Aínda que se repiten os temas de Mateo e Marcos, o Evanxeo
de Lucas é unha composición orixinal en moitos aspectos. O evanxelista coloca
na súa narración material novo con respecto ás outras narracións evanxélicas.
Nos primeiros dous capítulos que tratan da infancia de Xesús, Lucas achégase ás
tradicións hebraicas con moitas referencias directas e indirectas ao Antigo
Testamento. A teoloxía, o simbolismo e todo o conxunto dos relatos da infancia
de Xesús encontraron as raíces no mundo semítico, diverso en moitas formas do
mundo e do pensamento grego. O evanxelista ambienta o comezo da súa narración
no ambiente dos anawîm, os pobres do Señor, ou sexa aqueles que se someten con
gusto á vontade de Deus, firme na fe que o Señor lles dará a salvación no tempo
oportuno. Aos anawîm o Señor promete enviar o Mesías " enviado a levar a
boa nova aos abatidos, a curar as chagas dos corazóns esnaquizados, a proclamar
a liberdade dos cativos, e a liberación aos encarcerados, a promulgar o ano de
graza do Señor, e un día de vinganza para o noso Deus, para consolar a todos os
tristes, para alegrar aos aflixidos de Sion... " (Is 61, 1ss). Esta
promesa de Deus cumprirase en Xesús de Nazareth que " entrando segundo o
seu costume o sábado na sinagoga" (Lc 4,16), proclama que a promesa de
Deus pronunciada por medio de Isaías "se cumpriu" (Lc 4,21) en Él. Só
os anawîm poden recibir do fillo de José o carpinteiro e de María (Lc 4, 22; Mt
13, 53-58; Mc 6, 1-6; Jn 1,45) a alegre nova da salvación, os outros
desgraciadamente escandalízanse de Él. O Mesías é humilde e doce, a súa "
boca" pronuncia "palabras de graza" (Lc 4,22) por isto para
acollelo necesítase prepararse, entrar dentro de si mesmo, para acoller o
prometido de Israel. Por iso o Señor amoesta por medio do profeta:
"Buscade a Yahvé os humildes da terra, que practicades a súa lei; buscade
a xustiza, buscade a mansedume, quizais quedaredes ao abeiro da ira do Señor
(Sof 2,3).
.jpg)
Neste contexto, "No mes sexto, foi enviado o anxo
Gabriel a unha cidade de Galilea chamada Nazareth a unha virxe despousada cun
varón da casa de David, chamado José. A virxe chamábase María". (Lc 1,
26-27). Esta virxe é unha dos anawîm á cal o Señor revela a súa salvación. Con
ela encóntranse outros dous anawîm que "eran entrados en anos" (Lc 1,
7), "un sacerdote chamado Zacarías" e Isabel que "era
estéril" e polo tanto sen fillo (Lc 1, 5-7). Tamén a estes dous
deshonrados (Xene 30,33; 1 Sam 1, 5-8; 2 Sam 6, 23;Os 9,11) anúnciaselles a
salvación do Señor. Desgraciadamente en Xerusalén, no templo, durante a liturxia,
lugar da revelación, da potencia e da gloria de Deus, esta boa nova non é
acollida polo sacerdote (Lc 1, 8-23). Pero a Palabra de Deus non está ligada e
non lla pode limitar. Di en verdade o Santo de Israel: "Como baixa a
chuvia e a neve dos ceos e non volven alá sen empapar e tido sido fecundado a
terra e tela feito xerminar, dando a semente para sementar e o pan para comer,
así será a palabra saída da miña boca: non me volverá baleira senón que fai o
que eu quero e cumpre a súa misión" (Is 55, 10-11). Por iso, Isabel
"na súa vellez, concibiu un fillo e este é o sexto mes para ela á que
todos chamaban estéril: nada é imposible para Deus" (Lc 1, 36-37). Este
será o acontecemento ofrecido a María como un signo " da potencia do Altísimo"
(Lc 1, 35) que se estenderá como sombra sobre ela para concibir o Fillo de Deus
por obra do Espírito Santo que "descenderá" sobre ela (Lc 1, 34-35).
O Fillo chamarase Xesús, "será gran e chamado Fillo do Altísimo; o Señor
Deus daralle o trono de David o seu pai e reinará por sempre sobre a casa
deJacob e o seu reino non terá fin" (Lc 1,31-33). Estas palabras do anxo
recordan as mesmas dirixidas a Acaz: "O Señor mesmo vos dará un signo.
Teño me aquí: a virxe concibirá e parirá un fillo, que se chamará Emmanuel"
(Is 7, 14).
Por isto, despois da concepción de Juan, ou sexa "no
sexto mes" (Lc 1,26), a boa noticia é ben acollida "nunha cidade da
Galilea, chamada Nazaret" (Lc 1,26) por unha doncela, virxe, prometida
como esposa (Lc 1,27). "Nazaret" e "María" fan contraste
con "Xerusalén" e "sacerdote"; así como tamén é
contrastante a frase " presentándoselle coa palabra "templo". O
Señor revélase en lugares humildes e é acollido por xente humilde das que, a
xuízo dos homes, non "pode vir nada de bo" (Jn 1,45). A María
invítaselle a gozar: " Alégrache, chea de graza, o Señor está contigo!
" (Lc 1, 28). A presenza do Señor no medio do seu pobo é ocasión de gozo,
porque a presenza do Señor levan salvación e bendición. O saúdo e convite do
anxo está dirixido a todo o pobo de Deus na persoa deMaría.. Polo que, todo o
pobo de Deus está chamado a gozar e a alegrarse no Señor o seu Salvador. É o
gozo mesiánico que se anuncia a todos: "Berrade de gozo e alegrádevos,
habitantes de Sión, porque grande é no medio de vós o Santo de Israel" (Is
12, 6). " Exulta, filla de Sion, dá voces xubilosas Israel, e alégrate con
todo o teu corazón, filla de Xerusalén! O Señor revogou os decretos dados
contra ti e rexeitou o teu inimigo. O Rei de Israel é o Señor en medio de ti,
ti non verás xa máis o infortunio..... " (Sof3, 14-15 ss). "Alégrate
e énchete de gozo, filla de Sión, porque velaquí que eu veño para habitar no
medio de ti" (Zc 2, 14).
A concepción de Xesús é un acontecemento novo, a primicia da
futura nova creación operada pola potencia creativa de Deus que vén ao encontro
da imposibilidade de concibir de María, porque aínda non coñece varón (Lc 1,
34). A sombra que o Altísimo estende sobre María recorda a nube que de día
acompañaba ao pobo no deserto (Ex 13,22), que daba sombra ao monte Sinaí revelando
a gloria do Señor por seis días (Ex 19,16; 24,17). É tamén un signo da
protección de Deus outorgada ao xusto que invoca o nome do Señor e se pon nas
súas mans durante a proba (Sal 17,8, 57,2; 140,8). Na creación, o Espírito de
Deus axitábase sobre as augas, signo da potencia creadora da palabra de Deus
(Gén 1,2).
Deus supera toda capacidade humana, nada é imposible para Él
(Lc1,47; Xene 18, 14; Jer 32,27). Ante o Señor da alegría, da vida e da
salvación, María acolle a súa palabra xeradora e creadora: "Velaquí a
escrava do Señor, que me suceda como dixeches" (Lc 1, 38).
Naquel
tempo, Deus mandou o anxo Gabriel a unha cidade de Galilea, chamada Nazaret,
onda unha virxe prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé. O
nome da virxe era María.