ter na súa vida.
