Lecturas

DOMINGO XXI DO TEMPO ORDINARIO. CICLO C

Primeira Lectura     Is 66, 18-21

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Traerán a todos os vosos irmáns de entre os xentís

 

            Isto di o Señor:

            Eu chego para xuntar todos os pobos e as linguas, para que veñan e vexan a miña gloria.

            Porei no medio deles un sinal e mandarei os superviventes de entre eles ás nacións:

a Tárxix, a Pul e a Lud, aos que tensan o arco, a Tubal e a Iaván, ás remotas nacións costeiras que non oíron o meu renome, nin viron a miña gloria.

            Eles manifestarán a miña gloria entre os pobos. Eles traerán a todos os seus irmáns como ofrenda para o Señor, en cabalos e en carros, en liteiras, en mulos e en dromedarios, ata o meu santo monte de Xerusalén ‑dío o Señor ‑, así como os fillos de Israel traen ao templo do Señor a ofrenda en vasillas limpas.

            Tamén collerei a algúns deles para sacerdotes e levitas ‑ dío o Señor ‑.

                                    Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 116, 1. 2.

 R/.  (Mc 16, 15):  Ide predicalo Evanxeo a todo o mundo.

Ou:  Aleluia.

Loade o Señor, todas as nacións,

aclamádeo, todos os pobos.

Porque é firme connosco a súa misericordia,

e a fidelidade do Señor dura por sempre.

Segunda Lectura     Heb 12, 5-7. 11-13

LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS

O Señor proba a quen ama

            Irmáns:

            Xa vos esqueceu aquel consello de Deus, que vos fala coma a fillos:

"Meu fillo, non despreces a corrección do Señor

nin esmorezas cando El te rife;

porque o Señor, a quen lle quere ben, corríxeo,

e zorrégalle a todo aquel que recoñece por fillo".

            Aturade a corrección, para o voso adestramento: é Deus que vos trata coma fillos. Porque, hai algún fillo a quen non corrixa seu pai?

            Certo que ningunha corrección resulta agradable de momento senón triste; pero co tempo aos que están exercitados nela págalles co froito sereno da xustiza.

            Por iso, entesade as vosas mans febles e os vosos xeonllos trementes e poñede os vosos pés en vieiros dereitos para que a perna coxa non escorde, senón que máis ben cure.

           

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 14, 6

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Eu son o camiño e a verdade e a vida, di o Señor;

ninguén chega onda o Pai máis ca por min.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 13, 22-30

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Virán de oriente e de occidente e integraranse no reino de Deus

            Naquel tempo, atravesaba Xesús vilas e aldeas ensinando, camiño de Xerusalén.

            Un preguntoulle:

            ‑ Señor, e logo son poucos os que se salvan?

            El respondeu:

            ‑ Loitade para entrardes pola porta estreita, porque vos aseguro que moitos intentarán entrar e non poderán. Despois de que o dono da casa peche a porta e empecedes os de fóra a petar nela dicindo: "Señor, ábrenos", el responderá: "Non sei quen sodes".

            Entón empezaredes a dicir: "Se nós comemos e bebemos contigo e ti ensinaches polas nosas rúas!" El repetirá: "Non sei quen sodes. Arredade de min os que practicades a inxustiza!"

            Daquela habedes chorar e hanvos renxer os dentes: cando vexades que Abrahán, Isaac, Xacob e todos os profetas están no Reino de Deus, e que a vós vos botan para fóra. E chegarán de Oriente e Occidente, do norte e do sur a sentar na mesa do Reino de Deus.

            Si, hainos que son últimos e serán os primeiros, e hainos primeiros que serán os derradeiros.

          

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

O Deus cristián non é un Deus excluínte. El non crea guetos sectarios nos que só poden entrar uns poucos elixidos. Non. Como acabamos de escoitar no texto de Isaías, o Deus que acompañou e termou de Israel deixounos unha mensaxe de universalidade, de non rexeitamento, de non deixar a ninguén nas beiras. As portas da súa mensaxe están sempre abertas para todos. El é claro no seu legado, pero, témolo nós, que nos chamamos seguidores seus, o mesmo de claro?. Polos nosos comentarios, polas nosas indiferenzas, polos silencios diante de situacións inxustas... moitas veces parece que teñamos perdido esa claridade. E se fose así, deberiamos preguntarnos en que cremos, ou que sentido e importancia ten a nosa fe. Porque a fe, sendo unha mensaxe de salvación desde a que ir orientando e desenvolvendo a nosa vida cara un futuro en esperanza –resucitar e entrar a formar parte da compaña de Deus, logo de ter chegado ao final do noso camiño persoal- non é algo abstracto e cheo de neboeiras, senón que se vai clarificando e adquirindo contornas de comprensión no vivir e actuar segundo os grandes eixes: valores e actitudes, que continuamente imos descubrindo nos textos da palabra de Deus. E non nos vale dicir que iso é imposible,de que é algo utópico –entendido este como irrealizable, e non como motivador de esforzo continuo polo aínda non acadado- e, como tal, irreal. Vivir a fe para un cristián ten que ser unha tarefa continua de ir convertendo esa oferta de salvación en xestos, comportamentos e maneiras de vivir que vaian mostrando, na nosa relación con nós, co mundo e cos demais, que tomamos a Deus en serio. Que El non é unha distracción nin tampouco un “tapaburatos” das nosas limitacións e incapacidades. A universalidade de fe da que tantas veces temos escoitado falar, ou nos mesmos temos falado, ten que irse despregando a través do noso comportamento concreto e real –nunca abstracto nin xenérico– alí onde esteamos. Desde ela, e vivida deste xeito, poderemos entender a razón que nos leva a chamarnos irmáns uns aos outros, rompendo co reducionismo da irmandade adscrito unicamente aos lazos do sangue. A irmandade de quen ten ao Deus cristián como sentido e referente da súa vida –nós– vennos dada porque compartimos non só a intelixencia e a liberdade cos demais, senón por ter sido creados, modulados á súa imaxe e semellanza, o que nos fai dignos de respecto e iguais. Entrando así no sagrado que o mesmo Deus nos merece, recoñecémolo naqueles aos que chamamos irmáns –“nada hai verdadeiramente humano, que non atope eco no corazón dun cristián” G.S 1- e comparten con nós a súa andaina no mundo. Non é o sectarismo pechado do gueto, senón a apertura gozosa aos demais, como entendemos e podemos vivir o ser homes e mulleres de fe.  E como nos di o Salmo 116, a nosa tarefa é ir polo mundo e anuncialo coa coherencia da nosa vida.

O Señor dinos: arredade de min os que non practicades a xustiza. Pero claro, para algunhas persoas iso é menos importante. A xustiza, a austeridade, o ben común, a participación... son pecata minuta, miudezas, cousas sen importancia. Porque claro, a verdade é que ás veces dentro da nosa Igrexa temos comportamentos que son ou para botar a correr e non parar ou para botar a chorar e non parar. Así, rapidamente se pon o grito no ceo por unha xenuflexión mal feita, por non axeonllarse na consagración, por comulgar na man, por asistir a unha celebración da palabra...; rapidamente facemos sinónimos pecado e sexo, pecado e muller; rapidamente se nos di que debemos ser persoas frías e calculadoras, que a sexualidade é mala e hai que reprimila, que ..... pero nunca se nos fala de que os inxustos non teñen cabida no Reino de Deus. E así seguimos: facendo da relixión un negocio rendible, vagueando e reducindo o noso traballo e a nosa entrega, desbaldindo, explotando, facendo distincións entre a xente segundo teña máis ou menos cartos, máis ou menos estudos ou segundo o posto laboral que ocupe e que nos permita utilizala de cando en vez, querendo sempre saír na foto... porque iso,.... iso non ten que ver coa fe, verdade?. Pois mire, non, vostede está entrando pola porta ancha, pola porta fácil, pola porta da fe desencarnada. Esa non conduce á salvación, vai errado no camiño. Porque é verdade que a salvación esixe esforzo, renuncia, sacrificio, valentía, coherencia.... pois pasa polo camiño da xustiza e da fraternidade. Por iso a súa porta é estreita, porque esixe de nós unha fe comprometida coa xente, coa sociedade, co mundo, e non co noso grupo burbulla. Por iso para salvarnos, grazas a Deus, non fai falla presentar un currículum con haber-debe, coma unha libreta do banco, senón que cómpre practicar a xustiza e o amor. Por iso é complicado, porque o noso egoísmo e a nosa soberbia son tan grandes, que non caben por esa porta. Por iso, hoxe máis ca nunca, podemos dicir, sen medo a equivocarnos: non son todos/as os que están nin están todos/as os que son. Non podía ser de outro xeito: un Deus universal, ofrece unha salvación universal que se desenvolve no día a día do achegamento de uns aos outros.

LECTURAS

XX DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  - CICLO C

  

Primeira Lectura     Xer 38, 4-6. 8-10

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA XEREMÍAS

Fixéchesme varón de discordia en toda a terra (Xer 15, 10)

            Naquel tempo, as autoridades dixéronlle ao rei:

            ‑ Fágase morrer a este home, pois deste xeito está a afrouxar os ánimos dos homes de guerra que quedan nesta cidade e os ánimos de todo o exército, dicíndolles cousas coma estas. Certamente este home non está a buscar o benestar para o p

obo, senón que está a buscar a súa desgraza.

            O rei Sedecías repúxolles:

            ‑ Aí o tendes no voso poder, pois o rei non pode nada contra vós.

            Eles colleron a Xeremías e botárono na cisterna de Malaquías, príncipe real que estaba no patio da garda, baixando a Xeremías con cordas.

            No pozo non había auga, senón lama, e Xeremías enterrouse na lama.

            Saíu Ébed-Mélec do palacio real e faloulle ao rei nestes termos:

            ‑ Meu señor, meu rei, estes homes cometeron unha inxustiza con todo o que lle fixeron a Xeremías, o profeta, e con botalo na cisterna; vai morrer onde está por falta de pan, xa que non hai pan na cidade.

            Entón o rei deulle esta orde a Ébed-Mélec, o etíope:

            ‑ Colle ás túas ordes tres homes destes, e sube da cisterna o profeta Xeremías, antes de que morra.

                                    Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 39, 2. 3. 4. 18

R/.  (14b):  Dáte presa, Señor, en socorrerme.

Esperei arelante no Señor:

el volveu cara a min os seus ollos

e escoitou o meu lamento.

Subiume dun abismo de desgraza,

dunha poza lamacenta;

Asentou os meus pés sobre unha rocha

e asegurou os meus pasos.

Púxome na boca un cantar novo,

un himno de loanza ao noso Deus.

Moitos, ao velo, quedaron abraiados

e confiaron no Señor.

Eu son humilde e pobre,

pero o Señor coida de min.

Ti es o meu auxilio, o meu liberador;

meu Deus, non te demores!

Segunda Lectura     Heb 12, 1-4

LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS

Corramos con aguante a carreira que temos por diante

            Irmáns:

            Xa que nos vemos ateigados por unha tal morea de testemuñas, soltando todo o que nos estorba e o pecado que nos abouxa, corramos con tenacidade a carreira que temos por diante, fitos os ollos en Xesús, o primeiro guía e perfeccionador da nosa fe.

            El, sen amedrentarse polas aldraxes, soportou a cruz por mor da ledicia que o agardaba e está sentado á dereita do trono de Deus.

            Fixádevos, polo tanto, naquel que veu soportando tal oposición contra si mesmo de parte dos pecadores, para que non esmoreza o voso ánimo.

            Aínda non resististes ata o sangue na vosa loita contra o pecado.

                                    Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

 

ALELUIA     Xn 10, 27

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.

As miñas ovellas escoitan a miña voz, di o Señor;

e eu coñézoas e elas séguenme.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 12, 49-53

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Non vin traer paz, senón discordia

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            - Lume vin traer á terra: e que máis quería eu ca que xa estivese a arder! Hanme bautizar cun bautismo e xa me tarda a hora de que se cumpra! Pensades que vin traer a paz á terra? Abofé que non: vin traer división. Pois desde agora na casa onde haxa cinco, estarán divididos tres contra dous e dous contra tres.

            Estarán enfrontados pai con fillo e fillo con pai, nai con filla e filla con nai, sogra con nora e nora con sogra.

          

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

* A paz verdadeira, a que Cristo veu traer á terra, non pode consistir nun conformismo resignado diante das inxustizas, das desigualdades e das marxinacións, nin nun sistemático silencio por medo a perder o noso status. A figura do profeta Xeremías que descubrimos na primeira lectura, pode representar a vida de cada un/unha de nós, ou polo menos, algúns momentos da mesma. Xeremías tiña o corazón partido entre o amor a Deus, que o elixira como profeta, e o amor ao seu pobo, que se afastaba do verdadeiro camiño. Que facer? Hoxe, en moitas ocasións, tamén a nós se nos presenta esta mesma dualidade: a de deixamos adormecer na branda almofada do conformismo, imos illando e repregando, declaramos en retirada, calar diante de tantas inxustizas, consentir que se siga pisando a dignidade de tantas persoas .... ou, pola contra, dar testemuño da nosa fe no noso mundo, transmitindo sen me do a mensaxe que recibimos, aínda que as veces non sexa política, social ou xerarquicamente correcta, aínda que as veces teñamos que dicir cousas que non son agradables de escoitar, aínda que o noso xeito de actuar non lle guste ás altas instancias? Nunha palabra, reclámase COHERENCIA, aínda que iso nos traia problemas, como lle ocorreu ao profeta. Así, mentres que algunhas persoas mal entenden a paz como comodidade, tranquilidade, que ninguén me amole ... a paz do seguidor/a de Xesús é a de quen se dá no servizo aos demais, preocupado en buscar solucións aos problemas alleos, porque os fixo propios.

 * A frase de Xesús no evanxeo de hoxe "non vin traer a paz, senón a guerra e a división ", mal entendida ou quitada do seu contexto, venlle coma anel ao dedo a todas aquel as persoas que, dentro da nosa Igrexa, se comportan coma auténticos cans de presa, criticando, crispando, envelenando, protestando sistematicamente por todo, berrando (porque seguen convencidos de que a intensidade do son emitido e a dose de razón que contén son magnitudes directamente proporcionais); pois parece que lles dá a razón de que a Igrexa ten que ir contracorrente, que a sociedade e o mundo son lugares de perdición ... Porén, o lume do que nos fala Xesús ten máis que ver co lume do amor e do Espírito que habita nos nosos corazóns.

 * Por iso cómpre que revisemos a nosa vida e ver se o lume que a quenta é o do amor. Porque non nos enganemos: cando falla o amor, falla o lume que move a vida. Sen amor, a vida apágase, vexeta e remata extinguíndose. Quen non ama, péchase e íllase cada vez máis (co cal cabería preguntármonos se as persoas das que falabamos non perderían a súa capacidade para amar de tanto escondela e negala). Substituír o amor pola doutrina relixiosa, a orde ou o coidado do culto fai que o cristianismo perda o seu poder transformador. Cando nos sacudiremos de riba esta "domesticación" da nosa fe e perderemos o medo a exercer coma verdadeiros discípulos de Xesús? Porque se só buscamos no evanxeo e no seguimento de Cristo un consolo e un bálsamo para os nosos males, ou a garantía de obter unhas grazas de Deus, quedámonos na superficialidade. O evanxeo, a fe, é algo revolucionario, dinámico e ata inquietante ... pero paga a pena arriscarse!

Remol.

Lecturas

XIX DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C

  

Primeira Lectura     Sab 18, 6-9

LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA

Co mesmo feito co que castigabas os adversarios,

 déchesnos sona convocándonos a ti.

            Aquela noite fóralles anunciada de antemán aos nosos pais

de modo que, sabendo de certo a que promesas deran creto,

se sentisen fortes.

            O teu pobo estaba xa á espera

da salvación dos xustos e do exterminio dos inimigos;

co mesmo feito co que castigabas os adversarios

déchesnos sona convocándonos a ti.

            Ás agachadas facían sacrificios os piadosos fillos dos xustos

e, postos de acordo, impuxeron esta divina lei:

que os santos compartisen por xunto os bens e os perigos

‑ ao tempo que xa entoaban os himnos dos antepasados ‑.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 32, 1 e 12. 18-19. 20 e 22

R/.  (12b):  Feliz o pobo que o Señor escolleu como herdade.

Alegrádevos, xustos, no Señor:

ós homes rectos acáelles loarte.

Feliz a nación que recoñece a Deus por Señor,

o pobo que El escolleu como herdade.

Os ollos do Señor están postos nos que o temen,

nos que esperan na súa misericordia,

para librar as súas vidas da morte,

para os manter no tempo da miseria.

Nós agardamos o Señor:

El é o noso socorro, o noso escudo.

Veña a nós, Señor, a túa misericordia,

como de ti o esperamos.

Segunda Lectura     Heb 11, 1-2. 8-19

LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS

Agardaba aquela cidade da que o arquitecto e construtor é Deus.

            Irmáns:

            A fe é un anticipo do que se espera e a proba convincente das cousas que non se ven. Pois en razón dela testemuñou Deus  dos nosos devanceiros.

            Deus chamou por Abrahán, e este, movido pola fe, obecedeuno e saíu para un lugar que había de recibir en posesión, sen saber onde ía.

            Movido pola fe, emigrou á terra prometida, como se fose terra allea, habitando en tendas de campaña, e o mesmo Isaac e Xacob, herdeiros da mesma promesa. Agardaba aquela cidade con bos cimentos, da que o arquitecto e construtor é Deus.

            Pola fe e por considerar fiel ao que lle fixera a promesa, recibiu poder para fundar descendencia, fóra xa da idade axeitada e con ser Sara estéril. Deste xeito, dun só e xa caduco para estas cousas, naceu un mundo de fillos, coma as estrelas do ceo e coma a area incontable da ribeira do mar.

            Todos estes morreron con fe, sen chegaren a conseguir as promesas, pero albiscáronas e saudáronas desde lonxe e confesaron que eles eran só estranxeiros e peregrinos nesta terra. Ao diciren estas cousas, daban a entender que degoiraban unha patria. Pois se lles acordaba aquela patria de onde saíran, estaban a tempo de se volveren.

            Pero máis ben suspiraban por outra patria mellor: a celestial. Por iso Deus non se avergonza de que o chamen o seu Deus, xa que lles preparou unha cidade.

            Pola fe Abrahán, posto a proba, ofrendou a Isaac: o que recibira de Deus as promesas, cando se lle dixo: "por Isaac terás descendencia", ofrendou o seu único fillo, pensando que Deus é poderoso, incluso para resucitar os mortos. Por iso recobrouno tamén como figura misteriosa.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mt 24, 42a. 44

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.

Vixiade e estade preparados

porque á hora que non pensades

virá o Fillo do Home.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 12, 32-48

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

E vós, estade preparados

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            - Non teñas medo, miña grea pequena, que o teu Pai compraceuse en darche o Reino. Vendede os vosos bens e dádeos en e

smola, facede bolsas que non se estraguen, un tesouro inesgotable no ceo, onde o ladrón non pode chegar e onde a traza non o bota a perder. Pois onde está o teu tesouro, estache o teu corazón.

            Tede posta a roupa de traballo e as lámpadas acesas; sédeme coma os que agardan que volva o seu amo da voda, para que, cando chegue e chame, lle poidan abrir. Ditosos os criados a quen o amo atope agardando cando chega.

            Tede por certo que poñerá a roupa de traballo, sentaraos na mesa e serviraos un por un. Sexa pola anoitecida ou sexa pola alborada, se os atopa así, felices eles.

            Entendede ben: se o dono da casa soubese a que hora vai chegar o ladrón, non permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén: estade vós preparados, porque á hora menos pensada ha vir o Fillo do Home.

            Díxolle Pedro:

            ‑ Señor, a parábola que acabas de contar vai por nós ou por todos en xeral?

            Contestoulle o Señor:

            ‑ Quen é, logo, o administrador fiel e prudente, a quen o seu señor encargará o coidado de dar no seu tempo a ración de trigo á servidume? Ditoso o criado aquel, a quen o seu amo, cando chega, o atopa cumprindo coa súa tarefa! Tede por seguro que lle encomendará toda a facenda.

            Pero se o criado aquel di para si: "O amo aínda non vén para agora" e empeza a mallar nos criados, comendo e bebendo ata se emborrachar; o día menos pensado e á hora máis imprevista, chegará o amo do criado aquel, e botarao fóra cos infieis. O criado que, coñecendo as vontades do amo, non ten todo preparado nin feitas as cousas como a el lle gustan, levará moitos paus; pero o que non os coñece, aínda que faga algo que mereza castigo, levará poucos.

            A quen moito se lle dá, moito se lle esixirá; e a quen moito se lle confía, moito se lle pedirá.

                         Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Cando rezamos desde os textos da palabra de Deus, e máis alá da necesidade de superar a tentación de lelos de maneira literal e convertelos en xustificación das nosas teimas, temos que partir da premisa de que é Deus o que se achega a nós. Non son as nosas teimas nin as nosas accións as que entenrecen o seu corazón. El non necesita entenrecerse, porque nos quere desde sempre, desde a primeira hora; non necesita dos nosos sacrificios, das nosas promesas nin das nosas renuncias para querernos e acollernos como somos. Que Deus cruel sería ese que só abrandase o corazón se lle pagamos para que conceda canto lle pedimos? A pouco que o pensemos, descubririamos que nunca podería ser un Deus amor; ao contrario, sería un deus sádico, malévolo e interesado. Pero non, o Deus de Xesús, non é así. El dá o primeiro paso, sae ao noso encontro, atópase e chama por nós. E todo, por amor. Non temos que conquistar o corazón de Deus con dor e sufrimento. El xa conquistou o noso por amor, por iso nos chama, nos quere e nos acompaña. Escolleunos!

Un anticipo do que vai ser a plenitude dese amor que El nos ten vivímolo a través da fe. Logo, esta non é un concepto teórico, pechado e abstracto, senón unha resposta persoal a unha invitación. A invitación que El nos fai de acollelo e seguilo. Como podemos facelo?. A resposta descubrímola se somos capaces de fixar a nosa atención nos textos da palabra que cada día imos proclamando nas celebracións. A súa palabra vainos mostrando que a salvación na que camiñamos, e que un día viviremos en totalidade ao seu lado, vaise desenvolvendo cada día por medio do noso actuar, das actitudes que imos pondo en práctica cos demais e con nós. Esas actitudes fannos percibir a súa tenrura, o seu agarimo... e o que é máis importante, a súa presenza en cada unha das cousas que facemos ben, no esforzo por non deixarnos superar pola tentación do presentismo, do “agora e xa“ no que tantas veces caemos e nos impide percibir as cousas con perspectiva, gustar delas, saborealas pouco a pouco. A fe non é un remedio milagroso, senón o pisco de sal que vai facendo saboroso o actuar e o sentido que lle imos dando a ese actuar. Por iso é anticipo do que esperamos en plenitude: un anticipo da salvación. Como Abrahán, tamén nós somos invitados -sen présa, gozando das cousas ben feitas-, a confiar, a deixar a un lado a tentación materialista que cre ter resposta para todo, para comezar a construír bos cimentos que nos axuden a valorar a importancia da paciencia como actitude desde a que crecer e atoparnos con El, ao facelo cos irmáns. E que mellor arquitecto que Deus para axudarnos a proxectar este edificio? El ofrécenos os planos. A nós correspóndenos levantar o edificio.

Canto vimos dicindo lévanos a ter moi en conta a necesidade de non deixar as cousas para a última hora. Tal e como fan os malos estudantes; temos que vencer a tentación da présa do último momento; debemos esforzarnos por superar a preguiza de non facer nada porque inda hai tempo. O edificio que Deus deseñou hai que ilo levantando desde xa, para que as présas non nos leven a utilizar malos materiais, que co paso do tempo deterioren a construción. Os mellores materiais son os valores que nos invita a vivir e a non renunciar a eles, inda que moitos, mesmo a maioría, renuncien. Os mellores materiais son os que fan que non cansemos inda que andemos a modo, e non caiamos na tentación de apurar facendo trampas, enganando, mentindo ou utilizando aos demais segundo a comenencia. Temos que estar preparados para non chegar tarde, sabendo que o mellor tesouro non está nin fóra nin lonxe de nós, senón “no noso corazón“, pero é necesario que o descubramos, que o saibamos. Porque quen non coñece, dificilmente pode actuar; e quen non actúa, convértese nun aproveitado e nun parasito. E iso non é o que quere Deus de nós. Hai que saber prender ao seu tempo as lámpadas para que dean luz, e deste xeito nin nos perdamos nin nos firamos por dar contra do que nos manca. E as lámpadas das que nos fala Xesús, son as que nos chaman a abrir camiños novos, sen medo e con ilusión; son as que non deixan que miremos atrás con nostalxia e nos deixemos levar do medo que impide mirar ao hoxe sen desconfianza e dispostos a unir mans e esforzos por facer do ser humano o centro da vida. E nisto, a luz da fe, si que nos achanda moito o camiño.

Remol

Lecturas

XVIII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO C

  

Primeira Lectura     Ecl 1, 2; 2, 21-23

LECTURA DO LIBRO DO ECLESIASTÉS

Que lle aproveita  ao home todo o seu labor?

            Vaidade de vaidades ‑di Qohélet‑ un lene sopro, un breve aire é todo.

            Pon por caso un home que lle debe o que gañou  ao seu saber, prudencia e éxito, e que o teña que deixar en herdanza a un que non o traballou. Évos tamén un gran sen sentido e gran mal.

            Abofé, que tira un home tal de todo o seu esforzo e de darlle voltas  ao maxín, traballando baixo o sol?

            "Dores todos os días,

            molestias do seu trasfegar,

            noites en branco matinando",

            E isto sonvos tamén andrómenas!

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 89, 3-4. 5-6. 12-13. 14 e 17

 R/.  (1):  O Señor é o noso agarimo  ao longo das xeracións.

Ti repós no po os mortais,

con dicirlles: "volvede, fillos de Adán".

Mil anos son ante ti

coma o día de onte que pasou,

coma unha vixilia da noite.

Ti falos pasar, e son coma sono mañanceiro;

son coma herba que agroma:

de mañá florece e verdea,

á tarde ségana e seca.

Ensínanos a contar os nosos días,

para que acheguemos o corazón á sabedoría.

Volve, Señor. Por canto aínda?

Apiádate dos teus servos.

Dános de mañá a fartura da túa misericordia,

para que teñamos felicidade e ledicia toda a nosa vida.

Que a bondade do Señor, o noso Deus, sexa connosco,

que el consolide as obras das nosas mans.

Segunda Lectura     Col 3, 1-5. 9-11

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS COLOSENSES

Buscade as cousas de alá enriba, onde está Cristo

 

            Irmáns:

            Se resucitastes con Cristo, buscade as cousas de alá enriba, onde Cristo está sentado á dereita de Deus; arelade o de arriba e non o da terra.

            Vós morrestes e a vosa vida está agachada con Cristo en Deus. Cando se manifeste Cristo, que é a vosa vida, daquela tamén vós vos manifestades con El cheos de gloria.

            Así que, dádelle morte a todo canto tedes de terreal: a fornicación, a inmoralidade, a paixón, os malos desexos e a cobiza, que é unha idolatría.

            Non vos mintades uns a outros, xa que vos espistes do home vello cos seus malos feitos e vos revestistes do home novo, que se vai anovando conforme a imaxe de quen o creou, para chegar a un coñecemento total.

            Alí xa non hai máis nin grego nin xudeu, circuncisión nin non circuncisión, estranxeiro nin bárbaro, escravo nin libre, senón que Cristo é todo en todos.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Mt 5, 3

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.

Ditosos os pobres no espírito

porque deles é o reino dos ceos.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 12, 13-21

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Para quen será todo o que fixeches?

 

            Naquel tempo, díxolle a Xesús un que estaba entre a xente:

            ‑ Mestre, dille a meu irmán que reparta a herdanza comigo.

            El contestoulle:

            ‑ Home, quen me nomeou xuíz ou testamenteiro entre vós?

            E logo díxolle á xente:

            ‑ Atención: gardádevos da cobiza, que por moito que un teña non por iso a súa vida depende dos seus bens.

            E propúxolles unha parábola:

            ‑ As terras de certo home rico déranlle moito froito. Púxose entón a cavilar: "Como vou facer, que non teño onde meter o froito?" E dixo: "Xa o sei: vou desfacer os meus celeiros, e constrúo outros máis grandes e alí meto o trigo todo e todos os meus bens. Logo direime a min mesmo: Amigo, xa tes aí reservas para moitos anos; descansa, come, bebe e, a vivir!" Pero Deus díxolle: "Insensato, esta mesma noite váiseche reclamar a túa vida: para quen será todo o que fixeches?"

            Así é quen atesoura riquezas para si, pero non é rico para Deus.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Comentario

     O valor do traballo: O traballo, o esforzo, a necesidade de traballar para dignificar a vida e vivila dun xeito digno, non debe levamos a esquecer que facelo ten sentido se somos capaces de asumir, entender e vivir desde a acollida de Cristo como o que dá sentido, horizonte, perspectiva, salvación ... á . nosa vida. O que dignifica, enriquece, constrúe sociedade é a nosa contribución á facer do mundo o lugar onde ninguén sexa excluído. É este un esforzo común e unha tarefa compartida. Non saber apreciar isto fai que o traballo acabe sendo unha carga deshumanizadora e escravizante. Pero tamén deshumaniza aproveitarse do traballo dos outros. Porque unha cousa é a solidariedade, que si é necesaria; e outra ben distinta é o abusar do esforzo dos outros. Como poder levar con dignidade o nome de humanos, se non somos capaces de respectar a dignidade -imaxe e semellanza de Deus- dos demais? Acaso somos dos que pensamos que posuír, ter, aparentar, fachendear ... son actitudes e respostas cristiás ao seguimento de Xesús?

      Aprendendo a relativizar: Ternos que aprender a re1ativizar. Pero, como nos custa!. Que difícil é que nos recoñezan como cristiáns e cristiás pola nosa maneira de afrontar o traballo, non para gañar e ser máis ca os outros, senón como un medio que nos fai medrar e abrimos a compartir proxectos e ilusións cos demais. Como di Pedro Casaldáliga, o único verdadeiramente absoluto no mundo, e contra o que todos deberamos empeñamos para erradicala e loitar, é a fame, todo o demais é relativo, secundario, pode esperar. Pero como nos custa relativizar, que pouco empeño pomos niso!. Sempre nos gusta que o noso, o que pensamos, falsa ilusión, é o mellor, que o pensan os outros, ou as posturas ou formas de ver ou sentir as cousas, non só non vale, senón que mesmo chegamos a ocupar o lugar de Deus, atrevéndonos a dicir que se non son ou fan coma nós, están en pecado. Porén, nesta tarefa non hai, non pode haber, distincións: todos somos iguais, sexamos brancos ou negros, europeos ou africanos, católicos ou animistas, homes ou mulleres ... por que nos resulta tan difícil de entender? E se non o entendemos, como o imos vivir? Por que pretendemos impoñer os nosos gustos, as nosas formas, mesmo as nosas tradicións aos que teñen outras; e o que é peor, por que os consideramos persoas de segunda orde por seren diferentes a nós? Fáltanos evanxeo e sóbrannos tradicións. Cando aprenderemos!

       Porque somos finitos: E todo para que? Cantas loitas, envexas, egoísmos, xenreiras ... polo que outros teñen, ou para que outros non teñan, para logo descubrir que somos finitos, para un tempo, e que a morte nos iguala a todos. Que lonxe estamos do que quería Xesús de nós! Que as palabras que vimos de escoitar no evanxeo: "necio, esta noite vanche esixir a vida", nos fagan endereitar o noso rumbo para que logo non sexa demasiado tarde.

Remol