Reflexión

A Transfiguración do Señor é particularmente importante para nós polo que vén a significar. Por unha parte, significa o que Cristo é; Cristo que se manifesta como o que Él é ante os seus discípulos: como Fillo de Deus. Pero, ademais, ten para nós un significado moi importante, porque vén a indicar o que somos nós, ao que estamos chamados, cal é nosa vocación.

Cando Pedro ve a Cristo transfigurado, resplandecente como o sol, coas súas vestiduras brancas como a neve, o que está a ver non é simplemente a Cristo, senón que, dalgún xeito, estase a ver a si mesmo e a todos nós. O que San Pedro ve é o estado no cal nós gloriosos viviremos pola eternidade.

É un misterio o feito de que nós vaiamos encontrarnos na eternidade en corpo e alma. E Cristo, coa súa verdadeira humanidade, vén a darnos a explicación deste misterio. Cristo convértese, por así dicir, na garantía, na certeza de que, efectivamente, a nosa persoa humana non desaparece, de que o noso ser, a nosa identidade tal e como somos, non se remata.

Está moi dentro do corazón do home o anhelo de felicidade, o anhelo de plenitude. Moitas das cousas que facemos, facémolas precisamente para ser felices. Eu pregúntome se teremos pensado algunha vez que a nosa felicidade está unida a Xesucristo; máis aínda, que a Transfiguración de Cristo é unha manifestación da verdadeira felicidade.

Se dalgún xeito nós quixésemos entender esta unión, poderiamos tomar o Evanxeo e considerar algúns dos aspectos que nos deixa entrever. En primeiro lugar, a felicidade é ter a Cristo no corazón como o único que enche a alma, como o único que dá explicación a todas as obscuridades, como di Pedro: " Que bo é estar aquí contigo! ". Pero, ao mesmo tempo, ter a Cristo como o único que potencia ao máximo a nosa felicidade.

As persoas humanas ás veces pretendemos ser felices por nós mesmos, connosco mesmos, pero acabamos decatándonos de que iso non se pode. Cantas veces hai amarguras tremendas nos nosos corazóns, cantas veces hai pozos de tristura que un pode tocar cando vai camiñando pola vida.

Sabemos nós encher eses pozos de tristura, de amargura ou de cegueira coa auténtica felicidade, que é Cristo? Cando temos na nosa alma unha decepción, un problema, unha loita, unha inquietude, unha frustración, sabemos autenticamente meter a Xesucristo dentro do noso corazón dicíndoo: «Que bo é estar aquí!»?

Hai unha segunda parte da felicidade, a cal se ve simbolizada na presenza de Moisés e de Elías. Moisés e Elías, para a mentalidade xudía, non son simplemente dous personaxe históricos, senón que representan o primeiro a Lei, e o segundo aos Profetas. Eles fálannos da plenitude que é Cristo como Palabra de Deus, como manifestación e revelación do Señor ao seu pobo. A plenitude é parte da felicidade. Cando un se sente triste é porque algo falta, é porque non ten algo. Cando unha persoa nos entristece, no fondo, non é por outra cousa senón porque nos quitou algo do noso corazón e da nosa alma. Cando unha persoa nos defrauda e nos causa tristura, é porque non nos deu todo o que nós esperabamos que nos dese. Cando unha situación nos pon tristes ou cando pensamos en alguén e nos entristecemos é porque hai sempre unha ausencia; non hai plenitude.

A Transfiguración do Señor fálanos da plenitude, fálanos de que non existen carencias, de que non existen limitacións, de que non existen ausencias. Cantas veces as ausencias dos seres queridos son tremendos motivos de tristura e de pena. Ausencias físicas unhas veces, ausencias espirituais outras; ausencias producidas por unha distancia que hai en quilómetros medibles, ou ausencias producidas por unha distancia afectiva.

Aprendamos a compartir con Cristo todo o que Él veu a facer este mundo. Saber ofrecernos, ser capaces de entregarnos ao noso Señor cada día para resucitar con Él cada día. "Se con Él morremos -di San Pablo- resucitaremos con Él. Se con Él sufrimos, gozaremos con Él". A Transfiguración vén a significar, dunha forma moi particular, a nosa unión con Cristo.

Oxalá que neste día non nos quedemos simplemente a ver a Transfiguración como un milagre máis, talvez un pouquiño máis espectacular por parte de Cristo, senón que, vendo a Cristo Transfigurado, nos decatemos de que esa é a nosa identidade, de que aí está a nosa felicidade. Unha felicidade que imos ser capaces de ter soa e unicamente a través da comuñón cos demais, a través da comuñón con Deus. Unha felicidade que non vai significar outra cousa senón a plenitude absoluta de Deus e de todo o que nós somos na nosa vida; unha felicidade á que imos chegar a través dese estar con Cristo todos os días, morrendo con Él, resucitando con Él, identificándonos con Él en todas as cousas que fagamos.

Pidamos para nós a graza de identificarnos con Cristo como fonte de felicidade. Pidámola tamén para os que están dentro do noso corazón e para aquelas persoas que non son capaces de encontrar que estar con Cristo é o mellor que un home ou que unha muller poden ter na súa vida.

Lecturas

II DOMINGO DE CORESMA. CICLO C

Primeira Lectura     Xen 15, 5-12. 17-18

LECTURA DO LIBRO DA XÉNESE

Deus establece alianza co fiel Abrahán

            Naqueles días, Deus levou fóra a Abrahán e prometeulle:

            ‑ "Olla cara ao ceo e conta as estrelas, se é que podes. Así terás de descendentes". Abrahán creu ao Señor, que llo tivo en conta para a xustificación.

            Despois díxolle o Señor:

            ‑ "Eu son o Señor, que te sacou de Ur dos Caldeos, para che dar en herdo esta terra".

            Abrahán preguntou:

            ‑ "Señor e dono meu, como saberei que será miña?"

            O Señor respondeu:

            ‑ "Tráeme unha becerra, unha cabra e un carneiro, todos eles de tres anos, e mais unha rula e unha pomba".

            Abrahán trouxo todo, partiu os animais polo medio e puxo unha metade fronte á outra; pero as aves non as partiu. Os voitres descendían á carnada, e Abrahán espantábaos.

            Cando o sol estaba para se pór, apoderouse de Abrahán un sono profundo e invadiuno unha escura ansiedade.

            Cando se puxo o sol e se fixo noite pecha, Abrahán viu pasar entre os membros dos animais tallados un fume coma de forno e un facho de lume.

            Aquel día fixo o Señor con Abrahán esta alianza:

            ‑ "Ós teus descendentes dareilles esta terra, desde o torrente de Exipto ata o gran río Éufrates,

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL       Sal 26, 1. 7-8. 9abc. 13-14

R/. (1a): O Señor é a miña luz e salvación.

O Señor é a miña luz e salvación,

a quen hei temer?

O Señor é a protección da miña vida,

diante de quen hei tremer?

Escoita, Señor, a miña voz, que estou clamando,

ten misericordia de min, respóndeme.

O meu corazón dixo de ti:

"Buscade o meu rostro".

O teu rostro eu busco, Señor.

Non afastes de min o teu rostro.

Non rexeites con ira o teu servo,

Ti es a miña axuda.

Eu espero gozar da bondade do Señor

na terra da vida.

Espera no Señor, procede coma un valente,

ten corazón forte, espera no Señor.

Segunda Lectura     Flp 3, 17 -- 4, 1 

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

Cristo hanos configurar co seu corpo glorioso

            Irmáns:

            Seguide todos o meu exemplo e reparade nos que camiñan conforme o modelo que tedes de nós. É que moitos ‑ dos que xa vos teño falado e agora falo a chorar ‑ pórtanse coma inimigos da cruz de Cristo. Esa xente vai acabar na perdición; o Deus dela é o seu bandullo; a súa gabanza está na vergonza: xente que só se interesa polas cousas terreais.

            Pero a nosa patria está no ceo, de onde nós agardamos un salvador, Xesús Cristo, o Señor. El ha transformar o noso pobre corpo, configurándoo ao corpo da súa condición gloriosa, de acordo coa súa virtualidade para sometelo e para someter a si mesmo todas as cousas.

            Polo tanto, meus irmáns tan queridos e por quen sinto saudades, miña alegría e coroa, seguide así firmes no Señor, queridiños!

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO

Oíuse a voz do Pai, que dicía desde a resplandecente nube:

Este é o meu Fillo benquerido: escoitádeo.

Evanxeo    Lc 9, 28b-36

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Transfigurouse o seu rostro mentres oraba

            Naquel tempo, Xesús colleu a Pedro, a Xoán e mais a Santiago e subiu ao monte a orar. Mentres estaba orando, cambiou o aspecto do seu rostro, e os seus vestidos viraron brancos e resplandecentes.

            De súpeto apareceron dous homes falando con el; eran Moisés e mais Elías. Tiñan un aspecto glorioso e falaban do seu éxodo que remataría en Xerusalén. Pedro e mailos outros caían co sono, pero, manténdose espertos, contemplaron a súa gloria e os dous homes que o acompañaban. Cando eles se arredaban, díxolle Pedro a Xesús:

            ‑ Mestre, que ben que esteamos nós aquí! Queres que vos fagamos tres tendas, unha para ti, outra para Moisés, e outra para Elías?

            Pero non sabía o que dicía. E mentres falaba, unha nube cubriunos coa súa sombra; eles quedaron moi asustados ao entraren nela. Entón unha voz dixo desde a nube:

            ‑ Este é o meu Fillo, o Elixido: escoitádeo.

            Cando a voz acabou, Xesús apareceu só. E eles gardaron silencio. E non lle dixeron a ninguén nada do que viran naqueles días.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Lectio

Conducido polo Espírito, Xesús é probado no deserto. O relato, en aparencia lineal e inxenuo, está cargado de sentido e simbolismo: Xesús repite a experiencia de Israel e sae, ata 'outra' ocasión, triunfador do maligno. A posesión do Espírito de Deus e o seu dominio da Palabra conducirano a unha triple vitoria: vitoria sobre a súa propia necesidade vital, vitoria sobre a súa sede de poder e vitoria sobre a súa propia conciencia de ser fillo de Deus. Nos tres casos, Xesús deixa que Deus sexa Deus e ese é o seu éxito fronte ao tentador: famento, prefire o querer de Deus como alimento; necesitado de poder, ponse a disposición de Deus; sabendo fillo, opta por non o tentar. Se o fillo probou a tentación e deixou probada a súa filiación, dificilmente podería aspirar a ser considerado fillo quen rexeite a proba ou tema sucumbir nela. Quen posúa o Espírito de Xesús e apoie a súa obediencia na Palabra, sairá vitorioso de calquera proba, porque saberá contar con Deus mesmo cando a tentación nos poña a proba a súa fidelidade.

Por inexplicable que nos pareza, hoxe tería que ser para nós unha boa noticia o saber que Xesús fose tentado. Hai algo bo e esperanzador niso. Non en van se nos acaba de proclamar como palabra de Deus a narración das probas a que foi sometido Xesús no deserto. E o primeiro que deberiamos aprender do evanxeo de hoxe é que nada hai de lamentable, nada é indigno, en padecer tentación: se o Fillo de Deus a coñeceu, non debería humillarnos ter que recoñecer que vivimos expostos a ela. Quen non sabe de dúbidas, non se saberá nunca seguro. Se non sentimos a tentación de liberarse de Deus, se sentirá a alegría de manternos na súa presenza; quen non puido abandonar a Deus, non terá tampouco razóns para quedar con Él. Quen non sentiu a ilusión de programarse a vida dende si mesmo, e cos propios recursos, non consentirá de todo ao plan que Deus lle propón. Quen non intentou vivir á súa propia luz e coas súas propias forzas, non saberá que significa vivir á luz de Deus e coa súa forza.

O crente tentado non é un fiel máis débil, senón quen máis posibilidade ten de mostrar a súa fortaleza. Só quen foi probado, deixou probada a súa fidelidade. Unha fidelidade non probada é, aínda unha fidelidade por probar, algo de pouco monta. Teriamos que recordar máis a miúdo que a tentación, as nosas tentacións diarias, non son o obstáculo para encontrarnos con Deus, senón a ocasión para quedar con Él. Non se sente tentado de deixar Deus senón quen convive con Él. É gratificante, é esperanzador, é en verdade unha boa noticia, saber que a tentación a teñen os fillos de Deus, non os seus inimigos, os estraños. O odio non é tentación para o inimigo, senón só para o amigo e familiar. Sentirse provocado para renunciar ao pai é a proba que caracteriza os seus fillos. Un día foi a proba de Xesús, o Fillo de Deus. Sabelo débenos levar a aproveitar as nosas tentacións, esas probas pequenas, as máis frecuentes, e esas outras máis importantes, as menos correntes, para probar a Deus nosa fidelidade e para permitirlle que nos aprobe como os seus fillos.

A primeira tentación que coñeceu Xesús refírese á súa necesidade de alimento. Tras corenta días de xaxún, sentiu fame e a tentación de satisfacela co seu poder divino; abondáballe, en efecto, berrárllelo ás pedras para que se lle convertesen en manxar. Pero resistiu a súa fame e negouse a satisfacela milagrosamente; sabía que a Deus, o seu Pai, debía a vida e era a Él a quen competía a súa custodia. Preferiu confiarse a Deus a confiarse nas súas forzas; era para el máis forte a necesidade de Deus que o necesario pan.

O fillo sabe que o decisivo non é vivir angustiado por satisfacer os propios desexos e necesidades, por vitais que estes sexan, senón vivir para satisfacer os desexos e a necesidade do Pai. Non define o fillo o que este necesita, senón canto o necesita o seu pai. Perder tempo e vitalidade en procurarse un alimento que lle satisfaga, fai inútil o pai que vive para dar vida aos seus fillos e para manterlla. Non hai que marabillarse de que Xesús sentise fame, nin sequera de que sentise a tentación de procurarse alimento; pero hai que envexarlle a súa capacidade de atrasar a súa satisfacción para concederlle a Deus, o seu Pai, a satisfacción de esgotarlla. Deberiamos aprender de Xesús, o fillo de Deus, se queremos facer a Deus o noso Pai, a poñer nas súas mans nosas necesidades e a esperar de Él a súa satisfacción; para os fillos de Deus nada, nin a urxencia máis irresistible, é preferible á vontade do Pai.

A segunda proba que sentiu Xesús é aínda máis actual, máis perigosa tamén. Ofrecéuselle todo o poder do mundo, se renegaba do seu Pai e Deus. A negativa de Xesús é neta: só Deus pode aspirar a esixirlle un servizo exclusivo. Unicamente ao pai se lle debe obediencia filial. Nada é preferible a Deus, nin sequera un poder tan grande que nos a Él nos asemellase: contar con Deus como Pai é contar co poder de Deus.

Quen, como Xesús, se libera da tentación de exercer o poder sobre os demais, non se fai máis débil. Permite que Deus sexa con maior facilidade o seu Deus e convértese con maior seguridade no seu fillo. E é que saber servo dun só Deus nos libera de todos os demais deuses. Ben o sabemos: ninguén é máis libre que quen ten a un só señor que servir. Ter a Deus como único Deus nos fai fillos dun único Pai. Con canta maior liberdade viviriamos, se vivísemos cultivando unicamente a Deus! En cambio, porque nos desvivimos cultivando os nosos medos a ser insignificantes, acrecentando a nosa angustia ante o pouco que valemos ou podemos, comparándonos continuamente con canto conseguiron os outros, non logramos vivir seguros de ter a todo un Deus como Pai e Señor único. Non optando por servilo unicamente a Él e perdémonos a oportunidade de que poña á nosa disposición a súa omnipotencia de Deus; alimentando outras filiacións, negámoslle que sexa Él o noso único Pai.

A terceira proba que superou Xesús foi a máis sutil e grave. Como estaba tan seguro de ser fillo de Deus, sentiu que podía contar sen máis coa protección do seu Pai. Para que serve un Pai que non pode salvar o seu fillo? De pouco serviría un Deus que non axudase os seus. A confianza de Xesús puido levalo á temeridade: a vida do fillo non pode arriscarse só porque se está seguro de estar ao coidado do pai. Para autenticarse como fillo non hai que poñer a proba o propio Pai.

Xesús, o fillo verdadeiro non tentou o Pai poñéndoo a proba só porque se sabía fillo. Quen espera demasiado de Deus, quen lle esixe máis do que Él está disposto a conceder nun momento dado, quen se defrauda dun Deus que non acode cando se lle necesita, pon a proba a Deus, menospreza as súas decisións e despreza o seu querer. Un Deus que se preza, non está a disposición de quen o necesita ou só cando se lle necesita. O Pai de Xesús quere ser Deus o noso sempre, na necesidade e na abundancia, no choro e na alegría, no aperto e en anchura. Tomalo en serio cando nos fai falta equivale a facelo inútil se non temos de Él necesidade. Non facelo Deus sempre é non facelo Deus nunca. E un bo fillo cóidase de non prescindir do seu Pai: nin cando necesita dos seus coidados nin cando pode prescindir deles, deixa de considerarse fillo.

Xesús, o Fillo de Deus, recórdanos hoxe que sufrir tentación non é algo vergonzoso, que non hai fillo que se prece se non sentiu algunha vez desexos de deixar o seu pai. Se iso é consolador, non é menos esixente. Só quen opta por quedar na casa, xunto ao seu Pai, facendo a súa vontade custe o que custe, é fillo para o seu Deus. Se a tentación é o camiño para quedar de forma máis consciente con Deus como Pai, benvida sexa.

Lecturas

I DOMINGO DE CORESMA - CICLO C 

Primeira Lectura      Dt 26, 4-10

LECTURA DO LIBRO DO DEUTERONOMIO

Confesión de fe do pobo elixido

            Faloulle Moisés ao pobo dicindo:

            O sacerdote collerá a cesta da túa man e poraa diante do altar do Señor, teu Deus. Entón ti tomarás a palabra e dirás diante do Señor, teu Deus: Meu pai era un arameo errante que baixou a Exipto, onde residiu como emigrante con pouquiña xente que o acompañaba.

            Alí converteuse nun pobo grande, poderoso e numeroso. Pero os exipcios maltratáronnos, oprimíronnos e impuxéronnos cruel servidume.

            Entón chamamos polo Señor, Deus de nosos pais, e o Señor escoitou o noso clamor e viu a nosa opresión e o noso duro traballo.

            Logo o Señor fíxonos saír de Exipto con man forte e brazo estendido, con gran terror, con sinais e con feitos marabillosos, e fíxonos entrar neste santuario e entregounos esta terra, terra que deita leite e mel.

            Por isto, velaí que agora eu trouxen as primicias dos froitos da terra que ti me deches, Señor. Poralas na presenza do Señor, teu Deus, prostraraste na presenza do Señor, teu Deus.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 90, 1-2. 10-11. 12-13. 14-15

R/. (cf. 15b): Acompáñame, Señor, na tribulación.

Ti que habitas ao abeiro do Altísimo

e moras á sombra do Omnipotente,

dille ao Señor: "Meu refuxio, miña forza,

meu Deus, en quen confío".

Ningún mal te atinxirá,

ningunha praga se achegará á túa tenda,

porque el mandará os seus anxos onda ti,

para que te garden en todos os camiños.

Levarante nas súas mans,

para que non bata na pedra o teu pé.

Poderás camiñar sobre áspides e víboras,

e esmagar o león e o dragón.

Hei libralo, porque se apegou a min;

hei protexelo, porque coñece o meu nome.

Cando me chame, hei responderlle;

con el estarei na aflición,

para defendelo e honralo.

Segunda Lectura    Rm 10, 8-13

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS

Confesión de fe de quen cre en Cristo

            Irmáns:

            Que di a Escritura?

            ‑ Cerca de ti está a palabra,

na túa boca e no teu corazón.

            Esa é a palabra da fe que anunciamos. Porque, se confesas coa túa boca que Xesús é Señor e cres de corazón que Deus o resucitou dos mortos, serás salvo. Pois crese co corazón para acadar a xustiza; e maniféstase coa boca para lograr a salvación. Porque di a Escritura: todo o que crea nel non quedará defraudado.

            Daquela non hai diferenza entre o xudeu e o grego, pois un mesmo é o Señor de todos, rico para todos os que o invocan; porque todo o que invoque o nome do Señor será salvo.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO    Mt 4, 4b

O home non vive só de pan,

senón de toda palabra que procede da boca de Deus.

Evanxeo      Lc 4, 1-13

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Era conducido polo Espírito ao deserto, e era tentado

            Naquel tempo, Xesús, cheo de Espírito Santo, volveu do Xordán, e o Espírito levouno deserto adiante, durante corenta días, onde o tentou o Satán. Naqueles días non probou bocado, pero ao cabo deles sentiu fame.

            E díxolle o Satán:

            ‑ Se es o Fillo de Deus, manda que estas pedras se volvan pan.

            Respondeulle Xesús:

            ‑ Está escrito: O home vive de algo máis que de pan.

            Despois levouno a un outeiro e mostroulle nun intre todos os reinos do mundo. Díxolle o Satán:

            ‑ Dareiche todo o seu poder e toda a súa gloria, porque mos entregaron a min e doullos eu a quen quero: Se me adoras todo será teu.

            Respondeulle Xesús:

            ‑ Escrito está: Adorarás o Señor, teu Deus, e só a El darás culto.

            Levouno logo a Xerusalén e plantouno no cumio do templo e díxolle:

            ‑ Se es o Fillo de Deus, bótate de aquí abaixo, que está escrito: Mandará os seus anxos para que te garden;  e tamén: Levarate nas súas mans para que non se manquen os teus pés nas pedras.

            Xesús respondeulle:

            ‑ Está mandado:Non tentarás o Señor, teu Deus.

            E rematadas as tentacións, o Satán deixouno ata o tempo axeitado.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

MÉRCORES DE CINZA

Estamos ás portas do comezo dun dos tempos litúrxicos máis intensos do ano, a Coresma, a preparación para o misterio pascual do Señor, a súa Paixón, Morte e Resurrección. O noso corazón ten que ir xa preparándose para que este tempo lle sexa do maior proveito posible. Para iso, imos ir pensando xa no día co que inauguraremos a Coresma: o Mércores de Cinza. Ese día, toda a liturxia dará un xiro moi notable, e, se nos deixamos, trasladaranos a unha esfera completamente distinta á que vivimos nas últimas semanas. Veremos o templo vestido de morado, a cor da penitencia; sen flores, en sinal de austeridade; os cantos non irán acompañados de tantos instrumentos, querendo sinalar que a festa aínda está por chegar, que aínda a estamos a preparar.

A liturxia dese día en concreto chama a atención porque introduce un signo que é único e exclusivo: a cinza e a súa imposición sobre a fronte dos fieis. A cinza quérenos recordar que non debemos poñer as esperanzas da nosa vida nas cousas que se van, porque "somos po e ao po volveremos". Todo o contrario. Debemos, necesitamos!, esperar no transcendente, o que non pasa nunca, o que de verdade enche o corazón, o eterno: "convértete e cre no Evanxeo". Efectivamente é o Evanxeo, a Palabra de Deus, Cristo vivo o único que pode cambiar a nosa vida e dalo plenitude. Non só na vida eterna, senón xa aquí, na terra, podemos empezar a vivir as marabillas que Deus nos prometeu para o ceo.

As cinzas, lonxe de ser un xesto pesimista e desalentador, gardan no seu interior a esperanza da salvación. Un tesouro que só nos dá Deus a través da posta en práctica da súa Palabra, que é Palabra de Vida. Precisamente neste día, a liturxia ofrécenos referencias a un fragmento precioso da Palabra de Deus, escrita polo profeta Ezequiel (os profetas son un verdadeiro torrente de sabedoría de Deus que fala directamente á nosa vida, interpela á nosa realidade de cada día e confróntaa coa súa Vontade; acudamos a estes libros para que iluminen o noso compromiso de cristiáns): Ez 33,11-20. Ofrecemos aquí un extracto desta cita:

Dilles: pola miña vida, oráculo do Señor, que eu non me comprazo na morte do malvado, senón en que se converta e viva. Convertédevos, convertédevos da vosa conduta perversa. Por que ides morrer, pobo de Israel? Fillo de home, di a xente do teu pobo: se o xusto peca, non o salvará o seu bo comportamento anterior; tampouco sufrirá o malvado pola súa maldade cando se converta. [...] Se eu digo ao malvado: "Morrerás!", e el convértese dos seus pecados e actúa con rectitude e xustiza, [...] vivirá certamente, non morrerá. Non se lle recordará ningún dos pecados que cometeu. [...] A xente do teu pobo di: "Non é xusto o proceder do Señor". O seu proceder é o que non é xusto! Se o xusto se aparta do seu bo comportamento e peca, morrerá. E se o malvado se converte da súa maldade e actúa con rectitude e xustiza, vivirá. Insistides: "Non é xusto o proceder do Señor". Pero eu xulgareivos a cada un segundo a vosa conduta, pobo de Israel.

Aquí o Señor fálanos moi claramente: do que depende a nosa vida e a nosa salvación é do agora. Agora!, lendo este texto neste momento (despois, no que veña), cada un ten que ser o mellor cristián que poida ser, o máis bo que poida, o máis santo que poida. Cada un, en cada instante, que poña todo o amor que poida cos seus cinco sentidos. Deus sálvanos no presente, e nin Él nin a ninguén lle vale o que pasou antes. De que serve que eu onte fose á Misa se hoxe non trato con paciencia ao meu compañeiro no traballo. De que serve que onte aliviase unha discusión coa miña esposa se hoxe que podo non saco un anaco para rezar. O Señor quérenos santos a cada instante, porque a cada instante Él se nos está a dar por completo en todo o que nos rodea e, especialmente, na Eucaristía. Hai que estar atento ao Deus que se nos revela na dor e no gozo. El é o tesouro do que falabamos ao principio e que podemos gozar aquí e agora na terra porque se nos está a dar no irmán e no sacrificio da alegría. En Él está a gloria que nos agarda escondida no presente, que é o único vivo e real (o pasado xa non existe e o futuro non o coñecemos).

Esta é a advertencia que nos fai a cinza: todo pasa, o tempo vaise voando; ti escolle en cada momento a mellor opción que te leva a vivir a eternidade agora, o ceo na terra. Non desaproveites a ocasión de facer o ben e convértete, que iso é o que mira o Señor. El estate a querer agora e quérete sempre. El perdoa os teus pecados, acode ao seu perdón sen medo porque o teu Deus non quere que se perda ningún, e ti non vas ser unha excepción para Él. Non teñas medo do que quere que vivas para sempre. Se fiel porque Él che di: " se o xusto se aparta do seu bo comportamento e peca, morrerá". Pero non te desanimes e loita con alegría e confiado na súa misericordia porque tamén che recorda: "se o malvado se converte da súa maldade e actúa con rectitude e xustiza, vivirá". Aproveita a Coresma e convértete. Vive para o teu Deus, e vivirás eternamente.

MANIFESTO MANS UNIDAS 2013

En Manos Unidas, levamos máis de cincuenta anos loitando contra a fame e a pobreza, e contra as inxustizas que as producen, traballando polo progreso dos pobos empobrecidos e o desenvolvemento integral das persoas. Iniciamos agora a Campaña 54 co lema "non" Hai xustiza sen igualdade", centrada na necesidade de "promover a igualdade entre os sexos e o empoderamento da muller". (ODM 3)

  

Con esta Campaña reclamamos o recoñecemento da igual dignidade de todos, homes e mulleres. Queremos crear condicións de igualdade, de dereitos e de acceso aos recursos, nos países máis sufridores da terra. Este é o camiño necesario para alcanzar a xustiza que constrúe un mundo verdadeiramente humano.

PRIMEIRO

A promoción da muller forma parte da propia identidade de Mans Unidas, como organización fundada, integrada e dirixida maioritariamente por mulleres. Ademais, é un dos cinco obxectivos prioritarios no noso traballo. Por iso, financiamos proxectos que dan ás mulleres posibilidades reais de desenvolvemento persoal, familiar e comunitario.

SEGUNDO

Dende a orixe da humanidade, homes e mulleres descubrimos que a verdadeira xustiza se edifica nun contexto de comuñón, de solidariedade e traballo común comprometido coa vida de toda a familia humana.

TERCEIRO

Hoxe, a desigualdade e a discriminación que existen entre os homes e as mulleres contrastan coa orde de xustiza e dereito inscrito no corazón das persoas.

Ao longo de toda a súa vida, a muller está máis exposta que o home a todas as formas de discriminación:

  A pobreza e a fame, provocadas pola falta de acceso aos recursos e ao mercado laboral, a pesar de que as mulleres producen entre o 60% e o 80% dos alimentos nos países en desenvolvemento.

 O analfabetismo, que alcanza a máis de 500 millóns de mulleres.

  As enfermidades e as carencias de atención durante a xestación e o parto, que causan a morte de 358.000 mulleres ao ano.

  O abuso en todas as súas formas: violación, tortura, maltrato físico e emocional, escravitude sexual, prostitución, selección sexual prenatal, aborto, mutilación xenital, esterilización e maternidade forzadas.

Non obstante, nos países do Sur, as mulleres son protagonistas de numerosas iniciativas de desenvolvemento persoal, familiar e comunitario. Cando as mulleres se organizan en asociacións e cooperativas, recuperan a súa autoestima e a súa posición no progreso, defendendo os seus dereitos, os das súas familias e das súas comunidades.

CUARTO

A promoción da igualdade debe ter en conta a especificidade de homes e mulleres, recoñecendo a orixinalidade de cada un deles e a súa propia creatividade para xerar un desenvolvemento humano integral e solidario, e non pode ser concibida como un movemento de loita entre os sexos, ou unha batalla só das mulleres. É unha tarefa moito máis profunda, que require o cambio do corazón.

  

 En Manos Unidas cremos que, acabar coas discriminacións que sofren as mulleres, esixe compromiso de todos por crear relacións baseadas na xustiza, por tanto:

  Esiximos á comunidade internacional que colabore coa promoción dunha xustiza que sexa verdadeiramente reparadora, que sande os danos xerados polos comportamentos inxustos dos poderes públicos, das persoas ou da sociedade.

  Esiximos aos axentes económicos xustiza na distribución dos rendementos do traballo, retribuíndo a cada un pola actividade realizada, en función da valía e a competencias, non en función do sexo.

  Reclamamos ás administracións públicas españolas que promovan a cooperación cos países máis pobres, canalizando con eficacia as expresións de solidariedade da sociedade española.

  Pedimos aos gobernos que promovan unha xustiza que atenda os dereitos e necesidades básicas de cada un, acabando con todo o que impide o libre exercicio dos dereitos fundamentais, e abrindo cauces de participación na vida política ás mulleres.

  Esiximos aos gobernos que non limiten a inversión en medios educativos que fomenten a igualdade de oportunidades para os nenos e nenas.

  Reclamamos á sociedade civil que defenda o papel da familia, como xermolo da vida e fonte de relacións solidarias.

  Pedimos á sociedade española un compromiso firme e xeneroso polo desenvolvemento integral de todas as persoas e de todos os pobos, para que o mundo camiñe cara á verdadeira xustiza e igualdade entre homes e mulleres.

“ NON HAI XUSTIZA SEN IGUALDADE”

Lectio

O evanxeo de hoxe conta como Pedro foi chamado por Xesús. O evanxeo de Marcos coloca o chamado dos primeiros discípulos ao comezo do ministerio público de Xesús (Mc 1,16-20). Lucas colócao despois de que a fama de Xesús se estendera por toda a rexión (Lc 4,14). Xesús curara moita xente (Lc 4,40) e predicara nas sinagogas de todo o país (Lc 4,44). O pobo buscábao e a multitude apertábao por todos os lados para escoitar a Palabra de Deus (Lc 5,1). Lucas fai máis comprensible o chamado. Primeiro, Pedro pode escoitar as palabras de Xesús á xente. Deseguida, presencia a pesca milagrosa. Despois desta dobre experiencia sorprendente, chega o chamado de Xesús. Pedro escoita, deixa todo e vólvese "pescador de homes".

. Lucas 5,1-3: Xesús ensina dende o barco. A xente busca a Xesús para oír a Palabra de Deus. E é tanta a xente ao seu arredor que Xesús queda como apertado por todos os lados. Xesús pídelle axuda a Simón Pedro e a algúns compañeiros que volveran da pesca. Entra con eles no barco e dende alí responde ao que o pobo lle pide, comunicándolle a Palabra de Deus. Sentado, Xesús toma postura e autoridade dun mestre, pero fala dende un barco dun pescador. A novidade consiste en que o Señor non só insignia nunha sinagoga para un público seleccionado, senón en calquera lugar onde a xente quere escoitalo, ata na praia mesma.

Lucas 5,4-5: " Pola túa palabra botarei as redes! " Rematada a instrución á xente, Xesús diríxese a Simón e anímao a pescar de novo. Na resposta de Simón nótase frustración, cansazo e desalento: " Mestre, estivemos a loitar toda a noite e non pescamos nada! ". Pero, con confianza na palabra de Xesús, volven botar as redes. A palabra de Xesús ten máis forza que a experiencia frustrante da noite!

. Lucas 5,6-7: O resultado é sorprendente. A pesca é tan abundante que as redes case rompen e os barcos están a punto de afundirse. Simón necesita a axuda de Juan e de Santiago, que están noutro barco. Ninguén consegue ser completo, se está só. As comunidades deben axudarse entre si. O conflito entre as comunidades, tanto no tempo de Lucas como hoxe, ten que ser superado en vista dun obxectivo común, que é a misión. A experiencia da forza transformadora da Palabra de Xesús é o eixe arredor do cal as diferenzas se asumen e superan.

. Lucas 5,8-11: " Serás pescador de homes! " A experiencia da proximidade de Deus en Xesús faino percibir a Simón quen é: " Afástate de min, Señor, que son un home pecador! " Ante Deus todos somos pecadores! Pedro e os compañeiros teñen medo e, ao mesmo tempo, séntense atraídos. Deus é un misterio fascinante: dá medo e, ao mesmo tempo, atrae. Xesús afasta o medo: " Non teñas medo! " Chama a Pedro e comprométeo na misión, mandando a que sexa pescador de homes. Pedro experimenta, ben concretamente, que a Palabra de Xesús é como a Palabra de Deus. É capaz de facer acontecer o que afirma. En Xesús aqueles rudos traballadores fixeron a experiencia de poder, cobraron valor e confianza. Entón, "deixándoo todo, seguíronlle! ". Ata entón, só Xesús anunciaba a Boa Nova do Reino. Agora outras persoas van sendo chamadas e implicadas na misión. Ese xeito que Xesús ten de traballar en equipo é unha Boa Nova para o pobo.

. O episodio da pesca no lago manifesta a atracción e a forza da Palabra de Xesús. Atrae a xente (Lc 5,1). Leva a Pedro a ofrecer o seu barco a Xesús para que fale (Lc 5,3). A Palabra de Xesús é tan forte que vence a resistencia de Pedro, leva a lanzar de novo a rede e fai que aconteza a pesca milagrosa (Lc 5,4-6). Vence en Pedro a vontade de afastarse de Xesús e atráeo para que sexa "pescador de xente! " (Lc 5,10) E así a Palabra de Deus actúa ata os nosos días!.

Lecturas

V DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

Primeira Lectura     Is 6, 1-2a. 3-8

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Aquí me tes, mándame

            O ano da morte do rei Ozías, vin o Señor sentado nun trono alto e levantado. A orla do seu manto enchía o santuario.

            De pé na súa presenza estaban dous serafíns.

            Exclamaban un cara ao outro: "Santo, Santo, Santo, o Señor dos Exércitos: a terra toda está chea da súa gloria!".

            Estremecían os marcos das portas da entrada co seu clamor, e o santuario estaba cheo de fume.

            Eu dixen: "Ai de min! Estou perdido!

Pois sendo un home de labios lixados,

e que vive entre un pobo de labios lixados,

vin cos meus ollos o mesmo Rei, o Señor dos Exércitos".

            Entón un dos serafíns voou onda min;

tiña na súa man unha brasa que collera de enriba do altar cunhas tenaces,

e achegouna á miña boca, dicíndome:

            "Olla: isto tocou os teus labios,

a túa culpa desapareceu, o teu pecado está perdoado".

            Entón escoitei a voz do Señor que dicía:

"A quen mandarei? Quen irá da nosa parte?".

            Entón díxenlle: "Aquí estou, mándame a min".

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 137, 1-2a. 2bc-3. 4-5. 7c-8

R/.  (1c):  Hei cantar para ti diante dos anxos, Señor

Douche grazas, Señor, de todo corazón,

hei cantar para ti diante dos anxos.

Hei prostrarme cara ao teu santo templo.

Dou grazas ao teu nome

pola túa misericordia e a túa fidelidade,

porque a túa promesa

é máis grande cá túa sona.

Cando te chamo, respóndesme

e acrecentas as miñas forzas.

A ti, Señor, darán grazas

todos os reis da terra

cando oian os ditos da túa boca.

Cantarán os camiños do Señor,

pois grande é a gloria do Señor.

Estendes a túa man,

e libérame a túa dereita.

O Señor completará os seus favores comigo.

A túa misericordia, Señor, é para sempre,

non abandones a obra das túas mans.

Segunda Lectura    1 Cor 15, 1-11

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Así predicamos e así crestes vós.

            Quero que vos acorde, irmáns, o Evanxeo que vos prediquei, que vós aceptastes, no que ficades firmes e polo que vos estades salvando (se é que o gardades tal como volo anunciei; do contrario, a vosa fe sería inútil).

            Transmitinvos, xa que logo, antes de nada o que eu mesmo recibín: que Cristo morreu polos nosos pecados conforme ás Escrituras; que o sepultaron, que ao terceiro día resucitou conforme ás Escrituras e que se apareceu a Cefas e despois aos Doce.

            Máis tarde apareceuse asemade a máis de cincocentos irmáns; moitos deles aínda viven, algúns xa finaron. Despois apareceuse a Santiago e logo a todos os apóstolos. En derradeiro lugar aparecéuseme tamén a min, coma ao nacido a deshora.

            Pois eu son o menor dos apóstolos, que nin son merecente de me chamar apóstolo, xa que perseguín a Igrexa de Deus; pero pola graza de Deus son o que son, e esa graza que fixo comigo non ficou baleira.

            Ó contrario, traballei máis ca todos eles; aínda que non precisamente eu, senón a graza de Deus que está comigo. Pero, en fin, que sexa eu ou que sexan eles, así predicamos e así crestes vós.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Mt 4, 19

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Seguídeme, di o Señor,

e farei que sexades pescadores de homes.

Aleluia.

Evanxeo    Lc 5, 1-11

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Deixándoo todo, seguírono

            Naquel tempo, estando Xesús á beira do lago Xenesaré, mentres a xente se amoreaba ao seu arredor, escoitando a Palabra de Deus, viu dúas lanchiñas que estaban na beira do lago. Os pescadores que desembarcaran delas lavaban o aparello. Subiu a unha barca, que era de Simón, rogoulle que se apartase un pouco da terra, e desde a barca, sentado, ensinaba á xente.

            Cando acabou de falar, díxolle a Pedro:

            ‑ Voga lago adentro, e larga o aparello para pescar.

            Respondeu Simón:

            ‑ Mestre, pasamos a noite faenando e non demos collido un rabo de peixe, pero, xa que ti o dis, largarei o aparello.

            Así o fixeron, e colleron tal cantidade de peixe que o aparello rebentaba. Fixéronlles entón acenos aos compañeiros da outra lancha para que lles fosen botar unha man. Foron e encheron as dúas lanchas tanto que, a pouco máis, van a pique. Vendo isto, Simón Pedro botóuselle aos pés a Xesús, dicindo:

            ‑ Señor, arreda de min, que eu son un pecador.

            Porque tanto el coma os seus compañeiros quedaron parvos con tanto peixe como colleran naquel lance. O mesmo lles pasaba a Santiago e mais a Xoán, fillos de Zebedeo, que eran compañeiros de Simón.

            E díxolle Xesús a Simón:

            ‑ Tranquilo, desde agora vas ser pescador de homes.

            Varando as barcas en terra e deixándoo todo, seguírono.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

O evanxeo de hoxe (Lc 4,24-30) forma parte dun conxunto máis amplo (Lc 4,14-32). Xesús presentou o seu programa na sinagoga de Nazaret por medio dun texto de Isaías que falaba de pobres, de presos, de cegos e de oprimidos (Is 61,1-2) e que reflectía a situación da xente de Galilea no tempo de Xesús. En nome de Deus, Xesús toma postura e define a súa misión: anunciar a Boa Nova aos pobres, proclamar a liberación aos cautivos e devolver a vista aos cegos, restituír a liberdade aos oprimidos. Rematada a lectura, actualiza o texto e di: " Hoxe cumpriuse esta escritura que acabades de oír! " (Lc 4,21).. Todos os presentes quedan admirados (Lc 4,16-22ª). Pero logo hai unha reacción de descrédito. A xente na sinagoga queda escandalizada e non quere saber máis de Xesús. Dicía: " Non é este acaso o fillo de José? " (Lc 4,22b) Por que quedan escandalizados? Cal é o motivo daquela reacción tan inesperada?

. Xesús cita o texto de Isaías só ata onde di: "proclamar un ano de graza de parte do Señor", e corta o final da frase que dicía: "e proclamar un día de vinganza do noso Deus" (Is 61,2). A xente de Nazaret queda asombrada porque Xesús omite a frase sobre a vinganza. Eles querían que a Boa Nova da liberación dos oprimidos fóra unha acción de vinganza de parte de Deus contra os seus opresores. Neste caso, a vinda do Reino sería apenas un mínimo cambio e non unha mudanza ou conversión do sistema. Xesús non acepta este modo de pensar. A súa experiencia de Deus como Pai axuda a entender mellor o sentido das profecías. Descarta a vinganza. A xente de Nazaret non aceptou a proposta e comeza a diminuír a autoridade de Xesús: " Non é este o fillo de José? ".

.Lucas 4,24: Ningún profeta é ben recibido na súa patria. A xente de Nazaret sentiu rabia cara a Xesús porque non fixera ningún milagre en Nazaret, como fixera en Cafarnaún. Xesús responde: " Ningún profeta é ben recibido na súa patria! " No fondo, eles non aceptaban a nova imaxe de Deus que Xesús lles comunicaba a través desta nova interpretación máis libre de Isaías. A mensaxe do Dios de Jesús superaba os límites de raza dos xudeus para acoller os excluídos e toda a humanidade.

. Lucas 4,25-27: Dúas historias do Antigo Testamento. Para axudar a comunidade a superar o escándalo e entender o universalismo de Deus, Xesús usa dúas historias ben coñecidas no AT: unha de Elías e a outra de Eliseo. Por medio destas historias criticaba a cerrazón do pobo de Nazaret. Elías foi enviado á viúva estranxeira de Sarepta (1 Reis 17,7-16). Eliseo foi enviado para atender ao estranxeiro de Siria (2 Reis 5,14).

. Lucas 4,28-30: Querían matalo, pero el pasando no medio deles, marchou. A chamada de Xesús non aplaca a xente. Ao contrario! O uso destas dúas pasaxes da Biblia produce máis rabia. A comunidade de Nazaret chega ao punto de querer matar a Xesús. E así, no momento en que presenta o seu proxecto de acoller os excluídos, Xesús mesmo foi excluído! Pero el mantivo a calma. A rabia dos outros non consegue desvialo do seu camiño. Lucas móstranos, así, o difícil que é superar a mentalidade de privilexio e de cerrazón. Mostraba, ademais, que a polémica apertura cara aos pagáns viña de Xesús. Xesús tivo as mesmas dificultades que as comunidades estaban a ter en tempo de Lucas.

Para a reflexión persoal.-

. O programa de Xesús está a ser o meu programa ou o noso programa? A miña actitude é a de Xesús ou a do pobo de Nazaret?

. Quenes son os excluídos que deberiamos acoller mellor na nosa comunidade?

Lecturas

Primeira Lectura     Xer 1, 4-5. 17-19

LECTURA DO PROFETA XEREMÍAS

Fíxente profeta para as nacións

            Nos días de Iosías, a palabra do Señor veume dicir:

            ‑ Antes de te sacar do seo da túa nai, mireite;

antes de lle saíres das entrañas, consagreite;

constituínte profeta para as nacións.

            Pero ti has cinguir o teu van,

has erguerte e dicirlles

todo o que eu che mande.

            Non te acovardes por medo deles,

non sexa que eu te faga esmorecer diante deles.

            Fíxate: hoxe convértote en cidade cortada a pico,

en columna de ferro, en muralla de bronce, para todo o país,

para os reis de Xudá e para os seus príncipes,

para os seus sacerdotes e para a xente do campo.

            Faranche guerra, pero non poderán contigo,

pois contigo estou eu para te salvar ‑ é o Señor quen fala ‑.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL           Sal 70, 1-2. 3-4a. 5-6ab. 15ab e 17

R/. (cf. 15ab): A miña boca pregoa a túa salvación, Señor.

Abrígome en ti, Señor,

que endexamais me vexa defraudado;

líbrame pola túa xustiza, e deféndeme;

inclínate cara a min, e sálvame;

ven axiña, ven librarme.

Sexas para min a rocha que me defende,

o forte castelo onde me salve,

xa que ti es a miña fortaleza e o meu refuxio.

Rescátame, meu Deus, do poder dos malvados.

Ti es, Señor, a miña esperanza;

ti, Señor, a miña confianza desde a mocidade.

Desde o nacemento apóiome en ti,

desde o seo materno ti es o meu amparo.

A miña boca pregoa a túa xustiza,

pregoa decote a túa salvación.

Dende a miña mocidade ensináchesme, oh Deus,

e aínda hoxe canto os teus prodixios.

Segunda Lectura        1 Cor 12, 31 -- 13, 13 

LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Permanecen a fe, a esperanza, e o amor; pero delas a meirande é o amor.

            Irmáns:

            Cobizade os carismas mellores. Pero aínda vos hei mostrar o camiño por excelencia.

            Por moito que eu falase as linguas todas dos homes e as dos anxos, se non tiver amor, non sería máis ca un bronce que resoa ou un pandeiro que repenica.

            Por moito que eu falase inspirado e comprendese todos os misterios e mais toda a ciencia e tivese tanta fe que movese os montes, se non tiver amor, non sería nada.

            Por moito que eu reparta todo o que teño e me deixe queimar vivo, se non tiver amor, non me sería de proveito ningún.

            O amor é de corazón grande, é servizal. O amor non ten envexa, non ten fachenda, non se ensoberbece; non é malcriado, non busca a súa comenencia, non se alporiza, non garda malicia; non simpatiza coa inxustiza, senón que se alegra coa verdade. Desculpa sempre, fíase sempre, espera sempre, atura sempre.

            O amor non pasa endexamais; mentres que as profecías desaparecerán, as linguas calarán, a ciencia acabará. Porque a nosa ciencia é limitada, e limitada é a nosa inspiración: e cando veña o perfecto, desaparecerá o limitado.

            Cando eu era neno, falaba coma un neno, pensaba coma un neno, razoaba coma un neno; cando cheguei a home, deixei de lado as cousas de neno.

            Do mesmo xeito: agora vemos nun espello, escuramente; pero daquela habemos ver cara a cara. Agora coñezo dun modo incompleto; pero daquela hei coñecer tan ben coma Deus me coñece a min.

            En resumo: hai tres cousas que permanecen: a fe, a esperanza, e o amor. Pero delas a meirande é o amor.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Lc 4, 18

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

O Señor mandoume evanxelizar os pobres;

a predicarlles a liberación aos cativos

Aleluia.

Evanxeo          Lc 4, 21-30

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Xesús, coma Elías e Eliseo, non é mandado soamente para os xudeus

            Naquel tempo, empezoulles a dicir Xesús na sinagoga:

            ‑ Hoxe cúmprese diante de vós esta pasaxe da Escritura.

            E todos se lle puxeron á contra, estrañados polas palabras de graza que saían da boca del. E dicían:

            ‑ Pero non é este o fillo de Xosé?

            El díxolles:

            ‑ Seguramente me recordaredes aquel refrán: Médico, cúrate a ti mesmo; todo canto oímos que fixeches en Cafarnaúm, faino aquí na túa terra.

            Pero el continuou:

            ‑ Asegúrovos que ningún profeta é ben recibido na súa terra. Tede por seguro que no tempo de Elías había moitas viúvas en Israel, cando o ceo estivo pechado durante tres anos e seis meses e unha gran fame anegou todo o país; e a ningunha delas mandaron a Elías, senón a unha muller viúva de Sarepta, en Sidón.

            E moitos gafos había en Israel no tempo de Eliseo, o profeta, e a ningún deles curou, fóra de Naamán, o sirio.

            Oíndo estas cousas, todos os que estaban na sinagoga puxéronse feitos unhas feras; así que, erguéronse, botárono fóra da vila, levárono ata o alto do monte no que está edificada, coa intención de o precipitaren embaixo. Pero el botou a andar polo medio deles e marchou.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo