Cando comezou o ano creo que ningún eramos conscientes da
revolución que ía supor o coronavirus para a nosa vida. Parecíanos algo
afastado -no tempo e o espazo- e alleo ás nosas persoas.
Creo que vai ser unha ocasión de ouro para vivir a Coresma.
Si, todo ten o seu punto positivo. Pasamos da queixa máis común do noso día a día
-non teño tempo- a poder compartir quince días coas nosas familias, amigos,
compañeiros ou con quen sexa que fagamos o confinamento. De súpeto vimos como o
noso tempo detíñase e que aquilo máis esencial para nós podería ocupar todo o
noso tempo. É, en definitiva, o que sucede na Coresma: Deus quere ser o
protagonista do noso corazón neste tempo. Xa non pode haber queixas de que nos
falta tempo! Podemos orar, ler o Evanxeo diario ou algunha lectura espiritual,
rezar o rosario en familia (unha tradición tan común e preciosa no noso país
hai unhas décadas), etc.
Priváronnos da comuñón! Pero creo que nos vai levar a
valorala e a desexala, a descubrir o que significa que nas misións estean un
mes sen celebrarlles a Misa e que privilexio temos nós de poder actualizar o
memorial do Sacrificio do Señor. Aínda que xa non é algo tan afastado porque me
sucede que eu vou a cada parroquia unha vez ao mes a celebrar a Misa, salvo na
principal. Aprender a dar grazas pola Eucaristía e polos sacerdotes.
Pero a nós tamén nos doe celebrar a Misa “sós” (porque sós
nunca estamos). Por iso rezamos por cada un de vós, polas vosas familias, polos
enfermos, e damos grazas a Deus por todo o persoal sanitario, os
transportistas, os que traballan en supermercados, restaurantes, gasolineiras,
forzas e corpos de seguridade, e calquera outro tipo de servizo que hoxe se
brinda ao noso país neste momento. E imos aproveitar todos os medios de
comunicación social para transmitir online a Santa Misa ou unha adoración do
Santísimo Sacramento.
E ai, a Semana Santa! Serviranos para unirnos máis á Paixón
do Señor. Supoño que será en grao sumo estraño cando nos atopemos só os
sacerdotes para celebrar os distintos oficios. Pero viviremos nós tamén o gozo
de poder celebrar a Eucaristía, unirémonos ao sufrimento do Señor en Xetsemaní,
deixarémonos tocar polo silencio do Calvario e con esperanza camiñaremos no
medio da noite guiados pola Luz pascual, sabendo que a Resurrección de Cristo
marcará o fin deste tempo.
Certamente paréceme que Deus quixo pór ante nós un símil moi
fermoso. Do mesmo xeito que o tempo de Coresma está marcado pola penitencia, a
oración e o xaxún que dispoñen o noso corazón para os Misterios da vida de
Xesús que imos celebrar, así tamén a Pascua irrompe no medio da noite para encher
as nosas vidas coa Luz que iluminará os nosos pasos e depositará no corazón a
Paz que nace da Resurrección. Porque é a certeza da nosa vida: Cristo resucitou
e vive por amor a nós. E deste xeito, pasaremos do confinamento que o
coronavirus nos está ofrecendo, levándonos a vivir unha insospeitada
penitencia, oración e xaxún, para que podamos logo estalar de gozo coa Pascua
da Resurrección, onde Cristo dá luz ás nosas tristezas e convérteas en
verdadeiras alegrías.
Durante este quince días de «reclusión» e illamento, onde
non podemos ver a tanta xente que queremos, que non podemos tocalos… non só
faranos valorar o bo que é ter a compañía dos demais, como xa dicía Pieper: “é
bo que ti existas!”. Senón que, ademais, descubriranos cantas cousas dicímonos
nunha mirada, un aloumiño, un apertón de mans ou un abrazo. E fará perceptible
a linguaxe do noso corpo, que forma parte do que somos e que manifesta tamén o
que o noso corazón sente e vive en cada instante. Nunca sentimos tan preto aos
demais que como agora, que os temos tan lonxe!
Por suposto, neste tempo queda evidenciada, unha vez máis, a
caridade que vive o noso pobo. Somos xenerosos e entregados, serviciais e
comprometidos. Hai todo tipo de persoas, evidentemente. Pero estes días, con
tantas pequenas iniciativas que nos van unindo ou que mostra o apoio que damos
aos nosos veciños máis vulnerables, brilla a caridade pola súa presenza. O amor
de Deus vaise facendo concreto e real en cada pequeno xesto que magnifica a
fraternidade humana. É realmente fermoso e emocionante ver como coidamos uns de
outros! As circunstancias están a facer que nos unamos entre nós.
Pero sucederá que esta crise acabe. E aínda ninguén calculou
cal será a situación que nos atopemos. Sexamos realistas: non vai ser doado.
Pero demostramos que podemos vivir este tempo e enfrontalo, sendo responsables
e quedando na casa e renunciando a tantas cousas que desexamos para deter esta
pandemia. E se podemos co coronavirus, poderemos co que se nos poña diante, coa
axuda de Deus. Debemos ter fe e esperanza. Como dicía Bieito XVI: «o presente,
aínda que sexa un presente fatigoso, pódese vivir e aceptar se leva cara a unha
meta, se podemos estar seguros desta meta e se esta meta é tan grande que
xustifique o esforzo do camiño» (Spe Salvi, 1).
Non teñamos medo! Demostramos que podemos traballar unidos e
loitar xuntos a pesar da distancia e das dificultades. Deus está connosco. E un
bo Pai nunca abandona aos seus fillos. Por iso, este tempo lémbranos que o pobo
de Israel, mentres camiñaba polo deserto, estaba sostido pola man do Señor que
o acompañaba no medio das adversidades e nos momentos de maior alegría. A
Coresma é vivir coa mesma percepción no corazón, sabendo que Deus se fai
presente no noso día a día e que sostén o noso existir. É a certeza do Amor.
Aproveitade para rezar, ler, facer exercicio, ver algunha
serie ou película, compartir longos intres de diálogo coas vosas familias, e
chamade a quen tedes lonxe, con quen vos pelexastes, a quen puidestes ofender.
É o tempo do perdón, da reconciliación, da paz. É a hora da conversión que se
nos reclama a cada un e que sucede como tempo de graza para todos.
Na Coresma volvemos o corazón a Deus e a nosa mirada detense
ante aquilo que é esencial para a nosa vida. Que tempo tan propicio, privados de
tantas cousas, para poder colocar no centro do noso día aquilo que é
verdadeiramente importante! Pidámoslle a Deus a graza da conversión.
Rezo por vós. Acompáñovos esperanzado neste tempo. Que esta
sexa a Coresma máis verdadeira e frutífera da vosa vida (polo menos este ano)!
Nicolás Susena Presas
