Reflexión

A Transfiguración do Señor é particularmente importante para nós polo que vén a significar. Por unha parte, significa o que Cristo é; Cristo que se manifesta como o que Él é ante os seus discípulos: como Fillo de Deus. Pero, ademais, ten para nós un significado moi importante, porque vén a indicar o que somos nós, ao que estamos chamados, cal é nosa vocación.

Cando Pedro ve a Cristo transfigurado, resplandecente como o sol, coas súas vestiduras brancas como a neve, o que está a ver non é simplemente a Cristo, senón que, dalgún xeito, estase a ver a si mesmo e a todos nós. O que San Pedro ve é o estado no cal nós gloriosos viviremos pola eternidade.

É un misterio o feito de que nós vaiamos encontrarnos na eternidade en corpo e alma. E Cristo, coa súa verdadeira humanidade, vén a darnos a explicación deste misterio. Cristo convértese, por así dicir, na garantía, na certeza de que, efectivamente, a nosa persoa humana non desaparece, de que o noso ser, a nosa identidade tal e como somos, non se remata.

Está moi dentro do corazón do home o anhelo de felicidade, o anhelo de plenitude. Moitas das cousas que facemos, facémolas precisamente para ser felices. Eu pregúntome se teremos pensado algunha vez que a nosa felicidade está unida a Xesucristo; máis aínda, que a Transfiguración de Cristo é unha manifestación da verdadeira felicidade.

Se dalgún xeito nós quixésemos entender esta unión, poderiamos tomar o Evanxeo e considerar algúns dos aspectos que nos deixa entrever. En primeiro lugar, a felicidade é ter a Cristo no corazón como o único que enche a alma, como o único que dá explicación a todas as obscuridades, como di Pedro: " Que bo é estar aquí contigo! ". Pero, ao mesmo tempo, ter a Cristo como o único que potencia ao máximo a nosa felicidade.

As persoas humanas ás veces pretendemos ser felices por nós mesmos, connosco mesmos, pero acabamos decatándonos de que iso non se pode. Cantas veces hai amarguras tremendas nos nosos corazóns, cantas veces hai pozos de tristura que un pode tocar cando vai camiñando pola vida.

Sabemos nós encher eses pozos de tristura, de amargura ou de cegueira coa auténtica felicidade, que é Cristo? Cando temos na nosa alma unha decepción, un problema, unha loita, unha inquietude, unha frustración, sabemos autenticamente meter a Xesucristo dentro do noso corazón dicíndoo: «Que bo é estar aquí!»?

Hai unha segunda parte da felicidade, a cal se ve simbolizada na presenza de Moisés e de Elías. Moisés e Elías, para a mentalidade xudía, non son simplemente dous personaxe históricos, senón que representan o primeiro a Lei, e o segundo aos Profetas. Eles fálannos da plenitude que é Cristo como Palabra de Deus, como manifestación e revelación do Señor ao seu pobo. A plenitude é parte da felicidade. Cando un se sente triste é porque algo falta, é porque non ten algo. Cando unha persoa nos entristece, no fondo, non é por outra cousa senón porque nos quitou algo do noso corazón e da nosa alma. Cando unha persoa nos defrauda e nos causa tristura, é porque non nos deu todo o que nós esperabamos que nos dese. Cando unha situación nos pon tristes ou cando pensamos en alguén e nos entristecemos é porque hai sempre unha ausencia; non hai plenitude.

A Transfiguración do Señor fálanos da plenitude, fálanos de que non existen carencias, de que non existen limitacións, de que non existen ausencias. Cantas veces as ausencias dos seres queridos son tremendos motivos de tristura e de pena. Ausencias físicas unhas veces, ausencias espirituais outras; ausencias producidas por unha distancia que hai en quilómetros medibles, ou ausencias producidas por unha distancia afectiva.

Aprendamos a compartir con Cristo todo o que Él veu a facer este mundo. Saber ofrecernos, ser capaces de entregarnos ao noso Señor cada día para resucitar con Él cada día. "Se con Él morremos -di San Pablo- resucitaremos con Él. Se con Él sufrimos, gozaremos con Él". A Transfiguración vén a significar, dunha forma moi particular, a nosa unión con Cristo.

Oxalá que neste día non nos quedemos simplemente a ver a Transfiguración como un milagre máis, talvez un pouquiño máis espectacular por parte de Cristo, senón que, vendo a Cristo Transfigurado, nos decatemos de que esa é a nosa identidade, de que aí está a nosa felicidade. Unha felicidade que imos ser capaces de ter soa e unicamente a través da comuñón cos demais, a través da comuñón con Deus. Unha felicidade que non vai significar outra cousa senón a plenitude absoluta de Deus e de todo o que nós somos na nosa vida; unha felicidade á que imos chegar a través dese estar con Cristo todos os días, morrendo con Él, resucitando con Él, identificándonos con Él en todas as cousas que fagamos.

Pidamos para nós a graza de identificarnos con Cristo como fonte de felicidade. Pidámola tamén para os que están dentro do noso corazón e para aquelas persoas que non son capaces de encontrar que estar con Cristo é o mellor que un home ou que unha muller poden ter na súa vida.