Reflexión

Seguro que temos escoitado esta lectura moitas veces en Adventos pasados. Pero como nos corre co tempo, tamén coas lecturas que imos proclamando os domingos nas celebracións –e iso que as repetimos cada tres anos– temos memoria fráxil, memoria de peixe, como lle dicimos aos nenos, e esquecémonos facilmente delas. Por iso é moi bo, osixenante poderiamos dicir, tentar de entender a primeira lectura de hoxe e poñela en relación coa nosa vida. Nela, o profeta fala no nome de Deus invitando a unha actitude que pouco a pouco parece que todos, uns máis ca outros todo hai que dicilo, imos esquecendo. Referirmos a esa actitude tan humana, e polo tanto cristiá de consolar a quen o necesita: a quen está só, triste, derrotado, ignorado, esquecido... Hai tantas persoas na nosa sociedade, na nosa contorna hoxe necesitadas de consolo! E que pouco o practicamos, que pouco caso lle facemos a estas actitudes coas que Deus invita a encher e dar sentido da nosa vida.

Consolar: acollendo, escoitando, unindo forzas co traballo comunitario, visitando aos enfermos, levando sorriso onde sabemos que hai moita tristura, dispondo de tempo para acompañar a quen está só, facéndonos presentes ao lado de quen acaba de perder un ser querido, non calando ante o engano e a mentira á que nos someten os que mandan, comprometéndonos a non deixar que as inxustizas, a corrupción e a mentira pasen por riba das persoas, tratándoas como se foran algo e non alguén. Consolar... respondendo á chamada, invitación e urxencia que Deus nos dirixe hoxe desde a súa palabra.

O consolar ten que ir sempre acompañado da actitude de facer as cousas para, con e polos demais, sen que iso supoña crernos nin mellores nin elixidos para crernos superiores a eles. O consolo é unha actitude á que nos chama este tempo de Advento, para facer del motivo de esperanza e achega a aquelas situacións polas que están a pasar as persoas coas que noso atopamos cada día, e diante das que non debemos virarlle a cara. E o consolo, como nos di Pedro na segunda lectura, non vai á par da présa, senón que necesita paciencia, capacidade para ver e analizar as cousas; responsabilidade para implicarnos e comprometernos na busca de solucións. Nunha palabra: facer da vida acción e resposta de servizo a canto Deus nos vai pedindo para que non agrome nin a carraxe nin a desesperación nos corazóns dos que non contan para os poderosos. Nós non podemos ser do grupo dos que mandan, dos que oprimen, dos que impoñen, dos que... senón dos  que  serven e comparten. Porque ese é o camiño cara á xustiza ao que nos chama Xesús, e do que tantas persoas teñen feito camiño da súa vida nos dous mil anos de vida da Igrexa!

Vaiamos, logo, preparando este camiño que nos invita a percorrer Xesús. O camiño que nos fai conscientes das nosas limitacións, dos nosos erros, das nosas debilidades; non para quedar aí e laiarnos delas, senón para superalas e facer da nosa vida, das nosas ilusións e esperanzas unha experiencia de vida que nos estimula, que nos alenta e que nos aleda. Para isto, para tomar conciencia de que necesitamos cambiar e mellorar, pon a liturxia da igrexa o tempo de Advento. Non miremos cara atrás, ergamos a mirada e dispoñámonos a construír futuro e esperanza desde o presente sincero das nosas limitacións e das nosas capacidades, para que cando El chegue nos atope preparados!