LECTIO

Ese é o camiño: a opción pola vida e a opción por Deus son idénticas. O Señor dio no evanxeo de san Xoán: "Esta é a vida eterna: que che coñezan". A vida humana é unha relación. Só podemos ter a vida en relación, non encerrados en nós mesmos. E a relación fundamental é a relación co Creador; pola contra, as demais relacións son fráxiles. Por tanto, o esencial é escoller a Deus. Un mundo baleiro de Deus, un mundo que se esquece de Deus, perde a vida e cae nunha cultura de morte. Por conseguinte, escoller a vida, facer a opción pola vida é, ante todo, escoller a opción-relación con Deus.

Pero inmediatamente xorde a pregunta: con que Deus? Aquí, de novo, axúdanos o Evanxeo: co Deus que nos mostrou o seu rostro en Cristo, co Deus que venceu o odio na cruz, é dicir, co amor até o extremo. Así, escollendo a este Deus, escollemos a vida. (Benedito XVI, 2 de marzo de 2006).

Reflexión

Se quixésemos unha síntese dos requisitos para alcanzar a vida eterna, está aquí: que che coñezan a ti, o único Deus verdadeiro e ao que ti enviaches, Xesucristo. Se coñecer a Deus é o primeiro interese dos crentes, coñecer a Xesús debe ser o primeiro interese dos cristiáns.

Xesús ben sabía que unha vez que lle coñecésemos de verdade, non poderiamos deixar de amalo e de seguilo. Porque non se pode coñecer a Xesús sen caer presa do seu amor. Non se pode coñecer a Xesús sen contaxiarse da esperanza que infunde a súa mensaxe. Non se pode coñecer a Xesús sen crer na súa Paixón, Morte e Resurrección.

Alguén dixo que un crente é un namorado, un que se namorou de Deus. Se lle pides que che dea razóns do seu amor, quizá non logre facelo, non porque non teña razóns ou non as pensou, senón porque terá tantas que se lle amontoarán na boca e non poderán saír. Coñecer a Xesús, non nos pode deixar indiferentes, como non é indiferente o home ante o amor da súa esposa, ou da súa noiva. O verdadeiro cristinano é aquel que coa súa vida tentará corresponderlle regalándolle as súas boas obras.

Por isto, Xesús encomenda os cristiáns ao coidado do Pai. El sabe que chega a súa hora. Pero non quere deixarnos desamparados. Pide ao Pai por aqueles que crerán no Evanxeo ao longo de toda a historia. Por todos os que, coñecendo o que Deus fixo polo home, corresponderanlle cunha vida de auténticos discípulos: amando ao próximo, como Deus nos amou. A pesar de que o mundo nos ignore, nos desprece e nos tache de ilusos e idealistas, cando rememos contra corrente, lembremos que Xesús rogou por nós, simplemente porque somos seus.

UNHA VIAXE HISTÓRICA

Xunto á visita ao pequeno e antergo rebaño católico, tres foron os obxectivos desta memorable visita apostólica da Papa Francisco a Terra Santa: servir a causa da paz, reafirmar e potenciar o inexcusable compromiso ecuménico e fortalecer o diálogo interrelixioso. As catros finalidades quedaron esplendidamente desenroladas e visibilizadas.

Foi, sen dubida, unha peregrinación en estado de graza, plena de contidos verbais e simbólicos, callada de sementes de esperanza para un futuro mellor. Non nos gusta de todo a expresión, pero se é gráfica e facilmente comprensible: a viaxe papal o País de Xesús, o corazón de Oriente Medio, foi un extraordinario éxito. Foi un “don” do Espírito, que non quedará so nos anais da historia, aínda cando Francisco, como fai medio século Pablo VI, fixeron historia en Terra Santa, senón que tamén está repleta de proxección e expectativas. Se nada foi igual na vida da Igrexa despois daquela peregrinaxe de xaneiro do 1964, pensamos que despois desta de Francisco, de maio de 2014, tampouco o será nin na Igrexa e moi probablemente na mesma situación sempre conflitiva e lacerante entre israelís e palestinos.

Francisco sirveu á paz, como tamén o fixeran en marzo do 2000 Xoán Paulo II e en maio do 2009 Bieito XVI, medindo cabalmente os tempos e os espacios, as palabras e os xestos.. Francisco denunciou as inxustizas que xeran a case permanente situación de alerta e hasta violencia en Terra Santa. Puxo en evidencia a vergoña do comercio de armas e o drama de miles e miles de refuxiados. Clamou por unha solución xusta o conflito mediante a implementación práctica, real “do dereito a existir dos dous Estados –Israel e Palestina- e a disfrutar da paz e seguridade dentro duns confíns recoñecidos internacionalmente”. E, nun providencial xesto de profecía e valentía, invitou ós presidentes de Israel e de Palestina a rezar xuntos e con él, co Papa e no Vaticano, pola paz, unha paz que nin se compra nin se vende, senón que so é posible mediante un traballo artesanal, a humildade, a paciencia, a capacidade de perdoar a busqueda da reconciliación, a mansedumbre e a oración profunda.

A DIMENSIÓN ECUMENICA.-

A dimensión ecuménica da peregrinaxe foi de extraordinaria importancia. Era o seu obxectivo principal, a súa ocasión con motivo do cincuentenario do histórico encontro en Xerusalén entre Pablo VI e Atenagoras. A súa reedición de agora foi un espaldarazo a este medio século de ecumenismo. Foi todo un “decreto” de validez e de recoñecemento o camiño emprendido en xaneiro do 1964, continuado no Concilio Vaticano II e despois mediante notables e constantes pasos –diálogo teolóxico, coñecemento e aprecio mutuos, oración compartida e encontros constantes- na mesma dirección, E, ademais, foi renovado o compromiso de seguir na mesma dirección sen desanimarse, conscientes de que a unidade, nin pode nin debe esperar.

En relación co encontro ecuménico do 25 de maio, non queriamos pasar por alto o feito de que tivera lugar na tarde dun domingo de Pascua e no Santo Sepulcro de Xerusalén. O Simbolismo e a interpelación están servidos: o sepulcro está valdeiro, Xesucristo resucitou e vive, a pedra foi removida e debe seguir sendo removida…

Por último, e como, por outra parte, a cidade santa das tres relixións así o requería, Francisco serviu esplendidamente ao diálogo interrelixioso. E como mostra, unha nova imaxe: o abrazo de Francisco, no Muro das Lamentacións, con un rabino e un imán, ambos arxentinos e íntimos amigos do Papa.

Lecturas

DOMINGO  VI  DE PASCUA   -   CICLO A

Primeira Lectura      Feit 8, 5-8. 14-17

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Impuxéronlles as mans e recibían o Espírito Santo

 

            Naqueles días, Filipe baixou á cidade de Samaría e predicoulles o Mesías. O pobo, dun acordo, atendía ao que dicía Filipe, sentindo e vendo os sinais que facía; pois de moitos posuídos saían espíritos impuros a berros, e moitos paralíticos e coxos quedaban curados.

            A cidade encheuse de alegría.

            Ao sentiren dicir os apóstolos, que estaban en Xerusalén, que Samaría acollera a palabra de Deus, mandáronlles a Pedro e a Xoán.

            Baixaron logo alí, e oraron polos samaritanos, para que recibisen o Espírito Santo, pois aínda non baixara sobre ningún deles: só os bautizaran no nome do Señor Xesús.

            Entón, fóronlles impoñendo as mans e recibiron o Espírito Santo.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 65, 1-3a. 4-5. 6-7a. 16 e 20

R/. (1): Aclama a Deus, terra enteira.

Ou:  Aleluia.

Aclama a Deus, terra enteira,

canta a gloria do seu nome;

réndelle o honor da loanza,

dille: Que sorprendentes son as túas obras!

Próstrase a terra toda diante de ti

e canta salmos ao teu nome.

Vinde e vede as obras do Señor,

os seus sorprendentes feitos entre os homes.

El mudou o mar en terra seca

e pasaron o río a pé:

felicitémonos por iso.

Co seu poder domina o mundo.

Vide os que temedes o Señor,

e contareivos o que el fixo por min.

Bendito sexa Deus,

que non desbotou a miña súplica

nin afastou de min o seu amor.

Segunda Lectura    1 Pe 3, 15-18

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Mortal na carne, pero vivificado no espírito

 

            Benqueridos irmáns:

            Adorade a Cristo como Señor, estade sempre dispostos a responder a todo aquel que vos pida razón da esperanza que levades dentro.

            Pero respondede con bo xeito e con respecto; tede a conciencia limpa, de xeito que os que desprezan o voso bo comportamento cristián, se vexan confundidos naquilo mesmo de que vos calumnien.

            Pois sempre sería mellor sufrir, se tal fose a vontade de Deus, por facerdes o ben, que por facerdes o mal.

            Tamén Cristo morreu unha vez polos vosos pecados,

o xusto polos pecadores, para vos achegar a Deus;

sufriu a morte na carne, pero recibiu vida no espírito.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA      Xn 14, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Se alguén me ama gardará a miña palabra, di o Señor;

e o meu Pai amarao e viremos a el.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 14, 15-21

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Pedireillo a meu Pai e ha darvos outro Paráclito

 

            Naquel tempo díxolles Xesús aos seus discípulos:

            -Se me amades, gardaredes os meus mandamentos, e eu rogareille ao Pai, e daravos outro Paráclito para que decote estea convosco: o Espírito da Verdade.

            O mundo non o pode acoller, pois non o ve nin o coñece; mais vós coñecédelo, pois permanece onda vós e está en vós.

            Non vos deixarei orfos; logo volvo onda vós. Un pouquiño máis e o mundo xa non me verá; pero vós habédesme de ver, que eu vivo e tamén vós habedes vivir.

            Naquel día coñeceredes que eu estou en meu Pai, e vós en min, e eu en vós. Quen ten os meus mandamentos e os garda, ese ámame; o que me ama será amado por meu Pai, e eu amareino e manifestareime a el.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

           

Comentario

Moitas veces, a nosa maneira de entender a relación con Deus é semellante á que temos co supermercado, tenda ou comercio ao que imos habitualmente: recorremos a El para suplir as nosas carencias. É mais, tentamos compralo para o noso interese prometéndolle grandes cousas -case sempre materiais que pouco ou nada teñen que ver co eixe vital ao que nos chama Xesús desde o evanxeo: “Cada vez que llo fixestes a un destes máis pequenos...”. Mal sabemos nós que, a diferenza nosa, Deus nin se compra nin se deixa comprar. Seguro que mesmo se ri das nosas ocorrencias materialistas. Para El o fundamental, o importante, o máis urxente son sempre as persoas; e de xeito máis privilexiado, as que están a pasar por situacións de especial dificultade. Deus é alegría, e busca que nós, seguidores seus, saibamos vivir e levar esta alegría a quen puidera necesitala. E todos sabemos -nisto a experiencia tennos chegado a todos-, que a enfermidade, pola dureza, dor e tristura que provoca, necesita persoas alegres -que non falsas de sorriso postizo-, que se fagan presentes para levar a alegría de corazón que tamén levaba Xesús, e que souberon poñer en práctica os apóstolos na primeiras comunidades, tal e como nos di a primeira lectura que temos proclamado hoxe.

   Desde esta alegría entendemos este texto que tan ao cerne chega do sentido cristián da vida, da primeira carta de Pedro: “saber dar razón da nosa esperanza”; é dicir, saber trasladar as nosas conviccións ao que facemos e dicimos, o que supón convencemento e sinceridade. Deus non é un estraño que nos fala por control remoto, senón que se fai presente como forza e dinamismo na nosa vida. Para que nos tería valido un Deus de moita grandiosidade que se esquece da vida, dos sufrimentos e da dor dos seus?. Para nada!!!!!!!!. Si, porque un Deus das e nas alturas nin dá sentido nin pode ocupar espazo no corazón das persoas. E xa sabemos: cando alguén non é capaz de estar no corazón, convértese en baleiro e non significa nada. Porén, o deus cristián, o deus de Xesús, non só significa moito, senón que ao facerse un coma nós, a súa identificación converteuno no mellor testemuño do que os seus seguidores estamos chamados a facer da nosa vida. E para iso é necesario saber a razón e o por que da súa presenza en nós. De aí que Pedro insista en que temos que saber dar razón da nosa esperanza. Non nos valen, xa pasou o tempo, as palabras ocas, inda que soen moi ben e se digan moi alto, senón os xestos sinxelos e convencidos a través dos que manifestamos que El si ocupa un lugar fundamental nos nosos corazóns. Tan fundamental que necesitamos mostralo servindo aos demais desde e con amor. Porque alí o recoñecemos. E isto é necesario facelo sen impoñer, senón propoñendo, para que quen queira, e desde a súa liberdade poida dicir: sígote e acóllote...Inda que iso supoña incomprensión e, moitas veces, sufrimento.

   Por iso, se seguimos esta folla de ruta trazada por Xesús, e tan ben recollida polos Apóstolos cando puxeron por escrito a súa mensaxe, entendemos, sen necesidade de moitas explicacións, que o amor é cerne e guieiro da nosa vida, de canto fagamos e sexamos capaces de compartir. Desde ese amor somos capaces de superar as contradicións do mundo, non para condenalo, senón para facelo mellor, para colaborar na súa transformación, para dar a coñecer nel e desde el, o traballo compartido na pluralidade de opcións e visións presentes nel. E nesta tarefa nunca estaremos orfos nin ao pairo. A presenza do Espírito faranos sentir que o noso traballo, o noso esforzo e a nosa esperanza nin son palabras baleiras nin recurso lingüístico para embobar aos que nos escoitan. Son verdadeiras conviccións que nos levan a facer da fe expresión da caridade, cumio e cerne da mensaxe de Xesús, que cura corazóns e sanda feridas dos irmáns que van quedando nas beiras desta sociedade de mercadores, incapaz de termar dos máis débiles e mancados.

Lecturas

DOMINGO V DE PASCUA - CICLO A

Primeira Lectura      Feit 6, 1-7

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Escolleron sete varóns cheos do Espírito Santo

 

            Por aqueles días, como ía medrando o número dos discípulos, orixinouse un descontento dos helenistas contra os hebreos, porque se desatendía ás viúvas de fala grega no servizo diario. Entón os Doce reuniron a asemblea dos discípulos e dixeron:

            ‑ Non está ben que deixemos a palabra de Deus para nos dedicarmos ao servizo das mesas.

            Polo tanto, irmáns, escollede de entre vós sete homes de bo creto, cheos de Espírito e sabedoría, e poñerémolos para este oficio. Nosoutros continuaremos dedicados á oración e ao servizo da palabra.

            A proposta gustou á asemblea, e elixiron a Estevo, home cheo de fe e do Espírito Santo, a Filipe e Prócoro, Nicanor, Timón, Pármenas e Nicolao, prosélito de Antioquía; presentáronllelos aos apóstolos, e, despois de orar, impuxéronlles as mans.

            A palabra de Deus crecía, e medraba moito o número dos discípulos en Xerusalén e unha gran cantidade de sacerdotes aceptaban a fe.

                                                                                                                                           

            Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 32, 1-2. 4-5. 18-19

R/. (22): Veña a nós, Señor, a túa misericordia, como de ti o esperamos.

Ou: Aleluia.

Alegrádevos, xustos, no Señor:

ós homes rectos acáelles loarte.

Festexade o Señor coa cítola,

tocade para el con arpa de dez cordas.

A palabra do Señor é recta

e todas as súas obras son leais:

el ama o dereito e a xustiza,

a súa misericordia enche a terra.

Os ollos do Señor están postos nos que o temen,

nos que esperan na súa misericordia,

para librar as súas vidas da morte,

para os manter no tempo da miseria.

Segunda Lectura     1 Pe 2, 4-9

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Vós sodes raza escolleita, sacerdocio de reis

            Benqueridos irmáns:

            Ó achegárdesvos ao Señor, pedra vivificadora ‑ de refugallo para os homes, pero pedra escollida e apreciada aos ollos de Deus ‑, sede tamén vós, coma pedras vivas, parte da construción do templo espiritual: para os cultos dun sacerdocio santo e para ofrecer sacrificios espirituais, aceptables a Deus por medio de Xesús Cristo. Por iso lese na Escritura:

            Ollade que eu poño en Sión unha pedra

angular, escollida e digna de honra,

de xeito que quen confíe nela, non levará desengano.

            A súa honra é para vós, os que credes, pero para os que non cren é

a pedra que refugaron os canteiros

e que se converteu en esquinal,

e aínda máis:

en pedra onde se tropeza,

en couce onde un se esnafra.

            Eles tropezan contra a Palabra, porque non lle fixeron caso: tropezar era o seu destino.

Pero, en cambio, vós sodes raza escollida, sacerdocio de reis, nación santa, pobo adquirido por Deus, para pregoardes as marabillas daquel que vos chamou das tebras á súa luz admirable.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 14, 6

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Eu son o camiño, a verdade e a vida, di o Señor;

ninguén chega onda o Pai máis ca por min.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 14, 1-12

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Eu son o camiño e a verdade e a vida

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            - Non vos agoniedes: crede en Deus e mais crede en min. Na casa do meu Pai hai moitas moradas; doutro xeito, teríavos dito que vos ía arranxar un lugar?

            E cando vaia e vos arranxe un lugar, volverei e collereivos comigo, para que, onde estea eu, esteades tamén vós. E a onde eu vou, vós ben sabedes o camiño.

            Dille Tomé:

            ‑ Señor, se non sabemos onde vas, como imos saber o camiño?

            Xesús respondeulle:

            ‑ Eu son o camiño, a verdade e a vida: ninguén chega onda o Pai máis ca por min. Se me coñecésedes, coñeceriades tamén a meu Pai; aínda que xa desde agora o coñecedes e o tedes visto.

            Filipe díxolle:

            ‑ Señor, móstranos o Pai e abóndanos.

            Xesús replicoulle:

            ‑ Pero, Filipe, levo tanto tempo convosco e aínda non me coñeces? Quen me viu a min, viu o Pai. Como dis entón "móstranos o Pai"?

            Non cres que eu estou no Pai e o Pai en min? As palabras que eu vos digo non as falo pola miña conta; é o Pai, que permanece en min, quen fai as súas obras.

            Crédeme que eu estou no Pai e o Pai en min. Se non, polo menos crede por esas mesmas obras.

            Con toda verdade volo aseguro: quen cre en min fará el tamén as obras que eu fago, e faraas meirandes aínda, pois estou para irme onda o Pai.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Estando divididos, indo cada un ao seu, é moi difícil poder chamarnos e levar con dignidade o nome de cristiáns. Isto que entenderon ben os membros das primeiras comunidades cristiás, fáltanos a nós moitas veces hoxe en día. Pensamos que temos resposta para todo, que nada podemos aprender dos demais, que os que teñen que someterse ou pasar polo aro son os outros. Nós? Facémolo todo ben. Estas actitudes o que van deixando son regueiros de división, separación e enfrontamento dentro das nosas comunidades, das nosas parroquias, mesmo dos grupos que imos formando na comunidade. Temos que caer na conta que só remando na mesma dirección poderemos ser verdadeiros referentes do seguimento de Xesús e as súas testemuñas, como tantas veces El ten insistido.

E isto por que? Porque non se pode asentar sobre bo cimento o que non se constrúe con bos materiais. Se nós fallamos á hora de entendernos e levarnos ben; se o que nos move é o agradecemento e non o servizo; se o que nos fai felices é sacar tallada e beneficio, e non a solidariedade...Se todo isto é así, fallan os materiais que estamos a utilizar para ser comunidade de referencia. E xa sabemos: cando o material non é bo, o cimento reséntese, e a construción vense a abaixo. Isto é o que nos está  a pasar nas nosas comunidades cristiás de occidente actualmente: a fe é rito, a convicción está ausente, a sinceridade á hora de tomar decisións non a hai... Consecuencia: converternos en peza de museo, de xeito que nos ven raros os que non nos coñecen, e incoherentes os que esperarían de nós alegría, convicción, ilusión ou esperanza á hora de sementar, alí onde estamos, presenza viva da mensaxe de Xesús que tanto ilusionou e moveu corazóns para facer cousas que serviran aos demais e puxeran sorriso e respecto nos seus corazóns. Por iso, se nos fallan os cimentos, a construción, tardará máis ou menos, pero acabará por vir abaixo.

Pero Deus non é excluínte coma nós. Ao contrario, El segue, unha e outra vez a ofrecernos oportunidades. Faino sen cansar e sen desesperar. E faino así porque ten acollida para todos e respecto universal. Podemos ser dun xeito ou doutro, dun lugar ou doutro, falar esta ou aquela lingua...; pero ao seu carón, na súa casa sempre hai sitio. Sempre dispón un recunchiño para que ninguén quede ao pairo. Por que a nós nos custa tanto entender isto? E se na súa casa hai sitio para todos, por que nas nosas non o hai sequera para os que están máis preto? Non nos damos conta que actuar así, excluíndo, convértenos en decadentes e mediocres? Revisemos con tranquilidade as palabras do evanxeo de hoxe, e fagamos exame de cales son as cousas nas que estamos a fallar, para pórlle remedio. Só así viraremos de dirección neste camiño trabucado que non nos leva a Deus, senón que nos fai caer, unha e outra vez, nas nosas propias rutinas. E, xa sabemos: con rutinas non é posible construír o reinado de Deus.

DÍAS DAS LETRAS GALEGAS: XOSÉ MARÍA DÍAZ CASTRO

O Homenaxeado do Día das Letras Galegas 2014 é Xosé María Díaz Castro (1914 - 1989), poeta orixinario de Os Vilares de Parga, Guitiriz (Lugo).

Currículum

Ós 17 anos ingresou no Seminario de Mondoñedo e cando saíu en 1936, exerceu de profesor de Ensinanza Media en Vilagarcía de Arousa (Pontevedra). En 1948, tras licenciarse en Filosofía e Letras, trasladouse a Madrid, onde alternou a docencia coa traducción no Ministerio da Gobernación. Tamén traballou no Instituto de Cultura Hispánica e no Consello Superior Científico.

Obras realizadas

Escribiu os primeiros versos ós 12 anos e o seu primeiro poema publicouno ós 16 na revista "Lluvia de rosas" (Tarragona) da que foi colaborador. Desde Madrid publicou asiduamente poemas na revista "Alba". A súa consagración produciuse coa aparición do tomo IV da Escolma da poesía galega (1955) de Francisco Fernández del Riego. Tamén publicou poemas e artigos de crítica e ensaio en xornais de Vilalba, Mondoñedo, Viveiro, Lugo, Pamplona, Vigo e nas revistas "Estafeta literaria" e "Ínsula" de Madrid. En 1946 publicou Nascida dun sono e El cántico de la ciudad e en 1961 Nimbos, a súa obra máis importante. Publicou, ademais, traduccións ó galego e ó castelán de poetas e prosistas europeos, multitude de poemas e os libros Sombra radiante e Mediodía.

Outros datos de interese

O seu poema "Penélope" foi traducido ó francés na antoloxía Terre d'Espagne de Francoise Pechère e aparece a referencia crítica á súa obra na revista alemana "Humboldt". En 1946 gañou os primeiros premios de poesía galega e castelá nos Xogos Florais de Betanzos (A Coruña).

LECTURAS

DOMINGO IV DE PASCUA   -  CICLO A

Primeira Lectura      Feit 2, 14a. 36-41

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Deus constituíuno Señor e Cristo

 

            O día de Pentecoste, Pedro, de pé cos Once, levantou a voz e dixo:

            - Saiba con certeza toda a casa de Israel que Deus fixo Señor e Mesías a este Xesús a quen vós crucificastes.

            Ó sentiren isto, quedaron moi impresionados e dixéronlle a Pedro e aos outros apóstolos:

            ‑Irmáns, que debemos facer?

            Pedro respondeulles:

            ‑Arrepentídevos e cambiade, que cada un de vós se faga bautizar no nome de Xesús para o perdón dos seus pecados, e recibiredes o don do Espírito Santo. Porque a promesa é para vós e mais para os vosos fillos e para todos os que están lonxe, tantos como queira chamar o Señor, noso Deus.

            Con moitas outras palabras testificaba e animábaos, dicindo:

            ‑Salvádevos desta xeración ruín.

            Os que recibiron a súa palabra foron bautizados: e ese mesmo día xuntáronselles arredor de tres mil almas.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

R/. (1): O Señor é o meu pastor: nada me falta.

Ou: Aleluia.

O Señor é o meu pastor, nada me falta:

En pastos verdecentes faime repousar.

El lévame a beber en augas tranquilas

e repón as miñas forzas;

Guíame por vereas rectas,

por mor do seu nome.

Se tiver de pasar por valgadas sombrizas,

ningún mal temería, pois ti vas comigo:

o teu bastón e o teu caxato son o meu sosego.

Ti pos para min a mesa,

á cara dos meus inimigos;

únxesme con perfume a cabeza,

e a miña copa reborda.

O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo

tódolos días da miña vida.

Eu habitarei na casa do Señor

por días prolongados sen fin.

Segunda Lectura    1Pe 2, 20b-25

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Convertéstesvos ao pastor das vosas almas

 

            Benqueridos irmáns:

            Se vos portades ben e, mesmo así, aguantades sufrimentos, isto é precioso aos ollos de Deus.

            De feito chamouvos Deus para isto,

porque tamén Cristo sufriu por vós,

deixándovos así un exemplo para que sigades os seus pasos.

            El, que non fixo pecado,

nin engano se atopou na súa boca,

cando o aldraxaban, non devolvía aldraxes;

mentres sufría, non ameazaba,

senón que se puña nas mans do que xulga con xustiza.

            No seu corpo, el ofrendou os nosos pecados sobre a cruz,

para que nós, mortos ao pecado, vivamos para a xustiza:

curáronnos as súas chagas.

            Erades coma ovellas extraviadas,

pero agora volvéstesvos ao voso pegureiro e pastor.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 10, 14

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Eu son o bo pastor, di o Señor;

coñezo as miñas ovellas e elas coñécenme a min.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 10, 1-10

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Eu son a porta das ovellas

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos fariseos:

            ‑Con toda verdade volo aseguro: o que non entra pola porta no curral das ovellas, senón que sobe por outra parte, é un ladrón e un bandido.

            En cambio, quen entra pola porta é o pastor das ovellas. A ese ábrelle o porteiro, e as ovellas escoitan a súa voz. Chama as súas polo nome e lévaas a fóra. Cando as dá sacado a todas, vai diante delas e as ovellas ségueno, pois recoñecen a súa voz.

            Pero a un alleo non o seguirán, senón que fuxirán del, pois non coñecen a voz dos alleos.

            Díxolles Xesús esta alegoría, mais eles non coñeceron que era o que lles daba a entender.          

            Entón díxolles de novo:

            ‑ Con toda verdade volo aseguro: eu son a porta das ovellas. todos os que viñeron antes ca min eran ladróns e bandidos; pero as ovellas non os escoitaron. Eu son a porta; se alguén entra por min, salvarase: entrará e sairá e atopará pasto.

            O ladrón non entra senón para roubar, matar e estragar. Eu vin para que teñan vida e para que a teñan de abondo.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

- O sentido comunitario que tiñan cantos formaban parte dos primeiros grupos de cristiáns axudoulles a sentirse fortes e protexidos diante das dificultades e mesmo dos ataques e persecucións que tiveron que sufrir. Ao longo de todo este tempo pascual, o libro dos Feitos dos Apóstolos iranos mostrando como, día a día, ían descubrindo a necesidade de axudarse, de preocuparse uns polos outros, de non sentirse anónimos uns cos outros. Coñecíanse e recoñecíanse, e non só, inda que tamén, ao partir o pan. O seu recoñecemento era polo seu xeito de actuar, pola maneira de facer e dicir as cousas, pola súa entrega e coherencia para non deixarse levar da presión social ao saberse grupo minoritario, perseguido e sempre no punto de mira dos que desconfiaban deles. Tamén nós, nestes tempos de pluralidade e multitude de opcións relixiosas ou non, estamos chamados a presentar a alegría da fe como unha actitude fundamental que nos faga mostrar que acoller e seguir a Cristo na nosa vida non só é unha decisión en liberdade, senón, o que é máis importante, unha opción que pon en acción toda a nosa vida e conviccións. Que non todo vale, que non podemos/debemos despreocuparnos diante de situacións e comportamentos de inxustiza e opresión. Que a fe ten que asentarse non na nada do que non vemos, senón na confianza de quen acolle a Xesús resucitado na súa vida...non para encher tempo e entreterse en rezos, senón para facer unha sementeira de evanxeo nun mundo -o noso- necesitado de Boas Novas de salvación e esperanza. Que importante o testemuño que nos deixaron aqueles primeiros cristiáns!.

- Seguindo este mesmo vieiro da primeira lectura, a primeira carta de Pedro fai un chamamento á constancia, a non virse abaixo diante das dificultades; a saber botar áncoras que impidan que as cousas sexan sempre tan relativas que a dignidade e o respecto que nos merecen as persoas dependa do “cristal co que as mire cadaquén”, esquecendo que dignidade e respecto son dons que veñen “de serie” para quen acolle e decide vivir a fe en Xesús no seu vivir cotián. Non virse abaixo ás primeiras dificultades, saber buscar o positivo diante dunha manchea de problemas, aprender a deixar de laiarse para aproveitar eses folgos en construír e superar atrancos son actitudes que como seguidores de Xesús e polo tanto cristiáns confesantes debemos poñer cada en día en valor –práctica– superando a tentación da rutina ou do pesimismo de quen non sabe descubrir que nos luscos e fuscos da vida faise sempre presente Deus. O que nos falta, moitas das veces, é capacidade de escoita para descubrir esa presenza. Sabendo quen é o noso norte e o noso Pastor, non trabucaremos de camiño. É verdade, tamén, que seguiremos tendo atrancos e dificultades, pero nunca nos sentiremos solos.

- Entrar pola porta do curral, contra do que moitos pensan, non é sinónimo de gregarismo, sometemento ou manipulación. Todo o contraio, entrar por esta porta lévanos a descubrir, e a senti-lo gozo, de saber que non estamos solos, que ao noso lado hai moitas persoas que, coma nós, teñen o mesmo horizonte e camiñan por vieiros parecidos aos nosos, sen que por iso se sentan nin domesticados nin sometidos, senón totalmente libres. A diferenza dos pastores que queren controlar, mandar, impoñer, xulgar ou condenar, Cristo, o noso pastor, simplemente quere marcar camiño termando de nós, e deixando que ese camiño que El nos invita a seguir o fagamos sen prexuízos nin imposición, senón sentíndonos libres e con capacidade de optar e decidir. E porque o coñecemos e sabemos quen é, non temos nin medo nin vergoña a dicir que o seguimos e que nel atopamos acougo e sempre agarimo.

XESÚS, FAI CONNOSCO O CAMIÑO

Xesús,

fas connosco o camiño da vida,

aínda que non te sintamos preto,

aínda que andamos tristes e desalentados.

Ti estás resucitado ao noso lado,

e como gozas na nosa compaña,

introducíndote en nós e nas nosas vidas

para gozar e sufrir connosco

aquilo que nós gozamos e sufrimos!

Canto desexas, Xesús,

que te invitemos a quedar connosco,

porque se fai tarde xa, e andamos cansos,

porque a noite xa se bota enriba

das nosas vidas pequenas e medorentas!

Con que afán

queres partir o teu pan connosco:

pan ledo e doloroso,

o pan miúdo e diario

da fraternidade miúda e diaria tamén;

o pan sobranceiro

da mesa soñada en total fraternidade.

Xesús,

verte e non verte,

sentirte ao noso lado, e pasas ..

seguir vivindo en fe,

pero coa certeza de que estás,

co corazón requentado en ti, por ti.

E volver á loita,

e desdicirnos das renuncias e abandonos

e xuntarnos outra vez co grupo dos amigos,

e animarnos a seguir crendo e esperando

nas cousas, na xente, no mañá,

porque te vimos e estás resucitado.

LECTURAS

DOMINGO III DE PASCUA  -  CICLO A

  

Primeira Lectura    Feit 2, 14. 22-33

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Era imposible que fora retido pola morte

             O día de Pentecoste, Pedro, de pé cos Once, levantou a voz e díxolles:

            ‑ Xudeus e todos os que habitades en Xerusalén: entendede ben e escoitade as miñas palabras:

            Fálovos de Xesús de Nazaret, home acreditado por Deus diante de vós por milagres, marabillas e sinais que Deus fixo por el entre vós, como vós mesmos sabedes; a este, entregado conforme ao plan establecido e á previsión de Deus, matástelo crucificándoo por man de impíos. Pero Deus resucitouno, librándoo das dores da morte, pois non era posible que ficase baixo o seu dominio.

            Xa David di del:

            Eu vía decote o Señor diante miña,

xa que está á miña dereita, para que eu non vacile;

por iso alegrouse o meu corazón e aledouse a miña lingua,

e mesmo a miña carne acougará esperanzada;

porque non abandonarás a miña alma no sitio dos mortos

nin permitirás que o teu santo vexa a corrupción.

            Déchesme a coñecer camiños de vida,

encherasme de gozo coa túa  presenza.

            Irmáns, permitide que vos diga claramente que o patriarca David morreu e enterrárono e o seu sepulcro aínda está hoxe entre nós.

            Pero, como el era profeta e sabía que Deus lle asegurara con xuramento que un descendente do seu sangue había sentar no seu trono, en visión profética falou da resurrección do Mesías, que nin quedou abandonado entre os mortos nin a súa carne viu a corrupción.

            A este Xesús resucitouno Deus, cousa da que todos nós somos testemuñas. E agora, engrandecido pola dereita de Deus e recibido do Pai o prometido Espírito Santo, espallouno, que é o que vós vedes e sentides.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 15, 1-2a e 5. 7-8. 9-10. 11

 R/. (11a): Has amosarme, Señor, camiños de vida.

Ou: Aleluia.

Gárdame, Deus, que en ti busco agarimo.

Eu declaro ao Señor: Ti es o meu dono,

Ti es, Señor, a porción da miña herdade e do meu cáliz,

está nas túas mans o meu porvir.

Bendigo o Señor que me aconsella,

e ata de noite me ensina no meu íntimo.

Teño sempre presente o Señor,

con el ao meu lado non vou vacilar.

Por iso o meu corazón está contento,

as miñas entrañas reloucan

e o meu corpo descansa seguro,

pois non abandonarás no abismo a miña vida,

nin deixarás que o teu santo vexa a corrupción.

Has amosarme camiños de vida,

has encherme onda ti de ledicia,

de gozo sen fin ao teu lado.

Segunda Lectura     1 Pe 1, 17-21

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Fostes redimidos polo precioso sangue do Año Inmaculado,Cristo

            Benqueridos irmáns:

            Aínda que lle podedes chamar Pai ao que xulga con imparcialidade as obras de cada un, comportádevos con respecto durante o tempo do voso peregrinar.

            Porque xa vedes que non vos rescataron dese tipo idolátrico de vida, que recibistes dos vosos pais, con algo perecedoiro, tal coma ouro ou prata; senón que vos rescataron co precioso sangue de Cristo, Año sen defecto nin tacha.

            El xa estaba escollido de antes da creación do mundo pero presentouse nos derradeiros tempos para o voso ben. Por medio del tedes fe en Deus que o resucitou da morte e o glorificou, e dese xeito a vosa fe e a vosa esperanza están postas en Deus.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Cf. Lc 24, 32

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Señor Xesús, descúbrenos o sentido das Escrituras;

fai arder o noso corazón mentres nos falas.

Aleluia.

Evanxeo      Lc 24, 13-35

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Recoñecérono na fracción do pan

 

            Naquel día, o primeiro da semana, dous dos discípulos ían camiño de Emaús, unha aldea que está a uns dez quilómetros de Xerusalén.

            Ían falando de canto pasara. E resulta que mentres parolaban e discutían, Xesús en persoa achegouse e camiñaba canda eles. Pero os seus ollos estaban incapacitados para o recoñeceren. Entón preguntoulles:

            ‑ De que ides falando polo camiño?

            Eles pararon cun aspecto moi tristeiro, e Cleofás, un deles, respondeulle:

            ‑ Seica es ti o único forasteiro en Xerusalén, que non sabe nada do que pasou alí durante estes días?

            El preguntou:

            ‑ De que, logo?

            Eles contestaron:

            ‑ Do asunto de Xesús o Nazareno, que foi un profeta poderoso en obras e palabras, ante Deus e ante o pobo todo; de como os nosos sumos sacerdotes e demais xefes o condenaron a morte e o crucificaron.

            Nós esperabamos que el fose quen liberase a Israel; pero xa van alá tres días desde que pasaron estas cousas. Claro que algunhas mulleres das nosas déronnos un susto, porque foron ao riscar o día ao sepulcro, e, ao non atoparen o corpo, volveron falando dunha visión de anxos, que lles aseguraron que el vive. E algúns dos nosos alá foron ao sepulcro, atopando todo como as mulleres dixeran; pero a el non o viron.

            Entón díxolles:

            ‑ Que parvos e lentos sodes para crer todo o que anunciaron os profetas! E logo, non cumpría que o Cristo padecese todo isto, antes de entrar na súa gloria?

            E comezando por Moisés e todos os profetas, foilles interpretando o que as Escrituras falaban del.

            Ó entraren na aldea onde ían, fixo coma quen quería seguir para adiante. Pero eles porfiáronlle, dicindo:

            ‑ Queda connosco, porque se fai tarde, e a noite bótase enriba.

            Quedou con eles. E mentres estaban na mesa, colleu o pan, bendiciuno e partiuno e déullelo. Entón abríronselles os ollos e recoñecérono; pero el desapareceu.

            E dixeron:

            ‑ Non ardía o noso corazón, cando nos falaba polo camiño, interpretándonos as Escrituras?

            E levantándose axiña, volveron a Xerusalén. Alí atoparon os Once reunidos cos seus acompañantes, que dicían:

            ‑ É certo, o Señor resucitou e aparecéuselle a Simón.

            Eles tamén contaron o que lles pasara polo camiño, e como o recoñeceran no partir o pan.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

A resurrección de Xesús é a maior e mellor de tódalas pegadas que El foi deixando tras de si. Nela invítanos a caer na conta que falar de resurrección é establecer no noso camiño unha meta, a orientación e o rumbo que queremos dar a nosa vida. Non é, polo tanto, nin algo máxico nin tampouco unha lenda ou un conto, como algúns ás veces din, senón un verdadeiro e grandioso xesto de amor que fai que a nosa vida cobre pleno e total sentido. Os camiños e as metas son fundamentais, porque van facendo que a vida se vaia desenvolvendo non ás toas, senón con pleno sentido.

Os crentes en Xesús de Nazaré sabemos que a vida, por difícil e moitas veces, na súa aparencia chea de fracaso, paga a pena vivila e comprometerse desde ela para facerlla máis doada aos demais. Que non todo son éxitos e acertos, tamén Xesús resucita nas incomprensións, nas tristuras, nos enganos nos que podemos caer. É máis, nesas situacións de aparente fracaso e frustración, é onde a resurrección se fai real e concreta; nela ábresenos unha treboada de esperanza que somos invitados a acoller para camiñar tras dela.

E esta invitación abríusenos na noite de pascua. Se lembramos, no pregón eramos invitados a manifestar que Xesús resucitara, que o pasado non vai volver, que hai que deixalo atrás, que agora xurde o novo, e non podemos deixalo pasar por diante nosa como se fose un costume ou unha rutina. Resucitou, si!, e con El sabemos que tamén nós iremos resucitando.

Pero o comezo desa resurrección xa está no aquí: o aquí que nos fai mellores persoas, o aquí que non nos deixa caer no pesimismo, o aquí que nos chama a non vivir a fe nin como costume nin como unha tradición, senón como unha experiencia viva e nova, que vai callando en nós, e nos ofrece un forno cheo de pan quente convertido en actitudes que buscan xustiza, que non calan diante da maldade, que non se volven indiferentes diante dos demais, que non volven a cara diante dos poderosos que oprimen, mandan e manipulan. Si, a resurrección xa comezou para cada un/a de nós, subamos ao carro e fagamos da nosa vida algo distinto.

• E que mellor signo que a reunión da comunidade no domingo para expresalo e vivilo. Coma os de Emaús, tamén nós hoxe somos invitados a recoñecelo neste pan que imos partir e compartir. Un pan que quere ser forza e alimento contra toda desesperanza, individualismo e calquera outra actitude derrotista. Nisto consiste afirmar que cremos que a morte non é o final do camiño. Ela, inda que aparentemente o poida parecer, non manda; é a vida á que se nos abre e á que se nos invita. Acollámola e rebelémonos di ante da indiferenza e a rutina! Porque Cristo resucitou, convencédevos: os malos non van gañar!