Xunto á visita ao pequeno e antergo rebaño católico, tres foron os obxectivos desta memorable visita apostólica da Papa Francisco a
Terra Santa: servir a causa da paz, reafirmar e potenciar o inexcusable
compromiso ecuménico e fortalecer o diálogo interrelixioso. As catros
finalidades quedaron esplendidamente desenroladas e visibilizadas.
Foi, sen dubida, unha peregrinación en estado de graza,
plena de contidos verbais e simbólicos, callada de sementes de esperanza para
un futuro mellor. Non nos gusta de todo a expresión, pero se é gráfica e
facilmente comprensible: a viaxe papal o País de Xesús, o corazón de Oriente
Medio, foi un extraordinario éxito. Foi un “don” do Espírito, que non quedará
so nos anais da historia, aínda cando Francisco, como fai medio século Pablo
VI, fixeron historia en Terra Santa, senón que tamén está repleta de proxección
e expectativas. Se nada foi igual na vida da Igrexa despois daquela peregrinaxe
de xaneiro do 1964, pensamos que despois desta de Francisco, de maio de 2014,
tampouco o será nin na Igrexa e moi probablemente na mesma situación sempre
conflitiva e lacerante entre israelís e palestinos.
Francisco sirveu á paz, como tamén o fixeran en marzo do
2000 Xoán Paulo II e en maio do 2009 Bieito XVI, medindo cabalmente os tempos e
os espacios, as palabras e os xestos.. Francisco denunciou as inxustizas que
xeran a case permanente situación de alerta e hasta violencia en Terra Santa.
Puxo en evidencia a vergoña do comercio de armas e o drama de miles e miles de
refuxiados. Clamou por unha solución xusta o conflito mediante a implementación
práctica, real “do dereito a existir dos dous Estados –Israel e Palestina- e a
disfrutar da paz e seguridade dentro duns confíns recoñecidos
internacionalmente”. E, nun providencial xesto de profecía e valentía, invitou
ós presidentes de Israel e de Palestina a rezar xuntos e con él, co Papa e no
Vaticano, pola paz, unha paz que nin se compra nin se vende, senón que so é
posible mediante un traballo artesanal, a humildade, a paciencia, a capacidade
de perdoar a busqueda da reconciliación, a mansedumbre e a oración profunda.
A DIMENSIÓN ECUMENICA.-
A dimensión ecuménica da peregrinaxe foi de extraordinaria
importancia. Era o seu obxectivo principal, a súa ocasión con motivo do
cincuentenario do histórico encontro en Xerusalén entre Pablo VI e Atenagoras.
A súa reedición de agora foi un espaldarazo a este medio século de ecumenismo.
Foi todo un “decreto” de validez e de recoñecemento o camiño emprendido en
xaneiro do 1964, continuado no Concilio Vaticano II e despois mediante notables
e constantes pasos –diálogo teolóxico, coñecemento e aprecio mutuos, oración
compartida e encontros constantes- na mesma dirección, E, ademais, foi renovado
o compromiso de seguir na mesma dirección sen desanimarse, conscientes de que a
unidade, nin pode nin debe esperar.
En relación co encontro ecuménico do 25 de maio, non queriamos pasar por alto o feito de que tivera lugar na tarde dun domingo de
Pascua e no Santo Sepulcro de Xerusalén. O Simbolismo e a interpelación están
servidos: o sepulcro está valdeiro, Xesucristo resucitou e vive, a pedra foi removida
e debe seguir sendo removida…
Por último, e como, por outra parte, a cidade santa das tres
relixións así o requería, Francisco serviu esplendidamente ao diálogo
interrelixioso. E como mostra, unha nova imaxe: o abrazo de Francisco, no Muro
das Lamentacións, con un rabino e un imán, ambos arxentinos e íntimos amigos do
Papa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario