Reflexión, Oración..Contemplación

Reflexión

Xesús no encontro persoal cos homes ofreceu a súa benévola presenza e esperou que as sementes da palabra e da fe xerminasen. O abandono dos apóstolos, a negación de Pedro, o amor da pecadora, a cerrazón dos fariseos non o escandalizaron, nin turbaron. Sabía que non se perdería o que lles dixera... e de feito despois de Pentecostes os mesmos homes preséntanse diante do sanedrín sen temor, para afirmar que é necesario obedecer a Deus antes que aos homes. Pedro predica abertamente ata morrer nunha cruz como o seu Mestre, as mulleres son enviadas como testemuñas da resurrección aos apóstolos, e un fariseo fillo de fariseo, Pablo de Tarso, convértese no apóstolo das xentes. Se non podes subtraerte, home, a vivir cotiamente a morte de ti mesmo, debes polo menos esquecer que a resurrección escóndese nas túas feridas para facerte vivir del, dende agora. No irmán que para tí pode ser sepulcro de morte e de lama, unha cruz maldita, encontrarás a vida nova. Si; porque Cristo Resucitado asumirá a descrición dos teus irmáns: un campesiño, un camiñante, un espírito, un home á beira do lago...Cando saibas acoller "o reto" de Pilato que penetra os séculos e non aceptes o cambio proposto (Xn 18, 39-40), porque aprendeses na noite do abandono que non se pode cambiar a vida dun bandoleiro, ti que levas indignamente o seu nome: Bar-Abba, fillo do Pai, pola vida de Xesús, o Fillo unixénito do Deus vivente, o Señor da vida e da muerte...entonces berrarás tamén ti como o apóstolo Tomás no estupor da fe: "Señor meu e Deus meu" (Jn 20,28), o meu Deus e o meu todo, e non fuxirá máis no horizonte dos teus días a beleza da alegría.

Oración
Señor, nós buscámoste e desexamos o teu rostro:
un día, quitado o veo, poderemos contemplarte.
Buscámoste nas Escrituras que nos falan de tí:
baixo o veo da sabedoría acollemos a cruz, o teu don ás xentes.
Buscámoste nos rostros radiantes de irmáns e irmás:
vémoste na pegada da túa paixón nos seus corpos sufridores.
Non os ollos, senón o corazón ten a visión de ti:
ao resplandor da esperanza, nós esperamos encontrarte para falar contigo.
Contemplación
Señor, dános a tenacidade de camiñar cara aos cumios, á luz da única Palabra que salva. Como irmá de sangue, daquel Sangue que nos fai a todos irmáns, eu quedo aquí, xunto á tumba de toda morte interior para dirixirme como un camiñante polos sendeiros dun non sentido e situarme nos sendeiros da amizade e do encontro. Quero hoxe compartir a marabilla do amor humano, o gozo das persoas marabillosas que viven xunta min, non na periferia da súa existencia, senón nas súas pasaxes secretas, alí onde o corazón abraza o Absoluto de Deus. Grazas a Tí que me dás o teu rostro resucitado, polo teu corazón namorado da Vida e bicado do Eterno. Grazas pola túa liberdade de explorador que se somerxe nos abismos do Esencial. Deus do deserto que se fai xardín, que eu sexa unha pequena chama acendida na obscuridad da busca humana, unha calor que se esparexe alí onde o xélido vento do mal destrúe e aparta do horizonte da Verdade e da Beleza, para narrar ao mundo a estupenda aventura do amor humano resucitado, aquel amor que sabe morrer para encarnar o sorriso de Deus. Amén.