Reflexión

            A unción é un sinal que pon de manifesto que a persoa que a recibe é única, distinta, especial. Un elixido. O día do noso bautismo, todos nós fomos unxidos, a través das mans do sacerdote, por Cristo. Este sinal, aparentemente tan insignificante, encerra toda a forza de que se é escollido para unha gran misión. Unha misión que ha desenvolver como resposta á chamada recibida. Isto mesmo foi o que nós recibimos cando nos bautizaron: unha misión. E coma toda misión, temos que ir respondendo a ela, desenvolvéndoa en cada unha das cousas que fagamos. No noso ir facendo, actuando, comprometéndonos… traballando, estamos respondendo á misión recibida no bautismo e facéndonos construtores do reinado de Deus. Por iso a celebración de hoxe ten tanto significado para nós os bautizados, pois é un momento para revisar e preguntarnos como imos respondendo a este envío recibido o día do noso bautismo, e alimentado logo ao longo dos anos na Eucaristía, a Confirmación, a catequese ou a formación. Na resposta que deamos, estará a nosa coherencia ou incoherencia como construtores do reinado de Deus e testemuñas da súa mensaxe. A unción ponnos nun camiño que teremos que ir percorrendo, tendendo a man e expresando que Deus non é unha idea, senón un compromiso, unha esixencia, unha resposta diante das moitas maneiras de vivir e de estar no mundo. Por iso vimos ledos á casa do Señor.

             Paulo, que tivera un experiencia fonda e forte de encontro coa mensaxe e o proxecto de Xesús -o seu cambio radical de vida foi tan manifesto que pasou de perseguidor dos cristiáns a perseguido por ser cristián–, quere transmitirlles aos colosenses que atoparse con Cristo non é un acto social nin unha moda que pasa co tempo, senón un esforzarse continuamente por camiñar no amor. E non se pode camiñar no amor se o que facemos desde o día a día das nosas vidas é todo o contrario: calamos diante de comportamentos corruptos, xustificamos a violencia e aos violentos, somos inxustos á hora de relacionarnos e tratar cos demais, permitimos e transiximos palabras e actuacións que feren ás persoas, especialmente aos máis débiles e esquecidos ... se estes son comportamentos e maneiras de facer as cousas pola nosa parte, dificilmente poderemos dicir que queremos ser e vivir no reinado de Deus. Se o amor, a xustiza e mais a paz non van marcando a nosa vida ,o percorrido de cada día non só non podemos dicir que somos construtores do reinado de Deus, senón que tampouco podemos chamarnos nin mostrar a dignidade que nos dá ser seguidores de Xesús. Ser cristiáns non é un nome que nos puxeron cando eramos pequenos, senón un xeito de vivir, traballar e facer do mundo a casa de todos. E iso só podemos facelo se de verdade temos entendido o que significa a palabra amor.

             Camiñar deste xeito é o que fará posible que o Señor se lembre de quen somos e do que fixemos na tardiña baixa das nosas vidas. Como cantamos moitas veces: se lle demos comida ao famento, se ao sedento demos de beber … se nos máis pequenos e pobres fomos capaces de atopar o Señor Xesús. Esta é a nosa tarefa, a tarefa de todos. Se o facemos así, non é que o Señor se lembre de nós cando cheguemos ao seu reino, senón que nos teremos convertido en construtores do seu Reino no aquí e agora da vida de cada un de nós. El non vai esperar ao final, senón que camiña ao noso lado desde o primeiro momento...o que pasa é que moitas veces, ao andar tan atarefados, non temos sido capaces de recoñecelo.

Remol