HISTORIA E ACTUALIDADE DO MOVEMENTO ECUMÉNICO II

O Concilio Vaticano II

22 de enero de 2022

A iniciativa do papa Xoán XXIII de crear un Secretariado para a Unidade dos Cristiás dentro da estrutura da Curia Romana (1960) xa facía pensar en que o Concilio ía a ser un punto de inflexión da Igrexa con respecto ao Movemento ecuménico.  O Secretariado, dirixido polo xesuita Augustin Bea, convertirase ou funcionará na práctica como unha comisión conciliar. Non en van, o anuncio da celebración do Concilio foi feita polo Papa na igrexa de San Paulo extramuros, ao remate da Semana de Oración pola unidade dos cristiás (25.01.1959)

O Ecumenismo vai a ser así un punto de referencia clave para a obra conciliar, nomeadamente na súa reflexión sobre a Igrexa. O decreto Unitatis redintegratio, xunto coa constitución Lumen gentium e o decreto Orientalium ecclesiarum, serán os pilares da  entrada oficial de la Igrexa católica no Movemento Ecuménico.

A partir do Concilio a Igrexa católica estableceu diálogo teolóxico y relacións bilaterais fraternas con todas as Igrexas históricas de Oriente e de Occidente. Tamén o realiza directamente co Consello Mundial de Igrexas, no cal é membro da súa Comisión doutrinal, Fe e Constitución. Este diálogo multilateral internacional tamén está apoiado en outros a nivel nacional e rexional en diversas partes do mundo.

a) Froito deste traballo, publicáronse varios importantes documentos de converxencia por parte desa comisión, que están marcando as relacións ecuménicas actuais:

O Documento de Lima (1982): Bautismo, Eucaristía e Ministerio.

A Conferencia Mundial de Fe e Constitución en Santiago de Compostela (1993): sobre a comuñón na Igrexa

A publicación dun documento que está a ser estudiado polas diferentes igrexas: “A Igrexa: cara a unha visión común” (2013).

b) No ámbito bilateral, xa o temos mencionado, un fito histórico foi o acordo entre a Igrexa Católica e a Federación Luterana Mundial en 1999, coa firma da Declaración Conxunta sobre a sobre a doutrina da xustificación.

c) Isto posibilitou a conmemoración conxunta dos cincocentos anos do inicio da Reforma no ano 2017.

d) E, ao mesmo tempo, deu comezo ao proceso de conmemorar tamén desa forma a gran iniciativa de comuñón que no seu tempo supuxo a Confesión de Augsburgo (1530-2030), a pesares de que, como sucedera anos antes, non se puido evitar a división.

f) Outro acontecemento que vai a marcar as axendas ecuménica máis cerca vai ser a conmemoración do 1700 aniversario do Concilio de Nicea, que marcou a constitución do Credo que nos une a tódolos cristiás (325-2025).

g) Así mesmo, tamén é importante sinalar os pasos que se están dando no diálogo coas igrexas ortodoxas bizantinas entorno á figura do ministerio de Pedro na Igrexa, un ministerio que eles nunca negaron nin negan. Por iso, están revisando de forma conxunta como se executaba no primeiro milenio da Igrexa indivisa (Ravenna, 2007; Chieti, 2016).

Se visitamos a páxina web do Pontificio Consello para a Promoción da Unidade dos Cristiáns (http://www.christianunity.va/content/unitacristiani/it.html), darémonos conta da toda riqueza que significa para nos, os católicos, establecer diálogo coa meirande maioría dos cristiáns, nomeadamente con aqueles que están aumentando de forma exponencial en todo o mundo: os Pentecostáis.

Benito Méndez

Profesor do ITC

"EU SÍNTOME..."

Cando as persoas empezamos a falar dicindo: “é que eu síntome…”, hai que esperar e ver como e onde se sente ou se senta esa persoa, se se sente, senta, sobre un tallo, unha cadeira, sofá, mesa, cama, tacóns de agulla, enriba dun cigarro, nas botas de boxeador, no chan, area, pedras, silvas,… ou empoderados/as que pode significar estar con poder enriba dos/as outros/as e con frecuencia oprimindo.

As persoas certamente que temos sentimentos e emocións variadas… e unha persoa pode sentir tantas cousas e tan diversas, mesmo contraditorias, que pouco nos van dicir quen é e como é ese ser humano, e o que pode chegar a ser. As persoas non son un sentimento nin son unha emoción, aínda que estes condicionen con maior ou menor intensidade os seus estados de ánimo e esperanzas. De feito, cando aparece un cadáver en calquera lugar, o primeiro que buscan os médicos forenses son as súas impresións dixitais e/ou o seu ADN para empezar a saber quen é: se foi pai/nai de… se fillo/a de… se familiar de… Os estudos da bioquímica humana non son só para eses temas forenses, senón que tamén antes dun transplante fanse análises bioquímicas serias para ver se é compatible ou non coa persoa a que se lle vai transplantar. Calquera médico sabe que un determinado fármaco (un químico) pode influír no estado anímico dunha persoa.

As persoas é certo que somos seres espirituais, pero tamén é verdade que somos seres corporais e, cando imos a calquera lugar, a nosa corporeidade é o primeiro que aos nosos interlocutores lles vai entrar polos ollos coas correspondentes cicatrices externas ou internas que no corpo van impresas. Ademais a vestimenta, peiteado, maneira de andar e de sentar… son unha linguaxe, unha maneira de expresarse, de comunicarse e entenderse.

Así que como me sinto é unha cousa, e quen son eu é outra realidade máis fonda. Por outra parte quen estou chamado a ser é seguramente o “leiv motiv” máis importante para o desenvolvemento da vida persoal, da propia vocación. Igualmente hai que distinguir o que tantas veces escoitamos dicir: “ti, de que vas?”, que non é o mesmo ca cuestión “quen es ti?”. Non son equivalentes de ningunha maneira “ser” e “ir de…”. Neste segundo caso de “ir de…” algúns chámanlle á iso ser chaqueteiros e outros din que son os de pantalóns gris, pois calquera chaqueta lles combina ben…

Temos que ser conscientes dos sentimentos e das emocións propias, recoñecelas, e logo hai que gobernalas persoalmente para que poidamos levar unha vida pacífica e dialogante na sociedade. Debemos ser donos dos sentimentos e non ser dominados por eles para así poder levar unha vida libre e responsable cos nosos irmáns, para non ser uns tiranos cos demais en función da emoción ou sentimento que teñamos. Se queremos ter un proxecto de vida responsable e compartido, unhas metas a alcanzar na vida, debemos saber gobernar e orientar os sentimentos e emocións.

Aos gobernantes do país, que seica son xente alfabetizada e lida, habería que pedirlles que fosen razoables e xustos e non andasen a intentar manipularnos co xogo das emocións. Habería que pedirlles que desde unha cosmovisión, unha percepción do mundo harmónica e coherente, xusta e liberadora, se articularan as leis e os proxectos sociais. Non debería haber as contradicións que hai, por exemplo, no noso sistema legal sobre a maioría de idade segundo para que cousas: xa que se é maior de idade en cuestións complicadas que condicionarán a vida gravemente (aborto, cambio de sexo…) e para outras menos importantes non se é. Non se ve lóxico que se multe por poñer a vida en perigo ao non levar o cinto de seguridade e ao mesmo tempo que sexa legal atentar contra a propia vida coa eutanasia, etc.

Este espazo non permite unha reflexión máis ampla. Remato con esta expresión moi usada polos logoterapeutas, que chama a tratar ás persoas non desde os sentimentos senón desde un proxecto vital humanizador: “Se tratas a unha persoa como é, fala peor do que é, pero se a tratas como pode chegar a ser, axúdaslle a mellorar”.

Antón Negro