Lecturas

VII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  - CICLO  A

  

Primeira Lectura     Lev 19, 1-2. 17-18

LECTURA DO LIBRO DO LEVÍTICO

Amarás o teu próximo coma a ti mesmo

            Naqueles días, díxolle o Señor a Moisés:

            ‑ Fálalle á comunidade dos fillos de Israel e dilles:

            "Sede santos, porque santo son eu,

o Señor, o voso Deus.

            Non terás odio no corazón ao teu irmán. Reprenderás o teu próximo, para non cargar co seu pecado.

            Non te vingarás nin lles terás xenreira aos teus veciños.

            Amarás o teu próximo coma a ti mesmo.

            Eu son o Señor".

                        Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 102, 1-2 . 3-4. 8 e 10. 12-13

R/  (8a):  O Señor é misericordioso e clemente.

Alma miña, bendí o Señor

e todo o meu ser, o seu santo nome.

Alma miña, bendí o Señor,

non esquezas os seus beneficios.

El perdoa as túas culpas

e sanda as túas doenzas;

rescata a túa vida da morte

e coróate de amor e de tenrura;

O Señor é misericordioso e clemente,

tardo á ira e rico en mercés.

Non nos trata conforme aos nosos erros

nin nos paga conforme ás nosas culpas.

Canto dista o nacente do poñente,

así arreda de nós as nosas culpas;

canto un pai ama os seus fillos,

así ama o Señor os que o temen.

Segunda Lectura     1 Cor 3, 16-23

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Todo é voso, vós de Cristo e Cristo de Deus

 

            Irmáns:

            Non sabedes que sodes templo de Deus e que o Espírito de Deus habita en vós? Se alguén destrúe o templo de Deus, o Señor destruirao a el. Porque o templo de Deus é sagrado e iso sodes vós.

            Que ninguén se engane. Se entre vós hai algún que se crea sabio ao xeito deste mundo, fágase parvo, para volverse sabio de verdade. Porque a sabedoría deste mundo é burremia diante de Deus.

            Que está escrito:

            El pilla os listos na súa propia astucia.

            E tamén:

            O Señor coñece os pensamentos dos sabios

e sabe que son vans.

            De modo que ninguén alardee apoiado nos homes. Porque todo é voso, certamente: tanto Paulo coma Apolo coma Cefas; tanto o mundo coma a vida e coma a morte; tanto o presente coma o futuro. Todo é voso; pero vós sodes de Cristo e Cristo é de Deus.

                        Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

ALELUIA    1 Xn 2, 5

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

En quen garda a Palabra de Cristo,

verdadeiramente nel chega á plenitude o Amor de Deus.

Aleluia.

Evanxeo        Mt 5, 38-48

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Amade os vosos inimigos

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            ‑ Tendes oído que se vos dixo

: "Ollo por ollo e dente por dente". Pero eu dígovos: Non opoñades resistencia ao malévolo; mais se alguén che da un lapote na túa meixela dereita, preséntalle a outra.

            A quen queira preitear contigo e che leve a túnica, déixalle ir tamén o mantelo; a quen te obrigue a camiñar con el unha milla, acompáñao dúas. A quen che pide, dálle; e non lle vires as costas a quen quere que ti lle fagas préstamo.

            Tedes oído que se vos dixo: Amarás o teu próximo e aborrecerás o teu inimigo. Pero eu dígovos: Amade os vosos inimigos e pregade polos que vos perseguen. Así seredes fillos de voso Pai que está no ceo, que fai saí-lo seu sol sobre os malos e os bos, e chover sobre xustos e inxustos.

            Porque, se amades os que vos aman, que recompensa ides ter? Non fan o mesmo os publicanos? E se saudades soamente a vosos irmáns, que facedes de máis? Non fan outro tanto os pagáns? Daquela sede bos, como o voso Pai celestial é totalmente bo.

                        Palabra do Señor                              R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Amar ao próximo. Este é o reto que cando nos erguemos cada día ternos por diante. E que difícil é! Porque próximo é o compañeiro de traballo que é un folgazán e preguiceiro; próximo é aquel familiar que só aparece pola casa para pedir que lle dean e é incapaz de botar unha man cando sabe que hai moito que facer e o necesitan; próximo é aquel veciño que está máis preocupado do que fan os outros que de orientar a súa vida traballando con honestidade, tratando con igualdade e respecto aos da súa casa ou poñendo creatividade e esforzo comunitario á hora de facer cousas na e pola parroquia.

Desde esta clave ternos que entender o texto da primeira lectura que nos invita a amar ao próximo corno a nós mesmos. Un amor que é entrega xenerosa e que redunda no ben de todos: no dos demais e no de un mesmo.

 · E no centro dese amor, o que move, o que orienta, o que vai facendo que teña sentido e pague a pena vivir desde el, está Cristo. Non o Cristo que tantas veces aparece secuestrado polos intereses duns e outros; tampouco o Cristo que lle serve aos fundamentalistas para excluír a quen non pensa coma eles; e menos o Cristo que a pesares de encarnarse para asumir a nosa mesma condición de seres humanos, tratan de presentárnolo lonxe das nosas preocupacións e dentro dunha espiritualidade baleira sen enraizar nos problemas e dificultades que nos van ocorrendo cada un dos días da nosa vida.

Un Cristo ausente! Non, ese non é o Cristo do que Paulo lle falaba aos cristiáns de Corinto, todo o contrario. O Cristo que sendo noso nos converte nun dos del, é o Cristo que irnos descubrindo na dor da enfermidade, na tristura dun fracaso matrimonial, na incomprensión dun ERE que manda a un grupo de traballadores ao paro, o Cristo que se fai compañeiro e consolo para quen ven de perder un ser querido de xeito inexplicable, o Cristo... que asume a nosa condición humana porque un de nós e

dos nosos.

· Por iso mándanos amar. Amar sen poñer nin peros nin condicións. Amar sen facer cálculos do que poderíamos gañar ou perder nese amor. Amar a fondo perdido. E como ben sabemos, como custa iso! Porque non é nada fácil, porque necesita moito esforzo pola nosa parte, porque esixirá ter que deixar atrás cousas que nos teñan feito dano en cantidade; sabemos que non é a alfombra vermella dos grandes acontecementos, senón o camiño empedrado duro, difícil e que magoa os nosos pés, pero non nos queda outro remedio, porque amar é tarefa constante de abrir futuro e construír presente.

E niso todos, con maior ou menor acerto, estamos invitados a ir facendo carriño con pasos pequenos e corazón grande.