Reflexión

Nuns momentos nos que o primordial parece ser “conservar” e non buscar con coraxe camiños novos para acoller, vivir e anunciar o proxecto do Reino , cómpre que tomemos nota do recadiño que nos manda Xesús en forma de parábola. Porque ninguén se atrevería hoxe a facer unha crítica tan radical ao conservadurismo cristián coma a que fai El coa parábola dos talentos que vimos de proclamar. Non podemos esquecer que o terceiro servo é condenado non porque cometera ningunha maldade, senón por terse limitado a conservar esterilmente o recibido, sen facelo frutificar.

A mensaxe de Xesús está, polo tanto, moi clariña:

non ao conservadurismo; si á creatividade

non a unha vida estéril; si á resposta activa a Deus

non á obsesión pola seguridade; si ao esforzo arriscado por transformar o mundo

non á fe enterrada baixo o conformismo; si ao seguimento comprometido que leva a ler os sinais dos tempos.

Porque é moi tentador vivir sempre evitando problemas e buscando tranquilidade: non comprometernos en nada que nos poida complicar a vida, defender o noso pequeno benestar. De certo que non hai mellor xeito de vivir unha vida estéril, pequena e sen horizonte.

E na vida de fe, sucede o mesmo. O noso maior risco non é saír dos esquemas de sempre e caer en innovacións esaxeradas, senón conxelar a nosa fe e matar a frescura do evanxeo. Temos que preguntarnos que estamos a sementar na sociedade, a quen contaxiamos esperanza, onde aliviamos sufrimento.... Velaí onde temos que poñer o acento e a intensidade, e non en banalidades coma axeonllarse na consagración, rezar en latín, levar vestidura talar ou botar unha chea de tempo diante do Santísimo.

Pero sería un grave erro presentarnos diante do Señor coa actitude do terceiro servo: “Aquí tes o teu. Aquí está o teu evanxeo, o proxecto do teu Reino, a túa mensaxe de amor cara aos que sofren. Conservámola fielmente. Non serviu para transformar a nosa vida nin para introducir o teu reino no mundo. Non quixemos correr riscos e vivimos na mediocridade e no “sempre se fixo así”; pero aquí está intacto”. En realidade estas persoas non se senten identificadas co Señor nin cos seus intereses. En ningún momento actúan movidas polo amor, senón polo medo. E é precisamente o medo o que as leva a actuar buscando a súa propia seguridade.

Hoxe o Señor tamén nos di a cada un e a cada unha de nós que enterramos os talentos, os dons, as calidades coas que El nos bendiciu cando: non nos sentimos chamados a seguir as esixencias de Cristo máis alá do ensinado e mandado sempre non arriscamos nada por facer unha Igrexa máis fiel a Xesús non asumimos a responsabilidade na nosa tarefa do reino nos mantemos alleos a calquera conversión que nos poida complicar a vida vivimos unha vida “relixiosamente correcta” sen arriscarnos a vivir o amor de xeito máis audaz e creativo o medo ao fracaso non nos deixa seguir as aspiracións do noso corazón non tomamos a iniciativa por medo a equivocarnos só buscamos o noso propio proveito cando enterramos a nosa vida porque nos dedicamos a conservar a virtude e a fe.

Arriscar, velaí a solución. Non é un camiño doado; pero non hai outra se queremos comunicar a experiencia cristiá nun mundo que, aínda que moitos profetas de calamidades se empeñen en negalo, está en continuo cambio, si; pero está preñado da salvación de Deus. Hoxe tamén é tempo de salvación. A fe é produto de temporada.... por que, entón, nos empeñamos en enlata ou servila en conserva?.