LECTURAS

II DOMINGO DE ADVENTO  -  CICLO  B

Primeira Lectura         Is 40, 1-5. 9-11

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Preparade o camiño do Señor

Consolade, consolade o meu pobo: ‑dío o voso Deus.

Faládelle ao corazón de Xerusalén; si, dicídelle ben alto

que a súa milicia está cumprida, que a pena pola súa culpa está aceptada.

Si, xa recibiu da man do Señor o dobre por todos os seus pecados.

Unha voz clama:

"No deserto preparádelle o camiño ao Señor.

Endereitádelle na estepa a calzada ao noso Deus.

Que todo val sexa levantado, que todo monte e outeiro sexa rebaixado;

que a terra fragosa se volva unha chaira; e as ladeiras, un val achanzado.

Pois vaise revelar a gloria do Señor, e toda carne verá o Único.

Falou a boca do Señor".

Sube a un monte alto, mensaxeira de Sión,

levanta con forza a túa voz, mensaxeira de Xerusalén,

levántaa, non teñas medo.

Dilles ás cidades de Xudá: "Velaí o noso Deus".

Velaí o meu Señor que chega con poder; si, o seu brazo domina.

Velaí a súa paga con el,

o seu xornal diante del.

Igual ca un pastor, pastorea o seu rabaño, recólleo co seu brazo,

leva aos añiños no seo e protexe os que aínda maman.

   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL           Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

 R/. (8): Amósanos, Señor, a túa misericordia, e dános a túa salvación.

Escoitarei o que di o noso Deus:

certamente o Señor fala de paz.

A salvación está xa preto dos que o temen,

a gloria habitará na nosa terra.

A misericordia e a fidelidade atoparanse,

abrazaranse a xustiza e mais a paz.

Na terra xermolará a fidelidade,

a xustiza ollará desde o ceo.

O Señor ha dar os seus bens,

e a nosa terra vai dar os seus froitos.

A xustiza camiñará diante del,

e a salvación seguirá as súas pegadas.

Segunda Lectura        2 Pe 3, 8-14

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Esperamos uns ceos novos e unha terra nova

 

Benqueridos irmáns:

Que non vos esqueza unha cousa: que para o Señor un día élle coma mil anos; e mil anos sonlle coma un día. Non está retrasando Deus o cumprimento do que prometeu, aínda que algúns o crean así: o que pasa é que ten paciencia convosco, porque non quere que ninguén pereza senón que a todos lles dea tempo a se converteren.

Máis ben o día do Señor virá coma un ladrón: daquela os ceos desaparecerán con estrondo; os elementos disolveranse abrasados de calor; e a terra e todas as obras que hai nela nin se atoparán.

Xa que todo isto se ha disolver desta maneira, (con que santo xeito e prácticas de piedade tedes que vivir mentres esperades e suspirades pola chegada do día de Deus!

Porque é neste día cando os ceos incendiados se han disolver e os elementos abrasados de calor se han derreter.        

Pero nós, conforme á súa promesa, esperamos un ceo novo e unha terra nova, onde exista a xustiza.

Por iso, meus amigos, mentres agardades isto, collede a peito que El vos atope en paz, sen tacha nin defecto.

  Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

                                                                                                                                           

ALELUIA     Lc 3, 4. 6

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Preparade os camiños do Señor

endereitade os seus carreiros;

todos verán a salvación de Deus.

Aleluia.

Evanxeo          Mc 1, 1-8

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Endereitade os vieiros do Señor

 

Comezo do Evanxeo de Xesús Cristo Fillo de Deus.

Como está escrito no profeta Isaías:

"Mira, mándoche por diante un mensaxeiro,

para que prepare o teu camiño;

voz de quen clama no deserto:

"Preparade o camiño do Señor,

endereitade os seus vieiros".

Presentouse Xoán Bautista no deserto, pregoando un bautismo de conversión para perdón dos pecados. E ía onda el xente de toda a rexión de Xudea e todos os de Xerusalén; confesaban os seus peca­dos e el bautizábaos no río Xordán.

Xoán ía vestido con pelos de camelo e cun cinguideiro de coiro arredor do van, e mantíñase de saltóns e mel bravo.

E proclamaba:

‑ Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min, diante de quen non son digno de prostrarme para lle desatas os amallós do seu calzado. Eu bauticeivos con auga, pero el havos bautizar no Espírito Santo.

 Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo   

PREPARÁDALLE O CAMIÑO AO SEÑOR

Reconvértase, señor, reconvértase!

E vostede tamén, señora.

E os vellos ... , e os nenos.

A onde van vostedes

con eses produtos tan vellos

a inventar un mundo nova

e unha terra nova?

Non se pode andar

co corpo tan cargado

á hora de ser austeros.

Non se pode andar

coas mans tan cheas

á hora de ser solidarios.

Non se pode andar

coa cabeza tan redonda

á hora de ser creativos.

Non se pode andar

cada un ao seu aire

á hora de ser organizados.

Reconvértanse, señores, reconvértanse!

fáganse máis competitivos.

Quen lles comprará o seu abuso,

o seu egoísmo, as súas ideas curtas

ou o seu pechado individualismo?

Todo iso non ten saída.

Cómpre crear algo novo.

Polo seu ben, señores!

Que vostedes medrarán

co auténtico medrar dos seus veciños.

Como din vostedes?

Que a cousa está así montada?

Que a cousa funciona?

Por suposto!

Á custa de centos e miles e millóns

de humildes e marxinados.

Cómpre crear algo novo!

Todos estamos bañados en Espírito!

En Espírito de Deus!

Preparádelle o camiño ao Señor!

UNHA CHAMADA Á SOLIDARIEDADE E Á ESPERANZA

Do 17 ao  21 do pasado mes de santos a Conferencia Episcopal Española celebrou en Madrid a súa 104 Asamblea Plenaria, na que ao remate publicou un Nota Pastoral, que transcribimos:

Los obispos de la Conferencia Episcopal Española (CEE), reuni¬dos en Madrid en nuestra CIV Asamblea Plenaria, hemos iniciado el estudio del borrador del documento Iglesia servidora de los pobres, sobre la realidad social de nuestro país, que esperamos poder publicar lo antes posible. Por esto no queremos dejar pasar esta ocasión sin dirigir con hu¬mildad a nuestro pueblo un mensaje de aliento y cercanía en estos momen¬tos en los que percibimos una compleja realidad social, que genera en no pocas personas inquietud e incluso desesperanza, especialmente en las más perjudicadas por la crisis económica.

Conocemos de primera mano el sufrimiento de numerosas personas en nuestra sociedad, y también las respuestas solidarias de miles y miles de voluntarios de nuestras diócesis, parroquias y comunidades, que sirven en muchas instituciones de la Iglesia, especialmente Cáritas, ayudando y atendiendo a los más débiles de la sociedad.

Son hombres y mujeres, ancianos y niños, jóvenes y adultos, con nombres y rostros concretos, víctimas de situaciones de pobreza real, de exclusión social, rama de la inmigración, de precariedad laboral y de la plaga del desempleo, sobre todo juvenil, junto a otras carencias no solo materiales, sino también afectivas y espirituales, a las que todavía no ha llegado —a pesar del inicio de la recuperación económica— el alivio necesario que aminore la cada vez más extensa franja de desigualdad, así como el aporte ético que neutralice o imposibilite los comportamientos perversos que agravan este sufrimiento. Para ellos nuestra mayor cercanía y solidaridad.

El devenir de la crisis económica y sus causas, las fallidas previsiones e insuficientes respuestas dadas, los errores cometidos en la gestión política y económica de sus consecuencias, hacen aún más acertadas las palabra M Papa Francisco que señala que «ya no podemos confiar en las fuerzas ciegas y en la mano invisible del mercado. El crecimiento en equidad exige algo más que el crecimiento económico, aunque lo supone, requiere decisiones, programas, mecanismos y procesos específicamente orientados a una mejor distribución del ingreso, a una creación de fuentes de trabajo, a una promoción integral de los pobres que supere el mero asistencialismo» (Evangelii gaudium, 204).

Junto a eficaces políticas de concertación social y de desarrollo sostenible, necesitamos una verdadera regeneración moral a escala personal y social y con ella la recuperación de un mayor aprecio por el bien común, que sea verdadero soporte para la solidaridad con los más pobres y favorezca la auténtica cohesión social de la que tan necesitados estamos.

La regeneración moral nace de las virtudes morales y sociales, y para un cristiano viene a fortalecerse con la fe en Dios y la visión trascendente de la existencia, lo que conlleva un irrenunciable compromiso social en el amor al prójimo, verdadero distintivo de los discípulos de Cristo (cf. Jn 13. 34-35).

A todos nos es necesario recordar que «sin conducta moral, sin honradez, sin respeto a los demás, sin servicio al bien común, sin solidaridad con los necesitados nuestra sociedad se degrada. La calidad de una sociedad tiene que ver fundamentalmente con su calidad moral. Sin valores morales se apodera de nosotros el malestar al contemplar el presente y la pesadumbre al proyectar nuestro futuro. ¡Cuánto despiertan, vigorizan y rearman moralmente la conciencia, el reconocimiento y el respeto de Dios!»

La vida democrática que, en paz y en libertad vive nuestro pueblo desde la Transición política, se verá así reforzada en el respeto de los derechos que nacen de la dignidad inalie-nable de la persona, creada a imagen y semejanza de Dios. La ejemplaridad de los responsables políticos, sociales, económicos y eclesiales, constituirá siempre un elemento imprescindible para lograr una justa sociedad civil y una verdadera comunidad eclesial.

Segue a “Nota” falando da necesidade de fortalecer e apreciar a institución familiar, de xerar un clima social esperanzado, que contribúa ao ben integral da nosa sociedade. Para terminar asegurando o apoio e a oración ante Deus e a Virxe María a todos os que traballan nesta nobre misión.

Reflexión

Seguro que temos escoitado esta lectura moitas veces en Adventos pasados. Pero como nos corre co tempo, tamén coas lecturas que imos proclamando os domingos nas celebracións –e iso que as repetimos cada tres anos– temos memoria fráxil, memoria de peixe, como lle dicimos aos nenos, e esquecémonos facilmente delas. Por iso é moi bo, osixenante poderiamos dicir, tentar de entender a primeira lectura de hoxe e poñela en relación coa nosa vida. Nela, o profeta fala no nome de Deus invitando a unha actitude que pouco a pouco parece que todos, uns máis ca outros todo hai que dicilo, imos esquecendo. Referirmos a esa actitude tan humana, e polo tanto cristiá de consolar a quen o necesita: a quen está só, triste, derrotado, ignorado, esquecido... Hai tantas persoas na nosa sociedade, na nosa contorna hoxe necesitadas de consolo! E que pouco o practicamos, que pouco caso lle facemos a estas actitudes coas que Deus invita a encher e dar sentido da nosa vida.

Consolar: acollendo, escoitando, unindo forzas co traballo comunitario, visitando aos enfermos, levando sorriso onde sabemos que hai moita tristura, dispondo de tempo para acompañar a quen está só, facéndonos presentes ao lado de quen acaba de perder un ser querido, non calando ante o engano e a mentira á que nos someten os que mandan, comprometéndonos a non deixar que as inxustizas, a corrupción e a mentira pasen por riba das persoas, tratándoas como se foran algo e non alguén. Consolar... respondendo á chamada, invitación e urxencia que Deus nos dirixe hoxe desde a súa palabra.

O consolar ten que ir sempre acompañado da actitude de facer as cousas para, con e polos demais, sen que iso supoña crernos nin mellores nin elixidos para crernos superiores a eles. O consolo é unha actitude á que nos chama este tempo de Advento, para facer del motivo de esperanza e achega a aquelas situacións polas que están a pasar as persoas coas que noso atopamos cada día, e diante das que non debemos virarlle a cara. E o consolo, como nos di Pedro na segunda lectura, non vai á par da présa, senón que necesita paciencia, capacidade para ver e analizar as cousas; responsabilidade para implicarnos e comprometernos na busca de solucións. Nunha palabra: facer da vida acción e resposta de servizo a canto Deus nos vai pedindo para que non agrome nin a carraxe nin a desesperación nos corazóns dos que non contan para os poderosos. Nós non podemos ser do grupo dos que mandan, dos que oprimen, dos que impoñen, dos que... senón dos  que  serven e comparten. Porque ese é o camiño cara á xustiza ao que nos chama Xesús, e do que tantas persoas teñen feito camiño da súa vida nos dous mil anos de vida da Igrexa!

Vaiamos, logo, preparando este camiño que nos invita a percorrer Xesús. O camiño que nos fai conscientes das nosas limitacións, dos nosos erros, das nosas debilidades; non para quedar aí e laiarnos delas, senón para superalas e facer da nosa vida, das nosas ilusións e esperanzas unha experiencia de vida que nos estimula, que nos alenta e que nos aleda. Para isto, para tomar conciencia de que necesitamos cambiar e mellorar, pon a liturxia da igrexa o tempo de Advento. Non miremos cara atrás, ergamos a mirada e dispoñámonos a construír futuro e esperanza desde o presente sincero das nosas limitacións e das nosas capacidades, para que cando El chegue nos atope preparados!