MENSAXE PASCUAL DO PAPA FRANCISCO 2016

Queridos irmáns e irmás, Feliz Pascua!

Xesucristo, encarnación da misericordia de Deus, morreu en cruz por amor, e por amor resucitou. Por iso hoxe proclamamos: Xesús é o Señor!

A súa resurrección cumpre plenamente a profecía do Salmo: «A misericordia de Deus é eterna», o seu amor é para sempre, nunca morre. Podemos confiar totalmente nel, e dámoslle grazas porque descendeu por nós ata o fondo do abismo.

Ante as simas espirituais e morais da humanidade, ante ao baleiro que se crea no corazón e que provoca odio e morte, soamente unha infinita misericordia pode darnos a salvación. Só Deus pode encher co seu amor este baleiro, estas fosas, e facer que non nos afundamos, e que podamos seguir avanzando xuntos cara á terra da liberdade e da vida.

O Papa saúda aos fieis; Martha Calderon/ AciPrensa

O anuncio gozoso da Pascua: Xesús, o crucificado, «non está aquí, resucitou!» (Mt 28,6), ofrécenos a certeza consoladora de que se salvou o abismo da morte e, con iso, quedou derrotado o loito, o pranto e a angustia (cf. Ap 21,4). O Señor, que sufriu o abandono dos seus discípulos, o peso dunha condena inxusta e a vergoña dunha morte infame, fainos agora partícipes da súa vida inmortal, e concédenos a súa mirada de tenrura e compaixón cara aos famentos e sedientos, os estranxeiros e os encarcerados, os marxinados e descartados, as vítimas do abuso e a violencia. O mundo está cheo de persoas que sofren no corpo e no espírito, mentres que as crónicas diarias están repletas de informes sobre delitos brutais, que a miúdo se cometen no ámbito doméstico, e de conflitos armados a gran escala que someten a poboacións enteiras a probas indicibles.

Cristo resucitado indica camiños de esperanza á querida Siria, un país desgarrado por un longo conflito, co seu triste rastro de destrución, morte, desprezo polo dereito humanitario e a desintegración da convivencia civil. Encomendamos ao poder do Señor resucitado as conversacións en curso, para que, coa boa vontade e a cooperación de todos, se poidan recoller froitos de paz e emprender a construción unha sociedade fraterna, respectuosa da dignidade e os dereitos de todos os cidadáns. Que a mensaxe de vida, proclamado polo anxo xunto á pedra removida do sepulcro, afaste a dureza do noso corazón e promova un intercambio fecundo entre pobos e culturas nas zonas da conca do Mediterráneo e de Medio Oriente, en particular en Iraq, Iemen e Libia. Que a imaxe do home novo, que resplandece no rostro de Cristo, fomente a convivencia entre israelís e palestinos en Terra Santa, así como a dispoñibilidade paciente e o compromiso cotián de traballar na construción dos cimentos dunha paz xusta e duradeira a través de negociacións directas e sinceras. Que o Señor da vida acompañe os esforzos para alcanzar unha solución definitiva da guerra en Ucraína, inspirando e apoiando tamén as iniciativas de axuda humanitaria, incluída a de liberar ás persoas detidas.

Que o Señor Xesús, a nosa paz (cf. Ef 2,14), que coa súa resurrección venceu o mal e o pecado, avive nesta festa de Pascua a nosa proximidade ás vítimas do terrorismo, esa forma cega e brutal de violencia que non cesa de derramar sangue inocente en diferentes partes do mundo, como ocorreu nos recentes atentados en Bélxica, Turquía, Nixeria, Chad, Camerún e Costa do Marfil; que leve a bo termo o fermento de esperanza e as perspectivas de paz en África; penso, en particular, en Burundi, Mozambique, a República Democrática do Congo e no Sudán do Sur, lacerados por tensións políticas e sociais.

Deus venceu o egoísmo e a morte coas armas do amor; o seu Fillo, Xesús, é a porta da misericordia, aberta de pao a pao para todos. Que a súa mensaxe pascual se proxecte cada vez máis sobre o pobo venezolano, nas difíciles condicións nas que vive, así como sobre os que teñen nas súas mans o destino do país, para que se traballe en pos do ben común, buscando formas de diálogo e colaboración entre todos. E que se promova en todo lugar a cultura do encontro, a xustiza e o respecto recíproco, o único que pode asegurar o benestar espiritual e material dos cidadáns.

O Cristo resucitado, anuncio de vida para toda a humanidade que reverbera a través dos séculos, convídanos a non esquecer aos homes e as mulleres en camiño para buscar un futuro mellor. Son un xentío cada vez máis grande de emigrantes e refuxiados -incluíndo moitos nenos- que foxen da guerra, a fame, a pobreza e a inxustiza social. Estes irmáns e irmás nosos, atopan demasiado a miúdo no seu percorrido a morte ou, en todo caso, o rexeitamento de quen poderían ofrecelos hospitalidade e axuda.

Que a cita do próximo Cume Mundial Humanitario non deixe de pór no centro á persoa humana, coa súa dignidade, e desenvolver políticas capaces de asistir e protexer ás vítimas de conflitos e outras situacións de emerxencia, especialmente aos máis vulnerables e os que son perseguidos por motivos étnicos e relixiosos.

Que, neste día glorioso, «goce tamén a terra, alagada de tanta claridade» (Pregón pascual), aínda que sexa tan maltratada e vilipendiada por unha explotación ávida de ganancias, que altera o equilibrio da natureza. Penso en particular ás zonas afectadas polos efectos do cambio climático, que en ocasións provoca seca ou inundacións, coas consecuentes crises alimentarias en diferentes partes do planeta.

Cos nosos irmáns e irmás perseguidos pola fe e pola súa fidelidade ao nome de Cristo, e ante o mal que parece prevalecer na vida de tantas persoas, volvamos escoitar as palabras consoladoras do Señor: «Non teñades medo. Eu vencín ao mundo!» (Xn 16,33). Hoxe é o día brillante desta vitoria, porque Cristo derrotou á morte e a súa resurrección fixo resplandecer a vida e a inmortalidade (cf. 2 Tm 1,10). «Sacounos da escravitude á liberdade, da tristeza á alegría, do loito á celebración, da escuridade á luz, da servidume á redención. Por iso dicimos ante el: Aleluia!» (Melitón de Sardes, Homilía Pascual).

A quen nas nosas sociedades perderon toda esperanza e o gusto de vivir, aos anciáns atafegados que na soidade senten perder vigor, aos mozos a quen parece faltarlles o futuro, a todos dirixo unha vez máis as palabras do Señor resucitado: «Mira, fago novas todas as cousas... ao que teña sede eu dareille da fonte da auga da vida gratuitamente» (Ap 21,5-6). Que esta mensaxe consolador de Xesús nos axude a todos nós a renovar con maior vigor a construción de camiños de reconciliación con Deus e cos irmáns.

Saúdos de Pascua do Santo Pai

Queridos irmáns e irmás, desexo renovar os meus desexos de Boa Pascua a todos vostedes, vindos a Roma desde diversos países, como tamén a cuantos se conectaron a través da televisión, a radio e outros medios de comunicación. Que poida resoar nos vosos corazóns, nas vosas familias e comunidades o anuncio da Resurrección, acompañado da calorosa luz da presenza de Xesús vivo: presenza que ilumina, reconforta, perdoa, sosiega... Cristo venceu o mal na raíz: é a Porta da salvación, aberta de pao a pao para que cada un poida atopar misericordia.

Agradézolles a súa presenza e a súa alegría neste día de festa. Un agradecemento particular polo don das flores, que tamén este ano proveñen dos Países Baixos.

Leven a todos a alegría de Cristo Resucitado. E por favor, non esquezan rezar por min.

Bo xantar pascual e ata pronto!

LECTIO

DOMINGO DE PASCUA DE RESURRECCIÓN

            O ano litúrxico vainos levando pouco a pouco polas diversas experiencias cristiás da fe. Vainos poñendo en contacto co Xesús que nace coma nós, aínda que máis pobremente, no Nadal. Na Coresma preparabámonos para sentirmos con el as súas tentacións, as súas renuncias e a súa vida adulta de anuncio da boa nova a todos, de maneira especial ós máis necesitados e carentes de bens deste mundo. E nestes días pasados viviamos con dor e compaixón os padecementos e a morte de Xesús.

            Mais sabiamos tamén que detrás deste aparente fracaso absoluto da súa vida, deste afundirse o sol no horizonte e na noite, ía acontecer un novo rexurdimento. Un amencer de Xesús resucitado, que en adiante non morrerá xa máis. Xesús converteuse así nun sol radiante, que non volverá ter máis solpores. Xoán cóntanos hoxe no evanxeo que a Magdalena foi ó sepulcro moi cedo, “cando aínda era escuro”. Cousa que podemos entender tamén simbolicamente. María Magdalena, e con ela todos nós, camiñamos ou corremos cara á Luz do Resucitado, porque a escuridade non nos vai. Somos todos bolboretas inquedas que voamos cara á luz na noite escura.

            Non hai cousa que máis queiramos cá luz e a vida. E isto sempre e para sempre. Deus púxonos esta querenza no corazón e coa resurrección do seu fillo e irmán noso, Xesús, esta nosa fonda querenza atopa o que busca. A luz e a vida aquí e alén da morte están así en boas mans. Porque Xesús resucitou e se converteu en “Señor” de todo.

            Este é o significado da Resurrección. Xesús e con el a humanidade toda estamos destinados, máis alá das nosas particulares mortes biográficas, a sermos inmortais. Morreremos, si, pero para non volvermos experimentar xa nunca máis angustias mortais. A nosa morte coincidirá co comezo dun novo e definitivo vivir para sempre. Por iso, os primeiros cristiáns loaban a Deus, ó celebraren a Resurrección, dicindo e cantando “aleluia”, como fixestes vós despois da Primeira Lectura. E “aleluia” quere dicir: “loado sexa Deus”.

            “Loado sexa Deus” pola súa grandeza, polos seus grandes plans sobre nós. Porque os pequenos ou grandes padecementos da nosa vida veñen sendo en definitiva moi pouco en comparanza co grandioso destino que nos espera.

            Por iso, dicía Pedro en relación coa resurrección de Xesús que a alegría debería rebordar en nós: “Loado sexa Deus –así nos di el-, que pola súa grande compaixón resucitou a Xesús Cristo da morte e nos fixo renacer a unha vida nova que se nos dá en esperanza [...] Por iso –continúa a dicir Pedro- brincades de alegría, aínda que agora, se fai falta, teñades que sufrir, por un pouco tempo, diferentes probas”.

            A alegría debería ser, pois, un sentimento normal e estábel na vivencia da nosa fe. Desta nosa fe, que ten os seus alicerces no acontecemento pascual da Resurrección do Señor. O domingo de Resurrección é o modelo do que copian tódolos domingos do ano litúrxico. Pois “domingo” quere dicir día do “Señor”, é dicir, de quen “domina” sobre todo. Coa súa resurrección converteuse Xesús en “Señor” de toda a creación e dos tempos todos: pasado, presente e vindeiro.

            En Xesús ten firme alicerce a nosa confianza, pois El é o noso irmán. Da súa Resurrección provén a nosa alegría. Como di a liturxia pascual: “Este é o día que fixo o Señor. Alegrémonos e relouquemos nel”. Da súa resurrección derívase a nosa. Esta vén sendo tamén a razón do dito popular de estarmos alegres “como unhas pascuas”...

            Agora ben, se os discípulos creron porque “viron”, a nosa crenza en Xesús resucitado terá que basearse na nosa “fe”, non na nosa “visión”. Trátase dunha fe que, pola súa parte, está baseada no testemuño dos apóstolos e da igrexa que nace con eles. Pero, pola nosa parte, podemos dicir tamén que, como compensación de non termos vivido nós aquela forte experiencia dos discípulos de Xesús, podemos en cambio sentirmos a alegría das palabras que dalgunha maneira nos dirixe Xesús a todos nós: “Benia os que creron sen veren!”.

            Cómpre, ademais, ter presente que a alegría que sentiron os discípulos pola resurrección de Xesús non era unha alegría intimista ou particular, que cadaquén en certo modo gardaría para si, para o seu propio consolo. Non. Era unha alegría comunitaria, compartida, que ía máis alá dos propios intereses ou preocupacións. Da mesma m

aneira que Xesús non se pechara endexamais en si mesmo, senón que vivira sempre para os demais, facéndonos partícipes incluso da súa resurrección, os seus discípulos non podían proceder doutra maneira. En consecuencia, estaban abertos ós problemas e ás necesidades dos demais. Porque a todos viña dirixida a grandiosa mensaxe de Xesús: a de sermos todos, con el en primeiro lugar, fillos dun mesmo Pai e destinados, máis alá dos límites da nosa existencia particular, a unha resurrección para sempre.

            Todo isto ten aplicación non só a nós, os que formalmente nos chamamos cristiáns, senón á humanidade toda, porque en Xesús resucitado Deus Pai quixo e decidiu dar vida para sempre, máis alá da morte, a todos. Os cristiáns estamos así convocados a encher o mundo enteiro da esperanza de vida que nos vén de Xesús.

            Isto é o que fan os apóstolos e discípulos ó teren a experiencia de Xesús resucitado. Antes ca eles, as mulleres que foron moi cedo a visitar o sepulcro do Señor. Volven axiña para lles anunciar ós apóstolos a resurrección do Señor. Algo similar realizan os diversos apóstolos e discípulos comunicándose mutuamente as aparicións ou experiencias do Señor resucitado que van sucesivamente ocorrendo.

            A través dos tempos e dos séculos recibimos tamén nós por medio do anuncio do evanxeo esta grande e boa nova da resurrección de Xesús e, consecuentemente, da resurrección que nos espera tamén a todos nós.

            Por iso os que recibimos esta grande nova temos que anunciala coa nosa palabra e con nosos feitos, no noso tempo e aquí onde vivimos, a cantos ou non saben dela ou non son capaces de crer nela quizais incluso por ser a nova da resurrección algo tan incríbel, tan marabilloso. E é xustamente así por ser algo que procede de Deus, que é sempre meirande que canto podemos maxinar del.

            Digamos, pois, todos, agora con alegría e agradecemento: ALELUIA! Loado sexa Deus!

TODOS: ALELUIA! Loado sexa Deus!