LECTURAS

4º DOMINGO DE PASCUA - CICLO B

Primeira Lectura     Feit 4, 8-12

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

En ningún outro hai salvación

            Naqueles días, Pedro, cheo do Espírito Santo, díxolles:

            ‑ Xefes do pobo e anciáns, xa que nos demandades polo favor feito a un enfermo e sobre o xeito como se curou, sabede todos vós e sáibao o pobo de Israel que é no nome de Xesús Cristo de Nazaret, a quen vós crucificastes e Deus resucitou de entre os mortos: por El está este home en pé e san diante de vós.

            El é a pedra que refugastes vós, os construtores, e que se converteu en pedra esquinal. En ningún outro hai salvación, porque non hai ningún outro nome baixo do ceo, dado aos homes, no que nos poidamos salvar.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 117, 1 e 8-9. 21-23. 26 e 28cd e 29

R/.  (22):         A pedra que os canteiros desbotaran,

                        esa mesma converteuse en esquinal.

Ou:  Aleluia.

Loade o Señor porque é bo,

porque é para sempre a súa misericordia.

Máis vale abeirarse no Señor

que fiarse dos homes.

Máis vale abeirarse no Señor

que fiarse dos grandes.

Douche  grazas porque me escoitaches,

por teres sido a miña salvación.

A pedra que os canteiros desbotaron,

esa mesma, converteuse en esquinal.

Foi o Señor quen o fixo,

unha marabilla á nosa vista.

Bendito o que vén no nome do Señor:

desde a casa do Señor bendicímosvos.

Ti es o meu Deus, veño darche  grazas;

meu Deus, veño enxalzarte.

Loade o Señor, porque é bo,

porque é para sempre a súa misericordia.

Segunda Lectura    1 Xn 3, 1-2

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN XOÁN

Veremos a Deus tal como é

            Meus amigos:

            Vede o moito que nos quixo o Pai, para nos chamarmos fillos de Deus e sérmolo de verdade.

             Por iso o mundo non nos recoñece: porque tampouco non o recoñeceu a El.

             Meus amigos, xa somos fillos de Deus, pero aínda non está á vista o que seremos; sabemos que cando Xesús apareza, nós seremos coma el, xa que o veremos tal e como é.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 10, 14

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Eu son o bo pastor, di o Señor;

coñezo as miñas ovellas e elas coñécenme a min.

Aleluia.

Evanxeo    Xn 10, 11-18

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

O bo pastor dá a súa vida polas ovellas

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos fariseos:

            - Eu son o Bo Pastor. O Bo Pastor dá a súa vida polas ovellas.

            O criado, que non é pastor, de quen non son as ovellas, cando ve vir o lobo, deixa as ovellas e foxe e o lobo rapínaas e dispérsaas; porque el anda ao xornal e as ovellas non lle importan.

            Eu son o Bo Pastor: coñezo as miñas e as miñas coñécenme a min. Igual que o Pai me coñece a min e eu coñezo o Pai, e dou a miña vida polas ovellas. Teño ademais outras ovellas que non son deste curro: tamén a esas téñoas que guiar, e escoitarán a miña voz e farase un único rabaño e un único pastor.

            Por iso ámame o Pai: porque eu dou a miña vida, para tomala de novo. Ninguén ma quita; non, eu douna voluntariamente. Teño poder para dala e teño poder para tomala de novo. Este mandato recibino do meu Pai.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

LECTURAS

DOMINGO 3º DE PASCUA - CICLO B

Primeira Lectura      Feit 3, 13-15. 17-19

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Matastes o autor da vida, a quen Deus resucitou de entre os mortos

                Naqueles días, díxolle Pedro ao pobo:

                O Deus de Abrahán, de Isaac e de Xacob, o Deus de nosos pais, glorificou ao seu servo Xesús, a quen vós entregastes e negastes diante de Pilato, cando este estaba decidido a deixalo en liberdade.

                Pero vós rexeitastes o Santo e o Xusto; pedistes que indultasen a un asasino, mentres que matastes o dono da vida, a quen Deus resucitou de entre os mortos; disto nós somos testemuñas.

                Xa sei, irmáns, que obrastes por ignorancia, como tamén as vosas autoridades; pero Deus cumpriu así o que anunciara por boca dos profetas: que o seu Cristo padecería. Arrepentídevos, logo, e convertédevos, para que se borren os vosos pecados.

                               Palabra do Señor                                                R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 4, 2. 4. 7. 9

R/. (7a): Fai brillar sobre nós, Señor, a luz do teu rostro.

Ou: Aleluia.

Cando te invoco, respóndeme,

meu Deus, meu defensor;

na estreiteza ti déchesme fartura;

apiádate de min e escoita a miña oración.

Recoñecede que o Señor enalteceu o seu amigo,

que o Señor me responde cando o chamo.

Moitos din: "Quen nos amosará a felicidade,

se fuxiu de nós, Señor, a luz do teu rostro?"

Déitome en paz e logo adormezo,

porque só ti, Señor, me dás seguridade.

Segunda Lectura     1 Xn 2, 1-5a

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN XOÁN

El é propiciación polos nosos pecados e polos de todo o mundo

                Meus filliños, escríbovos estas cousas para que non pequedes; pero, se algún peca, temos quen nos defenda diante do Pai: Xesús Cristo, o xusto. El é quen expía os nosos pecados; e non só os nosos, senón tamén os de todo o mundo.

                Sabemos que o coñecemos de verdade polo feito de que cumprimos cos seus mandamentos. O que di: "Eu coñézoo" pero non cumpre cos seus mandamentos, é un mentireiro e non ten en si a verdade revelada.

                Quen garda a súa Palabra, nel o amor de Deus chega de verdade ao máximo.

                               Palabra do Señor                                                R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Cf. Lc 24, 32

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Señor Xesús, descúbrenos o sentido das Escrituras;

fai arder o noso corazón mentres nos falas.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 24, 35-48

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Tal está escrito, que Cristo ha padecer e resucitar de entre os mortos ao terceiro día

            Naquel tempo, os discípulos de Xesús que volveron de Emaús contaron o que lles pasara polo camiño, e como o recoñeceran no partir o pan.

                Estando eles comentando estas cousas, presentóuselles Xesús no medio e díxolles:

                ‑ A paz sexa convosco!

                Sobresaltados e cheos de medo, coidaban contemplar un espírito. Pero el díxolles:

                ‑ Por que estades asustados, e a que veñen esas dúbidas? Mirade para as miñas mans e para os meus pés: sonvos eu. Palpade aquí e decatádevos de que un espírito non ten carne nin ósos, como vedes que teño eu.

                E dicindo isto, mostroulles as mans e mais os pés. Pero eles, tolos de contento e sen saíren do seu asombro, non acababan de crer. Xesús preguntoulles:

                ‑ Tedes por aí algo que comer?

                Déronlle un anaco de peixe asado. El colleuno e comeuno diante deles. Logo díxolles:

                ‑ A isto referíame eu cando, estando aínda convosco, vos dicía que conviña que se cumprise todo o que está escrito na Lei de Moisés, nos Profetas e mais nos Salmos acerca de min.

                E abriu os seus entendementos para que comprendesen as Escrituras. E engadiu:         

                ‑ Así está escrito: o Mesías padecerá e resucitará de entre os mortos no terceiro día, e predicarase no seu nome a conversión e mais o perdón dos pecados a todos os pobos, empezando por Xerusalén. Vós seredes testemuñas de todo isto.

                               Palabra do Señor                                                R/. Grazas a Deus

Reflexión, Oración..Contemplación

Reflexión

Xesús no encontro persoal cos homes ofreceu a súa benévola presenza e esperou que as sementes da palabra e da fe xerminasen. O abandono dos apóstolos, a negación de Pedro, o amor da pecadora, a cerrazón dos fariseos non o escandalizaron, nin turbaron. Sabía que non se perdería o que lles dixera... e de feito despois de Pentecostes os mesmos homes preséntanse diante do sanedrín sen temor, para afirmar que é necesario obedecer a Deus antes que aos homes. Pedro predica abertamente ata morrer nunha cruz como o seu Mestre, as mulleres son enviadas como testemuñas da resurrección aos apóstolos, e un fariseo fillo de fariseo, Pablo de Tarso, convértese no apóstolo das xentes. Se non podes subtraerte, home, a vivir cotiamente a morte de ti mesmo, debes polo menos esquecer que a resurrección escóndese nas túas feridas para facerte vivir del, dende agora. No irmán que para tí pode ser sepulcro de morte e de lama, unha cruz maldita, encontrarás a vida nova. Si; porque Cristo Resucitado asumirá a descrición dos teus irmáns: un campesiño, un camiñante, un espírito, un home á beira do lago...Cando saibas acoller "o reto" de Pilato que penetra os séculos e non aceptes o cambio proposto (Xn 18, 39-40), porque aprendeses na noite do abandono que non se pode cambiar a vida dun bandoleiro, ti que levas indignamente o seu nome: Bar-Abba, fillo do Pai, pola vida de Xesús, o Fillo unixénito do Deus vivente, o Señor da vida e da muerte...entonces berrarás tamén ti como o apóstolo Tomás no estupor da fe: "Señor meu e Deus meu" (Jn 20,28), o meu Deus e o meu todo, e non fuxirá máis no horizonte dos teus días a beleza da alegría.

Oración
Señor, nós buscámoste e desexamos o teu rostro:
un día, quitado o veo, poderemos contemplarte.
Buscámoste nas Escrituras que nos falan de tí:
baixo o veo da sabedoría acollemos a cruz, o teu don ás xentes.
Buscámoste nos rostros radiantes de irmáns e irmás:
vémoste na pegada da túa paixón nos seus corpos sufridores.
Non os ollos, senón o corazón ten a visión de ti:
ao resplandor da esperanza, nós esperamos encontrarte para falar contigo.
Contemplación
Señor, dános a tenacidade de camiñar cara aos cumios, á luz da única Palabra que salva. Como irmá de sangue, daquel Sangue que nos fai a todos irmáns, eu quedo aquí, xunto á tumba de toda morte interior para dirixirme como un camiñante polos sendeiros dun non sentido e situarme nos sendeiros da amizade e do encontro. Quero hoxe compartir a marabilla do amor humano, o gozo das persoas marabillosas que viven xunta min, non na periferia da súa existencia, senón nas súas pasaxes secretas, alí onde o corazón abraza o Absoluto de Deus. Grazas a Tí que me dás o teu rostro resucitado, polo teu corazón namorado da Vida e bicado do Eterno. Grazas pola túa liberdade de explorador que se somerxe nos abismos do Esencial. Deus do deserto que se fai xardín, que eu sexa unha pequena chama acendida na obscuridad da busca humana, unha calor que se esparexe alí onde o xélido vento do mal destrúe e aparta do horizonte da Verdade e da Beleza, para narrar ao mundo a estupenda aventura do amor humano resucitado, aquel amor que sabe morrer para encarnar o sorriso de Deus. Amén.

LECTURAS

2º DOMINGO DE PASCUA  -CICLO B

Primeira Lectura    Feit 4, 32-35

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Un só corazón e unha soa alma

            A comunidade dos crentes tiña un só corazón e unha soa alma, e ninguén consideraba coma seu o que posuía, senón que todas as cousas eran comúns.

            Os apóstolos, con gran poder, daban testemuño da resurrección do Señor Xesús, e todos eles eran ben considerados.

            Non había entre eles ningún necesitado, porque todos os que tiñan bens ou casas vendíanos, levaban os cartos e depositábanos aos pés dos apóstolos, que repartían a cadaquén segundo precisaba.

                        Palabra do Señor                            

                       R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 117, 2-4. 16ab-18. 22-24

R/. (1): Loade o Señor, porque é bo, porque é para sempre a súa misericordia.

Ou:  Aleluia.

Que o diga a casa de Israel:

é para sempre a súa misericordia.

Que o diga a casa de Aharón:

é para sempre a súa misericordia.

Que o digan os que temen o Señor:

é para sempre a súa misericordia.

A destra do Señor é excelsa,

a destra do Señor fixo proezas.

Non hei morrer, vou vivir,

e pregoar os feitos do Señor.

Castigoume o Señor, castigoume,

mais non me entregou á morte.

A pedra que os canteiros desbotaron,

esa mesma, converteuse en esquinal.

Foi o Señor quen o fixo,

unha marabilla á nosa vista.

Este é o día no que o Señor actuou:

alegrémonos nel e relouquemos.

Segunda Lectura      1 Xn 5, 1-6

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN XOÁN

Canto nace de Deus vence o mundo

            Irmáns benqueridos:

            Todos cantos cren que Xesús é o Mesías, naceron de Deus; e quen ama o que xera, ama tamén a quen aquel xerou. Sabemos que amamos os fillos de Deus, se amamos a Deus e cumprimos cos seus mandamentos.

            Porque o amor a Deus consiste en cumprir cos seus mandamentos. Os mandamentos de Deus non son pesados, porque nacer de Deus permítenos vencer o mundo. E esta é a vitoria que derrota o mundo: a nosa fe.

            Porque, quen é o que derrota o mundo, senón o que cre que Xesús é o Fillo de Deus?

            O que veu con auga e sangue, foi el, Xesús Cristo; non veu con auga só, senón con auga e con sangue.

            E o Espírito é quen dá testemuño, xa que o Espírito é a Verdade.

                        Palabra do Señor                                         

                       R/. Grazas a Deus

ALELUIA   Xn 20, 29

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Porque me viches, Tomé, tes fe, di o Señor;

ditosos os que creron sen veren.

Aleluia.

Evanxeo    Xn 20, 19-31

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Pasados oito días, veu Xesús

            Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

            ‑ Paz convosco.

            Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:

            ‑ Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

            E dito isto alentou sobre eles, e díxolles:

            ‑ Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

            Pero Tomé, un dos Doce, o chamado Xemelgo, non estaba con eles cando chegou Xesús.   

            Dicíanlle entón os outros discípulos:

            ‑ Vimos o Señor.

            Pero el contestoulles:

            ‑ Como non vexa nas súas mans as furas dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.

            Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos, e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e poñéndose no medio, dixo:

            ‑ Paz convosco.

            Despois díxolle a Tomé:

            ‑ Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.

            Tomé respondeulle:

            ‑ Meu Señor e meu Deus!

            Xesús díxolle:

            ‑ Tes fe porque me viches? Benia os que creron sen veren!

            Moitos outros signos fixo Xesús diante dos seus discípulos, que non se escribiron neste libro. Estes escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus e, crendo, teñades vida nel.

                        Palabra do Señor                                         

                          R/. Grazas a Deus

LECTIO

COMENTARIO

Ao atardecer daquel día, o primeiro da semana: os discípulos están a vivir un día extraordinario. O día seguinte ao sábado, no momento no que vén escrito o IV evanxeo, é xa para a comunidade " o día do Señor" (Ap 1-10), Dies Domini (domingo) e ten máis importancia que a tradición do sábado para os Xudeus.

Mentres estaban pechadas as portas: unha anotación para indicar que o corpo de Cristo Resucitado, aínda sendo recoñecible, non está suxeito ás leis ordinarias da vida humana.
Paz convosco: non é un desexo, senón a paz que prometera cando estaban aflixidos pola súa partida (Xn 14,27; 2Tes 3,16; Rom 5,3), a paz mesiánica, o cumprimento das promesas de Deus, a liberación de todo medo, a vitoria sobre o pecado e sobre a morte, a reconciliación con Deus, froito da súa paixón, don gratuíto de Deus. Repítese por tres veces nesta pasaxe, como tamén a introdución (20,19) repítese máis adiante (20,26) de modo idéntico.
Mostroulles as mans e o costado: Xesús reforza as probas evidentes e tanxibles de que é El o que foi crucificado. Só Xoán recorda especialmente a ferida do costado producida pola lanza dun soldado romano, mentres Lucas ten en conta as feridas dos pés (Lc 24-39). Ao mostrar as feridas quere facer evidente que a paz que El dá, vén da cruz (2Tim 2,1-13). Forman parte da súa identidade de Resucitado (Ap 5,6).

Os discípulos alegráronse de ver ao Señor: É o mesmo gozo que expresa o profeta Isaías ao describir o banquete divino (Is 25,8-9), o gozo escatolóxico, que preanunciara nos discursos de despedida, gozo que ningún xamais poderá arrebatar (Jn 16,22; 20,27). Cfr. Tamén Lc 24,39-40; Mt 28,8; Lc 24,41.
Como o Pai me enviou, tamén eu vos envío: Xesús é o primeiro misioneiro, o "apóstolo e sumo sacerdote da fe que profesamos" (Ap 3,1). Despois da experiencia da cruz e da resurrección actualízase a oración de Xesús ao Pai (Xn 13,20; 17,18; 21,15,17). Non se trata dunha nova misión, senón da mesma misión de Xesús que se estende a tódolos que son os seus discípulos, unidos a El como a vide á vide (15,9), como tamén á súa Igrexa (Mt 28,18-20; Mc16,15-18; Lc 24,47-49). O Fillo eterno de Deus foi enviado para que "o mundo se salve por medio de Él" (Xn 3,17) e toda a súa existencia terrea, de plena identificación coa vontade salvífica do Pai, é unha constante manifestación daquela vontade divina de que todos se salven. Este proxecto histórico déixao en consigna e herdanza a toda a Igrexa e de modo particular, dentro dela, aos ministros ordenados.
Alentou sobre eles: o xesto recorda o sopro de Deus que dá a vida ao home (Gn 2,7); non se encontra outro no Novo Testamento. Sinala o principio dunha creación nova.
Recibide o Espírito Santo: despois que Xesús foi glorificado vén dado o Espírito Santo (Jn 7,39). Aquí trátase da transmisión do Espírito para unha misión particular, mentres Pentecostes (Act 2) é a baixada do Espírito Santo sobre todo o pobo de Deus.

Aos que perdoedes os pecados, quédanlles perdoados; aos que llos reteñades, quédanlles retidos: o poder de perdoar ou non perdoar (remitir) os pecados encóntrase tamén en Mateo de forma máis xurídica (Mt 16,19; 18,18). É Deus quen ten o poder de perdoar os pecados, segundo os escribas e fariseos (Mc 2,7), como segundo a tradición (Is 43,25). Xesús ten este poder (Lc 5,24) e transmíteo á súa Igrexa. Convén non proxectar sobre este texto, na meditación, o desenvolvemento teolóxico da tradición eclesial e as controversias teolóxicas que seguiron. No IV evanxeo a expresión pódese considerar dun modo amplo. Indícase o poder de perdoar os pecados na Igrexa como comunidade de salvación, da que están especialmente dotados aqueles que participan por sucesión e misión do carisma apostólico. Neste poder xeral está tamén mesmo o poder de perdoar os pecados despois do bautismo, o que nós chamamos "sacramento da reconciliación" expresado de diversas formas no curso da historia da Igrexa.
Tomé, un dos Doce, chamado o Xemelgo: Tomé é un dos protagonistas do IV evanxeo, ponse en evidencia o seu carácter dubidoso e doado ao desánimo (11,16; 14,5). "Un dos doce" é xa unha frase feita (6,71), porque en realidade eran once. "Dídimo" quere dicir Mellizo, nós poderemos ser "xemelgos" con el pola dificultade de crer en Xesús, Fillo de Deus morto e resucitado.
Vimos o Señor! Xa antes Andrés, Xoán e Filipe, despois de encontrar o mesías, correron para anuncialo aos outros (Jn 1,41-45). Agora é o anuncio oficial por parte das testemuñas oculares (Xn20,18).
Se non vexo nas súas mans o sinal dos cravos e non meto o meu dedo no burato dos cravos e non meto a miña man no seu costado, crerei: Tomé non consegue crer a través das testemuñas oculares. Quere facer a súa experiencia. O evanxeo é consciente da dificultade de calquera para crer na Resurrección (Lc 24, 34-40; Mc16,11; 1Cor 15,5-8), especialmente aqueles que non viron o Señor.Tomé é o seu (noso) intérprete. El está disposto a crer, pero quere resolver persoalmente toda dúbida, por temor a errar. Xesús non ve en Tomé un escéptico indiferente, senón un home en busca da verdade e satisfaino plenamente. É polo tanto a ocasión para lanzar unha apreciación cara aos futuros crentes (versículo 29).

Achega aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado, e non sexas incrédulo senón crente: Xesús repite as palabras de Tomé, entra en diálogo con el, entende as súas dúbidas e quere axudalo. Xesús sabe que Tomé o ama e lle ten compaixón, porque aínda non goza da paz que vén da fe. Axúdao a progresar na fe. Para afondar máis na meditación, pódense confrontar os lugares paralelos: 1 Xn 1-2; Sal 78,38; 103,13-14;Rom 5,20; 1Tim 1,14-16.
Señor meu e Deus meu!: É a profesión de fe no Resucitado e na súa divindade como está proclamado tamén ao comezo do evanxeo de Xoán (1,1) No Antigo Testamento "Señor" e "Deus" corresponden respectivamente a"Iahvé" e a "Elohim" (Sal 35,23-24; Ap 4,11). É a profesión de fe pascual na divindade de Xesús máis explicita e directa. No ambiente xudaico adquiría aínda máis valor, en canto que se aplicaban a Xesús textos que se refiren a Deus. Xesús non corrixe as palabras de Tomé, como corrixiu aquelas dos xudeus que o acusaban de querer facerse "igual a Deus" (Jn 5,18ss), aprobando así o recoñecemento da súa divindade.
Porque me viches criches. Ditosos os que non viron e creron: Xesús nunca soporta os que están á busca de signos e prodixios para crer (Xn 4,48) e parece reprochar a Tomé. Encontramos aquí unha pasaxe cara a unha fe máis auténtica, un "camiño de perfección" cara a unha fe á que se debe chegar tamén sen as pretensións de Tomé, a fe aceptada como don e acto de confianza. Como a fe exemplar dos nosos pais (Ap 11) e como a de María (Lc 1,45). A nós, que estamos a máis de dous mil anos de distancia da vinda de Xesús, dísenos que, aínda que non o vísemos, o podemos amar e crendo en Él podemos exultar de "un gozo indicible e glorioso" (1Pt1,8).
Estes [signos] foron escritos para que creades que Xesús é o Cristo, o Fillo de Deus, e para que crendo teñades vida no seu nome: O IV evanxeo, como os outros, non ten a finalidade de escribir a vida completa de Xesús, senón só de mostrar que Xesús era o Cristo, o Mesías esperado, o Liberador e que era Fillo de Deus. Crendo en Él temos a vida eterna. Se Xesús non é Deus, va é a nosa fe!

Mensaxe do Papa no Domingo de Pascua

Na mañá do Domingo de Pascua de Resurrección, o santo pai Benedicto XVI presidiu a santa misa do día no adro da praza de San Pedro do Vaticano, a cal tivo un cheo total.
Na celebración, que se abriu co rito do "Resurrexit" --a apertura da icona do Resucitado--, participaron fieis romanos e peregrinos de diversas partes do mundo con ocasión das festas pascuais.
O papa non pronunciou a homilía, porque rematada a misa proseguiu coa bendición "Urbi et Orbi" e a Mensaxe pascual, a cal reproducimos a continuación.

Queridos hermanos y hermanas de Roma y del mundo entero:

«Surrexit Christus, spes mea» – «Resucitó Cristo, mi esperanza» (Secuencia pascual).

Llegue a todos vosotros la voz exultante de la Iglesia, con las palabras que el antiguo himno pone en labios de María Magdalena, la primera en encontrar en la mañana de Pascua a Jesús resucitado. Ella corrió hacia los otros discípulos y, con el corazón sobrecogido, les anunció: «He visto al Señor» (Jn 20,18). También nosotros, que hemos atravesado el desierto de la Cuaresma y los días dolorosos de la Pasión, hoy abrimos las puertas al grito de victoria: «¡Ha resucitado! ¡Ha resucitado verdaderamente!».

Todo cristiano revive la experiencia de María Magdalena. Es un encuentro que cambia la vida: el encuentro con un hombre único, que nos hace sentir toda la bondad y la verdad de Dios, que nos libra del mal, no de un modo superficial, momentáneo, sino que nos libra de él radicalmente, nos cura completamente y nos devuelve nuestra dignidad. He aquí porqué la Magdalena llama a Jesús «mi esperanza»: porque ha sido Él quien la ha hecho renacer, le ha dado un futuro nuevo, una existencia buena, libre del mal. «Cristo, mi esperanza», significa que cada deseo mío de bien encuentra en Él una posibilidad real: con Él puedo esperar que mi vida sea buena y sea plena, eterna, porque es Dios mismo que se ha hecho cercano hasta entrar en nuestra humanidad.

Pero María Magdalena, como los otros discípulos, han tenido que ver a Jesús rechazado por los jefes del pueblo, capturado, flagelado, condenado a muerte y crucificado. Debe haber sido insoportable ver la Bondad en persona sometida a la maldad humana, la Verdad escarnecida por la mentira, la Misericordia injuriada por la venganza. Con la muerte de Jesús, parecía fracasar la esperanza de cuantos confiaron en Él. Pero aquella fe nunca dejó de faltar completamente: sobre todo en el corazón de la Virgen María, la madre de Jesús, la llama quedó encendida con viveza también en la oscuridad de la noche.

 En este mundo, la esperanza no puede dejar de hacer cuentas con la dureza del mal. No es solamente el muro de la muerte lo que la obstaculiza, sino más aún las puntas aguzadas de la envidia y el orgullo, de la mentira y de la violencia. Jesús ha pasado por esta trama mortal, para abrirnos el paso hacia el reino de la vida. Hubo un momento en el que Jesús aparecía derrotado: las tinieblas habían invadido la tierra, el silencio de Dios era total, la esperanza una palabra que ya parecía vana.

Y he aquí que, al alba del día después del sábado, se encuentra el sepulcro vacío. Después, Jesús se manifiesta a la Magdalena, a las otras mujeres, a los discípulos. La fe renace más viva y más fuerte que nunca, ya invencible, porque fundada en una experiencia decisiva: «Lucharon vida y muerte / en singular batalla, / y, muerto el que es Vida, triunfante se levanta». Las señales de la resurrección testimonian la victoria de la vida sobre la muerte, del amor sobre el odio, de la misericordia sobre la venganza: «Mi Señor glorioso, / la tumba abandonada, / los ángeles testigos, / sudarios y mortaja».

Queridos hermanos y hermanas: si Jesús ha resucitado, entonces – y sólo entonces – ha ocurrido algo realmente nuevo, que cambia la condición del hombre y del mundo. Entonces Él, Jesús, es alguien del que podemos fiarnos de modo absoluto, y no solamente confiar en su mensaje, sino precisamente en Él, porque el resucitado no pertenece al pasado, sino que está presente hoy, vivo. Cristo es esperanza y consuelo de modo particular para las comunidades cristianas que más pruebas padecen a causa de la fe, por discriminaciones y persecuciones. Y está presente como fuerza de esperanza a través de su Iglesia, cercano a cada situación humana de sufrimiento e injusticia.

Que Cristo resucitado otorgue esperanza a Oriente Próximo, para que todos los componentes étnicos, culturales y religiosos de esa Región colaboren en favor del bien común y el respeto de los derechos humanos. En particular, que en Siria cese el derramamiento de sangre y se emprenda sin demora la vía del respeto, del diálogo y de la reconciliación, como auspicia también la comunidad internacional. Y que los numerosos prófugos provenientes de ese país y necesitados de asistencia humanitaria, encuentren la acogida y solidaridad que alivien sus penosos sufrimientos. Que la victoria pascual aliente al pueblo iraquí a no escatimar ningún esfuerzo para avanzar en el camino de la estabilidad y del desarrollo. Y, en Tierra Santa, que israelíes y palestinos reemprendan el proceso de paz.

Que el Señor, vencedor del mal y de la muerte, sustente a las comunidades cristianas del Continente africano, las dé esperanza para afrontar las dificultades y las haga agentes de paz y artífices del desarrollo de las sociedades a las que pertenecen.

Que Jesús resucitado reconforte a las poblaciones del Cuerno de África y favorezca su reconciliación; que ayude a la Región de los Grandes Lagos, a Sudán y Sudán del Sur, concediendo a sus respectivos habitantes la fuerza del perdón. Y que a Malí, que atraviesa un momento político delicado, Cristo glorioso le dé paz y estabilidad. Que a Nigeria, teatro en los últimos tiempos de sangrientos atentados terroristas, la alegría pascual le infunda las energías necesarias para recomenzar a construir una sociedad pacífica y respetuosa de la libertad religiosa de sus ciudadanos. ¡Feliz Pascua a todos!

LECTURAS

DOMINGO DE RESURRECCIÓN

PRIMEIRA Feit 10, 34a. 37-43

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DOS FEITOS DOS

APÓSTOLOS

Temos comido e bebido con el despois que resucitou de entre os mortos

Naquel tempo tomou Pedro a palabra e dixo:

Vós sabéde-lo que pasou en toda a Xudea, comezando desde Galilea, despois do bautismo que Xoán predicou: como Deus unxiu con Espírito Santo e con poder a Xesús de Nazaret, que pasou facendo o ben e curando a tódolos que estaban asoballados por Satán; pois Deus estaba con el. E nós somos testemuñas de todo o que fixo no país dos xudeus e mais en Xerusalén. Matárono, colgándoo dun madeiro. A este resucitouno Deus ó terceiro día e concedeulle que se deixase ver, non de todo o pobo, senón das testemuñas escollidas de antemán por Deus: nós que comemos e bebemos con el, logo de que resucitou de entre os mortos. E mandounos que predicasemos ó pobo e atestemos que el é quen foi constituído por Deus xuíz de vivos e de mortos. El é de quen tódolos profetas dan este testemuño: tódolos que crean nel recibirán polo seu nome o perdón dos pecados.

SALMO RESP. Sal 117, 1-2. 16ab-17. 22-23

R/ : Éste é o día que fixo o Señor;

exultemos e alegrémonos con el.

Ou: Aleluia

 

Louvade o Señor porque é bo,

porque o seu amor é eterno.

Que o diga a casa de Israel:

o seu amor é eterno;

a dereita do Señor é poderosa,

a dereita do Señor é valente.

Non hei morrer, vivirei

e cantarei os feitos do Señor.

A pedra que desbotaron os canteiros

convértese en pedra angular.

Isto é cousa do Señor,

admirable feito á nosa vista.

 

SEGUNDA Col 3, 1-4

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS COLOSENSES

Buscade as cousas de alá enriba, onde está Cristo

 

Irmáns e irmás:

Se resucitastes con Cristo, buscade as cousas de alá enriba, onde Cristo está sentado á dereita de Deus; arelade o de arriba e non o da terra. Vós morrestes e a vosa vida está agachada con Cristo en Deus. Cando se manifeste Cristo, que é a vosa vida, daquela tamén vós vos manifestades con El revestidos de claridade.

Ou tamén: 1 Cor 5, 6b-8

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN

PAULO APÓSTOLO ÓS CORINTIOS

Purificádevos do vello fermento, para serdes unha masa nova

Irmáns e irmás:

¿Non sabedes que un pouco de fermento leveda a masa toda? Purificádevos do vello fermento, para serdes unha masa nova, coma pans ázimos que sodes. Pois o noso año pascual, Cristo, xa foi inmolado. Fagamos, logo, a festa pero non con fermento vello nin con fermento de malicia e perversidade, senón con pan ázimo de pureza e de verdade.

SECUENCIA

Victimae paschali laudes, p. 449.

ALELUIA 1 Cor 5, 7b-8a:

Foi inmolado Cristo, a nosa Pascua;

así que celebremos festa no Señor

EVANXEO Xn 20, 1-9

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

É necesario que resucite de entre os mortos

O día primeiro da semana María a Magdalena foi ó sepulcro moi cedo, cando aínda era escuro, e viu que a pedra do sepulcro estaba quitada. Botou a correr e, chegando onda Simón Pedro e onda o outro discípulo a quen amaba Xesús, díxolles:

-Colleron do sepulcro ó Señor, e non sabemos onde o puxeron.

Pedro e mailo outro discípulo saíron correndo cara ó sepulcro. Corrían os dous á par.

Pero o outro discípulo correu máis lixeiro ca Pedro, e chegou primeiro ó sepulcro.

Abaixándose, viu que estaban os lenzos, pero non entrou. Entón chegou tamén Simón Pedro, que o seguía, e entrou no sepulcro. Viu os lenzos pousados alí. Pero o sudario que envolvera a súa cabeza, non estaba cos panos, senón á parte, enrolado noutro lugar.

Entón entrou tamén o outro discípulo, que chegara primeiro, ó sepulcro; viu e creu.

(Pois aínda non entenderan que, conforme a Escritura, era preciso que resucitase de entre os mortos). Entón os discípulos voltaron para a casa.

MENSAXE DO PAPA NO DOMINGO DE RAMOS

Benedicto XVI: "En Jesús será bendecida toda la humanidad"

01 de abr de 2012

«¡Hosanna!, bendito el que viene en el nombre del Señor. ¡Bendito el reino que llega, el de nuestro padre David! ¡Hosanna en las alturas!» (vv. 9-10).

CIUDAD DEL VATICANO, domingo 1 abril 2012 (ZENIT.org).- A las 9,30 horas de hoy, el papa Benedicto XVI presidió, en la plaza de San Pedro, la solemne celebración litúrgica del Domingo de Ramos y de la Pasión del Señor. El santo padre bendijo las palmas y los ramos de olivo y, al final de la procesión, celebró la Santa Misa de la Pasión del Señor.

¡Queridos hermanos y hermanas!

El Domingo de Ramos es el gran pórtico que nos lleva a la Semana Santa, la semana en la que el Señor Jesús se dirige hacia la culminación de su vida terrena. Él va a Jerusalén para cumplir las Escrituras y para ser colgado en la cruz, el trono desde el cual reinará por los siglos, atrayendo a sí a la humanidad de todos los tiempos y ofrecer a todos el don de la redención. Sabemos por los evangelios que Jesús se había encaminado hacia Jerusalén con los doce, y que poco a poco se había ido sumado a ellos una multitud creciente de peregrinos. San Marcos nos dice que ya al salir de Jericó había una «gran muchedumbre» que seguía a Jesús (cf. 10,46).

En la última parte del trayecto se produce un acontecimiento particular, que aumenta la expectativa sobre lo que está por suceder y hace que la atención se centre todavía más en Jesús. A lo largo del camino, al salir de Jericó, está sentado un mendigo ciego, llamado Bartimeo. Apenas oye decir que Jesús de Nazaret está llegando, comienza a gritar: «¡Hijo de David, Jesús, ten compasión de mí» (Mc 10,47). Tratan de acallarlo, pero en vano, hasta que Jesús lo manda llamar y le invita a acercarse. «¿Qué quieres que te haga?», le pregunta. Y él contesta: «Rabbuní, que vea» (v. 51). Jesús le dice: «Anda, tu fe te ha salvado». Bartimeo recobró la vista y se puso a seguir a Jesús en el camino (cf. v. 52). Y he aquí que, tras este signo prodigioso, acompañado por aquella invocación: «Hijo de David», un estremecimiento de esperanza atraviesa la multitud, suscitando en muchos una pregunta: ¿Este Jesús que marchaba delante de ellos a Jerusalén, no sería quizás el Mesías, el nuevo David? Y, con su ya inminente entrada en la ciudad santa, ¿no habría llegado tal vez el momento en el que Dios restauraría finalmente el reino de David?

También la preparación del ingreso de Jesús con sus discípulos contribuye a aumentar esta esperanza. Como hemos escuchado en el Evangelio de hoy (cf. Mc 11,1-10), Jesús llegó a Jerusalén desde Betfagé y el monte de los Olivos, es decir, la vía por la que había de venir el Mesías. Desde allí, envía por delante a dos discípulos, mandándoles que le trajeran un pollino de asna que encontrarían a lo largo del camino. Encuentran efectivamente el pollino, lo desatan y lo llevan a Jesús. A este punto, el ánimo de los discípulos y los otros peregrinos se deja ganar por el entusiasmo: toman sus mantos y los echan encima del pollino; otros alfombran con ellos el camino de Jesús a medida que avanza a grupas del asno. Después cortan ramas de los árboles y comienzan a gritar las palabras del Salmo 118, las antiguas palabras de bendición de los peregrinos que, en este contexto, se convierten en una proclamación mesiánica: «¡Hosanna!, bendito el que viene en el nombre del Señor. ¡Bendito el reino que llega, el de nuestro padre David! ¡Hosanna en las alturas!» (vv. 9-10). Esta alegría festiva, transmitida por los cuatro evangelistas, es un grito de bendición, un himno de júbilo: expresa la convicción unánime de que, en Jesús, Dios ha visitado su pueblo y ha llegado por fin el Mesías deseado. Y todo el mundo está allí, con creciente expectación por lo que Cristo hará una vez que entre en su ciudad.

Pero, ¿cuál es el contenido, la resonancia más profunda de este grito de júbilo? La respuesta está en toda la Escritura, que nos recuerda cómo el Mesías lleva a cumplimiento la promesa de la bendición de Dios, la promesa originaria que Dios había hecho a Abraham, el padre de todos los creyentes: «Haré de ti una gran nación, te bendeciré… y en ti serán benditas todas las familias de la tierra» (Gn 12,2-3). Es la promesa que Israel siempre había tenido presente en la oración, especialmente en la oración de los Salmos. Por eso, el que es aclamado por la muchedumbre como bendito es al mismo tiempo aquel en el cual será bendecida toda la humanidad. Así, a la luz de Cristo, la humanidad se reconoce profundamente unida y cubierta por el manto de la bendición divina, una bendición que todo lo penetra, todo lo sostiene, lo redime, lo santifica.

Podemos descubrir aquí un primer gran mensaje que nos trae la festividad de hoy: la invitación a mirar de manera justa a la humanidad entera, a cuantos conforman el mundo, a sus diversas culturas y civilizaciones. La mirada que el creyente recibe de Cristo es una mirada de bendición: una mirada sabia y amorosa, capaz de acoger la belleza del mundo y de compartir su fragilidad. En esta mirada se transparenta la mirada misma de Dios sobre los hombres que él ama y sobre la creación, obra de sus manos. En el Libro de la Sabiduría, leemos: «Te compadeces de todos, porque todo lo puedes, cierras los ojos a los pecados de los hombres, para que se arrepientan. Amas a todos los seres y no aborreces nada de lo que hiciste;… Tú eres indulgente con todas las cosas, porque son tuyas, Señor, amigo de la vida» (Sb 11,23-24.26).

Volvamos al texto del Evangelio de hoy y preguntémonos: ¿Qué late realmente en el corazón de los que aclaman a Cristo como Rey de Israel? Ciertamente tenían su idea del Mesías, una idea de cómo debía actuar el Rey prometido por los profetas y esperado por tanto tiempo. No es de extrañar que, pocos días después, la muchedumbre de Jerusalén, en vez de aclamar a Jesús, gritaran a Pilato: «¡Crucifícalo!». Y que los mismos discípulos, como también otros que le habían visto y oído, permanecieran mudos y desconcertados. En efecto, la mayor parte estaban desilusionados por el modo en que Jesús había decidido presentarse como Mesías y Rey de Israel. Este es precisamente el núcleo de la fiesta de hoy también para nosotros. ¿Quién es para nosotros Jesús de Nazaret? ¿Qué idea tenemos del Mesías, qué idea tenemos de Dios? Esta es una cuestión crucial que no podemos eludir, sobre todo en esta semana en la que estamos llamados a seguir a nuestro Rey, que elige como trono la cruz; estamos llamados a seguir a un Mesías que no nos asegura una felicidad terrena fácil, sino la felicidad del cielo, la eterna bienaventuranza de Dios. Ahora, hemos de preguntarnos: ¿Cuáles son nuestras verdaderas expectativas? ¿Cuáles son los deseos más profundos que nos han traído hoy aquí para celebrar el Domingo de Ramos e iniciar la Semana Santa?

Queridos jóvenes que os habéis reunido aquí. Esta es de modo particular vuestra Jornada en todo lugar del mundo donde la Iglesia está presente. Por eso os saludo con gran afecto. Que el Domingo de Ramos sea para vosotros el día de la decisión, la decisión de acoger al Señor y de seguirlo hasta el final, la decisión de hacer de su Pascua de muerte y resurrección el sentido mismo de vuestra vida de cristianos. Como he querido recordar en el mensaje a los jóvenes para esta Jornada – «Alegráos siempre en el Señor» (Flp 4,4) –, esta es la decisión que conduce a la verdadera alegría, como sucedió con santa Clara de Asís que, hace ochocientos años, fascinada por el ejemplo de san Francisco y de sus primeros compañeros, dejó la casa paterna precisamente el Domingo de Ramos para consagrarse totalmente al Señor: tenía 18 años, y tuvo el valor de la fe y del amor de optar por Cristo, encontrando en él la alegría y la paz.

Queridos hermanos y hermanas, que reinen particularmente en este día dos sentimientos: la alabanza, como hicieron aquellos que acogieron a Jesús en Jerusalén con su «hosanna»; y el agradecimiento, porque en esta Semana Santa el Señor Jesús renovará el don más grande que se puede imaginar, nos entregará su vida, su cuerpo y su sangre, su amor. Pero a un don tan grande debemos corresponder de modo adecuado, o sea, con el don de nosotros mismos, de nuestro tiempo, de nuestra oración, de nuestro estar en comunión profunda de amor con Cristo que sufre, muere y resucita por nosotros. Los antiguos Padres de la Iglesia han visto un símbolo de todo esto en el gesto de la gente que seguía a Jesús en su ingreso a Jerusalén, el gesto de tender los mantos delante del Señor. Ante Cristo – decían los Padres –, debemos deponer nuestra vida, nuestra persona, en actitud de gratitud y adoración. En conclusión, escuchemos de nuevo la voz de uno de estos antiguos Padres, la de san Andrés, obispo de Creta: «Así es como nosotros deberíamos prosternarnos a los pies de Cristo, no poniendo bajo sus pies nuestras túnicas o unas ramas inertes, que muy pronto perderían su verdor, su fruto y su aspecto agradable, sino revistiéndonos de su gracia, es decir, de él mismo... Así debemos ponernos a sus pies como si fuéramos unas túnicas... Ofrezcamos ahora al vencedor de la muerte no ya ramas de palma, sino trofeos de victoria. Repitamos cada día aquella sagrada exclamación que los niños cantaban, mientras agitamos los ramos espirituales del alma: "Bendito el que viene, como rey, en nombre del Señor"» (PG 97, 994). Amén.

fuente: Zenit