Comentario

Como Xesús, tamén nós recibimos o bautismo. Non foi este un simple botarnos auga por riba da cabeza, senón un sinal dunha incorporación plena ao proxecto de Deus; o proxecto que nos sinala desde o principio como membros participantes e protagonistas da súa presenza no medio do mundo; un proxecto no que o Espírito é impulso renovador da esperanza e de unión ao mundo e ás persoas; un proxecto no que óleo e crisma son non só recendo externo, senón incorporación plena de toda a nosa persoa ao plan de Deus. Por iso é tan importante crecer como Igrexa coñecendo que é e significa pedir, libre e voluntariamente, o sacramento do bautismo, sen deixarnos levar de tradicións, costumes ou ritos. Bautizarse é optar por atoparse con Deus como compañeiro na viaxe que cada un/ha de nós vai facendo ao longo da súa vida. Unha viaxe que iniciamos no momento no que, nós ou os nosos pais e padriños, responden á invitación que nos fai Xesús de seguilo coa petición do bautismo. Esta acción supón a nosa incorporación a un proxecto que está rexido polo amor, a tolerancia e a tarefa de facer agradable e xusta a vida dos demais e do mundo no que vivimos. Bautizarse é todo o contrario do enfrontamento, a inxustiza, o abuso, a destrución do planeta... porque seguir a Cristo non se reduce a facer prácticas de piedade dentro dos templos, senón que consiste en vivir o seu proxecto de salvación alí e desde onde esteamos. E como ben sabemos, non podemos separar a nosa vida en comportamentos illados uns dos outros. Nós somos sempre os mesmos, sen separacións, cando traballamos, estamos coa familia, visitamos os amigos, acompañamos a un enfermo, axudamos a quen nos necesite ou recemos na igrexa. O bautismo incorpóranos a un proxecto que é integral, e non pode separarse, como se cada cousa non tivera que ver con outra. Ata que non entendamos isto e o comecemos a vivir, faremos ritos externos, pero estaremos moi lonxe do que Xesús pensou, entendeu, viviu e nos deixou como tarefa aos seus seguidores.

Por iso, hoxe, na celebración do bautismo de Xesús, é unha boa ocasión para analizar canto fomos mostrando e explicando ao longo do Advento e Nadal sobre o que significou e quixo o Concilio, é dicir a renovación. Só unha Igrexa, e polo tanto, uns cristiáns que saben o que son e ao que os chama a súa fe, poden entender o esforzo do Concilio por achegarse aos problemas (gozos e esperanzas) das persoas en cada momento da historia para achegar a súa pequena dose de esforzo e esperanza. Só unha Igrexa, e polo tanto uns cristiáns, capaces de entender que a Biblia é Palabra viva e eficaz (alma e fonte da vida cristiá) poden entender a necesidade de coñecela, proclamala ben, rezar desde ela, e buscar nela fondura e razóns para estar no mundo con actitude activa e transformadora da nosa vida e da sociedade, a través da que Deus se vai revelando. Só unha Igrexa, e polo tanto uns cristiáns, capaces de entender por que o que vivimos debemos celebralo, compartilo e agradecelo (Eucaristía como fonte e cume), entenderemos a importancia da renovación litúrxica, que non foi un simple cambiar de lugar o altar, ou entender o que facía o cura, senón que con eses cambios chamábasenos a entrar en relación cun Deus que é misterio e presenza que non se esgota no aparente, senón que nos transcende. En fin, só unha Igrexa que ten entendido todo isto, é capaz de descubrir por que somos comunidade, sacramento universal de salvación e pobo de Deus que manifesta a presenza de Aquel, que sendo de condición divina, non tivo reparo de ser un coma nós, e asumir a nosa condición limitada e fragmentada.

A todo isto nos invita a celebración de hoxe, dedicada, desde o bautismo do Señor, a reflexionar sobre as razóns e os porqués do noso propio bautismo. Fagamos un esforzo por entendelo, reflexionalo e vivilo.