Lecturas

DOMINGO V DE CORESMA  -   CICLO A

Primeira Lectura    Ez 37, 12-14

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA EZEQUIEL

Dareivos o meu Espírito e viviredes

            Isto di o Señor Deus:

            ‑ Velaí que eu vou abrir as vosas sepulturas,

e vouvos facer subir das vosas sepulturas, meu pobo,

e vouvos levar á terra de Israel.

            Recoñeceredes que eu son o Señor,

cando eu abra as vosas sepulturas,

e cando vos faga subir das vosas sepulturas, meu pobo.

            Vou poñer en vós o meu espírito

e vouvos facer revivir na vosa terra.

            Así recoñeceredes que eu, o Señor, o digo e o fago

‑ é o Señor quen fala ‑.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 129, 1-2. 3-4ab. 4c-6. 7-8

R/. (7): Do Señor vén a misericordia, e nel a redención é cumprida.

Desde os abismos clamo a ti, Señor;

Señor, escoita a miña voz.

Ten atentos os oídos

á voz da miña súplica.

Se levas conta dos pecados, Señor,

Señor, quen poderá terse en pé?

Mais en ti está o perdón

para te faceres respectar.

Eu espero no Señor,

a miña alma espera na súa palabra;

a miña alma agarda o Señor,

máis do que os vixías á aurora.

Agarde Israel o Señor,

pois do Señor vén a misericordia

e nel a redención é cumprida.

El é quen redime a Israel

de todos os pecados.

Segunda Lectura    Rm 8, 8-11

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS

O Espírito de quen resucitou a Xesús de entre os mortos habita en vós

            Irmáns:

            Os que viven conforme a condición carnal, non poden agradar a Deus.

Pero vós non vivides conforme a carne, senón conforme o espírito, se é que o Espírito de Deus habita en vós: se algún non ten o Espírito de Cristo, ese non é de Cristo.

            Pero se Cristo está en vós, o voso corpo certamente está morto por culpa do pecado, mais o espírito é vida por causa da xustiza.

            Se o Espírito do que resucitou dos mortos a Xesús habita en vós, o mesmo que resucitou a Cristo Xesús dos mortos, vivificará os vosos corpos mortais polo seu Espírito que habita en vós.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO      Xn 11, 25a. 26

Eu son a resurrección e a vida, di o Señor;

quen cre en min non morrerá endexamais.

 

Evanxeo    Xn 11, 1-45 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Eu son a resurrección e a vida

            Naquel tempo, Lázaro de Betania, da aldea de María e da súa irmá Marta, caera enfermo. María fora a que unxira o Señor con perfume e lle enxugara os pés cos seus cabelos; o seu irmán Lázaro era o enfermo. Por iso, as irmás mandaron a dicirlle a Xesús:

            ‑ Señor, mira, o que amas está enfermo.

            Ó oílo, dixo Xesús:

            ‑ Esta enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin de que por ela se glorifique o Fillo de Deus.

            Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela, e mais a Lázaro. Aínda que oíu que este estaba enfermo, deixouse estar aínda por dous días no sitio onde se atopaba. Despois disto, díxolles aos discípulos:

            ‑ Vaiamos outra vez a Xudea!

            Os discípulos respondéronlle:

            ‑ Mestre, aínda non hai nada que te querían apedrar os xudeus,  e vas ir outra vez alí?

            Xesús replicou:

            ‑ Non hai doce horas de día? Se alguén camiña de día, non tropeza, pois ve a luz deste mundo; mais se alguén camiña de noite, tropeza, pois non hai luz nel.

            En dicindo isto, proseguiu:

            ‑ Lázaro, o noso amigo, dorme; pero eu vouno espertar.

            Dixéronlle entón os discípulos:

            ‑ Señor, se dorme, curará.

            Xesús dicíao da morte. Pero eles coidaban que falaba do repouso do sono. Entón Xesús díxolles abertamente:

            ‑ Lázaro morreu, e alégrome por vós de non estarmos alí, para que creades. Así que vamos onda el!

            Díxolles entón Tomé ‑ o chamado Xemelgo ‑ aos outros discípulos:

            ‑ Vaiamos tamén nós morrer con el!

            Cando chegou Xesús, atopouse con que Lázaro xa levaba catro días no sepulcro. Betania estaba preto de Xerusalén, a uns tres quilómetros; moitos dos xudeus foran onda Marta e María para lles daren o pésame polo irmán. Cando oíu Marta que Xesús estaba chegando, saíulle ao encontro. María, en cambio, quedou na casa. Díxolle entón Marta a Xesús:

            ‑ Señor, se ti estiveses aquí non morrería meu irmán; pero eu sei que, aínda agora, Deus che concederá calquera cousa que lle pidas.

            Xesús díxolle:

            ‑ Teu irmán resucitará.

            Marta respondeulle:

            ‑ Ben sei que resucitará na resurrección, no día derradeiro.

            Díxolle Xesús:

            ‑ Eu son a resurrección e a vida. Quen cre en min, aínda que morra, vivirá; e todo o que vive e cre en min, non morrerá endexamais. Cres ti isto?

            Ela respondeu:

            ‑ Si, Señor: eu creo que ti es o Cristo, o Fillo de Deus, que había de vir ao mundo.

E, ditas estas cousas, saíu e chamou por María, súa irmá, dicíndolle polo baixo:

            ‑ O Mestre está aquí e chámate.

            Ela, ao oílo, ergueuse de contado e foi onda el. (Aínda non chegara Xesús á aldea, senón que estaba no mesmo sitio onde o atopara Marta). Entón os xudeus que estaban con ela na casa para lle daren o pésame, vendo a María que se ergueu de contado e saíu, foron detrás dela, coidando que ía á sepultura para chorar alí. María chegou onde estaba Xesús e, ao velo, caeu aos seus pés, dicíndolle:

            ‑ Señor, se ti estiveses aquí, non morrería meu irmán.

            Ó ver Xesús que ela estaba chorando, e tamén os xudeus que viñeran con ela, apertóuselle o corazón e, profundamente conmovido, preguntou:

            ‑ Onde o puxestes?

            Contestáronlle:

            ‑ Señor, ven ver.

            E Xesús botouse a chorar.

            Entón comentaban os xudeus: "Ai que ver como o quería!"

            Pero algúns deles dixeron: "E logo este, que deu vista aos ollos dun cego, non podía facer que non morrese?"

            Xesús, estremecéndose de novo, chegou á sepultura. Era unha cova e tiña unha pedra por riba.

            Xesús ordenou:

            ‑ Arredade a pedra.

            Marta, a irmá do finado, díxolle:

            ‑ Señor, xa cheira, que leva catro días.

            Xesús contestoulle:

            ‑ Non che dixen que se cres, verás a gloria de Deus?

            Arredaron entón a pedra. Xesús ergueu os ollos e dixo:

            ‑ Meu Pai, douche grazas porque me escoitaches. Eu ben sabía que ti sempre me escoitas, pero díxeno pola xente que está aquí, para que crean que ti me mandaches.

E dito isto, gritou con voz forte:

            ‑ Lázaro, ven para fóra!

            Saíu o morto; tiña os pés e as mans atados con vendas e a cara envolta nun sudario. Xesús ordenoulles:

            ‑ Desenleádeo e deixádeo ir.

            Entón, moitos dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixo, creron nel.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo