domingo, 14 de diciembre de 2014

LECTURAS

III DOMINGO DE ADVENTO - CICLO B

  
Primeira Lectura          Is 61, 1-2a. 10-11
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
Alegrareime con grande gozo no Señor

O Espírito do Señor, Deus, está sobre min, porque o Señor me unxiu.
Mandoume anunciar a boa nova aos pobres, curar os de corazón esnaquizado,
proclamarlles aos cativos o indulto e aos presos a liberación,
e promulgar un ano de graza  do Señor e o día do rescate do noso Deus.
Exulto ledicioso no Señor,
e a miña alma relouca no meu Deus,
por me vestir con roupas de salvación
e me envolver co manto da xustiza,
coma noivo cinguido con coroa,
coma noiva que se adorna coas súas xoias.
Pois, como a terra fai saír os seus gromos,
e como un horto fai brotar as súas sementeiras,
así o Señor fará brotar a xustiza,
e a loanza ante todos os pobos.
                                                                                                                                           
   Palabra do Señor                          R/ Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL        Lc 1, 46-48. 49-50. 53-54
R/. (Is 61, 10b): A miña alma exultará no Señor, meu Deus.

Proclama a miña alma a grandeza do Señor,
alégraseme o espírito en Deus, o meu Salvador.
Porque reparou na humillación da súa escrava.

Desde agora
chamaranme ditosa
todas as xeracións,
porque fixo marabillas
en min o Poderoso;
o seu nome é Santo.
A súa misericordia chega
xeración tras xeración
a todos os que o temen.

Os famentos encheunos de bens,
e os ricos despediunos baleiros.
Amparou a Israel, o seu servo,
lembrándose da súa misericordia.
                                                                                                                                           

Segunda Lectura          1 Tes 5, 16-24
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO AOS  TESALONICENSES
Gardade a vosa vida, o voso espírito, o voso corpo para a chegada do Señor

Irmáns:
Estade sempre alegres. Orade constantemente. Dade grazas  en todas as ocasións: que isto é o que Deus quere de vós como cristiáns.
Non apaguedes o Espírito; non desprecedes as palabras inspiradas.
Examinádeo todo e agarrádevos ao que é bo.
Afastádevos de toda especie de mal.
Que o Deus da paz vos santifique totalmente: que todo o voso ser espírito, alma e corpo se conserve indemne na Parusía do noso Señor Xesús Cristo.
Pois o que vos chama é fiel, hao facer.

   Palabra do Señor                          R/ Grazas a Deus
                                                                                                                                            

ALELUIA        Is 61, 1 (Cit. en Lc 4, 18)
Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.
O Espírito do Señor está sobre min:
mandoume anunciar a boa nova aos pobres.
Aleluia.


Evanxeo           Xn 1, 6-8. 19-28
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
No medio de vós está aquel a quen non coñecedes

Houbo un home mandado por Deus: o seu nome era Xoán.
Este veu de testemuña para dar testemuño da luz,
para que todos cresen por el.
Non era el a luz, senón que veu para dar testemuño da luz.

E este é o testemuño de Xoán cando os xudeus lle mandaron de Xerusalén sacerdotes e levitas onda el, para lle preguntar:
Ti quen es?
El declarou e non negou. Declarou:
Eu non son o Cristo.
Preguntáronlle:
Entón, quen es ti? Es Elías?
Contestou:
Non son.
Es o profeta?
Respondeu:
Non.
Daquela dixéronlle:
E, logo, quen es? Para que lles poidamos dar unha resposta aos que nos mandaron. Que dis de ti mesmo?
El dicía:
Eu son a voz do que clama no deserto, "endereitade o camiño do Señor" como escribira o profeta Isaías.
Algúns dos mandados eran fariseos e preguntáronlle:
Entón, por que bautizas, se non es ti o Cristo nin Elías nin o profeta?
Xoán respondeulles:
Eu bautizo con auga; mais entre vós está quen vós non coñecedes; o que vén detrás miña e eu non son merecente de lle desatar o amalló da sandalia.
Todo isto pasou en Betania, pola outra banda do Xordán, onde estaba Xoán bautizando.



   Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Vivimos un momento de pesimismo e sensación de derrota. Aqueles nos que confiabamos fóronnos decepcionado: os políticos menten e corrómpense; os banqueiros engánannos e sácannos os cartos; na Igrexa hai curas que abusan e lle fan dano aos máis pequenos e inocentes; no fútbol os grandes contratos fannos sentir humillados porque con pouco que fagan gañan todo que, sumados todos os membros e idade laboral da nosa familia, non somos capaces de gañar en trinta anos. É logo….,as cousas só son así? Non haberá raiola de luz nin de esperanza ningunha?

Se a nosa análise fose só superficial teriamos que dicir que si; pero se afondamos un pouco, seguro que somos capaces de descubrir políticos honestos e traballadores –os que nunca saen nos telexornais-, traballadores de banco que cumpren co seu horario e tentan servir aos seus clientes;  curas que sen facer cousas espectaculares, intentan estar ao lado de que sufre, axudar a quen non ten ou visitar a quen está enfermo; mesmo hai xente nova que cada semana xoga a fútbol porque lle gusta e divirte.
Todo isto dinos que hai outra foto da nosa sociedade. Claro que é unha foto que non está no foco da noticia nin no horario estelar de emisión das grandes cadeas. Si, hai esperanza, hai vida, hai moitas vidas dándose para levar agarimo, paz, acollida e solidariedade a quen a necesite. Unámonos tamén nós a esta xeira, aparentemente invisible nos medios espectáculo, e fagamos da vida unha experiencia de compartir sorrisos e esperanzas.

Que o tempo de Advento sexa a nosa liña de saída nesta carreira por facer visible a esperanza, que a hai, ao noso redor, e de unirnos nós tamén a ela!

lunes, 8 de diciembre de 2014

INMACULADA CONCEPCIÓN

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo
  
            Naquel tempo, Deus mandou o anxo Gabriel a unha cidade de Galilea, chamada Nazaret, onda unha virxe prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé. O nome da virxe era María.

            O anxo entrou onde estaba ela, e díxolle:
            Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo.

            Ela turbouse con estas palabras e cavilaba no que podería significar o saúdo aquel. Díxolle entón o anxo:
            Non teñas medo, M
aría, porque acadaches graza ante Deus. Velaquí que vas concibir no teu ventre e dar a luz un fillo, que lle poñerás de nome Xesús. El será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai; reinará por sempre na casa de Xacob, e o seu reinado non terá fin.

            Díxolle María anxo:
             Como vai acontecer iso, pois eu non coñezo varón?

            O anxo respondeulle:
             O Espírito Santo ha de baixar sobre ti, e o poder do Altísimo hate de cubrir coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus.

            Aí tes a túa curmá Sabela, que concibiu un fillo na súa vellez, e xa está de seis meses a que chamaban estéril, que para Deus non hai imposibles.

             Entón María dixo:
             Velaquí a escrava do Señor, cúmprase en min o que dixe­ches.


            E o anxo marchou de onda ela.


 Palabra do Señor                                 R/. Loámoste, Cristo

MEDITATIO

Aínda que se repiten os temas de Mateo e Marcos, o Evanxeo de Lucas é unha composición orixinal en moitos aspectos. O evanxelista coloca na súa narración material novo con respecto ás outras narracións evanxélicas. Nos primeiros dous capítulos que tratan da infancia de Xesús, Lucas achégase ás tradicións hebraicas con moitas referencias directas e indirectas ao Antigo Testamento. A teoloxía, o simbolismo e todo o conxunto dos relatos da infancia de Xesús encontraron as raíces no mundo semítico, diverso en moitas formas do mundo e do pensamento grego. O evanxelista ambienta o comezo da súa narración no ambiente dos anawîm, os pobres do Señor, ou sexa aqueles que se someten con gusto á vontade de Deus, firme na fe que o Señor lles dará a salvación no tempo oportuno. Aos anawîm o Señor promete enviar o Mesías " enviado a levar a boa nova aos abatidos, a curar as chagas dos corazóns esnaquizados, a proclamar a liberdade dos cativos, e a liberación aos encarcerados, a promulgar o ano de graza do Señor, e un día de vinganza para o noso Deus, para consolar a todos os tristes, para alegrar aos aflixidos de Sion... " (Is 61, 1ss). Esta promesa de Deus cumprirase en Xesús de Nazareth que " entrando segundo o seu costume o sábado na sinagoga" (Lc 4,16), proclama que a promesa de Deus pronunciada por medio de Isaías "se cumpriu" (Lc 4,21) en Él. Só os anawîm poden recibir do fillo de José o carpinteiro e de María (Lc 4, 22; Mt 13, 53-58; Mc 6, 1-6; Jn 1,45) a alegre nova da salvación, os outros desgraciadamente escandalízanse de Él. O Mesías é humilde e doce, a súa " boca" pronuncia "palabras de graza" (Lc 4,22) por isto para acollelo necesítase prepararse, entrar dentro de si mesmo, para acoller o prometido de Israel. Por iso o Señor amoesta por medio do profeta: "Buscade a Yahvé os humildes da terra, que practicades a súa lei; buscade a xustiza, buscade a mansedume, quizais quedaredes ao abeiro da ira do Señor (Sof 2,3).
Neste contexto, "No mes sexto, foi enviado o anxo Gabriel a unha cidade de Galilea chamada Nazareth a unha virxe despousada cun varón da casa de David, chamado José. A virxe chamábase María". (Lc 1, 26-27). Esta virxe é unha dos anawîm á cal o Señor revela a súa salvación. Con ela encóntranse outros dous anawîm que "eran entrados en anos" (Lc 1, 7), "un sacerdote chamado Zacarías" e Isabel que "era estéril" e polo tanto sen fillo (Lc 1, 5-7). Tamén a estes dous deshonrados (Xene 30,33; 1 Sam 1, 5-8; 2 Sam 6, 23;Os 9,11) anúnciaselles a salvación do Señor. Desgraciadamente en Xerusalén, no templo, durante a liturxia, lugar da revelación, da potencia e da gloria de Deus, esta boa nova non é acollida polo sacerdote (Lc 1, 8-23). Pero a Palabra de Deus non está ligada e non lla pode limitar. Di en verdade o Santo de Israel: "Como baixa a chuvia e a neve dos ceos e non volven alá sen empapar e tido sido fecundado a terra e tela feito xerminar, dando a semente para sementar e o pan para comer, así será a palabra saída da miña boca: non me volverá baleira senón que fai o que eu quero e cumpre a súa misión" (Is 55, 10-11). Por iso, Isabel "na súa vellez, concibiu un fillo e este é o sexto mes para ela á que todos chamaban estéril: nada é imposible para Deus" (Lc 1, 36-37). Este será o acontecemento ofrecido a María como un signo " da potencia do Altísimo" (Lc 1, 35) que se estenderá como sombra sobre ela para concibir o Fillo de Deus por obra do Espírito Santo que "descenderá" sobre ela (Lc 1, 34-35). O Fillo chamarase Xesús, "será gran e chamado Fillo do Altísimo; o Señor Deus daralle o trono de David o seu pai e reinará por sempre sobre a casa deJacob e o seu reino non terá fin" (Lc 1,31-33). Estas palabras do anxo recordan as mesmas dirixidas a Acaz: "O Señor mesmo vos dará un signo. Teño me aquí: a virxe concibirá e parirá un fillo, que se chamará Emmanuel" (Is 7, 14).
Por isto, despois da concepción de Juan, ou sexa "no sexto mes" (Lc 1,26), a boa noticia é ben acollida "nunha cidade da Galilea, chamada Nazaret" (Lc 1,26) por unha doncela, virxe, prometida como esposa (Lc 1,27). "Nazaret" e "María" fan contraste con "Xerusalén" e "sacerdote"; así como tamén é contrastante a frase " presentándoselle coa palabra "templo". O Señor revélase en lugares humildes e é acollido por xente humilde das que, a xuízo dos homes, non "pode vir nada de bo" (Jn 1,45). A María invítaselle a gozar: " Alégrache, chea de graza, o Señor está contigo! " (Lc 1, 28). A presenza do Señor no medio do seu pobo é ocasión de gozo, porque a presenza do Señor levan salvación e bendición. O saúdo e convite do anxo está dirixido a todo o pobo de Deus na persoa deMaría.. Polo que, todo o pobo de Deus está chamado a gozar e a alegrarse no Señor o seu Salvador. É o gozo mesiánico que se anuncia a todos: "Berrade de gozo e alegrádevos, habitantes de Sión, porque grande é no medio de vós o Santo de Israel" (Is 12, 6). " Exulta, filla de Sion, dá voces xubilosas Israel, e alégrate con todo o teu corazón, filla de Xerusalén! O Señor revogou os decretos dados contra ti e rexeitou o teu inimigo. O Rei de Israel é o Señor en medio de ti, ti non verás xa máis o infortunio..... " (Sof3, 14-15 ss). "Alégrate e énchete de gozo, filla de Sión, porque velaquí que eu veño para habitar no medio de ti" (Zc 2, 14).
A concepción de Xesús é un acontecemento novo, a primicia da futura nova creación operada pola potencia creativa de Deus que vén ao encontro da imposibilidade de concibir de María, porque aínda non coñece varón (Lc 1, 34). A sombra que o Altísimo estende sobre María recorda a nube que de día acompañaba ao pobo no deserto (Ex 13,22), que daba sombra ao monte Sinaí revelando a gloria do Señor por seis días (Ex 19,16; 24,17). É tamén un signo da protección de Deus outorgada ao xusto que invoca o nome do Señor e se pon nas súas mans durante a proba (Sal 17,8, 57,2; 140,8). Na creación, o Espírito de Deus axitábase sobre as augas, signo da potencia creadora da palabra de Deus (Gén 1,2).

Deus supera toda capacidade humana, nada é imposible para Él (Lc1,47; Xene 18, 14; Jer 32,27). Ante o Señor da alegría, da vida e da salvación, María acolle a súa palabra xeradora e creadora: "Velaquí a escrava do Señor, que me suceda como dixeches" (Lc 1, 38).

domingo, 7 de diciembre de 2014

LECTURAS

II DOMINGO DE ADVENTO  -  CICLO  B



Primeira Lectura         Is 40, 1-5. 9-11
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
Preparade o camiño do Señor

Consolade, consolade o meu pobo: dío o voso Deus.
Faládelle ao corazón de Xerusalén; si, dicídelle ben alto
que a súa milicia está cumprida, que a pena pola súa culpa está aceptada.
Si, xa recibiu da man do Señor o dobre por todos os seus pecados.
Unha voz clama:
"No deserto preparádelle o camiño ao Señor.
Endereitádelle na estepa a calzada ao noso Deus.
Que todo val sexa levantado, que todo monte e outeiro sexa rebaixado;
que a terra fragosa se volva unha chaira; e as ladeiras, un val achanzado.
Pois vaise revelar a gloria do Señor, e toda carne verá o Único.
Falou a boca do Señor".
Sube a un monte alto, mensaxeira de Sión,
levanta con forza a túa voz, mensaxeira de Xerusalén,
levántaa, non teñas medo.
Dilles ás cidades de Xudá: "Velaí o noso Deus".
Velaí o meu Señor que chega con poder; si, o seu brazo domina.
Velaí a súa paga con el,
o seu xornal diante del.
Igual ca un pastor, pastorea o seu rabaño, recólleo co seu brazo,
leva aos añiños no seo e protexe os que aínda maman.

   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL           Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14
 R/. (8): Amósanos, Señor, a túa misericordia, e dános a túa salvación.

Escoitarei o que di o noso Deus:
certamente o Señor fala de paz.
A salvación está xa preto dos que o temen,
a gloria habitará na nosa terra.

A misericordia e a fidelidade atoparanse,
abrazaranse a xustiza e mais a paz.
Na terra xermolará a fidelidade,
a xustiza ollará desde o ceo.

O Señor ha dar os seus bens,
e a nosa terra vai dar os seus froitos.
A xustiza camiñará diante del,
e a salvación seguirá as súas pegadas.


Segunda Lectura        2 Pe 3, 8-14
LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO
Esperamos uns ceos novos e unha terra nova
 
Benqueridos irmáns:
Que non vos esqueza unha cousa: que para o Señor un día élle coma mil anos; e mil anos sonlle coma un día. Non está retrasando Deus o cumprimento do que prometeu, aínda que algúns o crean así: o que pasa é que ten paciencia convosco, porque non quere que ninguén pereza senón que a todos lles dea tempo a se converteren.
Máis ben o día do Señor virá coma un ladrón: daquela os ceos desaparecerán con estrondo; os elementos disolveranse abrasados de calor; e a terra e todas as obras que hai nela nin se atoparán.
Xa que todo isto se ha disolver desta maneira, (con que santo xeito e prácticas de piedade tedes que vivir mentres esperades e suspirades pola chegada do día de Deus!
Porque é neste día cando os ceos incendiados se han disolver e os elementos abrasados de calor se han derreter.        
Pero nós, conforme á súa promesa, esperamos un ceo novo e unha terra nova, onde exista a xustiza.
Por iso, meus amigos, mentres agardades isto, collede a peito que El vos atope en paz, sen tacha nin defecto.

  Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus
                                                                                                                                           

ALELUIA     Lc 3, 4. 6
Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.
Preparade os camiños do Señor
endereitade os seus carreiros;
todos verán a salvación de Deus.
Aleluia.


Evanxeo          Mc 1, 1-8
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Endereitade os vieiros do Señor
 
Comezo do Evanxeo de Xesús Cristo Fillo de Deus.
Como está escrito no profeta Isaías:
"Mira, mándoche por diante un mensaxeiro,
para que prepare o teu camiño;
voz de quen clama no deserto:
"Preparade o camiño do Señor,
endereitade os seus vieiros".

Presentouse Xoán Bautista no deserto, pregoando un bautismo de conversión para perdón dos pecados. E ía onda el xente de toda a rexión de Xudea e todos os de Xerusalén; confesaban os seus peca­dos e el bautizábaos no río Xordán.
Xoán ía vestido con pelos de camelo e cun cinguideiro de coiro arredor do van, e mantíñase de saltóns e mel bravo.
E proclamaba:

Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min, diante de quen non son digno de prostrarme para lle desatas os amallós do seu calzado. Eu bauticeivos con auga, pero el havos bautizar no Espírito Santo.



 Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo   

PREPARÁDALLE O CAMIÑO AO SEÑOR



Reconvértase, señor, reconvértase!
E vostede tamén, señora.
E os vellos ... , e os nenos.

A onde van vostedes
con eses produtos tan vellos
a inventar un mundo nova
e unha terra nova?

Non se pode andar
co corpo tan cargado
á hora de ser austeros.
Non se pode andar
coas mans tan cheas
á hora de ser solidarios.

Non se pode andar
coa cabeza tan redonda
á hora de ser creativos.

Non se pode andar
cada un ao seu aire
á hora de ser organizados.

Reconvértanse, señores, reconvértanse!
fáganse máis competitivos.
Quen lles comprará o seu abuso,
o seu egoísmo, as súas ideas curtas
ou o seu pechado individualismo?

Todo iso non ten saída.
Cómpre crear algo novo.
Polo seu ben, señores!
Que vostedes medrarán
co auténtico medrar dos seus veciños.

Como din vostedes?
Que a cousa está así montada?
Que a cousa funciona?
Por suposto!
Á custa de centos e miles e millóns
de humildes e marxinados.

Cómpre crear algo novo!
Todos estamos bañados en Espírito!
En Espírito de Deus!
Preparádelle o camiño ao Señor!


UNHA CHAMADA Á SOLIDARIEDADE E Á ESPERANZA

Do 17 ao  21 do pasado mes de santos a Conferencia Episcopal Española celebrou en Madrid a súa 104 Asamblea Plenaria, na que ao remate publicou un Nota Pastoral, que transcribimos:
Los obispos de la Conferencia Episcopal Española (CEE), reuni¬dos en Madrid en nuestra CIV Asamblea Plenaria, hemos iniciado el estudio del borrador del documento Iglesia servidora de los pobres, sobre la realidad social de nuestro país, que esperamos poder publicar lo antes posible. Por esto no queremos dejar pasar esta ocasión sin dirigir con hu¬mildad a nuestro pueblo un mensaje de aliento y cercanía en estos momen¬tos en los que percibimos una compleja realidad social, que genera en no pocas personas inquietud e incluso desesperanza, especialmente en las más perjudicadas por la crisis económica.
Conocemos de primera mano el sufrimiento de numerosas personas en nuestra sociedad, y también las respuestas solidarias de miles y miles de voluntarios de nuestras diócesis, parroquias y comunidades, que sirven en muchas instituciones de la Iglesia, especialmente Cáritas, ayudando y atendiendo a los más débiles de la sociedad.
Son hombres y mujeres, ancianos y niños, jóvenes y adultos, con nombres y rostros concretos, víctimas de situaciones de pobreza real, de exclusión social, rama de la inmigración, de precariedad laboral y de la plaga del desempleo, sobre todo juvenil, junto a otras carencias no solo materiales, sino también afectivas y espirituales, a las que todavía no ha llegado —a pesar del inicio de la recuperación económica— el alivio necesario que aminore la cada vez más extensa franja de desigualdad, así como el aporte ético que neutralice o imposibilite los comportamientos perversos que agravan este sufrimiento. Para ellos nuestra mayor cercanía y solidaridad.
El devenir de la crisis económica y sus causas, las fallidas previsiones e insuficientes respuestas dadas, los errores cometidos en la gestión política y económica de sus consecuencias, hacen aún más acertadas las palabra M Papa Francisco que señala que «ya no podemos confiar en las fuerzas ciegas y en la mano invisible del mercado. El crecimiento en equidad exige algo más que el crecimiento económico, aunque lo supone, requiere decisiones, programas, mecanismos y procesos específicamente orientados a una mejor distribución del ingreso, a una creación de fuentes de trabajo, a una promoción integral de los pobres que supere el mero asistencialismo» (Evangelii gaudium, 204).
Junto a eficaces políticas de concertación social y de desarrollo sostenible, necesitamos una verdadera regeneración moral a escala personal y social y con ella la recuperación de un mayor aprecio por el bien común, que sea verdadero soporte para la solidaridad con los más pobres y favorezca la auténtica cohesión social de la que tan necesitados estamos.
La regeneración moral nace de las virtudes morales y sociales, y para un cristiano viene a fortalecerse con la fe en Dios y la visión trascendente de la existencia, lo que conlleva un irrenunciable compromiso social en el amor al prójimo, verdadero distintivo de los discípulos de Cristo (cf. Jn 13. 34-35).
A todos nos es necesario recordar que «sin conducta moral, sin honradez, sin respeto a los demás, sin servicio al bien común, sin solidaridad con los necesitados nuestra sociedad se degrada. La calidad de una sociedad tiene que ver fundamentalmente con su calidad moral. Sin valores morales se apodera de nosotros el malestar al contemplar el presente y la pesadumbre al proyectar nuestro futuro. ¡Cuánto despiertan, vigorizan y rearman moralmente la conciencia, el reconocimiento y el respeto de Dios!»
La vida democrática que, en paz y en libertad vive nuestro pueblo desde la Transición política, se verá así reforzada en el respeto de los derechos que nacen de la dignidad inalie-nable de la persona, creada a imagen y semejanza de Dios. La ejemplaridad de los responsables políticos, sociales, económicos y eclesiales, constituirá siempre un elemento imprescindible para lograr una justa sociedad civil y una verdadera comunidad eclesial.

Segue a “Nota” falando da necesidade de fortalecer e apreciar a institución familiar, de xerar un clima social esperanzado, que contribúa ao ben integral da nosa sociedade. Para terminar asegurando o apoio e a oración ante Deus e a Virxe María a todos os que traballan nesta nobre misión.

Reflexión

Seguro que temos escoitado esta lectura moitas veces en Adventos pasados. Pero como nos corre co tempo, tamén coas lecturas que imos proclamando os domingos nas celebracións –e iso que as repetimos cada tres anos– temos memoria fráxil, memoria de peixe, como lle dicimos aos nenos, e esquecémonos facilmente delas. Por iso é moi bo, osixenante poderiamos dicir, tentar de entender a primeira lectura de hoxe e poñela en relación coa nosa vida. Nela, o profeta fala no nome de Deus invitando a unha actitude que pouco a pouco parece que todos, uns máis ca outros todo hai que dicilo, imos esquecendo. Referirmos a esa actitude tan humana, e polo tanto cristiá de consolar a quen o necesita: a quen está só, triste, derrotado, ignorado, esquecido... Hai tantas persoas na nosa sociedade, na nosa contorna hoxe necesitadas de consolo! E que pouco o practicamos, que pouco caso lle facemos a estas actitudes coas que Deus invita a encher e dar sentido da nosa vida.

Consolar: acollendo, escoitando, unindo forzas co traballo comunitario, visitando aos enfermos, levando sorriso onde sabemos que hai moita tristura, dispondo de tempo para acompañar a quen está só, facéndonos presentes ao lado de quen acaba de perder un ser querido, non calando ante o engano e a mentira á que nos someten os que mandan, comprometéndonos a non deixar que as inxustizas, a corrupción e a mentira pasen por riba das persoas, tratándoas como se foran algo e non alguén. Consolar... respondendo á chamada, invitación e urxencia que Deus nos dirixe hoxe desde a súa palabra.

O consolar ten que ir sempre acompañado da actitude de facer as cousas para, con e polos demais, sen que iso supoña crernos nin mellores nin elixidos para crernos superiores a eles. O consolo é unha actitude á que nos chama este tempo de Advento, para facer del motivo de esperanza e achega a aquelas situacións polas que están a pasar as persoas coas que noso atopamos cada día, e diante das que non debemos virarlle a cara. E o consolo, como nos di Pedro na segunda lectura, non vai á par da présa, senón que necesita paciencia, capacidade para ver e analizar as cousas; responsabilidade para implicarnos e comprometernos na busca de solucións. Nunha palabra: facer da vida acción e resposta de servizo a canto Deus nos vai pedindo para que non agrome nin a carraxe nin a desesperación nos corazóns dos que non contan para os poderosos. Nós non podemos ser do grupo dos que mandan, dos que oprimen, dos que impoñen, dos que... senón dos  que  serven e comparten. Porque ese é o camiño cara á xustiza ao que nos chama Xesús, e do que tantas persoas teñen feito camiño da súa vida nos dous mil anos de vida da Igrexa!


Vaiamos, logo, preparando este camiño que nos invita a percorrer Xesús. O camiño que nos fai conscientes das nosas limitacións, dos nosos erros, das nosas debilidades; non para quedar aí e laiarnos delas, senón para superalas e facer da nosa vida, das nosas ilusións e esperanzas unha experiencia de vida que nos estimula, que nos alenta e que nos aleda. Para isto, para tomar conciencia de que necesitamos cambiar e mellorar, pon a liturxia da igrexa o tempo de Advento. Non miremos cara atrás, ergamos a mirada e dispoñámonos a construír futuro e esperanza desde o presente sincero das nosas limitacións e das nosas capacidades, para que cando El chegue nos atope preparados!