Cando falamos de Deus utilizamos habitualmente expresións
que nos van mostrando unha imaxe del bastante afastada das realidades máis
cotiás que os seres humanos temos. Así, dicimos que Deus é omnipotente,
todopoderoso, eterno…, facéndonos unha imaxe de alguén que está moi por riba de
nós e de canto nos preocupa. E esta imaxe desde a que tantas veces temos
manifestado e asentado a fe, vai facendo que para moitas persoas Deus non só se
afaste do que lles pasa, preocupa ou viven, senón que non signifique nada na
súa vida, polo que a fe resúltalles indiferenza na medida na que non supón nada
do que lles importa, aflixe ou preocupa. Porén, o profeta Zacarías busca
presentarnos un xeito moito máis humano de comprender e vivir, de percibir a
vida desde Deus. Fálanos da súa modestia, da súa sinxeleza, da súa humildade…
Isto debe levarnos a que caiamos na conta de que temos que repensar a imaxe de
Deus desde a que afirmamos crer e vivir valores e actitudes que o teñen a El
como centro, forza e sentido. O que nos ha levar a que non busquemos a Deus nin
nos pazos, as grandes catedrais, o diñeiro, o poder, as celebracións fastosas
que, aínda que esteticamente lle poidan parecer fermosas a moitos, nada ou
pouco teñen que ver co que nos pasa, o que sufrimos, canto nos preocupa ou nos
fai estar desacougados. Volvamos entón os ollos á Palabra de Deus e deixémonos
alimentar por ela, para ver si podemos descubrir, na media en que a lemos,
coñecemos e rezamos, razóns para percibir a Deus como Aquel que quere e sabe
estar con nós tanto cando somos capaces de rir e aledarnos, como cando as
situacións da vida nos van pondo dificultades que temos que ir afrontando e
superando. Só así entenderemos o que queremos dicir cando manifestamos que Deus
é amor e amigo. Tomemos en serio, e apliquemos tamén, que Deus non é fasto,
senón modestia.
Así poderemos bendicilo coas nosas obras, dando morte a
canto nos leva a por camiños de soberbia, superioridade, suficiencia ou
desapego das persoas necesitadas de nós. Se o que queremos é vivir a vida
sabendo e aprendendo a integrar nela a fe, non é necesario facer cousas raras e
estrañas, senón coller o rumbo que nos orienta cara un Deus que se implica no
que nos pasa, no noso sufrimento e na nosa ledicia; na nosa tristura e na nosa
esperanza, para poder logo afastar a tentación ben de crernos superiores aos
demais, ben de sentírmonos incapaces e medorentos .O Deus de Xesús é o Deus da
vida e de canto fai que o mundo no que vivimos non sexa o mundo no que triúnfan
os corruptos, os delincuentes de salón e burocracia, os que aproveitándose da
boa fe dos sinxelos e humildes fan negocios que simplemente os benefician a
eles empobrecendo aos demais. O Deus no que cremos que nos reúne nesta
celebración non é polo tanto o Deus da demagoxia e o engano, senón o do amor .E
o amor, como ben di Paulo, só se pode mostrar nas boas obras, que non son de
ladrillo e miles de euros, senón do que facemos, non para nós e o noso
proveito, senón por e para o ben dos demais.
Só deste xeito entenderemos por que Xesús nos invita a
achegarnos a El. Porque nos temos cansado e gastado a favor dos demais, non de
buscarnos a nós mesmos, senón de buscalo a El no traballo a favor dun mundo
máis xusto e igualitario, no que Deus está presente e nos chama a atopalo na
mansedume, que non servilismo, e na humildade do noso facer, dando lugar a un
corazón entregado á solidariedade e á causa da paz. Xesús nin nos trae nin nos
invita a ter poder, senón que nos mostra o camiño: a sinxeleza e a honestidade
do traballo que non deixa que ninguén se aproveite da boa fe dos sinxelos.
