LECTIO

Había unha vez un home rico... Coa sinxeleza dunha parábola, Xesús denuncia o eterno problema dos homes: a súa división en ricos e pobres. Un rico despreocupado que «banquetea espléndidamente», alleo ao sufrimento dos demais e un pobre esmoleiro a quen «ninguén daba nada». Dous homes distanciados por un abismo de egoísmo e insolidariedade que, segundo Xesús, pode facerse definitivo, por toda a eternidade.

Non entenderiamos o ensino de Xesús, se quedásemos con certos detalles da parábola, que non alteran en nada a súa mensaxe. A distinta sorte na outra vida do rico e do pobre é só un recurso para demostrar de que distinta maneira ve Deus a desigualdade entre os homes. Pero de ningunha maneira quere dicir que os pobres se conformen sendo pobres, que xa lles chegará a súa quenda no ceo. O sentido da parábola non é

brindar consolo aos pobres, senón avisar aos ricos e aos que pon a súa confianza e nas riquezas e no poder que delas obteñen. O retrato robot da parábola identifica igualmente aos países ricos que pon a súa confianza no seu poder económico desprezando e mantendo aos países subdesenvolvidos na súa penosa e difícil situación.

A riqueza inxusta. Esta é a convicción profunda de Xesús. A riqueza en canto «apropiación excluínte da abundancia», non fai crecer á persoa humana, senón que a destrúe e deshumaniza pois a vai facendo indiferente, apática e insolidaria ante a desgraza allea. A parábola é un reto á nosa vocación de solidariedade. Podemos seguir vivindo e deixarnos atrapar por esta sociedade de consumo e continuar gozando alegremente do noso benestar, cando a realidade da pobreza está presente en millóns de seres humanos? O noso gran pecado pode ser a apatía social e política. A pobreza converteuse en algo tan

«normal e cotián» que xa non escandaliza nin nos fere tanto. Encerrámonos cada un en «a nosa vida» e quedámonos cegos e insensibles ante a frustración, a humillación, a inseguridade e a desesperación de tantos homes e mulleres e de tantos pobos do noso mundo.

A pobreza no século XXI non é só un fenómeno que reflicte o fracaso dun sistema socio-económico e que obriga ás nacións a preguntarse que é o que non funciona. A pobreza son persoas concretas que agora mesmo necesitan a axuda de quen gozamos de tantos bens. Quizais dariamos algún paso concreto de solidariedade se nos atrevésemos a contestar a esta pregunta: necesitamos realmente todo o que

compramos? Cando termina a nosa necesidade real e cando comezan os nosos caprichos?

"No que se refire aos bens do Señor,

non sexas desagradecido,

senón repárteos entre os teus próximos,

non esteas orgulloso deles, coma se fosen a túa propiedade

e non sexas ahorrativo na súa repartición...

Meu e teu son só nomes baleiros.

Todo pertence a Deus"

                                                           San Xoán Crisóstomo

Lecturas

 XVI DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO C

Primeira Lectura     Am 6, 1a. 4-7

LECTURA DO LIBRO DE AMÓS

Será extirpada a facción dos nugalláns

 

            Isto di o Señor omnipotente:

            "Malia os que viven no lecer en Sión,

os despreocupados no monte de Samaría!

Déitanse en leitos de marfil,

vaguean nas súas camas,

xantando os carneiros do rabaño

e os xatos sacados da corte.

            Cantaruxan  ao son da arpa

e, coma novos David, inventan instrumentos.

            Beben viño nas grandes copas

e únxense coa esencia dos perfumes,

mais a desfeita de Xosé non os deprime.

            Por iso agora van partir para o exilio

á cabeza dos deportados,

pois rematou a esmorga dos nugalláns".

- Oráculo do Señor, Deus dos Exércitos ‑.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 145, 7. 8-9a. 9bc-10

R/.  (1b):  Loa, alma miña, o Señor.

Ou:  Aleluia.

O Señor garda por sempre a súa fidelidade:

failles xustiza aos oprimidos

e dálles pan aos famentos.

O Señor libra os cativos.

O Señor abre os ollos dos cegos,

o Señor endereita os dobrados,

o Señor ama os xustos.

O Señor protexe os forasteiros.

O Señor sostén os orfos e as viúvas,

extravía os camiños dos malvados.

O Señor reina eternamente,

o teu Deus, Sión, por xeracións e xeracións.

Aleluia.

Segunda Lectura     1 Tim 6, 11-16

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Garda os mandamentos ata a chegada do Señor

 

            Benquerido irmán, home de Deus:

            Practica a xustiza, a piedade, a fe, o amor, a paciencia e a mansedume. Combate a fermosa loita da fe, procura a vida eterna á que te chamaron e da que fixeches clara profesión diante de moita xente.

            Mándocho en presenza Deus, que fai vivir todas as cousas, e diante Cristo Xesús, que deu bo testemuño ante Poncio Pilato: garda o mandamento, sen lixo e sen tacha, ata a manifestación gloriosa do noso Señor  Xesús Cristo.

            No seu debido tempo amosarao o Deus bendito e único soberano, Rei dos reis e Señor dos señores: o único que ten a inmortalidade e que habita nunha luz inaccesible. A El ningún home o viu nin o pode ver.

            A El a honra e o poder eterno. Amén.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

ALELUIA       2 Cor  8, 9

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Xesús Cristo fíxose pobre, sendo rico,

para que vós vos fixésedes ricos coa súa pobreza.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 16, 19-31

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Ti recibiches bens e Lázaro males; agora este é consolado, mentres que ti es atormentado

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos fariseos:

            - Había un home rico que vestía roupa de púrpura e liño fino, e que celebraba todos os días espléndidos banquetes.

            Ó pé da súa porta xacía un pobre chamado Lázaro, todo cuberto de chagas, que estaba desexando matar a  fame co que caía da mesa do rico; e incluso os cans se achegaban a lle lamber as chagas.

            Resulta que morreu o pobre, e levár

ono os anxos  ao seo de Abrahán. Morreu tamén o rico, e enterrárono. Estando no lugar dos mortos, no medio dos tormentos, erguendo os ollos viu a Abrahán e mais a Lázaro no seu seo.

            Entón suplicoulle dicindo: "Ai, pai Abrahán, ten dó de min; mándame a Lázaro para que molle o seu dedo na auga e refresque a miña lingua, porque me atormenta o lume". Pero Abrahán contestoulle: "Fillo, recorda que ti recibiches bens na túa vida, mentres Lázaro recibiu males; agora el recibe consolo e ti tormento.

            Ademais, entre nós e vós hai un abismo insalvable; de xeito que desde aquí non se pode pasar onda vós, nin desde aí se pode vir onda nós".

            Entón el insistiu: "Suplícoche, pai Abrahán, que o mandes a casa do meu pai, onde teño cinco irmáns, para que lles fale claramente e non veñan dar a este lugar de tormentos". Pero Abrahán respondeulle: "Xa teñen a Moisés e os Profetas: que lles fagan caso a eles".

            El volveu insistir: "Pero non llelo van facer, pai Abrahán, non; se un morto vai onda eles, seguro que se converterán". Pero Abrahán replicoulle: "Se a Moisés e mais aos Profetas non lles fan caso, tampouco llo farán nin a un morto resucitado".

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Temos escoitado moitas veces, mesmo quizais o teñamos pensado, que a fe é unha cuestión que se pecha na relación individual entre Deus e mais un, sen que inflúa nin teña que preocuparse nin do mundo nin no que nel poida pasar. Diante disto, que a forza de repetilo moita xente acaba por crelo, os textos que acabamos de proclamar na liturxia da Palabra dinnos todo o contrario. Sendo o seguimento de Xesús un camiño de salvación e esperanza, esta non poderá ser plena se non vai expresada desde as actitudes –a maneira coa que nós reaccionamos e nos comportamos diante das situacións que nos acaen- que van pondo de manifesto a credibilidade das nosas conviccións e a coherencia do noso actuar. E se ben é verdade que a meta á que nos leva a fe é a da resurrección, non menos verdade é tamén que esa meta final necesita da verificación do actuar en relación con ese fin cara onde todos nós arelamos dirixir a nosa vida, polo que sen realidade cotiá, sen achega aos problemas e situacións que se van dando na nosa vida e na dos demais non hai vivencia nin expresión de fe.

Paulo na 1ª carta que lle escribe a Timoteo, tal e como acabamos de escoitar, sinala tres actitudes fundamentais que nunca poden estar ausentes no actuar de alguén que quere ser, alí onde estea, seguidor activo, e non simple consumidor de ritos e practicas relixiosas aprendidas desde hai moitos anos e sobre as que non temos pensado a razón e o por que da súa realización. Estas actitudes das que fala Paulo teñen como cimento a fe; é dicir, a relación persoal, madura e cotiá con Deus desde o testemuño de vida de Xesús. É unha tríade que nos fai poñer os pés no chan e preguntarnos de que maneira, cada un de nós, no día a día da nosa vida imos facendo posible que a xustiza, a piedade e a caridade aniñen e alenten canto facemos e dicimos. Cada unha delas non se pecha en si mesma, senón que se abre ás outras, para incidir, unha vez máis, en que a vida dos crentes non se pecha dentro dos templos, senón que ten que manifestarse, ser visible para os demais e para o mundo no actuar... e na coherencia dese actuar. Cómo falar de ser seguidores de Xesús se tratamos aos demais como se foran números, balances, datos ou estatísticas? Cómo ser seguidor de Xesús, se no contacto con outras persoas agroman en nós sentimentos de rexeitamento, superioridade, imposición dos nosos criterios, sometemento dos máis débiles ou submisión inmoral diante dos poderosos? Cómo querer chamarnos seguidores de Xesús se o odio, a xenreira, a violencia, o abuso ou a despreocupación polo que lle pasa aos demais, especialmente aos que temos máis próximos, nos vai facendo insensibles e convertendo o noso corazón de carne en pedra dura e fría? Cómo non sentir vergoña ao querer chamarnos seguidores de Xesús cando na nosa vida nos volvemos materialistas, pragmáticos e só valoramos o que é rendible e aporta ganancias, excluíndo dela todo o que supoña empatía, solidariedade, transcendencia ou sentido da vida máis alá que o que vemos e percibimos a través dos sentidos? Cómo, cómo, cómo... non reaccionar con rabia diante deste esquecemento e manipulación de algo tan grande, novo e esperanzado como é a tarefa que nos encomenda Xesús?

Unha tarefa que só ten unha raíz: a súa persoa e a mensaxe que nos chegou a nós a través da palabra recollida polos que del a escoitaron, e o testemuño, na maioría das veces contracorrente, de homes e mulleres que ao longo dos anos, nin tiveron medo nin vergoña de poñerlle accións, rostros, entrega e dispoñibilidade á fermosa tarefa de ir construíndo o Reinado de Deus. Que pensemos onde e con quen queremos xogar este partido: cos poderosos, que parece que todo o saben, e aos que logo o tempo vai pondo no seu sitio; ou cos sinxelos que saben que a súa felicidade está en traballar para que todos, uns e outros, non só uns poucos poidan ser felices? Que por non ter pensado sobre isto nos pase coma ao rico do evanxeo, quen incapaz de ver a presenza da esperanza e do amor no cotián de cada día, buscaba, cando xa era tarde, grandes sinais que puideran convencer aos que tiñan os ollos pechados e a vista cansa para ver que só na realidade concreta se pode actuar e transformala para mellorala e facela casa de todos, sen necesidade nin de grandes sinais nin de grandes eventos. Na brisa dos feitos de cada día que se fan presentes nos irmáns, é onde estamos chamados a descubrir a presenza, que non ausencia de Deus. Que prestemos oídos e ollos, para ver os lázaros que nolo mostran constantemente.

Lecturas

XXV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

Primeira Lectura     Am 8, 4-7

LECTURA DO LIBRO DE AMÓS

Contra aqueles que teñen sometidos polo diñeiro aos necesitados

 

            Escoitade isto, vós que asoballades o pobre

e exterminades a xente humilde do país;

vós que dicides:

            "Cando pasará o festivo da lúa nova para vendermos o trigo

e o sábado para fornecer o gran

traficando ata co farelo,

para minguar a medida,

aumentar o prezo

e defraudar con balanza falsa,

para mercarmos por diñeiro o mendigo

e o pobre pola débeda dun par de sandalias?"

            Xura o Señor pola soberbia de Xacob:

            "Endexamais esquecerei os seus delitos”.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 112, 1-2. 4-6. 7-8

R/. (cf. 1a e 7b): Loade o Señor, que levanta os pobres.

Ou: Aleluia.

Loade, servos do Señor,

loade o nome do Señor.

Bendito sexa o nome do Señor,

agora e por sempre.

Sobre todos os pobos é excelso o Señor,

sobre o ceo a súa gloria.

Quen se compara  ao Señor, noso Deus,

que habita nas alturas

e se inclina para mirar

polo ceo e pola terra?

El ergue do po os indixentes,

levanta da varredura os pobres,

para lles dar asento cos príncipes,

cos príncipes do seu pobo.

Segunda Lectura     1 Tim 2, 1-8

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Fáganse oracións por todos os homes a Deus, que quere que todos os homes se salven

            Benquerido irmán:

            Rogo primeiro de todo que se fagan peticións, oracións, súplicas, accións de grazas en favor de toda a xente, polos reis e por todos os que ocupan altos cargos, para que poidamos ter unha vida calma e serena baseada na piedade e na decencia.

            Isto é fermoso e grato a Deus noso Salvador. El quere que todos os homes se salven e cheguen  ao coñecemento da verdade.

            Porque hai un único Deus e un único mediador entre Deus e os homes: o home Cristo Xesús, que se entregou como rescate por todos.

            Tal é o testemuño dado no tempo oportuno. A min fíxome o seu pregoeiro e apóstolo ‑ digo a verdade e non minto ‑, mestre dos xentís na fe e na verdade.

            Por iso quero que en todos os sitios recen os homes levantando as mans limpas, sen ira nin discusións.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

ALELUIA     2 Cor 8, 9

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Xesús Cristo fíxose pobre sendo rico,

para que vós vos fixésedes ricos coa súa pobreza.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 16, 1-13 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Non podedes servir a Deus e á riqueza

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            ‑ Dunha vez había un home rico que tiña un administrador, do que lle foron contar que estaba a lle acabar cos bens. Chamou por el e díxolle: "Que é iso que sinto falar de ti? Dáme conta da túa administración, que quedas despedido".

            O administrador púxose a cavilar: "E agora que vou facer, que quedo sen traballo? Cavar, non podo; e botarme a pedir, dáme vergonza. Ora! Xa sei o que vou facer para que cando me despidan haxa quen me acolla na súa casa!".

            Vaise, e chama por cada un dos debedores do seu amo e pregúntalle  ao primeiro: "Ti canto lle debes  ao meu amo?". El respondeulle: "Débolle cen bocois de aceite". El díxolle: "Pois colle o teu recibo e escribe axiña cincuenta".

            Despois preguntoulle  ao segundo: "Ti canto debes?". Respondeulle: "Debo cen ferrados de trigo". Díxolle el: "Pois colle o teu recibo e escribe oitenta".

            O amo loou a aquel administrador inxusto pola astucia con que actuara, pois os fillos deste mundo son máis asisados nas cousas deles cós fillos da luz.

            Por iso eu avísovos:

            ‑ Facede amigos coas riquezas inxustas, para que cando vos falten, vos acollan nas moradas eternas. Quen é fiel no pouco, tamén será fiel no moito; e quen é inxusto no pouco, tamén será inxusto no moito.           Pois, se coa riqueza inxusta non sodes fieis, quen vos vai confiar a verdadeira? E se no alleo non sodes fieis, quen vos vai confiar o voso? Ningún criado pode servir a dous amos, porque ou lle ten xenreira a un e ama o outro; ou ben atende a un e menospreza o outro. Non podedes servir a Deus e mais o diñeiro.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Comentario

No noso mundo parece que todo ten un prezo. Todo pode comprarse, tamén as persoas, e se cadra aínda máis nestes tempos de crise: económica, moral, de valores.. Como nos tempos de Amós, moitos tamén seguen preguntándose cando pasará esta maldita crise para poder vender con xuros, a que país poderemos mandar os cartiños para telos seguros, onde poderemos conseguir man de obra barata, quen estará máis desesperado para facernos este traballo por menos soldo... En definitiva, estamos pagando as consecuencias de facer sinónimos cartos e felicidade, de axeonllarnos diante do deus mercado, de deshumanizar a economía...e iso fai que pouco a pouco o noso corazón se vaia corrompendo e busque escusas para venderse ao mellor ofertante. Xa non hai ideais, xa non hai coherencia, xa non hai honestidade, xa non hai…. Vendemos todo! Unha meirande parte dos nosos representantes públicos non se decata de que son simples xestores, e malgastan ou estafan os cartos que son de todos, recortando logo drasticamente en asuntos sociais nos que non cabe recortar. Quen sae prexudicado? Pois, coma sempre, os máis débiles.

*    E a esta compra-venda tampouco é allea a nosa Igrexa, que en demasiadas ocasións esquece que o seu é vivir na gratuidade e na austeridade. E é que no fondo todos temos algo de comerciantes, e é tan tentador vivir en pecado!. Parécenos que a Eucaristía na que rezamos aos nosos defuntos ten máis valor se nos cobran o estipendio correspondente e se é unipersoal ou unifamiliar; cremos que se chega antes ao ceo se no funeral hai tres ministros en vez dun só; pensamos que somos mellores se poxamos por levar aquel santo na procesión....E, pola banda dos que mandan, a cousa non está mellor. Pagámoslle a un compañeiro porque nos vén presidir unha celebración o día da festa, cobramos estipendios abusivos, pensamos que é unha boa parroquia aquela na que os seus fregueses teñen un bo nivel económico, estamos dispostos a presidir celebracións coma churros se nos pagan convenientemente. Pararnos, falar coa xente, escoitar.... parvadas! O único importante é o culto, sobre todo ao deus mercado, que fai medrar a nosa conta corrente. En resumo, cremos que se pagamos polos servizos relixiosos, estamos mellor xustificados e temos máis dereitos.

*    Por iso que ben nos vén repetir o que o Señor nos lembra no evanxeo; aquilo de que non podemos servir a Deus e aos cartos, porque amaremos a un e aborreceremos ao outro. E isto é o que está a pasar na nosa igrexa: non só que o deus son os cartos, senón tamén que os “representantes de Deus” fixeron un becerro de ouro, o dos cartos, diante do que se prostran esquecendo que son a gratuidade, o amor e o servizo, os camiños que temos que andar.

*    Unha vez máis, a Palabra chámanos a sermos coherentes, a non deixarnos corromper, a sermos fieis e responsables no pequeno, nesas cousas miúdas que van tecendo a nosa vida, a non esquecermos que os cartos non dan a felicidade. Axúdanos, Señor, para que a corrupción, ningún tipo de corrupción, aniñe no noso corazón.

ENTRADA

Hai uns días, co gallo da Xornada Mundial da Xuventude, o Papa Francisco concedeu unha entrevista a unha televisión do Brasil na que, entre outras cousas, dicía que á Igrexa faltáballe proximidade e achegamento. Afirmaba que a Igrexa tiña que ser nai, e que non se pode selo por correspondencia, comunicándose cos seus fillos e fillas a través de decretos e documentos. Unha nai abraza, colle no colo, bica... é dicir, é alguén que sempre está aí, alguén con quen sempre contamos.

Pois ben, esa chamada á proximidade que se nos facía por parte de Francisco (non esquezamos que Igrexa somos todos, non só os curas e os bispos), é a que hoxe nos fai Xesús no evanxeo. O amor de Deus vai máis alá do que nós pensamos. El, Pai-Nai, está preocupado pola sorte das persoas, porque nos quere, somos o máis valioso que ten. Non somos un máis, somos únicos. Por iso a celebración que agora comezamos invítanos a non esquecer nunca que por moi perdidos que andemos, por moi fracasados que nos vexamos, por moi mal que nos sintamos, unha cousa é ben certa: Deus anda na nosa busca. Que nunca o esquezamos.

LECTURAS

XXIV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

Primeira Lectura     Ex 32, 7-11. 13-14

LECTURA DO LIBRO DO ÉXODO

O Señor renunciou ao castigo co que ameazara ao seu pobo

     Naqueles días, o Señor díxolle a Moisés:

     ‑ Anda, baixa da montaña, porque o teu pobo, o que ti saca­ches de Exipto, perverteuse. Desviáronse axiña do camiño que eu lles indicara. Fixeron un becerro de metal, próstranse diante del, ofrécenlle sacrificios e pregoan: "Este é o teu Deus, Is­rael, o que te sacou de Exipto".

     E díxolle o Señor aínda a Moisés:

     ‑ Vexo que ese é un pobo de dura caluga. Deixa, pois, que agora se acenda a miña ira contra eles e os consuma. Pero a ti convertereite nun gran pobo.

     Entón rogou Moisés ante o Señor, o seu Deus:

     ‑ Por que, Señor, se ten que acender a túa ira contra o teu pobo, que con moito poder e con man rexa ti sacaches de Exipto?  Lembra os teus servos Abrahán, Isaac e Israel, aos que con xuramento prometiches: "Multiplicarei os vosos descendentes coma as estrelas do ceo, e dareilles este país de que vos teño falado, para que o posúan a perpetuidade.

     E o Señor renunciou ao castigo co que ameazara ao seu pobo.

   Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 50, 3-4. 12-13. 17 e 19

R/.  (Lc 15, 18):  Levantareime e irei onda meu pai.

Compadécete de min, oh Deus, pola túa bondade;

pola túa gran misericordia, borra o meu pecado;

lávame enteiro da miña iniquidade,

límpame da miña culpa.

Crea, oh Deus, en min un corazón puro,

renóvame por dentro con espírito firme;

non me botes da túa presenza,

e non tires de min o teu santo espírito.

Abre, Señor, os meus labios,

e a miña boca pregoará a túa loanza.

O meu sacrificio a Deus é un espírito contrito:

un corazón contrito e humilde

Deus, ti non o desprezas.

Segunda Lectura      1 Tim 1, 12-17

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Cristo veu salvar os pecadores

 

            Benquerido irmán:

            Doulle grazas a Cristo Xesús, noso Señor, que me fortaleceu, porque confiou en min, encomendándome o ministerio; a min que fora un blasfemo, perseguidor e inxuriador. Pero compadeceuse porque o fixera por ignorancia, sen ter aínda fe; e a graza do noso Señor desbordou coa fe e o amor, que hai en Cristo Xesús.

            Esta é palabra segura, merecente de que todos a acollan: que Cristo Xesús veu ao mundo para salvar os pecadores, dos que eu son o primeiriño.

            Pero por iso mesmo compadeceuse, a fin de que Cristo Xesús amosase en min, o primeiro, toda a súa paciencia como exemplo para os que habían crer nel para lograr a vida eterna.

            Ó Rei da eternidade, inmortal, invisible, único Deus: honra e gloria polos séculos dos séculos! Amén.

     Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    2 Cor 5, 19

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo,

e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 15, 1-32 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Haberá grande alegría nos ceos por un pecador que fai penitencia

            Naquel tempo, os publicanos e pecadores achegábanse a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e letrados murmuraban:

            ‑ Este acolle os pecadores e come con eles.

            Entón Xesús contoulles esta parábola:

            ‑ Quen de vós, se ten cen ovellas e perde unha delas, non deixa as noventa e nove no descampado, e vai en busca da perdida, a ver se a atopa? E cando a atopa, volve todo contento para a casa, con ela no lombo; e, chamando por amigos e veciños, dilles: "Alegrádevos comigo, que atopei a ovella que perdera".

            Pois asegúrovos unha cousa: no ceo haberá máis alegría por un pecador que se converta que por noventa e nove xustos que non precisan conversión.

            E, que muller que teña dez moedas e perde unha, non acende a luz, e non varre a casa, buscándoa con coidadiño ata atopala? E cando a atopa, chama polos amigos e veciños para lles dicir: "Alegrádevos comigo, que atopei a moeda perdida". Asegúrovos que outro tanto se alegran os anxos por un só pecador que se converta.

            E dixo tamén:

            ‑ Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: "Papá, dáme a parte da herdanza que me corresponde". El repartiulles os seus bens. Días despois, este fillo recibiu todo xunto e marchou para un país remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.

            Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade. Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba.

            Recapacitando, pensou: "Hai que ver! Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro".

            Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: "Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo".

            Pero o pai díxolles aos seus criados: "Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés. Preparade un cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo". E empezou a festa.

            Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para casa, oíu a música e mais o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba. O criado contestoulle: "Éche que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo". Entón alporizouse moito, e non quería entrar.

            Pero o pai, saíndo, intentouno convencer.

El díxolle: "Tantos anos como levo servíndote sen che faltar nunca en nada, e nunca un cabrito me deches para troulear cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e matas o cuxo cebado".

            O pai contestoulle: "Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu, que menos que celebrar unha festa cheos de alegría, xa que ese teu irmán estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo?".

     Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Cantas veces temos xogado a ser pequenos tiranos, falsos deuses! Cantas amizades perdidas por mor da nosa soberbia, da nosa autosuficiencia! Cantas bágoas lle fixemos verter aos irmáns e ás irmás a causa da dureza do noso corazón! Cantas palabras ferintes saen dos nosos beizos, sen pensar na dor que causan! En definitiva, canta indiferenza!!! E a indiferenza é, con moito, un dos peores defectos desta nosa sociedade, tan moderna, tecnolóxica e industrializada. Por que seremos así: fríos, insensibles, ególatras? Non será acaso porque nos cremos os mellores, os xustos, “o máis do máis”?

Porén, a Palabra que vimos de proclamar, volve lembrarnos unha vez máis que, se algo nos ten que caracterizar como cristiáns e cristiás é o achegamento e a misericordia; esas actitudes que Deus non se cansa de practicar con cada un e cada unha de nós e que nós tanto lle regateamos aos demais. Moisés é quen de suplicarlle ao Señor para que lle axude a reconducir ao seu pobo, que caera na idolatría; Paulo recoñécese seducido por Cristo, que lle axuda a superar un pasado non exento de erros. E nós? Somos capaces coas nosas actitudes, coas nosas palabras, cos nosos comportamentos de transmitir a misericordia e a tenrura de Deus ou máis ben seguimos ancorados nun Deus vingativo, xuíz, que premia aos bos e castiga aos malos? Se é así, quizás deberemos reler paseniñamente as parábolas que hoxe escoitamos no evanxeo e que nos falan de buscar a quen está perdido, de alentar a quen está triste, de escoitar a quen se sinte incomprendido, de acoller a quen é desprezado.... Porque moitas veces esquecemos que o punto de referencia das nosas actuacións debe ser Xesús; e por iso a nosa vida non expresa, non vive, non amosa… a fe que cremos e celebramos; por iso non estamos dispostos a saírmos das nosas seguridades para ir na busca de quen está perdido, desorientado ou esquecido. Ou, ao mellor, si estamos dispostos; pero non desde o respecto á súa liberdade, senón desde a imposición, desde o ordeno e mando.

Nunca tanto coma hoxe escoitamos dentro da nosa Igrexa un laio permanente polas ovellas perdidas. E é que mesmo parece que podemos afirmar, sen medo a equivocarnos, que en troques dunha ovella ou dunha moeda perdidas, sería máis propio falar de noventa e nove perdidas e unha que queda no curral, aínda que tamén cabería dicir que ás veces esta permanencia é froito do medo, do costume, da tradición e non dunha decisión persoal. En calquera caso, teriamos que preguntarnos por que se perderon esas 99 restantes. Por iso, aínda que sexa duro, haberá que facer unha autocrítica profunda, serena e sincera sobre a Igrexa que estamos a construír e que ás veces semella máis unha seita (na que a uniformidade, a obediencia cega e a falta de cuestionamento son o máis importante), que unha familia de irmáns e irmás con xeitos de pensar e de vivir diferentes, e que non esquezamos son froito da pluralidade do Espírito. Nós, moitas veces, considerámonos un grupo inmaculado e pechamos a nosa porta ás persoas que, por neglixencia, ignorancia ou calquera outro motivo, non levan unha vida “correcta”, segundo os nosos criterios. Ás veces somos nós, os de dentro da propia Igrexa, os que coa nosa intolerancia, co noso inmobilismo, cos nosos ritos baleiros e afastados da vida das persoas, cos nosos binomios bos-malos, cos nosos malos xestos e coa nosa carraxe, estamos desexando que se vaia a xente, ou polo menos os que non nos din amén a todo. A solución a este desastre atopámola na Palabra que vimos de escoitar; e é unha solución ben sinxela, aínda que esixe de nós tempo, esforzo, dedicación... amor. E esta solución chámase PROXIMIDDE... Vaia parvada, preguntas? Non das creto, dis? Fai a proba e quedarás abraiado!

LECTURAS

XXIII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

PRIMEIRA LECTURA Sab 9, 13-19 (gr 13-18b)

LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA

¿Quen se decatará do que quere o Señor?

¿Que home de feito poderá coñece-lo plan de Deus

 ou quen se decatará do que quere o Señor?

 Abofé, os pensamentos dos mortais son covardes

 e inseguros os nosos proxectos.

 Porque o corpo corruptible pesa na alma

 e a tenda terrestre oprime a mente cavilosa.

 Se con dificultade imaxinámo-lo que hai sobre a terra

 e con traballo atopámo-lo que está a man,

 ¿quen pescudará o que hai no ceo?

 ¿Quen coñecerá o teu consello se ti non lle dás sabedoría

 mandando o teu espírito santo desde o alto?

 Soamente deste xeito se endereitaron os vieiros dos terrestres,

 aprenden os homes o que é do teu gusto

 e son salvados pola Sabedoría.

              Palabra do Señor                  R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 89 3-4. 5-6. 12-13. 14 e 17

R/ (1): O Señor foi o noso agarimo ó longo das xeracións

Ti podes volver en po os mortais,

con dicirlles:- "Fóra, homes". 

Mil anos ante ti 

son coma o onte que pasou

e coma unha vixilia da noite.

Ti falos pasar, e son coma sono mañanceiro,

coma herba que agroma:

de mañá florece e verdea

e á tarde ségana e seca.

Ensínanos a conta-los nosos días,

para que aprendamos a ser asisados.

Volve, Señor. ¿Por canto aínda?

Apiádate dos teus servos.

Dános axiña a fartura da túa misericordia,

para que a nosa vida teña felicidade e ledicia.

Que a bondade do Señor, noso Deus, sexa connosco

e que el asegure as accións das nosas mans.

SEGUNDA LECTURA Film 9-17

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A FILEMÓN

Recíbeo non xa coma un servo, senón coma un benquerido irmán

Benquerido irmán:

Sen máis título que ser eu Paulo, un vello que agora está preso por Cristo Xesús: pídoche por Onésimo, o meu fillo, que enxendrei estando na cadea. Velaí cho mando. Velaí che vai unha parte de min. ¡Recíbeo!.

Pensei en me quedar con el, para que me axudase no teu lugar, mentres estou preso polo Evanxeo. Pero non quixen facer nada sen contar co teu consentimento, para que non fagas este ben á forza, senón porque che sae de dentro. Igual por iso marchou de onda ti algún tempo: a fin de que agora o recuperes para sempre, non xa coma escravo, senón coma algo máis ca escravo: coma un irmán benquerido. Para min é moi querido; ¡moito máis o vai ser para ti, coma home e coma cristián! Así que se me consideras un amigo, acólleo coma a min.

                           Palabra do Señor                       R/. Grazas a Deus

ALELUIA Sal 118, 135:

Fai brillar ante o teu servo a túa presencia

e ensíname os teus mandatos

EVANXEO Lc 14, 25-33

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Quen non renuncia a todo canto posúe, non pode ser discípulo meu

Nunha ocasión que seguía a Xesús moita xente, volveuse a eles e díxolles: 

-Se alguén me quere seguir e non está disposto a romper con seu pai e con súa nai, coa muller e mais cos fillos, cos irmáns e coa

s irmás, e incluso coa súa propia vida, non pode ser discípulo meu. O que non carga coa súa cruz e me segue, non pode ser discípulo meu.

Pois ¿quen de vós, querendo construír unha torre, non se para a pensar no presuposto, a ver se a pode rematar? Non vaia ser que bote os alicerces e non a dea rematado e a xente que o vexa faga riso del, dicindo: "Este empezou a construír e non deu rematado". 

Ou ¿que rei, que sae á guerra contra outro, non se senta primeiro a cavilar se lle chegarán dez mil homes para loitar contra vinte mil? E, se ve que non, cando aínda o ten lonxe, mándalle unha embaixada, pedindo condicións de paz. 

Pois así, como non renunciedes a todo o que tedes, non hai de vós quen poida ser

discípulo meu.

Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Pouco a pouco, o avance da ciencia e da técnica vannos facendo crer que as persoas podémolo todo, que elas responden a todas as nosas preguntas e non hai ningún interrogante que se lle resista. Dun xeito equivocado, cremos que Deus é alguén de quen podemos prescindir, pois somos persoas autónomas, maduras e libres que non precisan de Deus na súa vida. Pero como paradoxo a isto, atopámonos que cada vez son máis as persoas que recorren a magos, adiviños, astrólogos... buscando respostas no medio dunha sociedade tan avanzada como triste. Porque si hai dúas características que definan a nosa sociedade son: crispación e tristura. Desgraciadamente, o progreso técnico non sementou igualdade, xustiza, respecto... senón que, pola contra, cada día medran máis o desamor e a desconfianza diante de todo e de todos. Poderemos entón prescindir daquel que se presenta como sentido, paz, acollida, misericordia.... AMOR?

* Pois só sabendo vivir a vida como experiencia de fraternidade, poderemos entender a mensaxe dun Deus que en Cristo nos fai irmáns e irmás, o que esixe de nós saír da indiferenza e do egoísmo que nos levan a preocuparnos e mirar só para o noso embigo para abrírmonos á ocuparnos e preocuparnos polo que lle pasa a quen comparte con nós o camiño da vida. Que ben o entendeu Paulo e que ben llo transmite a Filemón cando lle pide unha segunda oportunidade para o seu escravo Onésimo, facéndolle ver que o tempo dos prexuízos é algo pasado, que temos que acoller a todos, que temos que servir a todos; pois “por riba das nosas distancias hai unha fe que nos une” e que nos invita a non esquecer que todos temos a mesma dignidade.

* Porque tal e como nos lembra Xesús no evanxeo que vimos de proclamar, ser discípulo implica unha vida chea de riscos. Por iso antes de dar un si que vai cambiar e orientar a nosa vida, cómpre examinar paseniñamente os pros e as contras e decidir en consecuencia. Calcular os gastos é un elemento de todas as invitacións a entrar no Reino. Non podemos actuar por arroutadas, senón que temos que reflexionar, ponderar, examinar a nosa realidade persoal. Non se constrúe como é debido nin se traballa con posibilidades de éxito se non se coñecen os efectivos. O seguimento de Xesús non pode, entón, depender dun impulso fácil, dunha necesidade de seguridade, dunha herdanza e moito menos dunha rutina. Non é un xogo. Tampouco un conxunto de verdades nin unha colección de dogmas. É unha decisión que non se pode facer á lixeira. É unha resposta persoal, situada no aquí e agora concreto... por iso é tamén unha resposta realista, que ten en conta as nosas limitacións e as nosas capacidades. El invítanos a escoller o mellor; pero, a diferenza de nós, non obriga, só ofrece e invita. E con claridade fala dos custos... Oxalá teñamos oídos e corazón abertos para escoitar a súa chamada e, desde unha opción persoal, responder con coherencia... e coa vida.

PIETRO PAROLIN, NOVO SECRETARIO DE ESTADO DO VATICANO

Cinco meses e medio despois da súa elección como sucesor do apóstolo Pedro, o Papa Francisco elixiu a quen será a súa man dereita no goberno da Igrexa. O 31 de agosto o Vaticano confirmaba que o próximo Secretario de Estado será o arcebispo italiano Pietro Parolin, de 58 anos quen dende hai catro se curtiu como Nuncio apostólico de Benedicto XVl na Venezuela de Hugo Chávez Chávez e Maduro. O día anterior, o Papa nomeaba aínda español, ao sacerdote don Fernando Vérgez Alzaga, membro dos Lexionarios de Cristo como número dous do Goberno da Cidade do Vaticano. O Papa configura así o seu equipo máis próximo de colaboradores en Roma. E, en poucas semanas, reunirá, por primeira vez, o grupo de oito cardeais de todo o mundo que o asistirá no goberno da Igrexa.

Nacido no norte de Italia, en Schiavon, Vicenza, Pietro Parolin é fillo dun comerciante de ferraxaría e dunha mestra de escola. O falecemento do seu pai sorprendeuno cando tiña tan só dez anos, quedando orfo xunto a unha irmá e un irmán, que nese momento só tiña oito meses. Tras entrar ao seminario de Vicenza aos 14 anos, e ser ordenado sacerdote en 1980, desempeñou o seu ministerio como vicepárroco durante dous anos, ata que o seu bispo lle propuxo pasar a formar parte da Academia Pontificia Eclesiástica, na que se forman os futuros nuncios apostólicos e representantes do Papa. Ao rematar os estudos, desempeñou o seu servizo ao Papa nas representacións pontificias de Nixeria e México, onde descubriu a súa paixón misioneira por Iberoamérica, así como na Secretaría de Estado do Vaticano. Durante o seu traballo en Roma, de 1996 ao ano 2000, foi director de Vila Nazaret, unha residencia universitaria para estudantes provenientes de familias desfavorecidas.

O 30 de novembro de 2002 foi nomeado Subsecretario da Sección para as Relacionés cos Estados da Secretaría de Estado, dedicándose en particular ás relacións cos países asiáticos, en concreto Vietnam e China. Durante esta etapa, Parolin converteuse no home do Papa que guiou os esforzos para a aprobación e posta en marcha do Tratado de Non Proliferación Nuclear. O 17 de agosto de 2009, Benedicto XVI confioulle unha misión particularmente difícil ao nomealo nuncio apostólico en Venezuela, onde a Igrexa sufría continuamente os ataques verbais e medidas discriminatorias de parte do Presidente Hugo Chávez. Foi ordenado bispo na basílica de San Pedro do Vaticano polo mesmo Benedicto XVI o 12 de setembro sucesivo.

BALANCE DO CARDEAL BERTONE

Na súa primeira entrevista, tras facerse público o seu nomeamento, monseñor Parolin recoñecía, nun estudo de televisión de Caracas, que «o reto do pontificado é a evanxelización" e «formar cristiáns que sexan verdadeiramente tales porque fan unha experiencia moi profunda de Xesucristo, namóranse del; a vida cristiá é unha vida de amor, non é o cumprimiento de certos ritos e normas, senón encontrar a persoa viva de Xesucristo, e sentir a urxencia de compartir cos demais este descubrimento. De aquí nace a evanxelización».

Monseñor Parolin substitúe a partir do 15 de outubro ao cardeal Tarcisio Bertone, que desempeñou o cargo de Secretario de Estado nun momento sumamente difícil, no que estalou o caso de Vatileaks, a fuga de noticias aos medios de comunicación por parte do mordomo do Papa. Ao día seguinte do anuncio da súa renuncia, o cardeal Bertone, nun encontro informal cos xornalistas, afirmaba: «Sempre o dei todo, aínda que certamente tiven os meus defectos. Se tivese que volver pensar agora en certos momentos; actuaría doutro modo. Pero isto non quere dicir que non tratase de servir sempre á Igrexa».

Lecturas

XXII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

Primeira Lectura    Eclo 3, 19-21. 30-31 (gr 17-18. 20. 28-29)

LECTURA DO LIBRO DO ECLESIÁSTICO

Faite humilde; encontrarás graza diante de Deus

 

            Meu fillo, cando sexas rico procede modestamente

e virás a ser máis amado có que fai moitos agasallos;

faite pequeno diante das grandezas do mundo

e encontrarás favor onda Deus.

            Non vaias á procura do difícil de máis para ti

nin pescudes o que te supera;

            Non corras a sandar a ferida do burlón;

non ten cura pois é grelo de planta cativa.

            A mente sabia comprende os ditos dos Sabios,

o oído atento á Sabedoría aledarase.

          

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 67, 4-5ac. 6-7ab. 10-11

R/. (cf. 11b): Na túa bondade, Deus, dispuxeches unha casa para o pobre.

Os xustos alégranse, exultan na súa presenza,

reloucan de contento.

Loade o Señor, cantade o seu nome.

Chámase Señor: exultade diante del.

Os orfos teñen un pai, as viúvas un vingador:

Deus na súa morada santa.

Deus dálles fogar aos solitarios,

libra os presos e enriquéceos,

Vertiches, Deus, chuvia xenerosa,

Fortaleciches a herdade extenuada.

O teu rabaño apousentou no lugar

que ti, Deus, dispuxeras na túa bondade para os pobres.

Segunda Lectura     Heb 12, 18-19. 22-24a

LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS

Estades diante do monte Sión, da cidade do Deus vivo

            Irmáns:

            Non estades diante de algo que se poida apalpar nin dun lume ardente nin dunha nube negra e borrascosa nin dunha tormenta, nin diante do bucinazo dunha trompeta nin do boureo dunhas palabras coma as que escoitaron aqueles que, ao sentilas, pediron que non se pronunciase ningunha máis.

            Vós, en cambio, estades diante do monte Sión, da cidade do Deus vivo, da Xerusalén celeste; diante de milleiros de anxos, da Igrexa dos primoxénitos censados no ceo, e diante de Deus, xuíz de todos, e das ánimas dos xustos que xa chegaron á súa perfección, e diante de Xesús, mediador da Nova Alianza.

                                    Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mt 11, 29ab

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Cargade co meu xugo, di o Señor,

e aprendede de min, que son bo e humilde de corazón.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 14, 1. 7-14

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Quen se exalta será humillado e quen se humilla será exaltado

             Un sábado ía Xesús comer á casa dun xefe dos fariseos; e eles vixiábano.

Decatándose de que os convidados buscaban os primeiros postos, contoulles unha parábola:

            ‑ Cando alguén te convide a unha voda, non te poñas no primeiro posto. Pode suceder que un máis distinguido ca ti tamén estea convidado e que veña o que vos convidou e che diga: "Déixalle o sitio a este", e cheo de vergonza teñas que ir para o derradeiro lugar.

            O revés, ti, cando te conviden, ponte de último, p

ara que cando chegue o que te convidou che poida dicir: "Amigo, sube máis arriba". E quedarás moi ben diante de todos os convidados. Porque a quen se ten por moito, hano rebaixar e a quen se rebaixe hano enaltecer.

E díxolle tamén ao que o convidara:

            ‑ E ti, cando deas un xantar ou unha cea, non chames os teus amigos, irmáns, parentes ou veciños ricos; non sexa que eles te recompensen convidándote tamén a ti.

            Cando deas un banquete, convida os pobres, eivados, coxos e cegos; e serás ditoso, porque non te poden recompensar; pero xa se che recompensará na resurrección dos xustos.

                                    Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Constantemente os textos da biblia atribúenlle a Deus características humanas, pero presentadas de maneira sublime e plena. A analoxía, así se chama este xeito de referirse a Deus, serve para ir vendo cal é o camiño que nós necesitamos realizar para chegar a esa plenitude e a esa esixencia que xa se dá en Deus. Un exemplo claro disto atopámolo hoxe no texto da primeira lectura, cando se afirma que Deus actúa con humildade, o que lle serve ao autor para poñelo en relación co que debe ser o actuar do ser humano se quere seguir o vieiro que leva a gozar de Deus en plenitude. Actuar con humildade supón revisar as actitudes coas e desde as que abordamos as respostas que imos dando nas relacións cos demais e no ir construíndo a nosa persoal escala de valores que nos supón crecer e ir acadando a madureza como persoas. A humildade, na que nós temos que ir crecendo, ábrenos á tarefa de esforzarnos por afastar a tentación de pensarnos os mellores, de crer que xa o sabemos todo e que os demais o que teñen que facer é escoitarnos; namentres nós non facemos outra cousas que escoitarnos só a nós mesmos. Isto orixina que nos afastemos da realidade –comezamos a vivir nunha percepción irreal do mundo-, impedíndonos facer autocrítica e contrastar o noso comportamento e o noso xeito de ver as cousas cos outros. Se non somos capaces de poñer distancia para prezar a diferenza, acabamos vivindo nunha burbulla imaxinaria que nos deshumaniza converténdonos, ben en intolerantes e incapacitados para entender e atoparnos cos demais –lonxe do que hoxe chamamos intelixencia emocional–, ben en afastados sociais, incapaces de sentir e percibir aos outros como iguais e enriquecedores da nosa propia existencia. Neste mesmo senso incide o salmo responsorial ao presentar a Deus actuando coa bondade que posibilita o encontro e a disposición para acoller e tratar desde a igualdade aos demais, único camiño no que ir construíndo a ética da fraternidade.

Todo isto que vimos de dicir, non pode facerse máis que convertendo o día a día de cada un de nós nun esforzo permanente por ser sinxelos -que non simples-, á hora de facer as cousas, pondo sempre por diante non o “eu” da egolatría, senón o “nós” da comuñón e da vivencia comunitaria. Só quen ten descuberto isto, será capaz de entender o porqué da historia de amor entre Deus e nós. Un amor concretado e vivido na encarnación de Xesús quen, asumindo a nosa mesma condición, mostrounos que si é posible, por riba de culturas e tempos, converter a súa mensaxe en motor que dá sentido a moitos homes e mulleres, os cales rompendo co pensamento líquido e débil, se esforzan por non caer na mediocridade do que está de moda nin no mimetismo do que fan todos. É deste xeito como temos que entender as palabras de Xesús en relación á exaltación e á humillación. Non é necesario nin sacar peito para mostrar que estamos aquí mandando, impoñendo e obrigando aos demais; nin tampouco apoucarse e someterse aos ditados dos que escravizan marcando e impoñendo modas que non nos diferencian e nos fan perder e esquecer o “propium” de cada un e de cada pobo.

A humillación da que nos fala Xesús non consiste en volvernos amocados, infantís e sometidos aos máis fortes, senón que é toda unha invitación a non deixarnos reducir á nada, a romper cadeas que escravizan e converten ás persoas en números e estatísticas sen nome, como se detrás delas nun houbera seres humanos coas súas propias traxedias e tamén coas súas ilusións. A humillación á que nos invita Xesús supón e esíxenos ter criterio, non deixarnos asoballar, nin tampouco caer na tentación de asoballar aos demais e impoñer o noso criterio. Humildade na liberdade e respecto na diferenza -mesmo na discrepancia-, como camiño no que ir recoñecendo a presenza de Deus en cada unha das persoas coas que imos topando e tratando cada día.