Reflexión

Moitas veces sentimos a sensación de baleiro, tristeza, desacougo ou incomprensión. Como se nada nin ninguén puidera valernos e axudarnos a aquecer o corazón, que experimentamos como frío e sen gana de nada. Nesta experiencia, que seguro todos temos pasado, hai Alguén, ao que non sempre somos capaces de percibir, que está... inda que non o vexamos. E o seu estar non é para pasarnos a conta do moito que ten feito por nós, nin para que lle agradezamos que sempre teña sacado a cara na nosa defensa, ou para calquera outra cousa que puidera refregarnos nos beizos. Non, a súa é unha presenza silenciosa na que nos invita a mirar cara dentro para sacar o mellor de nós –que o temos, inda que pensemos o contrario-. Ese Alguén é Deus. E cando dicimos Deus imos ás imaxes que del nos van ofrecendo os textos da biblia, nos que se nos mostra como o que está, acompaña, alenta, anima, reforza...e o que é máis importante: o que nos quere e consola. Cantas veces non o temos botado en falta pola nosa cegueira ou xordeira de corazón! A imaxe dese Deus a quen rezamos, a quen queremos e en quen confiamos é a de quen sempre camiña, sen parar, e coa man tendida para dicirnos: segue, paga a pena, non estás solo. O Deus ao que tantas veces se refire o papa Francisco cando nos di que é o que pon ás persoas por riba das cousas ou das ideas; dos proxectos ou dos grandes logros. O Deus sensible que acompaña o noso silencio e non busca manipularnos, senón querernos desde a súa misericordia chea de tenrura.

A súa tenrura connosco é o que o fai verdadeiramente grande, como ben tiña descuberto o pobo de Israel, e por iso rezaban o salmo recoñecendo esa proximidade e a ledicia que lles achegaba. Podemos nós dicir o mesmo? Recoñecemos a súa grandeza na presenza, día a día, ao noso lado? Sentimos a ledicia –xa nolo lembraba Francisco na “Evangelii gaudium”- sementando o que facemos, o por que o facemos e o como o facemos de esperanza?

Dámonos conta do que significa poñer nos nosos beizos expresións tales como: agarímanos coa túa tenrura, aloumíñanos na túa misericordia ou renova en nós a esperanza? Si, temos que ir facéndonos preguntas para poder descubrir e coñecer o verdadeiro rostro de Deus, non o que moitas veces voces “autorizadas”, convertidas en interesadas, nos teñen presentado. E convencernos dunha vez que é amor, agarimo, confianza, liberdade; e non medo, castigo nin condena. Se somos capaces de facer este camiño de maneira persoal e sentindo a forza e o alento da comunidade, acabaremos entendendo por que Deus se converte no Alguén importante na nosa vida. Aquí reside a súa grandeza, polo que, como facía o pobo de Israel, tamén nós podemos dicir e sentir: Que o Señor estivo grande connosco e estamos alegres.

Nesta alegría imos poñendo, chanzo a chanzo, a nosa esperanza, desde a que entender que celebrar, compartir, estar pendentes e preocupados por canto lle pasa aos que temos máis preto e, sen esquecer aos que son esquecidos e descartados, lonxe convértese nunha consecuencia de seguir a Xesús para dar e construír vida alí onde esteamos. E a vida non se fai poñendo atrancos, dificultades, normas e leis, senón testemuño, exemplaridade, entrega, xenerosidade e capacidade de acollida. Unha acollida onde nunca somos moitos, e sempre cabemos máis. Sen ter medo, porque como El ten dito outras veces: “fun forasteiro e non me acollestes”. Neste verdadeiro mestre que non busca nada máis ca nosa felicidade poñemos nós a confianza e, como aquel cego do evanxeo, tamén hoxe lle dicimos: Mestre, que poida ver.

Mensaxe do Papa Francisco para o Domingo Mundial das Misións

Queridos irmáns e irmás:

A Xornada Mundial das Misións 2015 ten lugar no contexto do Ano da Vida Consagrada, e recibe diso un estímulo para a oración e a reflexión. De feito, se todo bautizado está chamado a dar testemuño do Señor Xesús proclamando a fe que recibiu como un don, isto é particularmente válido para a persoa consagrada, porque entre a vida consagrada e a misión subsiste un forte vínculo. O seguimento de Xesús, que deu lugar á aparición da vida consagrada na Igrexa, responde á chamada a tomar a cruz e ir tras El, a imitar a súa dedicación ao Pai e os seus xestos de servizo e de amor, a perder a vida para atopala. E dado que toda a existencia de Cristo ten un carácter misioneiro, os homes e as mulleres que lle seguen máis de preto asumen plenamente leste mesmo carácter.

1. A dimensión misioneira, ao pertencer á natureza mesma da Igrexa, é tamén intrínseca a toda forma de vida consagrada, e non pode ser descoidada sen que deixe un baleiro que desfigure o carisma. A misión non é proselitismo ou mera estratexia; a misión é parte da "gramática" da fe, é algo imprescindible para aqueles que escoitan a voz do Espírito que rumorea "Ven" e "Vai". Quen segue a Cristo convértese necesariamente en misioneiro, e sabe que Xesús "camiña con el, fala con el, respira con el. Percibe a Xesús vivo con el no medio da tarefa misioneira" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 266).

A misión é unha paixón por Xesús, pero, ao mesmo tempo, é unha paixón polo seu pobo. Cando nos detemos ante Xesús crucificado, recoñecemos todo o seu amor que nos dignifica e nos sostén; e nese mesmo momento percibimos que ese amor, que nace do seu corazón traspasado, esténdese a todo o pobo de Deus e á humanidade enteira. Así redescubrimos que El nos quere tomar como instrumentos para chegar cada vez máis preto do seu pobo amado (cf. ibíd., 268) e de todos aqueles que o buscan con corazón sincero. No mandato de Xesús "Ide" están presentes os escenarios e os desafíos sempre novos da misión evanxelizadora da Igrexa. Nela todos están chamados a anunciar o Evanxeo a través do testemuño da vida; e de forma especial pídese aos consagrados que escoiten a voz do Espírito, que os chama a ir ás grandes periferias da misión, entre as persoas ás que aínda non chegou aínda o Evanxeo.

2. O quincuaxésimo aniversario do decreto conciliar Ad xentes convídanos a reler e meditar este documento que suscitou un forte impulso misioneiro nos Institutos de Vida Consagrada. Nas comunidades contemplativas retomou luz e elocuencia a figura de santa Tareixa do Neno Xesús, patroa das misións, como inspiradora do vínculo íntimo da vida contemplativa coa misión. Para moitas congregaciones relixiosas de vida activa o anhelo misioneiro que xurdiu do Concilio Vaticano II púxose en marcha cunha apertura extraordinaria á misión ad xentes, a miúdo acompañada pola acollida de irmáns e irmás provenientes de terras e culturas atopadas durante a evanxelización, polo que hoxe en día se pode falar dunha interculturalidade xeneralizada na vida consagrada. Precisamente por esta razón, é urxente volver propor o ideal da misión no seu centro: Xesucristo, e na súa esixencia: a doazón total de si mesmo á proclamación do Evanxeo. Non pode haber ningunha concesión sobre isto: quen, pola graza de Deus, recibe a misión, está chamado a vivir a misión. Para estas persoas, o anuncio de Cristo, nas diversas periferias do mundo, convértese na maneira de vivir o seguimento del e recompensa os moitos esforzos e privacións. Calquera tendencia a desviarse desta vocación, aínda que sexa acompañada por nobres motivos relacionados coas moitas necesidades pastorais, eclesiais ou humanitarias, non está en consonancia co chamamento persoal do Señor ao servizo do Evanxeo. Nos Institutos misioneiros os formadores están chamados tanto a indicar clara e honestamente esta perspectiva de vida e de acción, como a actuar con autoridade no discernimiento das vocacións misioneiras auténticas. Diríxome especialmente aos mozos, que seguen sendo capaces de dar testemuños valentes e de realizar fazañas xenerosas ás veces contra corrente: non deixedes que vos rouben o soño dunha misión auténtica, dun seguimento de Xesús que implique a doazón total de si mesmo. No segredo da vosa conciencia, preguntádevos cal é a razón pola que elixistes a vida relixiosa misioneira e medide a disposición a aceptala polo que é: un don de amor ao servizo do anuncio do Evanxeo, lembrando que, antes de ser unha necesidade para aqueles que non o coñecen, o anuncio do Evanxeo é unha necesidade para os que aman ao Mestre.

3. Hoxe, a misión enfróntase ao reto de respectar a necesidade de todos os pobos de partir das súas propias raíces e de salvagardar os valores das respectivas culturas. Trátase de coñecer e respectar outras tradicións e sistemas filosóficos, e recoñecer a cada pobo e cultura o dereito de facerse axudar pola súa propia tradición na intelixencia do misterio de Deus e na acollida do Evanxeo de Xesús, que é luz para as culturas e forza transformadora das mesmas. Dentro desta complexa dinámica, preguntámonos: Quen son os destinatarios privilexiados do anuncio evanxélico?. A resposta é clara e atopámola no mesmo Evanxeo: os pobres, os pequenos, os enfermos, aqueles que a miúdo son desprezados e esquecidos, aqueles que non teñen como pagarche (cf. Lc 14,13-14). A evanxelización, dirixida preferentemente a eles, é signo do Reino que Xesús veu a traer: "Existe un vínculo inseparable entre a nosa fe e os pobres. Nunca os deixemos sós" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 48). Isto debe estar claro especialmente para as persoas que abrazan a vida consagrada misioneira: co voto de pobreza escóllese seguir a Cristo nesta preferencia súa, non ideológicamente, senón como el, identificándose cos pobres, vivindo como eles na precariedade da vida cotiá e na renuncia de todo poder, para converterse en irmáns e irmás dos últimos, levándolles o testemuño da alegría do Evanxeo e a expresión da caridade de Deus.

4. Para vivir o testemuño cristián e os signos do amor do Pai entre os pequenos e os pobres, as persoas consagradas están chamadas a promover, no servizo da misión, a presenza dos fieis laicos. Xa o Concilio Ecuménico Vaticano II afirmaba: "Os laicos cooperan á obra de evanxelización da Igrexa e participan da súa misión salvífica á vez como testemuñas e como instrumentos vivos" (Ad xentes, 41). É necesario que os misioneiros consagrados se abran cada vez con maior valentía a aqueles que están dispostos a colaborar con eles, aínda que sexa por un tempo limitado, para unha experiencia sobre o terreo. Son irmáns e irmás que queren compartir a vocación misioneira inherente ao Bautismo. As casas e as estruturas das misións son lugares naturais para a súa acollida e o seu apoio humano, espiritual e apostólico.

Xornada Mundial das Misións - Domund 2015

As Institucións e Obras misioneiras da Igrexa están totalmente ao servizo dos que non coñecen o Evanxeo de Xesús. Para lograr eficazmente este obxectivo, estas necesitan os carismas e o compromiso misioneiro dos consagrados, pero tamén, os consagrados, necesitan unha estrutura de servizo, expresión da preocupación do Bispo de Roma para asegurar a koinonía, de forma que a colaboración e a sinerxía sexan unha parte integral do testemuño misioneiro. Xesús puxo a unidade dos discípulos, como condición para que o mundo crea (cf. Xn 17,21). Esta converxencia non equivale a unha submisión xurídico-organizativa a organizacións institucionais, ou a unha mortificación da fantasía do Espírito que suscita a diversidade, senón que significa dar máis eficacia á mensaxe do Evanxeo e promover aquela unidade de propósito que é tamén froito do Espírito.

A obra misioneira do Sucesor de Pedro ten un horizonte apostólico universal. Por iso tamén necesita dos múltiples carismas da vida consagrada, para abordar o vasto horizonte da evangelización e para poder garantir unha adecuada presenza nas fronteiras e territorios alcanzados.

6. Queridos irmáns e irmás, a paixón do misioneiro é o Evanxeo. San Paulo podía afirmar: "Ai de min se non anuncio o Evanxeo!" (1 Cor 9,16). O Evanxeo é fonte de alegría, de liberación e de salvación para todos os homes. A Igrexa é consciente deste don; por tanto, non se cansa de proclamar sen cesar a todos "o que existía desde o principio, o que ouvimos, o que vimos cos nosos propios ollos" (1 Xn 1,1). A misión dos servidores da Palabra -bispos, sacerdotes, relixiosos e laicos- é a de pór a todos, sen excepción, nunha relación persoal con Cristo. No inmenso campo da acción misioneira da Igrexa, todo bautizado está chamado a vivir o mellor posible o seu compromiso, segundo a súa situación persoal. Unha resposta xenerosa a esta vocación universal pódena ofrecer os consagrados e as consagradas, a través dunha intensa vida de oración e de unión co Señor e co seu sacrificio redentor.

Mentres encomendo a María, Nai da Igrexa e modelo misioneiro, a todos aqueles que, ad xentes ou no seu propio territorio, en todos os estados de vida cooperan ao anuncio do Evanxeo, envíovos de todo corazón a miña bendición apostólica.

Francisco

Vaticano, 24 de maio de 2015,

Solemnidade de Pentecostés

Canonización de Madre María de la Purísima

Hoxe, o Papa Francisco, elevará aos altares unha nova Santa española, a Madre María de la Purísima, sétima superiora xeral da Compañía dos Irmás da Cruz e unha das relixiosas máis queridas polos españois de agora, quizais porque o seu pasamento tivo lugar apenas fai vinte anos e son moitos os que aínda teñen presente a pegada deixada por esta nova santa..

Sevilla, Madrid, Xaén, Málaga, Mérida, Huelva, Valladolid, Pamplona, Oviedo… de tolas partes da nosa xeografía estarán presentes en Roma onde se calcula haberá máis de doce mil persoas  para este gran acontecemento, onde será tamén canonizado o sacerdote italiano Vincenzo Grossi  e o matrimonio Louis Martin e Marie Zelie Guérin, os pais de santa Tereixa de Lisieux.

O cariño á Madre -así o recordan moitos hoxe- xúntase c

o cariño a todas as Irmás da Cruz, porque, como di Olga Salvat, sobriña da Madre e autora, xunto co pai Teodoro León, e vicepostulador da causa de canonización, do libro Santa María de la Purísima, esta estima débese  a que “son auténticas e viven o carisma da súa fundadora. O ideal de santa Ánxela da Cruz era facerse pobre cos pobres. As irmás de agora son como as de entón, en parte grazas á miña tía, pois o seu lema era sempre ese. A pesar de todo fiel, ata o punto de que se di que si algún día se perderan las regras da Orde, con so ver cómo viviu a miña tia sería suficiente para reescribilas”•

Olga afirma tamén que nos pobos nos que viven as irmás “saben que teñen un tesouro, porque están entregadas aos pobres. Van repartindo o amor de Deus que teñen dentro, con tanta humildade e cariño que a xente as ten nun pedestal”.

Olga Salvat coñeceu a súa tía cando xa era monxa, e cando morreu tiña trinta anos. Recorda as ocasións na que ía a visitar a súa nai, a avoa de Olga. “¡ha venido María Isabel!”, dicían todos na familia: “Sempre nos dedicaba un rato e tiña un cariño cara os demais, irradiaba  unha luz especial, aínda que era moi sinxela, quería ser unha irmá máis, non quería destacar aínda que fora a madre xeneral. Notábase que estaba chea de Deus”.

UNHA SANTA DE BARRIO.-

Unha chica do barrio de Salamanca. Así titulaba José  María Javierre a súa biografía da nova santa. Porque foi en Madrid onde naceu e pasou a súa época de nena e mocidade María Isabel Salvat Romero. Bautizada na parroquia da Concepción o 27 de febreiro de 1926, aos sete días de nacer, realizou os seus estudios na colexio da Bienaventurada Virxe María, das Madres Irlandesas, que por entón estaba na rúa Serrano. E foi na súa casa de Madrid, no 1942, onde veu por primeira vez a esas monxas “tan distintas”  que acudiran para pedir para os seus pobres e  enfermos. Ao charlar con elas lle contaron as súas vías: saen por parellas a atender enfermos e familias necesitadas, as que saen de noite incorpóranse á oración da mañá sen deitarse, non cobran nada e viven de esmolas, e están tan contentas que a veces esquécense de comer… E Margaritas, que leva tempo escoitando a chamada de Deus, visita ese mesmo ano a Casa Nai de Sevilla.

O día 8 de decembro de 1944, o día da Purísima, ingresa como postulante na Compañía da Cruz. Tiña dezaoito anos.

Mais de  200 madrileños acudirán á canonización  da Madre este domingo no seo da peregrinación diocesana, e moitos máis irán por conta propia. O domingo 25 de novembro, ás 12 da mañá, na catedral da Almudena, monseñor Carlos Osoro presidirá unha Misa de acción de grazas pola canonización desta nova santa madrileña.

ORACIÓN Á VIRXE DO PILAR

Santísima Virxe do Pilar

a ti arrímome,

baixo o teu amparo, refúxiome,

de todos os perigos, inimigos e males,

líbranos sempre,

Virxe gloriosa e bendita.

Coma os santos,

coma os apóstolos,

coma o teu Fillo

un día e outro día

apoiareime no teu amor e devoción.

Ti guiarasme agora e sempre,

Santa Nai de Deus,

non desatendas as nosas súplicas

nas nosas necesidades,

e dános a túa pronta axuda para liquidalas.

Omnipotente e eterno Deus

que te dignaches dispor

que a sacratísima Virxe María,

Nai túa,

entre coros de anxos,

sobre esta columna de mármore

enviada do ceo,

viñese vivindo en carne mortal

e que esta igrexa fose edificada

para a súa honra polo protomártir dos apóstolos,

Santiago, e os seus discípulos

suplicámosche, polos seus méritos e intercesión,

nos concedas alcancemos facilmente

o que con toda confianza pedimos:

(facer a petición)

...

Virxe María do Pilar,

nosa columna de fe,

dádeme unha fe recia e fundamentada

como a columna onde te apoias

no Pilar de Zaragoza

Ti que vives e reinas con Deus Pai

en unidade do Espírito Santo

por sempre eternamente.

Amén.

Rezar confiando plenamente na axuda

da Virxe Santa do Pilar unha salve e e tres avemarías.

LECTIO

            Xesús está sempre á beira das vidas humanas coas que se encontra e mergúllase nelas. Está alí para acompañalas, para animalas, para erguelas a novos e insospeitados niveis de realización. Porque o ser humano, é dicir, nós levamos todos dentro xermes de autosuperación, de novas posibilidades de realizármonos. Porque o noso interior, os nosos desexos e horizontes son sempre moito máis amplos cós que se abren tralas familiares illas Cíes, alí onde a nosa ría de Vigo se encontra co Atlántico. Todos queremos ir sempre máis alá dos nosos horizontes acostumados. Queremos ser sempre o que somos, pero tamén máis do que somos e selo ademais para sempre.

           O que nos ocorre a nós pasáballe tamén a esa persoa da que se nos di no evanxeo que se axeonllou ante Xesús. Para el era Xesús símbolo e resumo de toda a bondade a grandeza que se podía atopar no mundo. Dísenos explicitamente alí que se trataba dun home adulto, ben asentado xa na súa vida. Posuía bens e fortuna. Fálase da súa “mocidade” como dunha etapa da súa vida pola que xa pasara. Pero ¡claro! este home, como nos pasa a todos, non é totalmente feliz, non se encontra totalmente satisfeito consigo mesmo. El non deixa de albiscar que algo lle debe faltar aínda para realizar plenamente a súa vida. Vive, si, e vive ademais con fidelidade ás normas tradicionais da súa relixión xudía. Digamos que se trata dun crente cabal do xudaísmo. Garda os mandamentos. Eses mandamentos que son os mesmos que todos sabemos de cor desde pequenos...

            Mais o que a el lle preocupa, como sen dúbida tamén a todos nós, é a curtidade da vida e o pouco que en definitiva a vida lle satisfai. De que lle vale a el vivir ben e ser tamén un bo xudeu practicante, se resulta que despois de todo a súa vida non é “eterna”? Porque ter vida “eterna” non é só tela despois, é dicir, a que nós chamamos vida como resucitados despois da morte. Non. Vida “eterna”, ou sexa, plena, e tela tamén durante a vida presente. É dicir, sentirse –tal como adoitamos dicir- plenamente realizados e felices co que estamos a facer na vida, por máis que poidamos ter de cando en vez horas baixas.

           No cadro destas consideracións, coido que se pode entender algo da importancia e da paixón coas que esta persoa lle formularía a súa pregunta a Xesús: “Mestre bo, ¿que teño que facer para acadar a vida eterna?”.

           A esta persoa non lle satisfacía, como digo, a súa vida normal relixiosa, correcta e normal. Algún baleiro se abría no seu interior, que demandaba nova luz e novas augas de vida. E Xesús, ese mestre de vida que Deus Pai ofrece de maneira plena e definitiva ó mundo –a toda a humanidade-, vaille ofrecer o verdadeiro camiño de realización. É un vieiro dificultoso, á primeira vista case imposíbel de realizar, mais gratificante, plenificante, fornecedor de verdadeira “vida eterna”, de aquilo xustamente sobre o que esta persoa demanda información, porque lle preocupa e o atrae.

        Xesús sabe do dificultoso e pedregoso deste camiño, que en definitiva é el mesmo. Pois sabemos que Xesús se presenta en persoa ante nós como “o camiño, a verdade e a vida”. Por iso dinos o evanxelista Marcos que Xesús -seguramente para darlle ánimos ó que lle preguntaba sobre o modo de “acadar a vida eterna”- “o fitou cunha mirada chea de agarimo”. Aínda así, Xesús non acadou vencer as resistencias que o feito de ter “moitos bens” lle impedían a esa persoa empezar a andar polo verdadeiro camiño de “acadar a vida eterna”.

        Porque o resto da mensaxe de Xesús é ben coñecido, aínda que non por iso suficientemente asumido nas nosas vidas concretas. É unha linguaxe dura e sen contemplacións contra o acugular riquezas que non se poñen ó servizo dos demais, dos máis pobres e necesitados ca nós. Esas moreas de riquezas agáchannos a visión da realidade e non nos deixan ver as necesidades dos outros irmáns nosos. Así non podemos construír a fraternidade á que nos chama Xesús. Por algo o papa Francisco nos dicía hai pouco aquilo que máis dunha vez oiriades: “Cómo me gustaría unha Igrexa pobre e para os pobres!”. O papa Francisco tomou precisamente este nome de Francisco pola admiración e devoción que lle ten a San Francisco de Asís. E ben sabemos que este santo italiano levou na súa vida esta mensaxe de Xesús sobre a pobreza ata as últimas consecuencias. A súa festividade foi o día 4 deste mes de outubro en que estamos, mais como caeu en domingo non se celebrou liturxicamente.

        En principio e falando de modo xeral, semella algo estraño ou sorprendente este medo á pobreza (do que deu mostras a persoa da que se nos fala no evanxeo), porque Xesús lles asegura ás persoas que se desprenden dos seus bens que acadarán felicidade non só na “outra” vida, senón tamén nesta. “Recibirán agora, neste tempo, -anúncianos Xesús- cen veces máis ... e, no mundo futuro, a vida eterna”. E neste sentido podemos dicir: Hai alguén que poida dar máis có que ofrece Xesús en compensación da renuncia ós propios bens?...

         Certamente, o evanxeo dá sempre que pensar. Coa súa palabra e o seu exemplo Xesús non deixa de nos ofrecer e presentar novos camiños, os camiños sempre novos de Deus, para acadarmos a felicidade. Unha felicidade que certamente non se acada cando sistematicamente se fuxe de canto leva consigo esforzo ou renuncias persoais.

Reflexión

· Para moitas persoas é desesperante, motivo de envexa e de non poder vivir en paz cun mesmo, pensar que un ten menos bens que o veciño, e fan todo o posible para quitarlle mérito e importancia a canto outros teñen feito ou logrado co seu traballo. Os seus corazóns están resecos, porque quedaron parados no externo, no aparente, no que non dá a felicidade. Si. Acumular riqueza, como única e exclusiva razón da vida, fainos persoas desconfiadas, pouco xenerosas e moi lonxe do proxecto de amor do Deus que nos crea non para que nos dobremos diante del, senón porque nos quere, nos recoñece iguais en dignidade e nos dá un “plus” de igualdade que nos une coma irmáns para descubrírmonos posuidores da súa mesma imaxe e semellanza. Somos de Deus; pero tamén somos coma Deus: merecedores do mesmo respecto. Non somos cousas nin algo. Somos os alguén que camiñamos desde o proxecto de Deus para o mundo. Aquí está a verdadeira sabedoría, como acabamos de escoitar na lectura: a sabedoría que pon as cousas ao noso dispor, e non nos pon a nós ao dispor das cousas, de tal xeito que nos acaben escravizando.

· Por iso a palabra de Deus o que busca e ao que nos chama é a ter corazóns quentes: humanos, afables, amables, sensibles, con capacidade de empatía... O que hoxe se lle chama ser persoas con intelixencia emocional. É entón esta Palabra unha Palabra sempre en saída, en busca, en tarefa permanente para que as persoas non nos pechemos en nós mesmos ata incomunicarnos, senón que nos abramos ao escoitar, acompañar, compartir, agarimar. Unha Palabra que nos di que non debemos –podemos?- ser nin limóns nin vinagre nin pomelo. Porque se nos falta a dozura á hora de ver o mundo como casa común, a amargura acabaría por devorarnos. Só no seguimento desta Palabra que sempre nos fala ao corazón poderemos dicir que temos entendido o por que da misericordia de Deus para connosco, e de nós para cos demais.

· Esta misericordia que nos achega e iguala uns aos outros é a que guía a proposta de Xesús. Para aquel tempo e para hoxe. O “vende todo e sígueme”, non é máis que unha invitación a fitar a nosa mirada no que de verdade é importante: o que nos achega, humaniza, posibilita que nos atopemos, fai posible que unamos as mans en tarefas e proxectos comúns. Nunha palabra: que non fagamos do enfrontamento nin da crispación metodoloxía do noso día a día. Desprenderse dun corazón cheo de adherencias que o insensibilizan diante do que pasa no noso mundo e ao noso redor responde á proposta que un día máis nos fai Xesús. Vender e seguir, unha dialéctica nada doada e pouco comprensible hoxe en día. Pouco comprensible no mundo pero tamén na Igrexa; e dentro desta, nos que deberiamos ser servidores da gratuidade e da permanente actitude de acollida e escoita. Canto corazón endurecido na celebración convertida en estipendio. Canto corazón endurecido no funeral dos cartos, máis importante que na oración comunitaria compartida! Canto corazón ennegrecido polo apego aos cartos e ás cousas, aínda que sexan no nome de Deus! Canto engano en forma rito e consumo de tempo no templo cando á porta está o irmán que está só, pide unha axuda ou necesita un sorriso! Nin sequera xustificando que foi a praxe –foi, pero xa non pode seguir sendo– ou dicindo que son sacramentais aprobados pola Igrexa, poderemos facer dela nin o noso ministerio nin o xeito de ser cristián que testemuña os homes e mulleres do noso tempo.

LECTIO

DOMINGO XXVII T. O. Ano B: 4 outubro 2015

                     A “boa nova”, a “boa noticia” de Xesús, que é o que significa a palabra “evanxeo”, ten como centro ou estrutura interna súa unha fermosa palabra que utilizamos con frecuencia e que ás veces sabemos tamén manipular en moi diversos sentidos. É a palabra “amor”. Trátase basicamente do amor que se nos anuncia de Deus, como Pai, a toda a súa creación e de maneira especial ós seres humanos todos, fillos seus en canto irmáns de Xesús, o fillo “benquerido” de Deus.

                     Hoxe fálasenos nas Lecturas do amor matrimonial, do amor ós fillos, ós pequenos, do amor que se rompe e se adultera... Temas moi amplos, difíciles, mais fundamentais.

                     O amor é unha realidade e unha experiencia complexa, persoal e comunitaria, íntima e social, mais en calquera caso decisiva por moi ameazada que estea sempre polos desencontros persoais e polos conflitos sociais.

                     Agora ben, se Deus se define a si mesmo como Amor, entón a realidade, que vén del, non pode ser entendida axeitadamente se non se lle dá unha importancia esencial ó amor.

                     Sen a unión e o amor entre home e muller no podería existir a humanidade. Non existirían fillos. nin sociedade, nin futuro ningún. A historia remataría e a humanidade con ela. Mais Deus quere que o mundo siga, que a humanidade avance cara a unha situación mellor, aínda que pola nosa parte non poidamos saber nin sequera sospeitar que formas adoptará esa futura humanidade. Se, nos poucos anos que os máis maiores levamos vivido, vimos e experimentamos tantas cousas que de pequenos nin sequera poderiamos maxinar, ¡qué non será nos anos e séculos que veñan despois de nós!   

                     O famoso teólogo Karl Rahner, que foi profesor meu durante bastantes anos en Innsbruck e Múnic, definía a Deus como “o futuro absoluto”. Pois ben, se nós fomos feitos, creados, por ese Deus - “futuro absoluto”, entón non pode ser nada estraño que tamén nós levemos dentro de nós a semente do futuro. Por iso se dan en nós unhas fortes pulsións biolóxicas e psicolóxicas para que, como nos di Xesús, “o home deixe seu pai e mais súa nai e se una coa súa muller, converténdose así os dous nunha soa carne”.

                     Ser unha soa carne vén sendo case o mesmo que ser “unha soa persoa”: ter uns mesmos sentimentos, entenderse e comprenderse ben; en definitiva, amarse. Trátase da fermosa tarefa de, sendo diferentes, amarse mutuamente tanto que non pareza senón que alí non hai máis ca unha soa persoa. É algo semellante ó que ocorre no mesmo Deus. Se Deus é amor, tal como nolo describe o evanxeo de Xoán, amor mutuo e infinito entre Pai, Fillo e Espírito Santo, iso quere dicir que hai tamén en Deus un amor tan grande e fondo que non se pode falar máis que dun só e único Deus. As tres persoas divinas son así tamén, coma quen di, “unha soa carne”.

                     Xesús considera sagrado e inseparable o amor mutuo que se constitúe no matrimonio. Porque é iso o que responde ós designios de Deus. Un Deus, Pai de Xesús e de todos nós, que quere o noso futuro, o futuro da humanidade. Un futuro, ademais, feliz. Porque ben sabemos que o futuro está aí para darnos posibilidades de plenitude e felicidade.

                     A felicidade que, amándose mutuamente, atopan home e muller acrecéntase coa felicidade que lles dan os fillos. Porque nos fillos están vendo os pais directamente, en certo modo, o seu propio futuro. O futuro que eles mesmos xeraron e produciron. Sen futuro tampouco se pode vivir. E os fillos están aí para dicirlles ós seus pais que hai futuro, que hai vida, que hai alegría.

                     Por iso Xesús amaba, quería e apreciaba tanto os pequenos, os rapaces. Eses seres humanos que, igual cás mulleres, eran desgraciadamente pouco estimados e apreciados no tempo de Xesús. Por iso era case normal que tanto elas como eles recibisen reprimendas de parte dos discípulos de Xesús cando elas ou eles querían achegarse a el. Marcos cóntanos que os discípulos lles “rifaban” ás nais e ós nenos por intentaren achegarse a Xesús. Mais Xesús tomou moi a mal esta actitude prohibitiva dos seus discípulos. “Indignouse” cos seus discípulos, dinos ben claramente Marcos, para informarnos seguidamente sobre que Xesús non deixaba de abrazalos, de bendicilos e de impoñerlles as mans sobre a súa cabeciña. Mágoa que non houbese daquela cámaras ou móbiles que nos puidesen inmortalizar estas escenas para que as puidésemos ollar os que viriamos despois!...

                     Quédannos polo menos documentadas por Marcos as palabras case incribles que Xesús pronunciou daquela e que seguramente deixarían apampados ós seus discípulos. Palabras que en Xesús ían acompañadas polos feitos, pola súa actitude amorosa cos pequenos. Lembrémolas: “Deixade que os nenos se acheguen a min; non llelo impidades, porque deles é o Reino de Deus. Dígovolo de verdade: Quen non reciba como un neno o Reino de Deus, non entrará nel”.

                     Isto quere dicir que os nenos, os rapaces, deberían ser os nosos mestres. Porque eles son os que nos ensinan a recibirmos coma eles o Reino de Deus. Eles son os que nos aprenden a termos confianza con Deus Pai como eles a teñen con seus pais. Eles son os que nos aprenden a vivirmos a vida con alegría, con liberdade e con entusiasmo, porque saben ou esperan que haxa alí sempre alguén que coide deles e que os ame.

                     Por iso é tan importante, nas familias, que pais e avós lles proporcionen amor ós seus fillos ou netos. Todo ó revés daquilo que dicía o rigoroso filósofo Kant. Escoitade o que chegou a escribir este tan afamado pensador: "Pódese afirmar con verdade que se educan moito peor os fillos da xente vulgar que os da xente distinguida. Porque a xente vulgar xoga cos nenos, coma os monos. Cántanlles cancións, aloumíñannos, bícannos, bailan con eles. Pensan que lles fan ben ó neno cando, tan pronto como chora, corren cara a el e xogan con el, etc.”.

                     Calquera psicólogo ou antropólogo de hoxe tería que suspender hoxe a Kant se escribise isto nun exame. En realidade, el era nisto produto dunha época na que os intelectuais sabían aínda moi pouco da importancia do amor, baseando todo polo contrario no “deber”, na obediencia ás ordes e ós mandatos.

                     En calquera caso, pola nosa parte estamos xa ben informados de que o amor é a clave, a chave, de todo. Deámoslle grazas a Deus porque el é amor e por manifestársenos en Xesús como amor.