Reflexión

· Para moitas persoas é desesperante, motivo de envexa e de non poder vivir en paz cun mesmo, pensar que un ten menos bens que o veciño, e fan todo o posible para quitarlle mérito e importancia a canto outros teñen feito ou logrado co seu traballo. Os seus corazóns están resecos, porque quedaron parados no externo, no aparente, no que non dá a felicidade. Si. Acumular riqueza, como única e exclusiva razón da vida, fainos persoas desconfiadas, pouco xenerosas e moi lonxe do proxecto de amor do Deus que nos crea non para que nos dobremos diante del, senón porque nos quere, nos recoñece iguais en dignidade e nos dá un “plus” de igualdade que nos une coma irmáns para descubrírmonos posuidores da súa mesma imaxe e semellanza. Somos de Deus; pero tamén somos coma Deus: merecedores do mesmo respecto. Non somos cousas nin algo. Somos os alguén que camiñamos desde o proxecto de Deus para o mundo. Aquí está a verdadeira sabedoría, como acabamos de escoitar na lectura: a sabedoría que pon as cousas ao noso dispor, e non nos pon a nós ao dispor das cousas, de tal xeito que nos acaben escravizando.

· Por iso a palabra de Deus o que busca e ao que nos chama é a ter corazóns quentes: humanos, afables, amables, sensibles, con capacidade de empatía... O que hoxe se lle chama ser persoas con intelixencia emocional. É entón esta Palabra unha Palabra sempre en saída, en busca, en tarefa permanente para que as persoas non nos pechemos en nós mesmos ata incomunicarnos, senón que nos abramos ao escoitar, acompañar, compartir, agarimar. Unha Palabra que nos di que non debemos –podemos?- ser nin limóns nin vinagre nin pomelo. Porque se nos falta a dozura á hora de ver o mundo como casa común, a amargura acabaría por devorarnos. Só no seguimento desta Palabra que sempre nos fala ao corazón poderemos dicir que temos entendido o por que da misericordia de Deus para connosco, e de nós para cos demais.

· Esta misericordia que nos achega e iguala uns aos outros é a que guía a proposta de Xesús. Para aquel tempo e para hoxe. O “vende todo e sígueme”, non é máis que unha invitación a fitar a nosa mirada no que de verdade é importante: o que nos achega, humaniza, posibilita que nos atopemos, fai posible que unamos as mans en tarefas e proxectos comúns. Nunha palabra: que non fagamos do enfrontamento nin da crispación metodoloxía do noso día a día. Desprenderse dun corazón cheo de adherencias que o insensibilizan diante do que pasa no noso mundo e ao noso redor responde á proposta que un día máis nos fai Xesús. Vender e seguir, unha dialéctica nada doada e pouco comprensible hoxe en día. Pouco comprensible no mundo pero tamén na Igrexa; e dentro desta, nos que deberiamos ser servidores da gratuidade e da permanente actitude de acollida e escoita. Canto corazón endurecido na celebración convertida en estipendio. Canto corazón endurecido no funeral dos cartos, máis importante que na oración comunitaria compartida! Canto corazón ennegrecido polo apego aos cartos e ás cousas, aínda que sexan no nome de Deus! Canto engano en forma rito e consumo de tempo no templo cando á porta está o irmán que está só, pide unha axuda ou necesita un sorriso! Nin sequera xustificando que foi a praxe –foi, pero xa non pode seguir sendo– ou dicindo que son sacramentais aprobados pola Igrexa, poderemos facer dela nin o noso ministerio nin o xeito de ser cristián que testemuña os homes e mulleres do noso tempo.