LECTURAS

DOMINGO DE RAMOS - PROCESIÓN DAS PALMAS .CICLO A    

Evanxeo  Mt 21, 1-11

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Bendito o que vén no nome do Señor

            Cando se aproximaban a Xerusalén e chegaron a Betfagué, ao pé do Monte das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos, dicíndolles:

            ‑ Ide á aldea que tendes aí de fronte, e de seguida atoparedes unha burra atada e un burriño con ela; ceibádeos e traédeos. Se alguén vos pregunta algo, respondédeslle que lle fan falta ao Señor, e que de seguida llos mandará de volta.

            Isto sucedeu para que se cumprise o que fora dito polo profeta:

            Dicídelle á filla de Sión:

Velaí o teu Rei que vén onda ti,

humilde e montado nunha burra,

nun burro, fillo de animal de carga.

            Foron os discípulos, e fixeron o que Xesús lles mandara. Trouxeron a burra e mais o burriño, botáronlle enriba os mantos, e Xesús montou. Moita xente estendeu os mantos no camiño; outros cortaron ponlas das árbores, e estendéronas tamén no camiño. E a xente que ía diante e mais os que o seguían gritaban:

            ‑Hosanna ao Fillo de David! Bendito o que vén no nome do Señor! Hosanna  nas alturas!

            E ao entrar en Xerusalén, toda a cidade conmovida preguntaba:

            ‑ Quen é este?

            A xente respondía:

            ‑ Este é o profeta Xesús, o de Nazaret de Galilea.

 Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Primeira Lectura     Is 50, 4-7

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Non apartei a miña cara das increpacións, pero sei que non quedarei confundido

(Terceiro Canto do Servo do Señor)

 

            O Señor Deus concedeume lingua de discípulo,

para saber instruír o cansado cunha palabra que o anime na mañá.

            El espreguiza pola mañá o meu oído para escoitar coma discípulo.

O Señor abriu o meu oído,

e eu non me rebelei, non me botei para atrás.

            Ofrecín o lombo aos que me azoutaban, e a miña cara aos que me arrincaban a barba.

Non escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.

            Pero o Señor axudarame,

por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un diamante,

pois sei que non me avergonzarei.

   Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 21, 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24

R/. (2a): Meu Deus, meu Deus, por qué me abandonaches?

Todos os que me ven fan burla de min,

torcendo os labios, movendo a cabeza:

"Confiou no Señor, que El o libre,

que El o salve, se é que o ama".

Rodéanme mandas de cans,

cércame un fato de malvados,

tradearon as miñas mans e os meus pés,

e podo contar os meus ósos.

Reparten os meus vestidos

e botan ás sortes o meu manto.

Pero ti, Señor, non esteas lonxe;

ti es a miña forza, ven axiña axudarme.

Eu falareilles de ti aos meus irmáns,

loareite no medio da asemblea.

Servidores do Señor, loádeo,

liñaxe de Xacob, glorificádeo,

liñaxe de Israel, temédeo.

Segunda Lectura     Flp 2, 6-11

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

Humillouse a si mesmo, por iso Deus exaltouno

            Irmáns:

            Cristo Xesús, con ser de condición divina,

non se agarrou con cobiza ao seu ser igual a Deus;

senón que se espiu do seu rango,

e asumiu a condición de escravo,

feito en todo semellante aos homes.

            Presentándose coma un home calquera,

abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,

e á morte na cruz.

            Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo

e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome,

para que ao nome de Xesús se dobre todo xeonllo

no ceo, na terra e mais no abismo,

e toda lingua proclame que Xesús Cristo é o Señor

para gloria de Deus Pai.

          

  Palabra do Señor                 R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO   

Flp 2, 8-9

Cristo abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,

e á morte na cruz.

Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo

e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome.

PAIXON DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEO

Es ti o rei dos xudeus?

            C. Naquel tempo, compareceu Xesús diante o gobernador, que lle preguntou:

            S. ‑ Es ti o rei dos xudeus?

            C. Xesús contestou:

            + ‑ Ti o dis.

            C. E aos cargos que lle facían os sumos sacerdotes e mais os senadores, non respondeu nada. Entón preguntoulle Pilato:

            S. ‑ Seica non oes todo o que están testemuñando contra ti?

            C. Pero non respondeu a pregunta ningunha, deixando ao gobernador moi estrañado.

            Resulta que pola festa tiña o costume de ceibar o preso que a xente lle pedise. Tiñan daquela un preso de moita sona chamado Barrabás. Pilato dirixiuse ao pobo reunido:

            S. ‑ A quen queredes que vos solte, a Barrabás ou a Xesús, chamado o Cristo?

            C. Pois el ben sabía que llo entregaran por envexa.

            Mentres estaba sentado no tribunal, a súa muller mandoulle a dicir:

            S. ‑ Deixa en paz a ese xusto, que hoxe sufrín moito en soños por cousa del.

            C. Pero os sumos sacerdotes e mais os anciáns persuadiron á xente, para que reclamasen a Barrabás e acabasen con Xesús. O gobernador insistiu:

            S. ‑ A quen queredes que vos libere?

            C. Eles dixeron:                   

            S. ‑ A Barrabás.

            C. Díxolles Pilato:

            S. ‑ E que fago eu con Xesús, chamado o Cristo?

            C. E responderon todos:

            S. ‑ Que o crucifiquen!

            C. El replicou:

            S. ‑ Pero, que mal fixo?

            C. Pero eles berraban máis forte dicindo:

            S. ‑ Que o crucifiquen!

            C. Vendo Pilato que non conseguía nada, senón que, pola contra, o barullo ía a máis, tomou auga e lavou as mans diante de todos dicindo:

            S. ‑ Alá vós, eu non son responsable deste sangue.

            C. Todo o pobo respondeu dicindo:

            S. ‑ Pois que recaia o seu sangue sobre nós e sobre os nosos fillos.

            C. Entón soltoulles a Barrabás, e a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.

Saúde, rei dos xudeus!

            C. Os soldados do gobernador levaron a Xesús ao Pretorio, e reuniron toda a compañía. Espírono, botáronlle enriba un manto escarlata; e, trenzando unha coroa de espiños, puxéronlla na cabeza, e na man dereita unha cana. Axeonllándose diante del, dicíanlle moqueándose:

            S. ‑ Saúde, rei dos xudeus!

            C. Cuspíanlle e coa canivela dábanlle vergallazos na cabeza. Despois de faceren riso del, quitáronlle o manto e puxéronlle a súa roupa e quitárono para fóra para o crucificar.

Crucificaron tamén con el dous bandidos

            C. Ao saíren atoparon un home de Cirene, chamado Simón; e obrigárono a levar a cruz de Xesús.

            Cando chegaron a un lugar chamado Gólgota, é dicir, lugar da Caveira, a Xesús déronlle de beber viño mesturado con fel; el probouno, pero non o quixo beber. Despois de que o crucificaron, repartiron os seus vestidos botándoos a sorteo e, estando alí sentados, vixiábano.

            Enriba da súa cabeza puxeron escrito o motivo da súa conde­na: "Este é Xesús, o Rei dos Xudeus".

            Crucificaron tamén con el dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.

Se es Fillo de Deus, baixa da cruz

            C. Os que pasaban por alí insultábano, abaneando a cabeza e dicindo:

            S. ‑ Ti que destrúes o templo e o reconstrúes en tres días, sálvate e ti mesmo; se es Fillo de Deus, baixa da cruz.

            C. Do mesmo xeito, os sumos sacerdotes, cos letrados e cos senadores, burlándose del dicíanlle:

            S. ‑ Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo. É rei de Israel; que baixe agora de cruz e creremos nel. Confía en Deus; pois que Deus o salve agora, se tanto lle quere, xa que dixo: "Son Fillo de Deus".

            C. Tamén o aldraxaban os bandidos que estaban crucificados con el.

Elí, Elí, lemá sabactaní?

            C. Desde o mediodía, a escuridade cubriu toda aquela terra ata as tres da tarde. E ao redor desta hora, clamou Xesús e, con voz resoante, dixo:

            + ‑ Elí, Elí, lemá sabactaní?

            C. Isto é: "Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?"

            Algúns dos que estaban alí oíron e comentaban:

            S. ‑ Ese está chamando por Elías.

            C. Inmediatamente un deles foi correndo coller unha esponxa, enchoupouna de vinagre, espetouna nunha cana, e dáballe de beber.

            Pero os demais dicían:

            S. ‑ Deixa, a ver se vén Elías salvalo.

            C. Logo Xesús, clamando outra vez con voz resoante, entregou o espírito.

(Todos se axeonllan, e faise unha pausa)

            C. Entón o veo do Santuario rachou en dous de arriba abaixo. Tremeu a terra, as rochas fenderon, e abríronse os sepulcros. Moitos corpos dos santos que estaban mortos resucitaron. E despois que el resucitou saíron dos sepulcros, entraron na cidade santa e aparecéronselles a moitos.

            O centurión e mais os que con el gardaban a Xesús, vendo o terremoto e todo o que pasaba, dixeron aterrados:

            S. ‑ Verdadeiramente este era o Fillo de Deus.

  Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

QUE OS RAMALLOS NON NOS IMPIDAN VER A REALIDADE

MONICIÓN PARA O COMEZO                                                     

(faise fóra, onde se bendigan os ramos)

Reunidos como comunidade cristiá, comezamos a nosa celebración do domingo de Ramos. Coma Xesús, tamén nós queremos pomos en camiño para ir a Xerusalén. E dicir, queremos vivir, compartir e celebrar os grandes acontecementos da nosa fe, para poder chegar ao final: á pascua, e participar comunitariamente do renacer esperanzado da vida, do abrirnos ao cambio, ao esforzo, ao traballo por facer as cousas máis fáciles a cantos comparten con nós tempo, vida, preocupacións e proxectos. Dispoñámonos a participar de xeito activo e gozoso. e entoemos xuntos o moito me alegrei dos que queremos ir á casa do Señor.

REMUÍÑO

Na celebración de hoxe, a bendición dos Ramos quere ser símbolo da necesaria acollida que debemos prestar a cantos se achegan as nosas comunidades; ou mesmo a nós, buscando ser escoitados

e  axudados. Neste momento podemos ir facendo un esforzo por revisar cáles son as nosas actitudes, e

ver se verdadeiramente estamos a responder ao seguimento de Xesús. El foi capaz de poñerse a disposición de todos, darse e entregarse, e sempre buscando facer moito máis agradable a vida dos demais. Tamén nós hoxe somos invitados a mirar á persoa de Xesús para, como El, sufrir con quen sufra e gozar con quen goza. En palabras de hoxe, Xesús tiña verdadeira empatía cos demais, coñecia o que era poñerse no sitio do outro.

El, que non recuou ao chegar a Xerusalén, ten que ser para nós a luz e a forza para que non nos deixemos levar da tentación de recuar tamén nós cardo teñamos que afrontar situacións difíciles, tanto para nós como para os demais. Estar permanentemente en camiño debera ser un xeito de asumir a vida, de ver e facer as cousas perdendo medos e asumindo causas que poden levar a outros a ser máis felices

a un vivir moito máis humano. Fixémonos Nel e poñámonos a andar dunha vez. Se El quere seguir entrando nas moitas Xerusalén que hoxe hai ao noso redor; Xerusalén nas que tantas persoas, coñecidas ou non, son levadas ao sufrimento e á dor: enfermos, empobrecidos, esquecidos, nenos sen atención por parte dos seus pais, nenos utilizados como se foran "cousas", maiores vivindo en soidade... camiñemos sen présa cara esa Xerusalén que non se queda na morte a na dor, senón que se transforma en experiencia de renovación gozosa e chea de esperanza. Que esta semana que hoxe comeza nos leve a poder, sabéndonos acompañados de Xesús, chegar xuntos e comprometidos con toda causa xusta á Pascua da resurrección e da vida.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Porque queremos camiñar cara Xerusalén, non para quedarnos no externo do camiño de Xesús, senón para avanzar na renovación da nosa vida e das nosas actitudes e valores, digamos xuntos:

                      QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, este mundo tan dividido e enfrontado, por non saber abrirnos a escoitar e a acoller a quen pensa distinto a nós. Oremos.

                      QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, a túa Igrexa, para que venza a tentación da influencia e da imposición, para converterse en casa de acollida e fermento de fraternidade. Oremos.

                      QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, as nosas comunidades, para que saibamos vivir o amor, sincero e desinteresado, no compromiso pola xustiza e a solidariedade, especialmente cos pobres, os que sofren, os que son desprazados e silenciados. Oremos.

                      QUE A TÚA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, a cantos hoxe quixemos poñernos en camiño para ir á Xerusalén da entrega xenerosa e desinteresada das nosas vidas a favor dunha maior e mellor comuñón entre todos nós. Oremos.

                      QUE A TÚA BENDICIÓN RENOVE NOSA VIDA

Señor, que saibamos camiñar acompañados pola túa bendición na nosa tarefa de facer do mundo a casa onde ninguén sexa rexeitado. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

PRESENTACIÓN DOS SIGNOS-OFERTORIO

*   No momento do ofertorio achégase ao altar unha cruz, a poder ser un pouco grande, que poñeremos diante do altar. Adornaremos a cruz con flores —o amor— e ramos de oliveira —a paz-. Con iso quérese expresar que Xesús entra en Xerusalén e é aclamado porque nel recoñécese a Aquel que desde o amor, nos ven traer a paz.

*   Tamén podemos por ao pé do altar un cartel, o suficientemente grande, con imaxes alusivas ás celebracións da Semana Santa que se van realizar na parroquia, xunto aos respectivos horarios.

REFLEXIÓN

A entrada antitriunfal do Mesías en Xerusalén

Xa se chegan ás portas da cidade. É o derradeiro tramo, e Xesús quixo percorrelo montado nunha burra, coma un humilde peregrino que entra en Xerusalén desexando a todos a paz. Neste momento, contaxiados polo aire de festa da Pascua e alporizados pola expectación da pronta chegada do Reino de Deus, no que tanto insistía Xesús, comezan a aclamalo.

Algúns cortan uns poucos ramallos que van crecendo á beira do camiño, outros botan as súas túnicas no chan cando vai pasando. Expresan a súa fe no Reino de Deus e o seu agradecemento a Xesús.

Non é unha recepción solemne organizada para recibir a un persoeiro ilustre e poderoso, é unha homenaxe espontánea dos discípulos e seguidores que veñen con El. Segundo se nos di, os que o aclaman son peregrinos que "ían diante Del" ou que "o seguían" .Probablemente o seu berro debeu ser este: "Hosanna! Bendito o que ven no nome do Señor!".

O xesto de Xesús era seguramente intencionado. A súa entrada en Xerusalén montado nunha burra dicta máis que moitas palabras. Xesús busca un reino de paz e xustiza para todos, non un imperio construido con violencia e opresión.

Montado nunha burra, aparece diante daqueles peregrinos coma un profeta, portador dun orde novo e diferente, oposto ao que impuñan os xerais romanos, montados sobre cabalos de guerra. A súa humilde entrada en Xerusalén convértese en sátira e burla das entradas triunfais que organizaban os romanos para tomar posesión das cidades conquistadas. (José Antonio Pagola, Jesús )