LECTURAS

DOMINGO XXXI ORDINARIO  -   CICLO A

  

Primeira Lectura     Mal 1, 14b -- 2, 2b. 8-10

LECTURA DO LIBRO DE MALAQUÍAS

Apartastes a moitos do vieiro, desviástelos do cumprimento da lei

 

            Eu son o gran Rei ‑fala o Señor dos Exércitos ‑,

e o meu Nome é temible entre os pobos.

            Agora esta orde vai para vós, sacerdotes:

            Se non facedes caso e se non colledes a peito darlle gloria

ó meu Nome ‑fala o Señor dos Exércitos ‑,

botarei contra vós a maldición.

            Vós apartastes a moitos do vieiro,

desviástelos do cumprimento da lei,

violastes a alianza con Leví ‑ fala o Señor dos Exércitos ‑.

            Tamén eu vos volverei desprezables e viles para todos os pobos, na medida en que vós non gardastes os meus vieiros,

e na medida en que non considerastes estimable a lei.

            Non temos todos nós un único Rei?

Non vos criou a todos o único Deus?

            Por que traizoamos cada un o seu irmán,

violando a alianza de nosos pais?

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 130, 1. 2. 3

R/.  Garda, Señor, a miña alma en paz diante de ti.

Señor, o meu corazón non é soberbio

nin os meus ollos altivos.

Non persigo grandeza

nin marabillas que me exceden.

Eu acalmo e acalo a miña ansia,

coma un meniño no colo da súa nai;

coma nun meniño está en min a miña ansia.

Agarde Israel o Señor,

desde agora e para sempre.

Segunda Lectura     1 Tes 2, 7b-9. 13

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO AOS TESALONICENSES

Queriamos entregarvos non só o Evanxeo de Deus, senón tamén a nosa vida

             Irmáns:

            Fixémonos tenros no medio de vós, coma unha nai que agarima os seus fillos. Polo cariño que vos tiñamos estabamos dispostos a entregarvos non só o Evanxeo de Deus, senón a nosa propia vida: tanto vos fixestes querer.

            Acordaravos, irmáns, o noso esforzo e fatiga: traballando noite e día, por non sermos unha carga para ningún de vós. Así foi como vos predicamos o Evanxeo de Deus.

            É tamén por isto polo que lle damos decote grazas a Deus: porque, ao recibirdes de nós a palabra de Deus, acolléstela non coma palabra de homes, senón coma o que verdadeiramente é: coma palabra de Deus, que actúa en vós, os crentes.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mt 23, 9b. 10b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Un é o voso Pai, o celestial;

e un é o voso mestre, Cristo.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 23, 1-12

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Din, pero non fan

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos discípulos e mais á xente:

            ‑ Na cátedra de Moisés sentaron os letrados e mais os fariseos. Facede, logo, e cumpride canto vos digan, pero non imitedes a súa conduta porque falan pero non cumpren. Atan fardos pesados e cánganos no lombo dos outros, pero eles nin un dedo poñen para os mover.

            Todo o que fan é para que os vexan: visten aparatosamente, ancheando os filacterios e as franxas dos seus mantos; buscan os primeiros postos nos banquetes e os primeiros asentos nas sinagogas; que lles fagan reverencias nas rúas e que lles chamen "mestre".

            ‑ Vós non vos fagades chamar "mestre", pois un só é o voso Mestre, e todos vós sodes irmáns. E a ninguén na terra chamedes "pai", porque un só é o voso Pai, o celestial. Nin tampouco vos fagades chamar "guieiro", porque un só é o voso Guieiro, Cristo.

            O máis importante entre vós ha de ser servidor voso. Porque quen se enaltece, será humillado, e quen se humilla, será enaltecido.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo                                   

Reflexión

Como nos custa que as palabras, que tan facilmente saen das nosas bocas, se convertan en vida. Que difícil nos resulta que compartir, dar, axudar... se fagan realidade e deixen de ser simplemente palabras. E así nos loce o pelo .... Porque o fariseísmo que Xesús denuncia e que por desgraza se está a converter nunha actitude permanente na nosa Igrexa é un aviso para que coidemos de caer nesta deformación relixiosa. Lembremos que non foi a xente considerada pecadora e proscrita a que se opuxo a Xesús, senón precisamente os máis piadosos e relixiosos do pobo. É este un fenómeno frecuente cando a fe se transforma en fanatismo cego ao servizo da lei, do culto, do dogma ou da institución, traizoando o espírito relixioso. Colocamos entón ideas e estruturas por riba do amor, chegando ao desprezo do máis sagrado e importante: as persoas. Sóanos o conto?

Nun tempo no que a mediocridade parece que é un valor á alza, tamén dentro da igrexa, cómpre que tomemos nota do recadiño que hoxe nos manda o Mestre. Tres son as acusacións que Xesús lles fai aos escribas e aos fariseos de onte e de hoxe:

 VANIDADE: Pasean pomposamente enfundados nas súas roupaxes, comprácense nas reverencias e nos saúdos por parte da xente, no acaparamento dos postos de honra nos banquetes e nas asembleas, no saíren nos papeis, en que falen deles ... A relixión é só hábito vistoso que cobre intereses persoais máis ben baixos, mera aparencia... A práctica relixiosa úsase con fins egoístas.

Instrumentalízase a Deus co fin de construírse o propio monumento. Todo é finximento, puro exhibicionismo, para que as persoas recoñezan a súa autoridade e o seu prestixio. Buscan chamar a atención do pobo, sempre crédulo diante das aparencias. Cómpre, pois, modestia e discreción. Converterse de que o hábito non chega para cubrir o baleiro, que debemos ser recoñecidos polos valores que levamos dentro e non polos que nos "botamos" enriba. Que un "portador de hábito" non é necesariamente un "portador de Deus" .

HIPOCRISÍA E INCOHERENCIA: Devoción ostentosa, baseada na cantidade e na duración das oracións, feitas como espectáculo para lograr a estima e a admiración do pobo sinxelo ... pero non fan o que din. O que din non é falso ... pero as súas obras desmenten as súas palabras, e ao fin e ao cabo ... a árbore coñécese polos seus froitos.

DOBRE RASEIRO: Legalismo opresor para os demais e indulxencia e escapatoria para si mesmos. Autocomplácense na súa propia moral externa e baleira, mentres agonían e culpan á xente co peso da lei. En vez de axudar aos pobres, pequenos e indefensos non dubidan en explotalos dun xeito descarado, aproveitándose deles e da súa boa fe. Mentres para nós e para os nosos o xustificamos todo, o entendemos todo, o desculpamos todo ... para os demais, aqueles que non son da nosa corda, non ternos escrúpulos en poñer sobre os seus ombreiros pesadas cangas.  Atopamos así unha relixiosidade baleira, arrogante, formalista, caracterizada pola exterioridade e o legalismo cruel (que é o coñecemento de todas as leis agás a do amor) dominada por persoas ávidas de poder, honores e triunfos ... Unha relixión na que as teimas persoais acaban por volverse obsesións que non serven para nada máis que para perder tempo e enerxías, deixando un pouso de tristura e desalento. Dá a impresión de que nos sobra tempo e corno non ternos en que investilo, dedicámonos a perdelo en cuestións superficiais... corno se a vida non tivese moito no que poder traballar e comprometerse para buscar a felicidade... pero, claro, iso supón sacrificio, esforzo, renuncia .... Porque non nos enganemos: para ocupar cargos e honras nunca faltarán candidatos; o difícil é achar persoas dispostas a gastar e desgastar a súa vida a prol dos demais, sen máis pretensións que seguir o camiño de Xesús.

Esta é a verdadeira grandeza, posto que estas son as persoas verdadeiramente necesarias.    Fronte desta esquizofrenia, Xesús volve facer a súa proposta dunha Igrexa: unha comunidade na que non hai inchados posuidores da verdade, senón humildes e apaixonados buscadores; na que hai abundancia de "ministros da paciencia de Cristo", na que os responsables reivindican o privilexio de servir; na que a grandeza está medida pola pequenez; na que a carreira está determinada pola caridade; na que quen exerce a autoridade non escurece e non ten pretensión de substituír ao único Mestre, senón que o fai visible, case sensible, coa súa transparencia e a súa capacidade de discreción; unha comunidade na que ninguén pretende controlar e manipular e na que os únicos títulos válidos son "aprendices" na fe, no servizo e no amor. E nós, onde nos situamos?  

LECTURAS

DOMINGO XXIX ORDINARIO -  CICLO A

  

Primeira Lectura     Is 45, 1. 4-6

LECTURA DO LIBRO DE ISAÍAS

Collín a man dereita de Ciro para someter ante si os pobos

             Así fala o Señor acerca do seu unxido,

Ciro, a quen el colleu da man dereita:

el someterá ante si os pobos, eu descubrirei ante el o lombo dos reis.

El abre ante si os portóns dobres, as portas non se pecharán ante el.

            Por causa do meu servo, Xacob, e de Israel, o meu elixido.

Si, chameite polo teu nome; creeite, aínda que non me coñecías.

            Eu son o Señor e non hai outro, fóra de min non hai deus.

Ameite, aínda que non me coñecías,

para que se saiba desde o nacente  ao solpor que non hai cousa sen min.

            Eu son o Señor e non hai outro.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 95, 1 e 3. 4-5. 7-8. 9-10a e c

R/.  (7b):  Tributade  ao Señor honor e forza.

Cantádelle  ao Señor un cántico novo,

cantádelle  ao Señor, a terra enteira;

Anunciade entre as xentes a súa gloria;

ante todos os pobos, as súas marabillas.

Grande é o Señor e digno de loanza,

máis temible ca todos os deuses.

Os deuses todos das nacións son aparencia,

pero o Señor fixo os ceos.

Tributade  ao Señor, pobos todos,

tributade  ao Señor honor e forza,

tributade  ao Señor a gloria do seu nome.

Collede ofrendas e entrade nos seus adros.

Adorade o Señor no adral sagrado,

trema na súa presenza a terra enteira.

Dicide entre as xentes:

"O Señor é rei, el goberna os pobos rectamente".

Segunda Lectura     1 Tes 1, 1-5b

LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS TESALONICENSES

Facemos memoria da vosa fe e da caridade e da esperanza

            Paulo, Silvano e mais Timoteo, á Igrexa dos tesalonicenses, en Deus Pai e no Señor Xesús Cristo: deséxanvos graza e paz.

            Decote damos grazas a Deus por todos vós, facendo memoria de vós nas nosas oracións.             Continuamente nos lembramos diante de Deus, noso Pai, da actividade da vosa fe, do esforzo da vosa caridade e da firmeza da vosa esperanza no noso Señor Xesús Cristo.

            Ben sabemos, irmáns, benqueridos de Deus, que El vos escolleu. Porque o noso Evanxeo non quedou en palabras no voso caso, senón que se volveu forza exuberante do Espírito Santo.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

ALELUIA     Flp 2, 15d. 16a

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Reluciredes coma fachos no universo,

presentando a palabra de vida.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 22, 15-21

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Dádelle  ao Cesar o que é do Cesar, e a Deus o que é de Deus

 

            Naquel tempo, os fariseos fóronse reunir para veren o xeito de sorprender a Xesús nalgún dito. Así é que lle mandaron algúns discípulos deles con algúns partidarios de Herodes, que lle preguntaron:

            ‑ Mestre, sabemos que es si

ncero, que de verdade ensinas o camiño de Deus e que non andas con miramentos, pois non reparas na aparencia das persoas. Dinos, logo, que che parece: Está permitido pagarlle o tributo  ao Cesar ou non?

            Xesús, que lles coñeceu a malicia, contestoulles:

            ‑ Por que me queredes comprometer, hipócritas? Mostrádeme a moeda do tributo.

            Eles presentáronlle un denario. E el preguntoulles:

            ‑ De quen é esta imaxe e mais a inscrición?

            Contestáronlle:

            ‑ Do César.

            Entón replicoulles:

            ‑ Pois logo dádelle  ao César o que é do César, e a Deus o que é de Deus.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

REFLEXIÓN

Deus sae ao encontro de cada un de nós non ao chou, senón acompañándonos de maneira persoal. Porque nos coñece non nos confunde; ao contrario, sabe perfectamente quen somos e como é a nosa vida: “Señor, ti escúlcasnos e coñécesnos”, dicimos no salmo. Na lectura que acabamos de escoitar do profeta Isaías, aparecen tres verbos que nos axudan a entender mellor isto que vimos dicindo:

CHAMEITE: Porque sabe quen somos, e non xoga ao xogo da confusión, cando nos chama sabe a quen se dirixe. E namentres aos demais podemos enganalos e aparentar o que non somos, non ocorre o mesmo con Deus. Na súa chamada está o desexo de que non camiñemos sós, nin tampouco que sexamos nós os que deixemos que outros vaian sós e desesperados.

CREEITE: Pero non se limita a chamarnos e deixarnos abandonados, senón que na súa chamada está presente sempre a nosa orixe: somos de Deus. Por iso o profeta fala de que nos creou. En Deus atopamos o si, o camiño, o horizonte por onde nos dirixirnos ata chegar á meta. Desde sempre e por sempre, está con nós. Que senón significa afirmar que somos dignidade?.

AMEITE: E só quen terma, coñece e se preocupa, pode dicir que ama, quere, que se entrega e se dá aos demais. O seu amor non é un amor por interese nin por comenencia, senón un amor de entrega e doazón. Un amor desde o que El nos vai abrindo e mostrando o camiño.

  

Quen ama, crea e chama, entende a grandeza do que significa dar grazas. E isto é difícil nun mundo como no que nós estramos, no que esta grandeza é moitas veces ignorada –non hai máis que escoitar as noticias nas que aqueles que querían aparentar ser importantes e poderosos, acaban sendo os mentireiros e enganadores, aproveitándose da sinxeleza dos que confiaban e coidaban que as palabras eran para ser respectadas- e pensamos que as reclamacións de dereitos non levan acompañadas as dos deberes; como se só fosen os demais os que tiveran obrigas para con nós, pero nós ningunha para con eles. Deste xeito –a lóxica do capital– é imposible –vémolo cada día– que entendamos a grandeza da gratuidade e do recoñecemento do que outros fan por nós. Ser agradecidos é unha tarefa que vai intimamente unida ao ser cristiáns. Que saibamos poñela en práctica!.

Agradecidos a Deus por ter confiado en nós, temos que ir xuntando esforzos, mans e corazóns con aqueles que teñen o mesmo empeño ca nós: non deixar que a ninguén lle sexa negada a súa dignidade. O Evanxeo libera de todo aquilo que vai impedindo que sexamos felices. Por iso a nosa misión coma crentes, a tarefa á que estamos chamados é evanxelizar, ou o que é o mesmo: anunciar que a dignidade que Deus nos deu a cada un e cada unha de nós debe ser respectada por riba de diferenzas de cultura, credo ou nivel social e económico. Por que non facemos isto realidade?. Hoxe, no día do DOMUND, somos invitados a botar unha ollada a noso mundo e traballar para que xustiza e igualdade deixen de ser unha utopía e pasen a converterse nunha realidade. O día das misións é unha chamada de atención, para todos nós, os que estamos no primeiro mundo, para que deixemos de lado esa falsa solidariedade que nos fai dicir “pobriños” e nos leva a darlle as migallas que caen da nosa mesa, para traballar pola xustiza, ou o que é o mesmo, para facerlle sitio na mesa e que compartan o banquete con nós. Todos somos Igrexa, todos somos fillos/fillas dun mesmo Pai, por que nos deixamos levar dos fundamentalismos que separan a uns en bos e a outros en indesexables?. Hoxe é un bo día para comprometernos na globalización do amor.

LECTURAS

DOMINGO XXVIII ORDINARIO  -  CICLO A

Primeira Lectura     Is 25, 6-10a

LECTURA DO LIBRO DE ISAÍAS

Fará festa o Señor e enxugará todas as bágoas

            Nesta montaña o Señor dos Exércitos ofreceralles a todos os pobos

un banquete de boas talladas, de viños anellos,

carnes ben condimentadas, viños refinados.

            Destruirá nesta montaña o veo que tapa a todos os pobos, a cuberta que cobre a todas as nacións.

            O meu Señor, Deus dos Exércitos, destruirá a morte para sempre,

enxugará as bágoas de todas as caras,

afastará de todo o país a vergonza do seu pobo.

            Si, díxoo o Señor.

            No día aquel dirase:

"Ollade, este é o noso Deus, esperamos nel: El hanos salvar.

            Este é o Señor, esperamos nel, gozaremos e alegrarémonos coa súa salvación".

Si, a man do Señor descansa sobre esta montaña.

                        Palabra do Señor                 

                        R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

 R/.  (6cd):  Eu habitarei na casa do Señor por días prolongados sen fin.

O Señor é o meu pastor, nada me falta:

En pastos verdecentes faime repousar.

El lévame a beber en augas tranquilas

e repón as miñas forzas;

Guíame por vereas rectas,

por mor do seu nome.

Se tiver de pasar por valgadas sombrizas,

ningún mal temería, pois ti vas comigo:

o teu bastón e o teu caxato son o meu sosego.

Ti pos para min a mesa,

á cara dos meus inimigos;

únxesme con perfume a cabeza,

e a miña copa reborda.

O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo

todos os días da miña vida.

Eu habitarei na casa do Señor

por días prolongados sen fin.

Segunda Lectura     Flp 4, 12-14. 19-20

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

Teño forzas para todo grazas a quen me fai forte

            Irmáns:

            Hoxe sei vivir na miseria e na fartura. En calquera situación estou ensinado para estar farto e para pasar fame; para ter de abondo e para non ter nada.

            Teño forzas para todo grazas a quen me fai forte. Mesmo así, fixestes ben en tomardes coma vosa a miña dificultade.

            O meu Deus, pola súa parte, cubrirá todas as vosas necesidades, conforme a súa riqueza, con magnificencia en Cristo Xesús.

            Gloria a Deus, noso Pai, polos séculos dos séculos. Amén.

                        Palabra do Señor                            

                        R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Cf. Ef 1, 17-18

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

O Pai do noso Señor Xesús Cristo ilumine os ollos do noso corazón,

para que saibamos cal é a esperanza da nosa vocación.

Aleluia.

Evanxeo    

Mt 22, 1-14

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Chamade ás vodas a cantos atopedes

            Naquel tempo, Xesús púxose de novo a falarlles en parábolas  aos sumos sacerdotes e  aos anciáns do pobo:

            ‑ Parécese o Reino dos Ceos a un rei que celebrou o casamento de seu fillo. Mandou os seus criados ir chamar polos convidados á voda, pero estes non querían ir.

            Volveu mandar outros criados, encargándolles: "Dicídelles  aos convidados: Mirade que teño preparado o banquete, xa están mortos os becerros e mais os demais animais cebados; todo está disposto: vide á voda!"

            Pero eles, sen lles faceren caso, fóronse: un ás súas leiras, outro  aos seus negocios. Os demais botáronse  aos criados, maltratáronos e matáronos.

            Entón o rei, todo indignado, mandou os seus exércitos, que acabaron cos asasinos aqueles e prendéronlle lume á cidade. E díxolles  aos criados: "A voda está preparada, pero os convidados non a merecían. Así que ide ás encrucilladas dos camiños; e a cantos atopedes, convidádeos á voda".

            Saíron  aos camiños os criados e xuntaron a todos os que atoparon, bos e malos, enchéndose de convidados a sala da voda.

            Cando entrou o rei para ollar os convidados, viu un home que non vestía traxe de voda e díxolle: "Amigo, como entraches aquí sen traxe de voda?" El ficou caladiño: Entón o rei díxolles  aos camareiros: "Atádeo de pés e mans, e botádeo fóra, ás tebras, onde será o pranto e mais o renxer dos dentes".

            Porque os chamados son moitos, pero poucos os escollidos.

            Palabra do Señor                                        

            R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

* En tempos de crise como son os que estamos a vivir, a lectura que vimos de escoitar de Paulo é todo un reto: ”hoxe sei vivir na miseria e na fartura”. De verdade poderíamos nós dicir o mesmo?. Non. Máis ben nós estamos moi acostumados a vivir na fartura, pero pouco ou nada na miseria; é dicir, na dificultade, no sacrificio, no esforzo, no aforro... valores que consideramos coma secundarios, deixámolos de lado e non movemos nin un só dedo para que a nosa xente nova vaia medrando neles, senón que lle “aforramos” esforzo, dificultades e sacrificios dándolle todo feito. Por iso en momentos de dificultade económica, cultural, política, relixiosa...como son os actuais, rapidamente nos vimos abaixo, desanimámonos, e todo nos vai desesperanzando e desilusionando. Porque é moi fácil vivir na fartura; pero moi difícil facelo na miseria. Ao bo afacémonos moi pronto... e prescindir del cústanos demasiado. Nesta situación, é bo non esquecer o alento da Palabra de Deus. Madurar, medrar como persoas, supón aprender a afrontar os retos que a vida nos vai pondo diante, deixando atrás o fácil, a queixa, o laio, a nostalxia, para comezar a afrontar as situación e a tentar darlles resposta. Diante das dificultades non debemos perder a nosa capacidade de análise, de reflexión, sen deixarnos levar nin do primeiro que se nos ocorra nin do que nos resulte menos esforzado. Coma Paulo, tamén temos forzas grazas a quen nos fai fortes, grazas a quen nos reúne hoxe aquí; grazas a quen nos vai acompañando no camiño da nosa vida. Sabemos da súa presenza e sentimos a súa forza?. Ou non?. Porque ao mellor, se non é así, teríamos que preguntarnos se de verdade debemos levar o nome de seguidores seus; se de verdade se nos nota que El é o que dá sentido á vida, e así o vivimos; se El é quen nos vai dando folgos para que a desesperanza e o desalento non aniñen na nosa vida.

* Desde a época dos profetas, Israel describía a alegría dos tempos mesiánicos coma un banquete. Pola súa banda Xesús, que coñecía moi ben a vida dura e monótona dos campesiños, sabía como esperaban a chegada do sábado para liberarse do traballo. Víaos disfrutar nas festas e nas vodas.... daquela, que experiencia podía haber máis gozosa para aquelas xentes que ser invitadas a un banquete, sentar na mesa e compartir unha festa?. O banquete é símbolo do Reino de Deus: abundancia, festa, fraternidade, gratuidade..... Non podemos esquecelo, somos invitad@s a un banquete. O amor: esa será a chave que nos permita entrar ó banquete de vodas. Por iso a parábola móstranos unhas sorpresiñas:

-   as persoas que reciben a invitación non queren asistir, desculpan a súa asistencia. Para moitos daqueles cidadáns, a invitación a un banquete (o sono de calquera israelita!) non é algo importante. Para outros, mesmo é algo molesto: maltratan aos servidores do rei e mátanos.

-   a negativa incomoda ao rei, pero non suspende o banquete. Os servidores saen de novo e esta vez invitan a todas as persoas que atopan, boas e malas. A negativa non detén o amor de Deus, o ofrecemento do Reino segue facéndose malia ás nosas escusas e a nosa falta de acollida.

o   a festa só comeza cando a sala está chea. Mentres, haberá que saír aos camiños, anunciando o banquete. Ninguén é chamado polos seus méritos, reúnen a todos os que atopan, bos e malos.

-   unha derradeira sorpresa: chega o rei e sorprende a un invitado sen traxe de festa e bótao fóra. A gratuidade de Deus reclama a nosa responsabilidade e o noso compromiso. Deus bríndanos a posibilidade de entrar no seu Reino: tod@s estamos invitados á voda, non hai acepción de persoas; pero esixe unha condición: levar traxe de festa, ou o que é o mesmo: servir na vida de cada día a mensaxe de Xesús, actuando dacordo co Evanxeo. E, ás veces, canto nos custa!: dicimos crer en Deus, e mesmo acudimos ás celebracións; pero comprometer a nosa vida, o noso tempo, o que somos e o que temos a prol dos irmáns.... iso xa é outro cantar. Somos socialmente cristiáns, pero non somos cristiáns de conviccións.

* Hoxe é un bo día para cambiarmos o noso traxe de diario polo traxe de festa. Para cambialo, aquí está o meu tempo, o meu esforzo, a miña man.

Lecturas

DOMINGO XXVII ORDINARIO  -  CICLO A

  

Primeira Lectura     Is 5, 1-7

LECTURA DO LIBRO DE ISAÍAS

A viña do Señor poderoso é a casa de Israel

            Voulle cantar no nome do meu amigo unha canción de amor á súa viña.

            Tiña o meu amigo unha viña nunha das fértiles ladeiras.

Cavou, quitoulle as pedras, e plantouna de cepa selecta;

construíu no medio dela unha torre e tamén dispuxo un lagar;

esperaba que dese boas uvas, pero só llas deu agraces.

            E agora, habitantes de Xerusalén e homes de Xudá,

facede, por favor, de xuíces,

entre min e a miña viña.

            Que máis lle puiden facer á miña viña que non llo fixera?

Por que, esperando eu que dese boas uvas, deu tan só agraces?

            Pois agora vouvos dicir o que lle vou facer á miña viña:

quitarlle o valado para que sirva de pasteiro,

romperlle a cerca e que se volva un torreiro.

            Convertereina nun ermo, non se podará nin cavará;

o cardo e mais a silveira medrarán nela;

ós mesmos trebóns mandareilles que non chovan sobre ela.

            Si, a viña do Señor dos Exércitos é a casa de Israel;

e os homes de Xudá, a súa preferida plantación.

            Esperaba deles o cumprimento do dereito, e velaquí: sangue vertido.

            Esperaba deles xustiza, e velaquí: berros de auxilio.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 79, 9 e 12. 13-14. 15-16. 19-20

R/.  (Is 5, 7a):  A viña do Señor é a casa de Israel.

Arrincaches de Exipto unha vide,

expulsaches nacións para a plantar;

estendeu as súas ramas ata o mar

os seus gromos ata o río.

Por que lle derrubaches os valados,

para que a vendimen cantos pasan?

Os xabarís estragan nela

e devórana as bestas do campo.

Vólvete, Deus dos exércitos,

olla desde o ceo e fíxate,

ven visitar a  túa viña,

a videira que plantaches coa túa man,

o bacelo que ti fortaleciches.

Non nos afastaremos máis de ti;

dános vida de novo,

e invocaremos o teu nome.

Restáuranos, Señor Deus dos exércitos;

que brille o teu rostro e seremos salvos.

Segunda Lectura     Flp 4, 6-9

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

Facede isto e o Deus da paz será convosco

 

            Irmáns:

            Non desacouguedes por cousa ningunha. En todo presentádelle a Deus as vosas peticións con oracións de súplica e acción de grazas.

            E a paz de Deus, superior a todo o imaxinable, custodiará os vosos corazóns e os vosos pensamentos en Cristo Xesús.

            Do resto, meus irmáns, todo o que sexa verdadeiro, todo o que sexa serio, xusto, honesto, todo o que sexa estimable, o que sexa honroso, calquera virtude ou cousa loable que haxa, iso é o que debedes apreciar.

            O que aprendestes, recibistes, oístes e vistes en min, iso é o que tedes que levar á práctica.          E o Deus da paz estará convosco.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

ALELUIA     Cf. Xn 15, 16

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Eu escollinvos do medio do mundo, para que vaiades e frutifiquedes,

e o voso froito dure, di o Señor.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 21, 33-43

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Arrendou a viña a outros labradores

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo:

            ‑ Escoitade outra parábola:

            Dunha vez había un propietario que plantou unha viña; rodeouna dunha sebe, cavou nela un lagar e construíu un caseto para o garda. Logo, arrendóullela a uns viñateiros e marchou para lonxe.

            Cando chegou o tempo da vendima, mandou os seus criados aos viñateiros, para cobrar a s rendas. Pero os viñateiros agardáronos, e a un zorregáronlle, a outro matárono e a outro apedrárono. De novo mandou outros criados, máis numerosos; pero tratáronos do mesmo xeito.

            Por último, mandoulles o seu propio fillo, dicindo para si: "O meu fillo hano respectar". Pero os viñateiros,  ao veren o fillo, comentaron: "Este é o herdeiro: veña, matémolo, e a herdanza será nosa". E agarrárono, botárono fóra da viña, e matárono.

            ‑ Ben, e cando veña o señor da viña, que fará cos viñateiros aqueles?

            Respondéronlle:

            ‑ A eses malvados faraos morrer de mala morte, e arrendaralles a viña a outros viñateiros, que lle paguen as rendas no seu tempo.

            Díxolles entón Xesús:

            ‑ Seica non lestes nunca na Escritura:

            A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal:

            esa pedra colocouna o Señor, que regalía para nós!?

            Por iso dígovos: quitarásevos a vós o Reino de Deus, e daráselle a un pobo que produza bos froitos.

 Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

A linguaxe simbólica e poética está moi presente ao longo de toda a biblia, e especialmente nos libros dos profetas. O que acabamos de ler hoxe é un deles. Nel Deus preséntase como o dono da viña, e o profeta coma o seu amigo; a viña é o pobo de Israel. A través desta linguaxe simbólica, o profeta tenta achegar a relación e preocupación de Deus polo pobo. Pero namentres Deus camiña na fidelidade e na proximidade, termando e preocupándose polo seu pobo, este vaise afastando del cada vez máis. Por iso o labor do profeta é lembrar, unha e outra vez, que hai tornar a Deus, que se están afastando, que a súa vida, persoal e coma pobo, vai perdendo forza e sentido, o que repercute na propia historia duns e outros. Deus xa fixo todo e máis pola súa viña. Diante de toda esta entrega non recibiu máis ca desplantes e esquecementos, polo que chegou o momento de abrir horizontes, de dar oportunidades a outros. A quen queira prestar atención, a quen estea disposto a formar parte da viña, si, pero tamén a traballar nela para que dea o mellor dos froitos: a fidelidade a Deus e a entrega solidaria e sempre preocupada aos demais. Porque os outros, os que non pertencen a esta viña, ao pobo de Israel, tamén merecen formar parte da viña do Señor porque chegou o momento de abrir novos camiños e propoñer horizontes esperanzadores. A pertenza á viña -e isto non o acababan de entender os israelitas, pero tampouco o queren entender hoxe moitos cristiáns-, non se adquire ni por sangue nin por herdanza, senón por decisión persoal e libre. Só así, con decisión e liberdade, se poderá traballar a viña con alegría e sen cansar, e esta acabará dando froitos, os mellores.

 Porque a viña xa non é exclusiva duns poucos, senón que ofrecida a todos, sen exclusión, é acollida polos que queiran. En liberdade e sen presións. En Xesús exprésase esta cambio na súa radicalidade. Un cambio que os xudeus non entenderon, o que levou a que perseguiran a Xesús, por entender que era un revolucionario que lles alteraba o rigorismo fundamentalista das súas tradicións; e tamén, como consecuencia, perseguiron, expulsaron e mataron aos seus seguidores; non dubidando en aliarse mesmo cos seus inimigos, os romanos, para acadar tal fin. Paulo, que é o mellor expoñente da posibilidade sempre aberta de cambiar, de mirar cara adiante, e de non estar sempre a sacarlle aos demais o que xa foi de outro tempo e quedou atrás. Pois diciamos que Paulo foi dos primeiros en entender que a relación entre a viña e o dono cambiara, e que iso supuña un xeito distinto de estar o mundo e de facer as cousas. Por iso na súa travesía séntese acollido e acompañado para levar adiante novas metas e proxectos. Un deles foi abrir a proposta de Xesús -porque a viña non é exclusiva só duns poucos- máis alá das fronteiras de Israel. E esta carta aos cristiáns de Filipos é un destes xestos/pasos que Paulo dá para superar fronteiras e abrir novos horizontes. Isto supuña en primeiro lugar cambiar as actitudes e a maneira de ver a realidade. Os ollos eran os mesmos, pero co cambio de corazón que propuña Xesús –e que vale tamén hoxe para nós– a realidade víase distinta. Por iso lles fala de paz, de acoller e favorecer todo canto sexa xusto, honroso,estimable... non para gardalo a modo de alguén sabio e posuidor da ciencia, senón para vivilo, para poñelo ao servizo dunha relación fraterna e de iguais entre eles. Son estas unhas palabras que seguen a ter resonancia nos nosos oídos para que cambien o corazón. Porque só deste xeito, poderemos formar parte da viña de Xesús. Nela non hai raza nin cores, linguas nin culturas, senón que na pluralidade e na diferenza somos capaces de entendernos. Pero, entendemos, de verdade, nós este xeito que ten Paulo, seguindo a Xesús, de formular e facer as cousas?

 Xesús, retoma a imaxe da viña e volve propoñernos que se queremos formar parte da súa viña –non doutra, senón da súa– temos que ir deixando atrás falsas ideas, comprensións equivocadas e reducións da súa mensaxe a costumes. Por moito que nos esforcemos por poñerlle balados a súa viña, estes non serven para nada, pois na viña de Señor, tal e como temos escoitado, os balados ábrense para que nela entre quen queira. Só se pon unha condición a esta entrada: a disposición a traballar pola xustiza e a aprender a ver nos demais non cousas que utilizamos segundo os nosos intereses, senón fillos e fillas de Deus, e polo tanto irmáns/ás, cos que temos que traballar en todo canto supoña, como lles dicía Paulo aos filipenses, comportamentos xustos, solidarios e verdadeiramente humanizadores. Nisto, e non noutras cousas, é no que nos diferenciamos os seguidores de Xesús dos que queren selo pechándose na viña e facendo balados que separan, xulgan, condenan e diferencian. O único dono da viña -do mundo– é Deus, e a ninguén lle corresponde mandar, impoñer, someter ou silenciar a quen busca o respecto de todos e a defensa da dignidade que Deus puxo en nós, e non só non nos diferenza, senón que nos iguala.