MONICIÓN PARA O COMEZO
(faise fóra, onde se bendigan os ramos)
Reunidos como comunidade cristiá, comezamos a nosa
celebración do domingo de Ramos. Coma Xesús, tamén nós queremos pomos en camiño
para ir a Xerusalén. E dicir, queremos vivir, compartir e celebrar os grandes
acontecementos da nosa fe, para poder chegar ao final: á pascua, e participar
comunitariamente do renacer esperanzado da vida, do abrirnos ao cambio, ao
esforzo, ao traballo por facer as cousas máis fáciles a cantos comparten con
nós tempo, vida, preocupacións e proxectos. Dispoñámonos a participar de xeito
activo e gozoso. e entoemos xuntos o moito me alegrei dos que queremos ir á
casa do Señor.
REMUÍÑO
Na celebración de hoxe, a bendición dos Ramos quere ser
símbolo da necesaria acollida que debemos prestar a cantos se achegan as nosas
comunidades; ou mesmo a nós, buscando ser escoitados
e axudados. Neste
momento podemos ir facendo un esforzo por revisar cáles son as nosas actitudes,
e
ver se verdadeiramente estamos a responder ao seguimento de
Xesús. El foi capaz de poñerse a disposición de todos, darse e entregarse, e
sempre buscando facer moito máis agradable a vida dos demais. Tamén nós hoxe
somos invitados a mirar á persoa de Xesús para, como El, sufrir con quen sufra
e gozar con quen goza. En palabras de hoxe, Xesús tiña verdadeira empatía cos
demais, coñecia o que era poñerse no sitio do outro.
El, que non recuou ao chegar a Xerusalén, ten que ser para
nós a luz e a forza para que non nos deixemos levar da tentación de recuar
tamén nós cardo teñamos que afrontar situacións difíciles, tanto para nós como
para os demais. Estar permanentemente en camiño debera ser un xeito de asumir a
vida, de ver e facer as cousas perdendo medos e asumindo causas que poden levar
a outros a ser máis felices
a un vivir moito máis humano. Fixémonos Nel e poñámonos a
andar dunha vez. Se El quere seguir entrando nas moitas Xerusalén que hoxe hai
ao noso redor; Xerusalén nas que tantas persoas, coñecidas ou non, son levadas
ao sufrimento e á dor: enfermos, empobrecidos, esquecidos, nenos sen atención
por parte dos seus pais, nenos utilizados como se foran "cousas",
maiores vivindo en soidade... camiñemos sen présa cara esa Xerusalén que non se
queda na morte a na dor, senón que se transforma en experiencia de renovación
gozosa e chea de esperanza. Que esta semana que hoxe comeza nos leve a poder,
sabéndonos acompañados de Xesús, chegar xuntos e comprometidos con toda causa
xusta á Pascua da resurrección e da vida.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Porque queremos camiñar cara Xerusalén, non para quedarnos
no externo do camiño de Xesús, senón para avanzar na renovación da nosa vida e
das nosas actitudes e valores, digamos xuntos:
QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA
Bendice, Señor, este mundo tan dividido e enfrontado, por
non saber abrirnos a escoitar e a acoller a quen pensa distinto a nós. Oremos.
QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA
Bendice, Señor, a túa Igrexa, para que venza a tentación da
influencia e da imposición, para converterse en casa de acollida e fermento de
fraternidade. Oremos.
QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA
Bendice, Señor, as nosas comunidades, para que saibamos
vivir o amor, sincero e desinteresado, no compromiso pola xustiza e a
solidariedade, especialmente cos pobres, os que sofren, os que son desprazados
e silenciados. Oremos.
QUE A TÚA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA
Bendice, Señor, a cantos hoxe quixemos poñernos en camiño
para ir á Xerusalén da entrega xenerosa e desinteresada das nosas vidas a favor
dunha maior e mellor comuñón entre todos nós. Oremos.
QUE A TÚA BENDICIÓN RENOVE NOSA VIDA
Señor, que saibamos camiñar acompañados pola túa bendición
na nosa tarefa de facer do mundo a casa onde ninguén sexa rexeitado. Por
Xesucristo o noso Señor. Amén.
PRESENTACIÓN DOS SIGNOS-OFERTORIO
* No momento do
ofertorio achégase ao altar unha cruz, a poder ser un pouco grande, que
poñeremos diante do altar. Adornaremos a cruz con flores —o amor— e ramos de
oliveira —a paz-. Con iso quérese expresar que Xesús entra en Xerusalén e é
aclamado porque nel recoñécese a Aquel que desde o amor, nos ven traer a paz.
* Tamén podemos por
ao pé do altar un cartel, o suficientemente grande, con imaxes alusivas ás
celebracións da Semana Santa que se van realizar na parroquia, xunto aos
respectivos horarios.
REFLEXIÓN
A entrada antitriunfal do Mesías en Xerusalén
Xa se chegan ás portas da cidade. É o derradeiro tramo, e
Xesús quixo percorrelo montado nunha burra, coma un humilde peregrino que entra
en Xerusalén desexando a todos a paz. Neste momento, contaxiados polo aire de
festa da Pascua e alporizados pola expectación da pronta chegada do Reino de
Deus, no que tanto insistía Xesús, comezan a aclamalo.
Algúns cortan uns poucos ramallos que van crecendo á beira
do camiño, outros botan as súas túnicas no chan cando vai pasando. Expresan a
súa fe no Reino de Deus e o seu agradecemento a Xesús.
Non é unha recepción solemne organizada para recibir a un
persoeiro ilustre e poderoso, é unha homenaxe espontánea dos discípulos e
seguidores que veñen con El. Segundo se nos di, os que o aclaman son peregrinos
que "ían diante Del" ou que "o seguían" .Probablemente o
seu berro debeu ser este: "Hosanna! Bendito o que ven no nome do
Señor!".
O xesto de Xesús era seguramente intencionado. A súa entrada
en Xerusalén montado nunha burra dicta máis que moitas palabras. Xesús busca un
reino de paz e xustiza para todos, non un imperio construido con violencia e
opresión.
Montado nunha burra, aparece diante daqueles peregrinos coma
un profeta, portador dun orde novo e diferente, oposto ao que impuñan os xerais
romanos, montados sobre cabalos de guerra. A súa humilde entrada en Xerusalén
convértese en sátira e burla das entradas triunfais que organizaban os romanos
para tomar posesión das cidades conquistadas. (José Antonio Pagola, Jesús )
No hay comentarios:
Publicar un comentario