Lecturas

DOMINGO IV DE CORESMA -  CICLO A

  

Primeira Lectura    1 Sam 16, 1b. 6-7. 10-13a

LECTURA DO LIBRO PRIMEIRO DE SAMUEL

David é unxido como rei de Israel

            Naqueles días, díxolle o Señor a Samuel:

            ‑ Enche o corno de óleo e vaite, de parte miña, onda Iexé, o de Belén, pois escollín entre os seus fillos un rei para min.

            Cando chegou a Belén, viu a Eliab e pensou:

            ‑ "De seguro que o Señor ten diante de si o seu unxido".

            Pero o Señor díxolle a Samuel:

            ‑ "Non te fixes no seu aspecto, nin na súa moita estatura. Ese téñoo excluído, pois Deus non olla como os homes. Os homes ven as aparencias, pero Deus ve o corazón".

            Iexé fixo pasar a sete dos seus fillos á vista de Samuel e Samuel dixo:

            ‑ "Ningún destes é o escollido do Señor".

            Samuel preguntoulle a Iexé:

            ‑ "Xa non tes máis rapaces?" E el respondeulle:

            ‑ "Queda aínda o pequeno, que está gardando as ovellas".

            Samuel díxolle:

            ‑ "Pois manda que o traian, xa que non nos sentaremos á mesa ata que el chegue". Iexé mandou que o fosen buscar.

            Era louro, de ollos fermosos e de bo parecer.

            O Señor dixo a Samuel:

            ‑ "Érguete e únxeo, pois é este".

            Samuel colleu o corno do óleo e unxiuno diante dos seus irmáns.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

 R/. (1): O Señor é o meu pastor: nada me falta.

O Señor é o meu pastor, nada me falta:

En pastos verdecentes faime repousar.

El lévame a beber en augas tranquilas

e repón as miñas forzas;

Guíame por vereas rectas,

por mor do seu nome.

Se tiver de pasar por valgadas sombrizas,

ningún mal temería, pois ti vas comigo:

o teu bastón e o teu caxato son o meu sosego.

Ti pos para min a mesa,

á cara dos meus inimigos;

únxesme con perfume a cabeza,

e a miña copa reborda.

O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo

tódolos días da miña vida.

Eu habitarei na casa do Señor

por días prolongados sen fin.

Segunda Lectura     Ef 5, 8-14

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

Érguete de entre os mortos e hate iluminar Cristo

 

            Irmáns:

            Antes erades tebras, pero agora sodes luz no Señor. Así que andade coma fillos da luz, (porque o froito da luz é toda bondade, xustiza e verdade), tendo en conta o que agrada ao Señor.

            E non compartades as obras estériles das tebras; polo contrario, evidenciádeas, que do realizado por eses tales ás agachadas dá vergonza mesmo falar.

            Pero todo iso, cando o delata a luz, queda ao descuberto, pois todo o que se manifesta é luz. Por iso di a Escritura:

            Acorda, ti que estás a durmir,

érguete de entre os mortos

e Cristo iluminarate.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO     Xn 8, 12

Eu son a luz do mundo, di o Señor;

quen me segue, terá a luz da vida.

Evanxeo     Xn 9, 1-41 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Foise, e lavouse, e volveu vendo

 

            Naquel tempo, ao pasar, Xesús viu a un cego de nacemento. Entón preguntáronlle os seus discípulos:

            ‑ Mestre, quen pecou, para que nacese cego: el ou seus pais?

            Xesús respondeu:

            ‑ Nin pecou el nin os seus pais, senón que está cego para que se mostren nel as obras de Deus. Precisamos facer as obras do que me mandou mentres é día; está a chegar a noite e daquela ninguén pode traballar. Mentres eu estou no mundo, son a luz do mundo.

            Dito isto, cuspiu na terra e fixo lama co cuspe e untouna polos ollos do cego, dicíndolle:

            ‑ Vaite lavar na piscina de Siloé (que quere dicir "enviado").

            El foi, lavouse e volveu con vista. Entón os veciños e os que antes o viran andar a pedir preguntaban:

            ‑ Non é este o que estaba sentado a pedir?

            Uns dicían: "éche o mesmo"; outros, "non, é un que se lle asemella"; e el dicía: "son eu".

            Entón preguntábanlle:

            ‑ Daquela, como se che abriron os ollos?

            El respondeu:

            ‑ O home que se chama Xesús fixo lama, untoume os ollos, e díxome: "Vai a Siloé e lávate". Entón fun e, ao que me lavei, comecei a ver.

            Preguntáronlle:

            ‑ Onde está ese?

            El contestou:

            ‑ Non o sei.

            Levaron onda os fariseos o que fora cego. (Era sábado o día que Xesús fixera lama e lle abrira os ollos). E outra vez lle preguntaban tamén os fariseos como chegara a ver. El respondeulles:

            ‑ Untoume lama polos ollos, laveime e vexo.

            Algúns dos fariseos dicían: "Este home non vén de Deus, que non garda o sábado". Outros, en cambio, dicían: "Como ía poder un home pecador facer estes sinais?" E había división entre eles.

            Entón preguntáronlle outra vez ao cego:

            ‑ A ti que che parece ese home que lles deu a vista aos teus ollos?

            El contestou:

            ‑ Que é un profeta.

            Os xudeus non lle creron que fose cego e que chegase a ver, ata que chamaron polos seus pais e lles preguntaron:

            ‑ É este o voso fillo, o que vós dicides que naceu cego? Logo, como é que agora ve?

            Os pais responderon:

            ‑ Nós sabemos que este é o noso fillo e que naceu cego: como é que agora ve, non o sabemos; nin sabemos tampouco quen lle deu a vista. Preguntádelle a el, que ten anos para falar en por si.

            (Isto dixérono os pais, porque lles tiñan medo aos xudeus, pois xa se puxeran de acordo en que, se alguén o recoñecía como Mesías, botábano da sinagoga. Por isto dixeron seus pais: "Ten idade, preguntádelle a el").

            Chamaron por segunda vez polo home que fora cego e dixéronlle:

            ‑ Dá gloria a Deus: nós sabemos que ese home é un pecador.

            El entón respondeu:

            ‑ Eu non sei se é un pecador; só sei unha cousa: que eu antes era cego e que agora vexo.

            Dixéronlle entón:

            ‑ Pero, que foi o que che fixo? Como che deu a vista?

            Respondeulles:

            ‑ Xa volo dixen e non me fixestes caso. Por que queredes oílo outra vez? Ou é que tamén queredes facervos discípulos del?

            Eles enchérono de aldraxes e dixéronlle:

            ‑Serás ti discípulo del; nós somos discípulos de Moisés. Nós sabemos que a Moisés lle falou Deus; deste, polo contrario, non sabemos de onde é.

            O home replicoulles:

            ‑ Pois nisto precisamente está o admirable: en que vós non sabedes de onde é e el deulles a vista aos meus ollos. Sabemos que Deus non escoita os pecadores, pero se un é piadoso e fai a súa vontade, a ese escóitao. Endexamais se soubo de ninguén que dese vista a un cego de nacemento: se este non viñese de Deus, non podería facer nada.

            Respondéronlle eles:

            ‑ Ti naciches todo metido en pecados, e vasnos ensinar a nós?

            E botárono fóra.

            Oíu Xesús que o botaran fóra, buscouno e preguntoulle:

            ‑ Cres ti no Fillo do Home?

            El respondeulle:

            ‑ E quen é, Señor, para que crea nel?

            Díxolle Xesús:

            ‑ Éche o mesmo que estás vendo e que está a falar contigo.

            El dixo:

            ‑ Creo, Señor.

            E prostrouse diante del.

            Entón dixo Xesús:

            ‑ Para realizar un xuízo vin eu a este mundo: para que os que non ven, vexan; e os que ven, se volvan cegos.

            Oíron isto algúns dos fariseos que estaban onda el, e preguntáronlle:

            ‑ E, logo, nós tamén estamos cegos?

            Xesús contestoulles:

            ‑ Se estivésedes cegos, non teriades pecado; mais, como dicides que vedes, o voso pecado permanece.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Estar en actitude e disposición de darlle un cambio á nosa vida non é nada fácil. Cústanos a todos, porque supón recoñecer que hai cousas que non nos enchen, comportamentos que camiñan na rutina de non saber por que os facemos e medos que nos paralizan e impiden que afrontemos as situacións con realismo, sinceridade e verdade. E isto pásanos a todos nalgún momento. Pero non chega con recoñecelo, necesitamos facer algo... moito máis ca iso: hai que dar pasos que sexan capaces de que nos decidamos a romper con todas estas situacións que nos van levando como se non tiveramos máis ca superficialidade e baleiro na nosa vida. A primeira lectura que escoitamos hoxe dános unha clave de por onde poderían ir as cousas se de verdade estivésemos dispostos a romper con esta situación que tan insatisfeitos nos deixa. E este cambio está en prestar atención á chamada que Deus sempre nos fai, como fixo con Samuel, a non deixarnos levar das primeiras impresións. Estas non adoitan ser nin as máis realistas nin as que ponderan e valoran tódolos aspectos que hai que ter en conta á hora de tomar unha decisión. Tamén a nós nos vai chamando e invitando a que o sigamos, pero non de calquera xeito, senón de xeito que o que facemos, a nosa maneira de abordar as decisións importantes da vida e as nosas relacións cos demais, saibamos facelas poñendo no centro dese xeito de actuar e decidir á persoa, non as aparencias nin o egoísmo de sacar a mellor tallada da situación. E como nos custa isto!

E para poder actuar deste xeito, non podemos andar sempre na tebra que endurece o corazón e non nos deixa actuar con responsabilidade e liberdade. Andar na tebra é decidir inconscientemente, buscar só o que nos interese sen importarnos o mal que lle podemos facer aos demais; facer as cousas para que nos vexan pero sen sentilas nin ser capaces de actuar como pensamos. Porén, andar na luz supón aprender a renunciar a recoñecementos externos, pero estar a gusto cun mesmo e coas decisións tomadas. Inda que os demais fagan riso de nós e nos menosprecen. E iso é así porque o que nos realiza como persoas e fai que nos aceptemos como somos é a sinceridade, non a aparencia. Por dicilo dun xeito que todos entendemos: o importante non é o papel que vai por fóra do regalo, senón o regalo, é dicir: a intención coa que facemos as cousas, o esforzo por facelas ben...e non a perda de tempo en cousas moi aparentes, pero que no fondo non valen nada. E iso só pode entendelo e actuar en consecuencia quen se toma en serio que temos que camiñar buscando a luz que nos impida perdernos ou enredarnos en encrucilladas que non acaban de axudarnos a tomar a dirección adecuada.

E que mellor dirección que a que nos ofrece Xesús, unha vez máis, no evanxeo!. Namentres os que estaban ao seu redor perdían o tempo discutindo se a cegueira daquel home era culpa do pecado dos seus pais, Xesús non para niso, senón que lle ofrece claves moito máis profundas para entender o sentido da vida. Un non pode pasar a vida eludindo responsabilidades e botándolle a culpa do que nos pasa aos demais: se o destino, se a familia, se os amigos, se a moza/o, se ... como se non foramos libres para tomar decisións e actuar en consecuencia!. A vida vaise construíndo desde as decisións que tomamos respecto a como queremos vivila, asumir as consecuencias das opcións que nos moven e das decisións que desde esas opcións temos que tomar. E só unha ten que emerxer sempre con forza, como guía de todo o demais: queremos ou non que Xesús acompañe a nosa vida? Se de verdade o queremos, temos que estar dispostos a mergullarnos no evanxeo e deixar que a luz da súa palabra vaia iluminado a nosa vida; pero iluminándoa de verdade e camiñando desde a liberdade. Nin os pais, nin os amigos, nin as circunstancias poden decidir por nós. Axudarannos, acompañarannos, alentarannos, pero os que decidimos somos nós, pois somos os únicos que debemos actuar desde a liberdade e orientándonos cara ao que nos fai felices. Non na felicidade aparente, a do papel de regalo, senón a real, a do regalo mesmo. Disto é do que nos fala hoxe Xesús cando nos chama a non botarlle a culpa a ninguén, porque os que decidimos, para ben ou para mal, sempre temos que ser nós.