FÓISENOS TUCHO

O pasado domingo pasou á casa do señor unha das grandes persoas da parroquia, do cal queremos facer mención e honra ao mesmo tempo. Trátase de Tucho, ou señor Antonio, ou o cuñado do cura, un home que levaba con nós máis de corenta anos, acompañando e servindo de forma exemplar á súa familia, e á parroquia.

Creo que ninguén pode dicir que tivera algo que rexeitar do pasado de Tucho, nel sempre había unha intención de servicio e cordialidade, e de positividade ao mesmo tempo, que facía que cando falabas con el te sentiras invadido desa bondade e paz que levaba dentro. Humilde e desprendido, serio e traballador.., cariñoso e atento... Era un modelo de home, de persoa, de pai, de marido, e de fregués (sen ser da parroquia). A súa fe e piedade eran tamén un exemplo para nós, transmitíanlle esa forza que o impulsaba a permanecer activo sempre..tirando pa diante, con empeño..

Esta xente cando se vai, deixa un baleiro moi grande, vai parte da nosa vida con eles, por iso queda unha ferida que tarda moito tempo en cicatrizar.

Tardou pouco en acompañar á súa dona, apenas tres meses despois de Siña Aida, a irmá de Don Manuel. Os tres xuntos conformaban o referente de sagrada familia da parroquia. Quédanos Don Manuel, o noso cura e de moitos máis.. castigado polo traballo a causa da falta de vocacións.. consecuencia desta sociedade tan decadente..; Pedímoslle a Deus que lle dé saúde e forza para levar a cabo esa dura tarefa de pastor..
Este tipo de xente é a que fai falta para construir unha sociedade agradable, tolerante, sen egoísmos nen maldade, con entrega e servicio aos demais, sen nada a cambio... o que leva á felicidade plena... algo insólito entre tanta corrosión social..

Pregámoslle ao señor que teña na gloria a Tucho, a nós xa nos deixou parte dela. Ata sempre...