LECTIO

Ese é o camiño: a opción pola vida e a opción por Deus son idénticas. O Señor dio no evanxeo de san Xoán: "Esta é a vida eterna: que che coñezan". A vida humana é unha relación. Só podemos ter a vida en relación, non encerrados en nós mesmos. E a relación fundamental é a relación co Creador; pola contra, as demais relacións son fráxiles. Por tanto, o esencial é escoller a Deus. Un mundo baleiro de Deus, un mundo que se esquece de Deus, perde a vida e cae nunha cultura de morte. Por conseguinte, escoller a vida, facer a opción pola vida é, ante todo, escoller a opción-relación con Deus.

Pero inmediatamente xorde a pregunta: con que Deus? Aquí, de novo, axúdanos o Evanxeo: co Deus que nos mostrou o seu rostro en Cristo, co Deus que venceu o odio na cruz, é dicir, co amor até o extremo. Así, escollendo a este Deus, escollemos a vida. (Benedito XVI, 2 de marzo de 2006).

Reflexión

Se quixésemos unha síntese dos requisitos para alcanzar a vida eterna, está aquí: que che coñezan a ti, o único Deus verdadeiro e ao que ti enviaches, Xesucristo. Se coñecer a Deus é o primeiro interese dos crentes, coñecer a Xesús debe ser o primeiro interese dos cristiáns.

Xesús ben sabía que unha vez que lle coñecésemos de verdade, non poderiamos deixar de amalo e de seguilo. Porque non se pode coñecer a Xesús sen caer presa do seu amor. Non se pode coñecer a Xesús sen contaxiarse da esperanza que infunde a súa mensaxe. Non se pode coñecer a Xesús sen crer na súa Paixón, Morte e Resurrección.

Alguén dixo que un crente é un namorado, un que se namorou de Deus. Se lle pides que che dea razóns do seu amor, quizá non logre facelo, non porque non teña razóns ou non as pensou, senón porque terá tantas que se lle amontoarán na boca e non poderán saír. Coñecer a Xesús, non nos pode deixar indiferentes, como non é indiferente o home ante o amor da súa esposa, ou da súa noiva. O verdadeiro cristinano é aquel que coa súa vida tentará corresponderlle regalándolle as súas boas obras.

Por isto, Xesús encomenda os cristiáns ao coidado do Pai. El sabe que chega a súa hora. Pero non quere deixarnos desamparados. Pide ao Pai por aqueles que crerán no Evanxeo ao longo de toda a historia. Por todos os que, coñecendo o que Deus fixo polo home, corresponderanlle cunha vida de auténticos discípulos: amando ao próximo, como Deus nos amou. A pesar de que o mundo nos ignore, nos desprece e nos tache de ilusos e idealistas, cando rememos contra corrente, lembremos que Xesús rogou por nós, simplemente porque somos seus.

UNHA VIAXE HISTÓRICA

Xunto á visita ao pequeno e antergo rebaño católico, tres foron os obxectivos desta memorable visita apostólica da Papa Francisco a Terra Santa: servir a causa da paz, reafirmar e potenciar o inexcusable compromiso ecuménico e fortalecer o diálogo interrelixioso. As catros finalidades quedaron esplendidamente desenroladas e visibilizadas.

Foi, sen dubida, unha peregrinación en estado de graza, plena de contidos verbais e simbólicos, callada de sementes de esperanza para un futuro mellor. Non nos gusta de todo a expresión, pero se é gráfica e facilmente comprensible: a viaxe papal o País de Xesús, o corazón de Oriente Medio, foi un extraordinario éxito. Foi un “don” do Espírito, que non quedará so nos anais da historia, aínda cando Francisco, como fai medio século Pablo VI, fixeron historia en Terra Santa, senón que tamén está repleta de proxección e expectativas. Se nada foi igual na vida da Igrexa despois daquela peregrinaxe de xaneiro do 1964, pensamos que despois desta de Francisco, de maio de 2014, tampouco o será nin na Igrexa e moi probablemente na mesma situación sempre conflitiva e lacerante entre israelís e palestinos.

Francisco sirveu á paz, como tamén o fixeran en marzo do 2000 Xoán Paulo II e en maio do 2009 Bieito XVI, medindo cabalmente os tempos e os espacios, as palabras e os xestos.. Francisco denunciou as inxustizas que xeran a case permanente situación de alerta e hasta violencia en Terra Santa. Puxo en evidencia a vergoña do comercio de armas e o drama de miles e miles de refuxiados. Clamou por unha solución xusta o conflito mediante a implementación práctica, real “do dereito a existir dos dous Estados –Israel e Palestina- e a disfrutar da paz e seguridade dentro duns confíns recoñecidos internacionalmente”. E, nun providencial xesto de profecía e valentía, invitou ós presidentes de Israel e de Palestina a rezar xuntos e con él, co Papa e no Vaticano, pola paz, unha paz que nin se compra nin se vende, senón que so é posible mediante un traballo artesanal, a humildade, a paciencia, a capacidade de perdoar a busqueda da reconciliación, a mansedumbre e a oración profunda.

A DIMENSIÓN ECUMENICA.-

A dimensión ecuménica da peregrinaxe foi de extraordinaria importancia. Era o seu obxectivo principal, a súa ocasión con motivo do cincuentenario do histórico encontro en Xerusalén entre Pablo VI e Atenagoras. A súa reedición de agora foi un espaldarazo a este medio século de ecumenismo. Foi todo un “decreto” de validez e de recoñecemento o camiño emprendido en xaneiro do 1964, continuado no Concilio Vaticano II e despois mediante notables e constantes pasos –diálogo teolóxico, coñecemento e aprecio mutuos, oración compartida e encontros constantes- na mesma dirección, E, ademais, foi renovado o compromiso de seguir na mesma dirección sen desanimarse, conscientes de que a unidade, nin pode nin debe esperar.

En relación co encontro ecuménico do 25 de maio, non queriamos pasar por alto o feito de que tivera lugar na tarde dun domingo de Pascua e no Santo Sepulcro de Xerusalén. O Simbolismo e a interpelación están servidos: o sepulcro está valdeiro, Xesucristo resucitou e vive, a pedra foi removida e debe seguir sendo removida…

Por último, e como, por outra parte, a cidade santa das tres relixións así o requería, Francisco serviu esplendidamente ao diálogo interrelixioso. E como mostra, unha nova imaxe: o abrazo de Francisco, no Muro das Lamentacións, con un rabino e un imán, ambos arxentinos e íntimos amigos do Papa.