Lectio

 Hoxe, primeiro domingo de Advento, empezamos un novo ano cristián. Somos convidados a celebrar o Advento, o Nadal e a Epifanía. Desde hoxe (1/2 decembro) até o final do tempo de Nadal coa festa do Bautismo do Señor (13 de xaneiro), van ser cinco semanas en que celebramos a mesma boa noticia:

a vinda do Señor. O tres palabras. Advento, Nadal e Epifanía, ou sexa, vinda, nacemento e manifestación, apuntan ao mesmo: que Cristo Xesús faise presente na nosa historia para darnos a súa salvación.

Mateo -que vai ser o evanxelista dos domingos deste novo ano litúrxico- tróuxonos as palabras de Xesús, coas que convida a todos a estar espertos e atentos, preparados en todo momento, porque a súa vinda sucede no momento máis inesperado: "estade en vela, que non sabedes que día virá o voso Señor".

A palabra de Deus dinos "estade preparados". Si debemos estar preparados á vinda continua do Señor. A historia que vivimos é a ocasión de encontro con ese Salvador que se nos achega, que vén a nós: Cristo Xesús, o Enviado de Deus. El trae a salvación, a Boa Noticia, a paz, a verdade. Por iso é hora de espabilarse porque cando menos pénselo "virá o Fillo do Home".

A nosa primeira actitude, por tanto, é a atención, a vixilancia, a espera activa. Os cristiáns centramos a nosa esperanza nunha Persoa viva, presente xa, que se chama Cristo Xesús. Cristo é a resposta de Deus aos desexos e as preguntas da humanidade. Non nos vai a salvar a política, ou a economía, ou os adiantos da ciencia e da técnica: é Cristo Xesús o que dá sentido á nosa vida, e ábrea a todos os seus verdadeiros valores, non só os deste mundo.

Crer é esperar. A vida non é un círculo pechado no que non é posible a esperanza. Talvez hoxe poderiamos medir a autenticidade da nosa fe tomándolle o pulso á nosa esperanza. Coa man no corazón, podemos dicir que temos fe se miramos sempre a vida e o mundo cunha mestura de fatalismo e desesperación? A falta de esperanza non é cristiá. Pero non calquera esperanza é a esperanza cristiá. Non é -por exemplo- un pasivo cruzarse de brazos, véndoas vir. Máis ben falábasenos de que hai que espabilarse, manterse en actitude de vixilancia, estar a punto... Vixiar: non é estar á expectativa e preguntarse que vai pasar ou botar as cartas da sorte. Vixiar é preparar a casa e os camiños para o home novo. É descubrir a tarefa a realizar. É recoñecer ao Señor que vén ou que é o que impide a súa chegada. É buscar onde o Señor está a nacer. É camiñar cara a Belén, onde unha familia busca pousada, onde un emigrante pide traballo, onde un mozo afánase por realizarse, onde un esquecido necesita presenza, onde un pobre quere comer, onde todos os homes urxen amor. Vixiar é escoitar a palabra, ler en profundidade os acontecementos, penetrar no misterio da persoa e da historia, captar a noción do Espírito. Vixiar é crer, é comprometerse, é, sobre todo e sempre, esperar.

http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_071202.pdf

Lecturas

XXXIV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO

FESTA DE CRISTO REI

  

Primeira Lectura     2 Sam 5, 1-3

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DE SAMUEL

Unxiron a David como rei para Israel

 

            Naqueles días, todas as tribos de Israel foron a Hebrón, xunto de David, para dicirlle:

            ‑ "Aquí nos tes. Nós somos do teu mesmo sangue. Xa de antes, cando Saúl reinaba sobre nós, eras ti quen conducía a Israel e o Señor tíñache dito: ti pastarás o meu pobo Israel, ti serás o seu xefe".

            Os anciáns de Israel presentáronse, pois, onda o rei en Hebrón. O rei David fixo un pacto alí con eles, diante do Señor, e eles unxiron a David por rei de Israel.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 121, 1-2. 4-5

R/. (cf. 1): Imos alegres para a casa do Señor.

Moito me alegrei cando me dixeron:

"imos ir á casa do Señor".

Xa están os nosos pés

ás túas portas, Xerusalén.

Alá soben as tribos, as tribos do Señor,

conforme o costume de Israel,

a festexar o nome do Señor.

Alí están os tribunais de xustiza,

os tribunais da casa de David.

Segunda Lectura    Col 1, 12-20

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS COLOSENSES

Pasounos ao reino de seu Fillo benquerido

            Irmáns:

            Deámoslle grazas a Deus Pai que vos fixo merecentes de participar na herdade dos santos, na luz.

            El librounos do dominio das tebras para nos pasar ao Reino de seu Fillo benquerido, en quen  alcanzamos a redención polo seu sangue, o perdón dos pecados.

            El é a imaxe do Deus invisible, o primoxénito de toda criatura, pois nel foron creadas todas as cousas, as do ceo e tamén as da terra, as visibles e as que non se ven: maxestades, señoríos, principados e potestades.

            Todo foi creado por el e para el, el é anterior a todo e todo ten nel o alicerce.

            El é tamén a cabeza do corpo: a da Igrexa. El é o principio, o primoxénito de entre os mortos, por ser el en todo o primeiro.

            Porque nel quixo Deus que habitase a total plenitude, e por el quixo reconciliar o universo consigo, o que hai na terra e o que hai no ceo, poñéndoos en paz, polo sangue da súa cruz.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mc 11, 9. 10

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Bendito o que vén no nome do Señor!

Bendito o Reino do noso pai David que vén!

Aleluia.

Evanxeo     Lc 23, 35-43

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Señor, lémbrate de min cando esteas no teu reino

 

            Naquel tempo, os xefes moqueábanse de Xesús, dicindo:

            ‑ A outros salvounos. Pois que se salve agora el, se é o Mesías de Deus, o Elixido.

            Tamén os soldados se burlaban del,

e achegándose ofrecíanlle vinagre, dicindo:

            ‑ Se ti es o rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.

            E había un letreiro enriba del: "Este é o rei dos xudeus".

            Un dos bandidos que estaban crucificados, insultábao tamén:

            ‑ Non es ti o Mesías? Pois sálvate ti e sálvanos a nós.

            Pero contestoulle o outro, reprendéndolle:

            ‑ Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el? Nós, polo menos, recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.

            E dicíalle:

            ‑ Xesús, lémbrate de min cando volvas como rei.

            Xesús respondeulle:

            ‑ Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso.

      Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo      

Reflexión

            A unción é un sinal que pon de manifesto que a persoa que a recibe é única, distinta, especial. Un elixido. O día do noso bautismo, todos nós fomos unxidos, a través das mans do sacerdote, por Cristo. Este sinal, aparentemente tan insignificante, encerra toda a forza de que se é escollido para unha gran misión. Unha misión que ha desenvolver como resposta á chamada recibida. Isto mesmo foi o que nós recibimos cando nos bautizaron: unha misión. E coma toda misión, temos que ir respondendo a ela, desenvolvéndoa en cada unha das cousas que fagamos. No noso ir facendo, actuando, comprometéndonos… traballando, estamos respondendo á misión recibida no bautismo e facéndonos construtores do reinado de Deus. Por iso a celebración de hoxe ten tanto significado para nós os bautizados, pois é un momento para revisar e preguntarnos como imos respondendo a este envío recibido o día do noso bautismo, e alimentado logo ao longo dos anos na Eucaristía, a Confirmación, a catequese ou a formación. Na resposta que deamos, estará a nosa coherencia ou incoherencia como construtores do reinado de Deus e testemuñas da súa mensaxe. A unción ponnos nun camiño que teremos que ir percorrendo, tendendo a man e expresando que Deus non é unha idea, senón un compromiso, unha esixencia, unha resposta diante das moitas maneiras de vivir e de estar no mundo. Por iso vimos ledos á casa do Señor.

             Paulo, que tivera un experiencia fonda e forte de encontro coa mensaxe e o proxecto de Xesús -o seu cambio radical de vida foi tan manifesto que pasou de perseguidor dos cristiáns a perseguido por ser cristián–, quere transmitirlles aos colosenses que atoparse con Cristo non é un acto social nin unha moda que pasa co tempo, senón un esforzarse continuamente por camiñar no amor. E non se pode camiñar no amor se o que facemos desde o día a día das nosas vidas é todo o contrario: calamos diante de comportamentos corruptos, xustificamos a violencia e aos violentos, somos inxustos á hora de relacionarnos e tratar cos demais, permitimos e transiximos palabras e actuacións que feren ás persoas, especialmente aos máis débiles e esquecidos ... se estes son comportamentos e maneiras de facer as cousas pola nosa parte, dificilmente poderemos dicir que queremos ser e vivir no reinado de Deus. Se o amor, a xustiza e mais a paz non van marcando a nosa vida ,o percorrido de cada día non só non podemos dicir que somos construtores do reinado de Deus, senón que tampouco podemos chamarnos nin mostrar a dignidade que nos dá ser seguidores de Xesús. Ser cristiáns non é un nome que nos puxeron cando eramos pequenos, senón un xeito de vivir, traballar e facer do mundo a casa de todos. E iso só podemos facelo se de verdade temos entendido o que significa a palabra amor.

             Camiñar deste xeito é o que fará posible que o Señor se lembre de quen somos e do que fixemos na tardiña baixa das nosas vidas. Como cantamos moitas veces: se lle demos comida ao famento, se ao sedento demos de beber … se nos máis pequenos e pobres fomos capaces de atopar o Señor Xesús. Esta é a nosa tarefa, a tarefa de todos. Se o facemos así, non é que o Señor se lembre de nós cando cheguemos ao seu reino, senón que nos teremos convertido en construtores do seu Reino no aquí e agora da vida de cada un de nós. El non vai esperar ao final, senón que camiña ao noso lado desde o primeiro momento...o que pasa é que moitas veces, ao andar tan atarefados, non temos sido capaces de recoñecelo.

Remol

Lecturas

XXXIII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

Primeira Lectura     Mal 3, 19-20a

LECTURA DO LIBRO DE MALAQUÍAS

Amence para vós o sol de xustiza

 

            Velaí chega o día: abrasará coma un forno,

e os soberbios e todos os que cometen a maldade serán palla.

            Si, o día que chega será a vosa queima

‑fala o Señor dos Exércitos ‑:

non vos deixará raíz nin póla.

            Brillará para vós, os que respectades o meu Nome,

un sol de xustiza, que trae saúde nas súas ás.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 97, 5-6. 7-8. 9a. 9bc

 R/. (cf. 9): O Señor vén xulgar os pobos con rectitude.

Tocade para o Señor a cítara,

a cítara e tamén o salterio;

con claríns e co son das trompetas

aclamade o Señor, noso rei.

Resoe o mar e canto o enche,

o mundo e cantos o habitan;

aplaudan os ríos,

alédense os montes.

Diante do Señor,

que vén para rexer a terra.

El rexerá o mundo con xustiza

e os pobos con rectitude.

Segunda Lectura     2 Tes 3, 7-12

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO S.PAULO AOS TESALONICENSES

O que non queira traballar, que tampouco coma

            Irmáns:

            Ben sabedes vós de que modo debedes imitarnos, xa que non nos dedicamos a andar sen xeito nin comemos de moca o pan de ninguén, senón que traballamos noite e día con esforzo e fatiga por non sermos unha carga para ningún de vós.

            Non porque non tivésemos dereito, senón para vos dar un exemplo que imitar, e porque, cando estabamos onda vós, xa vos demos esta norma: o que non queira traballar, que tampouco coma.

            Porque chegou aos nosos oídos que algúns de vós andan descamiñados e por riba de non traballaren nada, entremétense nas cousas dos demais.

            A eses mandámoslles e aconsellámoslles no Señor Xesús Cristo que traballen con acougo para comeren o seu propio pan.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Lc 21, 28

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Mirade e erguede as vosas cabezas,

porque está cerca a vosa redención.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 21, 5-19

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Coa vosa perseveranza, salvaredes as vosas vidas

 

            Naquel tempo, comentaban algúns a fermosa cantería con que estaba construído o templo, e os exvotos que o adornaban. Pero Xesús díxolles:

            ‑ Todo isto que estades a contemplar, días virán nos que o derrubarán ata que non quede pedra sobre pedra.

            Eles preguntáronlle:

            ‑ Mestre, dinos, cando van pasar estas cousas? Cal será o signo de que van suceder?

            El empezoulles a dicir:

            ‑ Estade atentos, para non vos extraviar. Porque han vir moitos no meu nome, dicindo: "son eu" e "está a chegar o momento", pero non os sigades. Cando oiades falar de guerras e desordes, non vos asustedes; que iso ten certamente que acontecer primeiro, pero aínda non será a fin.

            Entón díxolles:

            ‑ Erguerase pobo contra pobo, reino contra reino; haberá grandes terremotos, pestes e fames en diversos lugares; cousas espantosas, e grandes sinais no ceo. Pero antes de todo isto botaranse sobre vós, perseguíndovos: levaranvos ás sinagogas e á cadea, ante reis e gobernadores por causa miña; así teredes a oportunidade de dar testemuño.

            Metede ben na cabeza que non tedes que preocuparvos pola vosa defensa, que eu vos darei unha elocuencia e mais unha sabedoría que non poderán resistir nin replicar os vosos adversarios.

            Entregaranvos vosos mesmos pais, irmáns, parentes e amigos. Mataranvos a algúns de vós, e todos vos aborrecerán por causa miña, e mais non perderedes nin un pelo da vosa cabeza. Coa vosa perseveranza, salvaredes as vosas vidas.

     Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

Comentario

          Case a piques de rematar o ano litúrxico, a celebración deste domingo pon diante de nós o complexo mundo laboral, lembrándonos que para toda persoa, pero fundamentalmente para aos cristiáns, o traballo é o mellor camiño de crecemento e realización persoal. Paulo tíñao vivido e experimentado, por iso lle escribe aos Tesalonicenses para recordárllelo e transmitirlles que o seguimento de Xesús pasa por ocuparnos e preocuparnos polo que ocorre no noso mundo. Como máis tarde dirá o concilio Vaticano II, “nada hai verdadeiramente humano que non preocupe aos cristiáns”. E esa ten que ser a nosa implicación cada día, polo que non podemos converter a fe nun trankimazín que nos apampe, que nos impida comprometernos e implicarnos cos problemas e tamén cos retos que hai no mundo. E isto que Paulo lles dicía, pois había algúns daqueles cristiáns que, se desentendían das súas tarefas, tamén nolo lembra hoxe a nós. Si, porque hoxe a Palabra volve lembrarnos que fe e vida son dúas caras dunha mesma moeda, que somos cristiáns a tempo completo, 24 horas ao día e 365 días ao ano. Non podemos ser carga para ninguén, ao contrario, como crentes estamos, se cabe, moito máis urxidos a liderar proxectos e accións que busquen canto fai que o ser humano, en calquera parte do mundo, pero comezando polos que temos á porta da casa, viva dignamente e se lle respecte e recoñezan os seus dereitos, o que supón traballar pola igualdade a xustiza e a liberdade. E isto non pode ser unha moda dunha igrexa que como se vai quedando sen xente se apunta ao que se leva. Non, isto é unha esixencia da fe recibida no bautismo e que nos alenta a estar no mundo con actitude de unión, solidariedade e esforzo, sabendo que iso foi o que fixeron moitos crentes ao longo dos séculos, e cuxo testemuño debe servirnos a nós para non recuar.

  

            Pero teñamos en conta que o traballo, o compromiso a prol de todos por construír o Reino é laborioso, e mesmo algunhas veces ingrato. Ingrato porque nos leva a sermos incomprendidos polos nosos veciños, que poden ver intereses particulares ou protagonismo; incomprendidos pola sociedade, que nos ve trasnoitados e pouco valorados moitas veces polo mal facer doutros cristiáns; incomprendidos por algúns sectores da Igrexa, nostálxicos dos tempos pasados. Xa o escoitamos no evanxeo. Non nos perseguen nin discriminan, pero si pasamos dificultades e incomprensións. E como di Xesús, só se somos perseverantes poderemos levar a cabo este compromiso, e entender, sen demagoxia de ningún tipo e non deixándonos utilizar nin manipular, o que supón, esixe e implica a salvación. Que a celebración de hoxe nos dea azos e ilusión para traballar por todas as persoas desde o compromiso por facer presente entre nós o amor de Deus.

            Vivir, actuar, comportarse deixándose acompañar por Xesús, vai facendo que a nosa vida vaia descubrindo a esperanza, a forza da fe, a radicalidade do amor vivido en entrega cara os que menos teñen e máis o necesitan. O deixarse acompañar por El, confórmanos como homes e mulleres que teñen descuberto no día a día da súa vida, da súa oración, das relacións cos demais, que a nosa fe susténtase nun Deus de vida e non de morte. Un Deus no que atopamos a forza para asumir retos e afrontar desafíos cada día e en cada momento da Historia. Un Deus que non mira ao pasado, senón que se deixa seducir por nós para acompañarnos nas decisións, acertadas ou equivocadas, que imos tomando na vida. Nunha palabra, un Deus de vivos, de esperanza, de tenrura, de ledicia, de dinamismo e servizo, de solidariedade e loita polo ben común. Un Deus que mira ao futuro, a vida, e deixa  atrás o pasado e o ritualismo, a morte. Que o descubramos e nos poñamos con prontitude na disposición de seguilo.

A FAMILIA, MOTOR DA FE E DO MUNDO

Desde o inicio do seu ministerio, o Papa Francisco sinalou á pastoral familiar como un dos máis urxentes retos da Igrexa actual. Nesta liña, o pasado 8 de outubro, a Santa Se comunicou que a próxima Asemblea do Sínodo  dos Bispos levará por tema: “Os desafíos pastorais da familia no contexto da evanxelización” e terá lugar no Vaticano do 5 o 19 do outono do vindeiro ano. Días despois, o cardeal Peter Erdö, primado de Hungría e presidente do Consello de Conferencias Episcopais Europeas,  e o destacado teólogo  e arcebispo italiano Bruno Forte foron nomeados, respectivamente, relator xeral e secretario especial da devandita asemblea sinodal, ademais do nomeamento previo dun novo secretario xeral do Sínodo dos Bispos, na persoa do prelado e diplomático italiano Lorenzo Baldisseri.

A Familia e o matrimonio –células básicas da humanidade e primeiras, fundamentais e insustituibles fontes da transmisión da fe- piden toda a atención e potenciación posibles de parte da Igrexa e da Sociedade. E esta última ademais, ten que recuperar “a conciencia –fala Francisco- do carácter sagrado e inviolable da familia, ben inestimable e insubstituíble”.

Por elo, a celebración do Ano da Fe para as Familias, os días 26 e 27 do outono, coa participación do Santo Pai era un acontecemento que espertaba un interese engadido.. E a ocasión, non defraudou as expectativas. E o Papa Francisco, que sintonizou esplendidamente con esta porción tan significativa e relevante do pobo santo de Deus, nas súas intervencións, sinxelas, fermosas e repletas de “olfacto” pastoral, marcaron algunhas liñas, abriu pistas e camiños para fortalecer a identidade e a misión das familias cristiáns e da pastoral familiar.

¿Cales son estas pistas sinaladas, os acento subliñados polo Papa? Ímonos referir, telegraficamente, a cinco aspectos. O primeiro é o afondamento, o redescubrimento da identidade da familia. A familia fundada no matrimonio, é unha comunidade de vida e de amor, é o lugar onde se aprende a amar, é o centro natural da vida humana, é o motor do mundo e da historia, é o espazo onde a persoa toma conciencia da súa propia dignidade e, “especialmente se se educa na fe cristiá”, é tamén o espazo en que se recoñece así mesmo a dignidade das outras persoas, en particular, das enfermas, débiles e marxinadas. Todo iso significa que a familia é suxeito de dereitos, que deben tutelarse e promoverse, como reclama, por exemplo, o documento do Papa Xoan Paulo II "Carta dos Dereitos das Familias", que acaba de cumprir 30 anos.

En segundo lugar, a familia crece e nútrese do cultivo de valores capitais como o amor, a fidelidade, a opción de por vida, a capacidade de dar e de recibir, a paciencia, a perseveranza, o exercicio do perdón e a reconciliación, a sinceridade, o diálogo, a lealdade, a comunicación... O cultivo destes valores leva consigo así mesmo outra dobre esixencia. Dun lado, é o coidado e a atención cara aos máis débiles da propia comunidade familiar como son os nenos e os anciáns, "toda unha aposta de civilización". E doutro lado a proximidade e a solidariedade das familias cristiás cara ás familias que viven en calquera situación de dificultade, como, por exemplo, as separacións conxugais.

En terceiro lugar, a familia cristiá ha de intensificar no seu propio seo a dimensión relixiosa e singularmente orante. Hase de rezar en familia. A familia ha de seguir sendo a primeira escola de oración e cenáculo vivo de pregaria. "Rezar en familiar fortalece a familia", con sinxeleza, con cotianeidade, con asiduidade.

En cuarto lugar, a familia segue estando chamada a custodiar á fe como un dos seus máis preciosos, prezados e precisos haberes e patrimonios. A familia será custodia da fe sen "embalsamar" o seu contido e a súa forza transformadora, "indo ás periferias e sen atrincheirarse en actitudes defensivas".

Por último, a familia transmitirá a fe vivíndoa con alegría, sen medos, sen disimulos, con coherencia. Porque "a familia que vive a alegría da fe a comunica espontaneamente, é sal da terra e luz do mundo, é fermento para toda a sociedade.

LECTURAS

XXXII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

Primeira Lectura     2 Mac 7, 1-2. 9-14

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DOS MACABEOS

O rei do mundo hanos resucitar para unha vida eterna

            Naqueles días, aconteceu que meteron na cadea a sete irmáns e a súa nai, e o rei mandou que os azoutasen con trallas e vergas para facer que, en contra do que era lexítimo, comesen carne de porco.

            Un deles, o primeiro, falou no nome de todos, e dixo:

            ‑ Que máis vas preguntar? Que outra cousa queres saber de nós? Estamos dispostos a morrer antes que quebrantar as leis dos nosos maiores.

            O segundo, cando xa estaba nas últimas, dixo:

            ‑ Ti, criminal, quítasnos a vida presente, pero o rei do universo hanos resucitar para unha vida eterna a cantos morremos pola súa Lei.

            Despois deron en meterse co terceiro. Mandáronlle botar fóra a lingua e fíxoo de contado; estendeu as mans todo decidido e dixo con valentía:

            ‑ De Deus recibín estes membros, e pola súa Lei os entrego; espero recibilos del novamente.

            O rei e os que estaban xunto del quedaron abraiados polo valor do rapaz, que non tiña medo aos tormentos.

            Cando este morreu, torturaron o cuarto de xeito semellante; e cando estaba xa para morrer, dixo:

            ‑ Paga a pena que os homes maten a un, cando se espera que Deus nos vai resucitar. Pero ti non has resucitar para a vida.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 16, 1. 5-6. 8b e 15

R/.  (15b):  Ao espertar, saciareime da túa presenza, Señor.

Entende, Señor, a causa xusta,

atende ao meu clamor;

escoita a miña pregaria

de labios sen engano.

Guía polas túas pisadas os meus pasos,

para que non tremelen os meus pés.

Eu chamo por ti, meu Deus, respóndeme;

inclínate cara a min, escoita a miña voz.

Escóndeme á sombra das túas ás.

Mais eu, pola miña inocencia,

contemplarei o teu rostro;

ó espertar, saciareime da túa presenza.

Segunda Lectura     2 Tes 2, 16 -- 3, 5

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO S. PAULO AOS TESALONICENSES

Deus vos confirme en toda palabra e obra boa

            Irmáns:

            O mesmo Señor noso Xesús Cristo e mais Deus, o noso Pai, que nos amou e que nos deu gratuitamente azos duradeiros e boa esperanza, vos conforte e vos afinque en toda obra e palabra boa.

            Polo demais, irmáns, rogade por nós, para que a mensaxe do Señor se difunda e se acolla con honor como pasou entre vós, e deste xeito nos vexamos libres da xente descamiñada e perversa: pois a fe non a teñen todos. Pero o Señor é fiel e afincaravos e protexeravos do Ruín.

            Tocante a vós, fiámonos no Señor de que estades facendo e de que continuaredes a facer canto vos temos mandado.

            Que o Señor encamiñe os vosos corazóns ao amor de Deus e á paciente espera do Cristo.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Ap 1, 5a. 6b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Xesús Cristo é primoxénito dos mortos;

a El a gloria e o poder por sempre eternamente.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 20, 27-38 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Deus non é Deus de mortos, senón de vivos

            Naquel tempo, chegaron algúns saduceos ‑eses que negan que haxa resurrección ‑ e preguntáronlle a Xesús:          

            ‑ Mestre, Moisés deixou escrito: "Se lle morre a alguén o seu irmán sen deixar fillos, que case coa viúva de seu irmán, para lle dar descendencia".  Pois dunha vez había sete irmáns. O primeiro casou, e morreu sen fillos. Despois casou con ela o segundo; e logo o terceiro; e así os sete foron casando coa viúva, morrendo tamén sen deixar fillos. Ao cabo, morreu

tamén a muller. Ora, cando resuciten, de cal deles vai ser a muller, se estivo casada cos sete?

            Xesús contestoulles:

            ‑ Neste mundo os homes e mais as mulleres casan entre eles. Pero os que sexan dignos da vida futura e da resurrección de entre os mortos, non casarán nin eles nin elas, pois non poden morrer. Son coma anxos, e son fillos de Deus por naceren na resurrección.

            E que resucitan os mortos, ben o deixou indicado Moisés, cando dixo do Señor, no episodio da silveira: O Deus de Abrahán, o Deus de Isaac e o Deus de Xacob.  E Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos, para El todos están vivos.

                                   Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo   

LECTIO

Podemos dicir que a pasaxe que se nos propón para a nosa reflexión constitúe unha parte central do texto de Lucas 20,20-22,4 e cuxo argumento son as discusións cos xefes do pobo. Xa no comezo do capítulo 20, Lucas preséntanos algúns conflitos xurdidos entre Xesús, os sacerdotes e os escribas (v. 1-19). Aquí Xesús está en conflito coa escola filosófica dos Saduceos, que toman o seu nome de Zadok, o sacerdote de David (2 Sam 8:17). Os Saduceos aceptaban como revelación só os escritos de Moisés (v. 28) negando así o desenvolvemento gradual da revelación bíblica. Neste sentido enténdese máis a frase "Moisés deixounos escrito" pronunciado polos Saduceos neste malicioso debate, pensado como unha trampa para asechar a Xesús e "sorprendelo (v.: 20: 2; 20: 20). Esta escola filosófica desaparece coa destrución do templo.

A lei do levirato

Os Saduceos negan, pois, a resurrección dos mortos, porque segundo eles, este obxecto de fe non formaba parte da revelación que Moisés se lles dera. O mesmo se diga de cara a fe na existencia dos anxos. En Israel, a fe na resurrección dos mortos aparece no libro de Daniel escrito no 605-530 a.c. (Dan 12: 2-3). Encontrámola así mesmo en 2Mac 7: 9, 11, 14, 23. Para ridiculizar a fe na resurrección dos mortos, os Saduceos citan a prescrición legal de Moisés sobre o levirato (Dt 25, 5), é dicir o antigo uso dos pobos semíticos (hebreos inclusive), segundo o cal o irmán ou un parente próximo dun home casado, falecido sen fillos, ten que casarse coa viúva, para asegurar (a) ao defunto unha descendencia (os fillos ían considerarse legalmente como fillo do defunto), e (b) un marido para a muller, xa que as mulleres dependían do marido para o seu sustentamiento. Casos como os arriba citados se citan tamén no Antigo Testamento, no libro do Génesis e no libro de Rut.

No libro do Génesis (38:6-26) dísenos que "tomou Xudá, para Er, o seu primoxénito unha muller chamada Tamar. Er, primoxénito de Xudá, foi malo aos ollos de Yahvé, e Yahvé matouno. Entón dixo Judá a Onán: Entra á muller do teu irmán e tómaa, como cuñado que es, para suscitar prole ao teu irmán. " (Gén 38: 6-8). Pero Onán tamén é castigado por Deus coa morte (Gén 38: 10) porque sabendo Onán "que a prole non sería súa, cando entraba á muller do seu irmán, derramábase en terra por non dar prole ao seu irmán" (Gén 38: 9). Vendo isto, Xudá envía Tamar á casa do pai, para non o dar como marido Sela, o seu terceiro fillo (Gén 38: 10-11). Tamar entón, vestíndose de prostituta, uniuse con Xudá mesmo, e concibiu dous xemelgos. Descuberta a verdade, Xudá deu razón a Tamar e recoñeceu que "mellor ca min é ela" (Gén 38: 26).

No libro de Rut cóntase a historia da mesma muller, Rut a moabita, quen quedou viúva tras casar cun dos fillos de Elimèlech. Xunto coa sogra Noemí, se viu obrigada a pedir esmola para sobrevivir, e a recoller nos campos as espigas desbotadas polos espigadores, ata o momento en que casa con Boaz, parente do seu defunto marido.
O caso proposto a Xesús polos Saduceos recórdanos a historia de Tobías, fillo de Tobit, que se casa con Sara, filla de Ragüel, viúva de sete maridos, matados todos por Asmodeo, o demo da luxuria, no momento en que se unían a ela. Tobías ten dereito a casar con ela porque era da súa tribo (Tob 7-9).
Xesús fai notar aos Saduceos que o matrimonio prové á procreación e por conseguinte é necesario para o futuro da especie humana, xa que ningún dos "fillos deste mundo" (v. 34) é eterno Pero "os que alcancen a ser dignos de ter parte naquel mundo" (v. 35) non toman nin marido, nin muller xa que "nin poden "xa" morrer " (v.35-36), viven en Deus: "porque son como os anxos e son fillos de Deus, por ser fillos da resurrección" (v. 36). Xa no Antigo como no Novo Testamento, os anxos son chamados fillos de Deus (véxase por exemplo Xene 6: 2; Sal 29, 1; Lc 10, 6; 16, 8). Esta frase de Xesús recórdanos a carta de Paulo aos Romanos, onde está escrito que Xesús é o Fillo de Deus pola súa resurrección, el, o primoxénito de entre os mortos, é por excelencia o fillo da resurrección (Rom 1, 4). Podemos citar aquí tamén os textos de san Paulo sobre a resurrección dos mortos como evento de salvación cuxa natureza é espiritual (1 Cor 15:35-50).

Eu son: O Deus dos vivos Xesús confirma a realidade da resurrección citando outra pasaxe do Éxodo, esta vez da pasaxe da revelación de Deus a Moisés na silveira ardendo. Os Saduceos fan fincapé no seu punto de vista, citando a Moisés. E do mesmo modo Xesús rexeita o seu argumento citando el tamén a Moisés: "E que os mortos resucitan indicouno tamén Moisés no da silveira, cando chama ao Señor o Deus de Abrahán, o Deus de Isaac e o Deus de Xacob" (v. 37). No Éxodo, vemos que o Señor se revela a Moisés con estas palabras: "Eu son o Deus do teu pai, o Deus de Abrahán, o Deus de Isaac e o Deus de Xacob" (Ex 3: 6). O Señor logo segue revelando a Moisés o seu nome divino: " Eu-son" (Ex 3: 14). A palabra hebraica ehjeh, cuxa raíz é Hei-Yod-Hei, usada para indicar o nome divino en Ex 3: 14, significa Eu son aquel que é; Eu son aquel que existe. A raíz pode significar asimismo vida, existencia. Por iso, Xesús pode concluír: "Non" é "un Deus de mortos, senón de vivos" (v. 38). Neste mesmo verso Xesús especifica que para el todos viven. Ao reflexionar sobre a morte de Xesús, na carta aos Romanos, Pablo escribe: "Porque morrendo, morreu ao pecado unha vez para sempre: pero vivindo, vive para Deus. Así, pois, facede conta de que estades mortos ao pecado, pero vivos para Deus en Cristo Jesús" (Rom 6:10). Podemos dicir que Xesús, unha vez máis, fai ver aos Saduceos que a fidelidade de Deu para o seu pobo, para a persoa individual, non se basea na existencia ou non dun reino político (en o caso da fidelidade de Deus ao pobo), e tampouco no ter ou non prosperidade e descendencia nesta vida. A esperanza do verdadeiro crente non estriba nas cousas deste mundo, senón no Deus vivo. Por iso, os discípulos de Xesús están chamados a vivir como os fillos da resurrección, é dicir como os fillos da vida en Deus, como o Mestre e Señor, "como os que foron xerados non de semente corruptible, senón incorruptible, pola palabra viva e permanente de Deus" (1 Pe 1: 23).

Lecturas

XXXI DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C

Primeira Lectura     Sab 11, 22 - 12, 2

LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA

Tes misericordia de todos, porque amas todo canto existe

 

            Señor, o universo todo, de fronte túa, é coma un lixo na balanza

e coma pinga de orballo da alborada caendo sobre a terra.

            E nembargante, compadecícheste de todo, pois todo o podes

e pasas por alto os pecados dos homes para que se convertan,

pois amas a todos os seres

e non rexeitas nada do que fixeches:

se algo che dese noxo, xa non o crearías.

            Como podería algo subsistir se ti non o queres

ou conservarse o que ti non chamas?

            Mais ti todo o perdoas porque todo é teu,

Señor, amigo da vida.

            Pois o teu sopro incorruptible mora en todas as cousas.

            Por iso corrixes pouco a pouco a aqueles que tropezan

e amoéstalos lembrándolles os seus erros

para que, deixando a maldade, crean en ti, Señor.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 144, 1-2. 8-9. 10-11. 13cd-14

R/. (cf. 1): Meu Deus e rei, hei bendicir o teu nome por sempre.

Meu Deus e meu rei, quero enxalzarte

e bendicir o teu nome por sempre.

Hei bendicirte cada día,

hei loar o teu nome por sempre.

O Señor é clemente e compasivo,

tardo á ira e rico en misericordia.

O Señor é bo para todos,

agarimoso con todas as súas obras.

Que te loen, Señor, as túas obras,

e te bendigan os teus amigos.

Que pregoen a gloria do teu reino,

e falen do teu poder.

O Señor é fiel en todas as súas palabras,

e santo en todas as súas obras.

O Señor sostén os que están para caer

e endereita os que se dobran.

Segunda Lectura     2 Tes 1, 11 - 2, 2

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO S.PAULO AOS TESALONICENSES

Sexa glorificado en vós o nome de Cristo, e vós nel

            Irmáns:

            Rogamos decote por vós, para que o noso Deus vos faga dignos da chamada e para que co seu poder faga realidade todo propósito de facer o ben e toda empresa de fe.

            Dese xeito vós daredes gloria ao noso Señor Xesús Cristo e el a vós, conforme a graza do noso Deus e do Señor Xesús Cristo.

            Tocante á Parusía do noso Señor Xesús Cristo e do noso encontro con el, rogámosvos, irmáns, que non abaledes tan axiña nos vosos criterios nin vos desconcertedes por supostas revelacións, ditos ou cartas nosas coma se o Día do Señor estivese a caer.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Xn 3, 16

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

De tal xeito amou Deus o mundo,

que lle deu o seu Fillo unixénito;

quen cre nel, ten vida eterna.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 19, 1-10

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Veu o Fillo do home buscar e salvar o que estaba perdido

            Naquel tempo, chegou Xesús a Iericó e pasaba atravesando a cidade. Había alí un home chamado Zaqueo, xefe dos recadadores e moi rico. Intentaba ver quen era Xesús; pero impedíallo a xente, porque el era pequeneiro. Entón botou a correr e subiu a unha fig

ueira para velo, porque ía pasar por alí. Ao pasar Xesús por aquel lugar, levantou a vista e díxolle:

            ‑ Zaqueo, baixa de contado, que hoxe teño que parar na túa casa.

            El, baixando de contado, acolleuno moi contento. Pero vendo aquilo, a xente empezou a murmurar:

            ‑ Entrou a se hospedar na casa dun pecador.

            Zaqueo, posto de pé, díxolle ao Señor:

            ‑ Señor, darei a metade de todo canto teño aos pobres e, se algo roubei a alguén, devolvereille catro veces máis.

            Entón Xesús dixo:

            ‑ Hoxe chegou a salvación a esta casa, pois tamén este é fillo de Abrahán. Porque o Fillo do Home vén buscar e salvar o que estaba perdido.

                                   Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

Reflexión

• PORQUE O SEÑOR NON ABORRECE NADA DO QUE FIXO: A primeira lectura que vimos de proclamar, tomada do Libro da Sabedoría, supón un sopro de aire fresco neste clima moitas veces cargado de negatividade e pesimismo da nosa Igrexa. Si, porque nos invita a ver o mundo con ollos de esperanza, con ollos positivos, con ollos de bondade. Neste mundo, que Deus crea e nós recreamos, non hai nada aborrecible. Unha vez máis: que lonxe está a Palabra das palabras de moitos dentro da nosa Igrexa que, hoxe como nunca, teiman na xerarquización, na obediencia cega sen cuestionar nada e na uniformidade que acaba converténdose en rutina. Si, cando a intransixencia e o fanatismo fan que se cuestione con lupa mesmo o que fai e di o Papa Francisco (feito inaudito dentro da Igrexa o de cuestionar ou matizar a todo un Papa), a Palabra, incansable, quere facernos caer na conta que Deus non é verdugo nin xuíz sanguinario, senón que segue a ser Pai-Nai que acubilla, acolle e perdoa. Por que entón a nós se nos enche a boca falando dun castigo de Deus, dun Deus que leva conta dos nosos erros e a quen lle temos que facer constantemente actos de desagravio?. Non será que nos predicamos a nós mesmos, mesquiños e ruíns, e proxectamos esa mesma imaxe de Deus por ser a que nos proporciona maiores dividendos e seguridades?. Ata cando, Señor, seguiremos vivindo amedrentando e humillando aos irmáns?.

• SEXAMOS DIGNOS DA NOSA VOCACIÓN: Porque Deus nos quere, porque para El somos importantes, porque se ocupa e preocupa por nós, non podemos nin debemos fallarlle: El chámanos á felicidade, a realizarnos como persoas a través da nosa vocación cristiá no medio do mundo. E temos que facelo sen desesperar, cos pés pisando forte, sen caer na tentación de fuxir, de pechar os ollos ao que pasa, de querer desentenderse dos problemas e retos. Porque aí está o noso compromiso de fe. Que as dificultades non nos leven a caer na tentación de refuxiarnos nos “cuarteis de inverno” á calor dunha fe cómoda, cultual e amoldada aos nosos propios intereses.

• E SEXAMOS PERSOAS ABERTAS, QUE DAN OPORTUNIDADES: E neste estar no mundo, non somos quen de ser xuíces dos demais. No marco dunha sociedade teocátrica coma a de Israel, invadida por unha nación estranxeira e obrigada a pagar pesadísimos impostos, a figura do “recadador” é o símbolo do renegado e mercenario ao servizo de Roma. Zaqueo era baixo de estatura, un ladrón, un proscrito. Con todo, quería ver quen era Xesús e El... reparou naquela persoa. Soubo ir máis alá dunha mirada superficial, soubo mirar cara dentro, soubo descubrir que aquel home berraba en silencio que lle desen unha nova oportunidade, soubo ler no seu corazón que aquela persoa quería e podía cambiar e entrar na dinámica do Reino. Porén, nós seguimos empeñados en que as persoas non poden cambiar, seguimos negándolle a oportunidade do cambio a quen nos fixo dano, seguimos sen saber descubrir que o Señor pasa cada día e que hai moitos irmáns que, subidos na figueira da dor, da incomprensión, da soidade, da marxinación, da pobreza... esperan o seu paso para aterrar e comezar unha nova vida. Seremos nós tan curtos de sentimentos, que non de estatura, como para negárllela?.