LECTURAS

DOMINGO DE RAMOS NA PAIXÓN DO SEÑOR - Ciclo B

PROCESIÓN DAS PALMAS.-

Mc 11, 1-10

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

            Cando se achegaban a Xerusalén, cerca de Betfagué e de Betania, ao pé do Monte das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos dicíndolles:

            ‑ Ide á aldea que tendes aí por fronte, e ao que entredes, ides atopar atado un burro que ninguén montou aínda; soltádeo e traédeo. Se alguén vos pregunta por que o facedes, dicídelle: "Precísao o Señor, pero de seguida o mandará de volta".

            Foron aló, atoparon o burro atado a un portal e desatárono. Algúns dos que andaban por alí, preguntáronlles:

            ‑ Que facedes aí desatando o burriño?

            Eles contestáronlle tal como Xesús lles mandara. E leváronlle o burro a Xesús, que montou nel así que o cubriron cos seus mantos. Moitos estendían tamén os seus mantos no camiño, para que lle servisen de alfombras; e outros, ramallos cortados nas chousas. E tanto os que ían diante coma os de detrás, exclamaban:

            ‑ Hosanna! Bendito o que vén no nome do Señor!  Bendito o reino do noso pai David que chega! Hosanna no ceo!

             

AD LIBITUM  Xn 12, 12-16

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

            Naquel tempo, a xente que viñera á festa, oíndo que Xesús viña a Xerusalén, apañou ramas das palmeiras e saíulle ao encontro exclamando:

            Hosanna!:

Bendito o que vén no nome do Señor,

o Rei de Israel!.

            Xesús atopou un burriño, e montou nel, conforme está escrito:

Non temas, filla de Sión,

mira que vén o teu rei,

montado nun burriño.

            Ó comezo os seus discípulos non comprenderon estas cousas; pero cando Xesús foi glorificado, entón lembráronse de que estaban escritas del e que así llas fixeron.

                                   Palabra do Señor                 R/. Grazas a Deus

MISA.-

Primeira Lectura     Is 50, 4-7

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Non apartei a miña cara das increpacións, pero sei que non quedarei confundido (Terceiro Canto do Servo do Señor)

            O Señor Deus concedeume lingua de discípulo,

para saber instruír o cansado cunha palabra que o anime na mañá.

            El espreguiza pola mañá o meu oído para escoitar coma discípulo.

O Señor abriu o meu oído,

e eu non me rebelei, non me botei para atrás.

            Ofrecín o lombo aos que me azoutaban, e a miña cara aos que me arrincaban a barba.

Non escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.

            Pero o Señor axudarame,

por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un diamante,

pois sei que non me avergonzarei.

            Palabra do Señor                     R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 21, 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24

R/. (2a): Meu Deus, meu Deus, por qué me abandonaches?

Todos os que me ven fan burla de min,

torcendo os labios, movendo a cabeza:

"Confiou no Señor, que El o libre,

que El o salve, se é que o ama".

Rodéanme mandas de cans,

cércame un fato de malvados,

tradearon as miñas mans e os meus pés,

e podo contar os meus ósos.

Reparten os meus vestidos

e botan ás sortes o meu manto.

Pero ti, Señor, non esteas lonxe;

ti es a miña forza, ven axiña axudarme.

Eu falareilles de ti aos meus irmáns,

loareite no medio da asemblea.

Servidores do Señor, loádeo,

liñaxe de Xacob, glorificádeo,

liñaxe de Israel, temédeo.

Segunda Lectura     Flp 2, 6-11

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

Humillouse a si mesmo, por iso Deus exaltouno

            Irmáns:

            Cristo Xesús, con ser de condición divina,

non se agarrou con cobiza ao seu ser igual a Deus;

senón que se espiu do seu rango,

e asumiu a condición de escravo,

feito en todo semellante aos homes.

            Presentándose coma un home calquera,

abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,

e á morte na cruz.

            Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo

e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome,

para que ao nome de Xesús se dobre todo xeonllo

no ceo, na terra e mais no abismo,

e toda lingua proclame que Xesús Cristo é o Señor

para gloria de Deus Pai.

                        Palabra do Señor                        R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO  

 Flp 2, 8-9

Cristo abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,

e á morte na cruz.

Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo

e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome.

PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MARCOS (Forma breve)

Queredes que eu vos solte o rei dos Xudeus?

            

C. De mañanciña, os sumos sacerdotes cos anciáns e mais os letrados, isto é, todo o Sanedrín, despois dunha reunión do Consello, amarraron a Xesús e fórono entregar a Pilato.

            Pilato preguntoulle:

            S. ‑ Es ti o rei dos xudeus?

            Respondeulle:

            + ‑ Ti o dis.

            C. E os sumos sacerdotes acusábano de moitas cousas. Entón Pilato volveu preguntarlle:

            S. ‑ Non respondes nada? Xa ves de cantas cousas te acusan.

            C. Pero Xesús non respondeu máis nada, de modo que Pilato quedou moi estrañado.

            Pola festa de Pascua, tiña o costume de soltarlles o preso que eles lle pedisen. Estaba daquela na cadea un tal Barrabás, xunto cos sediciosos que nunha revolta mataran a un home. Cando subiu o xentío, empezou a reclamar o que era costume conce­derlles. Pilato respondeulles:

            S. ‑ Queredes que eu vos solte o rei dos Xudeus?

            C. Pois el ben sabía que os sumos sacerdotes llo entregaran por envexa. Pero os sumos sacerdotes encirraron á xente para que pedisen que lles soltase a Barrabás.

            Pilato respondeulles:

            S. ‑ E que hei facer con ese que chamades rei dos xudeus?

            C. Eles volveron berrar:

            S. ‑ Crucifícao!

            C. Pilato replicoulles:

            S. ‑ E logo, que mal fixo el?

            C. Pero eles berraban aínda máis forte:

            S. ‑ Crucifícao!

            C. Pilato, para compracer o pobo, soltoulles a Barrabás, men­tres que a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.

Cinguírono cunha coroa que teceran con espiños

            C. Os soldados levaron a Xesús para dentro do pazo, é dicir, do pretorio, e chamaron a toda a compañía. Vestírono de púrpura, cinguírono cunha coroa que teceran con espiños, e empezáronlle a facer saúdos:

            S. ‑ Salve, rei dos xudeus!

            C. E dábanlle golpes na cabeza cunha canivela, cuspían nel e, axeonllándose, rendíanlle homenaxe. E despois de o escarneceren, quitáronlle a púrpura e puxéronlle a súa roupa. E levárono fóra, para o crucificaren.

  

Levaron a Xesús ao Gólgota e crucificárono

            C. Pasaba por alí Simón de Cirene, que volvía da leira ‑o pai de Alexandro e de Rufo‑ e obrigárono a cargar coa cruz. Levárono a un lugar chamado Gólgota, ou sexa, lugar da Caveira. Alí dábanlle viño con mirra pero non o quixo. Crucificárono e repartiron a roupa, botando sortes  para saber o que lle tocaba a cada un.

            Era a media mañá cando o crucificaron. Un letreiro anunciaba a causa da súa condena: "O rei dos xudeus". Con el crucificaron tamén a dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.

Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo!

            C. Os que pasaban por alí, burlábanse del, abaneando as cabezas, e dicindo:

            S. ‑Vaites, vaites, o que destrúe o Templo e o reconstrúe en tres días! Anda, baixa agora da cruz, e sálvate!

            C. Do mesmo xeito, os sumos sacerdotes, burlándose entre eles cos letrados, dicían:

            S. ‑ Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo! O Mesías, o rei de Israel! Que baixe da cruz agora, para que vexamos e creamos!

            C. Tamén os que estaban crucificados con el o aldraxaban.

Xesús, dando un grito resoante, expirou

            C. Chegado o mediodía, a escuridade cubriu toda aquela terra ata as tres da tarde. E ás tres da tarde, Xesús exclamou con voz resoante:

            + ‑ Eloí, Eloí, lamá sabactaní?

            C. Que quere dicir:

            + ‑ "Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?"

            C. Algúns dos que estaban alí oíron e comentaban:

            S. ‑ Oíde! Está chamando por Elías.

            C. Un foi correndo e enchoupou de vinagre unha esponxa, espe­touna nunha cana e deulle de beber, dicindo:

            S. ‑ Deixade, a ver se vén Elías baixalo.
           C. Pero Xesús, dando un grito resoante, expirou.

(Todos se axeonllan, e faise unha pausa)

            C. O veo do templo rachou en dous de arriba abaixo.

            O centurión, que estaba enfronte de Xesús, e que o viu expirar daquel xeito, dixo:

            S. - Verdadeiramente este home era Fillo de Deus!

                                   Palabra do Señor                  R/. Grazas a Deus

A SEMANA SANTA ESTÁ ÁS PORTAS

Comezou o tempo de graza,

vivamos a Semana Santa santamente.

Fagamos silencio, poñámonos en actitude de escoita.

Carguemos as imaxes e os pasos, si, pero da vida.

Pasos vivos;

que haxa menos estacións, sen explotación, sen engano,

sen utilización das persoas.

Suprimamos os azoutes, as espiñas,

o simple rito e as celebracións baleiras.

Que os días da paixón e sufrimento sexan breves

e moito máis longos os días da pascua,

o tempo da nosa esperanza.

(Sobre un texto do libro de Cáritas, coresma pascua 2012)

O PAPA EN MÉXICO COS NENOS

Saúdo do Santo Pai Benedicto XVI aos nenos

25 de mar de 2012

Praza da Paz, Guanajuato, México, o sábado 24 de marzo de 2012

Queridos nenos:

Estou contento de poder encontrarvos e ve-los vosos rostros alegres enchendo esta bela praza. Vós ocupades un lugar moi importante no corazón do Papa. E nestes momentos quixera que isto o soubesen tódolos nenos de México, particularmente os que soportan o peso do sufrimento, o abandono, a violencia ou a fame, que nestes meses, a causa da seca, se deixou sentir fortemente nalgunhas rexións. Grazas por este encontro de fe, pola presenza festiva e o xúbilo que expresaron cos cantos. Hoxe estamos cheos de xúbilo, e iso é importante. Deus quere que sexamos sempre felices. El coñécenos e ámanos. Se deixamos que o amor de Cristo cambie o noso corazón, entón nós poderemos cambia-lo mundo. Ese é o segredo da auténtica felicidade. Este lugar no que nos achamos ten un nome que expresa o anhelo presente no corazón de tódolos pobos: «a paz», un don que provén do alto. «A paz sexa con vós» (Jn 20,21). Son as palabras do Señor resucitado. Oímolas en cada Misa, e hoxe resoan de novo aquí, coa esperanza de que cada un se transforme en sementador e mensaxeiro desa paz pola que Cristo entregou a súa vida.

O discípulo de Xesús non responde ao mal co mal, senón que é sempre instrumento do ben, heraldo do perdón, portador da alegría, servidor da unidade. El quere escribir en cada unha das súas vidas unha historia de amizade. Tédeo, pois, como o mellor dos seus amigos. El non se cansará de dicirlles que amen sempre a todos e fagan o ben. Isto escoitarano, se procuran en todo momento un trato frecuente con el, que lles axudará aínda nas situacións máis difíciles. Vin para que sintan o meu afecto. Cada un de vós é un regalo de Deus para México e para o mundo. A súa familia, a Igrexa, a escola e os que teñen responsabilidade na sociedade han de traballar unidos para que vós poidades recibir como herdanza un mundo mellor, sen envexas nin divisións.

Por iso, desexo elevar a miña voz invitando a todos a protexer e coidar os nenos, para que nunca se apague o seu sorriso, poidan vivir en paz e mirar ao futuro con confianza.

Vós, os meus pequenos amigos, non estades sós. Contades coa axuda de Cristo e da súa Igrexa para levar un estilo de vida cristián. Participade na Misa do domingo, na catequese, nalgún grupo de apostolado, buscando lugares de oración, fraternidade e caridade. Iso mesmo viviron os beatos Cristóbal, Antonio e Juan, os nenos mártires de Tlaxcala, que coñecendo a Xesús, en tempos da primeira evanxelización de México, descubriron que non había tesouro máis grande ca el. Eran nenos como vós, e de vós podemos aprender que non hai idade para amar e servir.

Quixera quedar máis tempo con vós, pero xa debo irme. Na oración seguiremos xuntos. Invítovos, pois, a rezar continuamente, tamén na casa; así experimentaréde-la alegría de falar con Deus en familia. Rezade por todos, tamén por min. Eu rezarei por vós, para que México sexa un fogar no que todos os seus fillos vivan con serenidade e harmonía. Bendízovos de corazón e pídovos que levéde-lo cariño e a bendición do Papa aos vosos pais e irmáns, así como aos vosos seres queridos. Que a Virxe os acompañe.

Moitas grazas, meus pequenos amigos.

LECTURAS

5º DOMINGO DE CORESMA  -  CICLO B

Primeira Lectura    Xer 31, 31-34

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA XEREMÍAS

Establecerei unha nova alianza e non me lembrarei do pecado

            Velaquí os días ‑ é o Señor quen fala ‑

nos que pactarei coa casa de Xudá e co reino de Israel

unha alianza nova;

non coma a alianza que pactei cos seus pais,

o día no que os collín pola man

para os sacar do país de Exipto;

pois eles quebrantaron o meu pacto,

aínda que eu seguín sendo o seu Señor

‑ é o Señor quen fala ‑.

            Velaquí o pacto que eu hei pactar coa casa de Israel

despois deses días ‑ é o Señor quen fala ‑:

            Hei meter a  miña lei nas súas entrañas,

escribireina nos seus corazóns,

serei para eles o seu Deus,

e eles serán para min o meu pobo.

            Xa ninguén terá que instruí-lo  compañeiro,

xa ninguén terá que instruír o seu irmán,

dicíndolle: "Respectade o Señor";

senón que todos eles me farán caso,

desde o máis noviño ao máis grande

‑ é o Señor quen fala ‑,

pois eu perdoareilles a súa iniquidade,

e xa non me lembrarei máis dos seus pecados.

                        Palabra do Señor                            

                        R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL       Sal 50, 3-4. 12-13. 14-15

R/. (12a): Crea, oh Deus, en min un corazón puro.

Compadécete de min, oh Deus, pola túa bondade;

pola túa gran misericordia, borra o meu pecado;

lávame enteiro da miña iniquidade,

límpame da miña culpa.

Crea, oh Deus, en min un corazón puro,

renóvame por dentro con espírito firme;

non me botes da túa presenza,

e non tires de min o teu santo espírito.

Devólveme a alegría da túa salvación,

sostenme cun espírito xeneroso.

Ensinarei o teu camiño aos pecadores,

e volverán a ti os descarreirados.

Segunda Lectura     Heb 5, 7-9

LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS

Aprendeu a obediencia e fíxose autor da eterna salvación

            Cristo, nos días da súa vida mortal, a berros e con bágoas, presentou oracións e súplicas a quen o podía salvar da morte e Deus escoitouno por mor da súa docilidade.

            Aínda que era Fillo, aprendeu sufrindo o que é obedecer; e, consumada deste xeito a súa consagración sacerdotal, converteuse para todos os que lle obedecen en causa de salvación eterna.

                        Palabra do Señor                             

                        R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO    Xn 12, 26

Quen me serve, que me siga, di o Señor;

e onde eu estou, alí estará tamén o meu servidor.

Evanxeo     Xn 12, 20-33

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Se o gran de trigo morre enterrado, dará froito abondoso

            Naquel tempo, algúns dos gregos, que subían a adorar no día da Festa, achegáronse a Filipe, o de Betsaida de Galilea, e pedíronlle:

            ‑ Señor, queremos ver a Xesús.

            Foi Filipe e díxollo a Andrés; Andrés e mais Filipe foron dicirllo a Xesús. Xesús respondeulles:

            ‑ Chegou a hora de que sexa glorificado o Fillo do Home. Évos ben certo: se o gran de trigo cae na terra pero non morre, quedará el só; pero se morre, dará froito abondoso. Quen ama a súa vida, pérdea; mais quen aborrece a súa vida neste mundo, poñeraa a salvo para unha vida eterna. Se alguén quere servirme, que me siga; e alí onde estou eu, estará tamén o meu servidor. Se alguén me serve, hao honrar o Pai.

            Agora o meu espírito está turbado. E que hei de dicir: Pai, sálvame desta hora? Pero se para iso cheguei a esta hora! Pai, glorifica o teu Nome.

            Chegou entón unha voz do ceo:

            ‑ Xa o glorifiquei, e glorificareino aínda de novo.

            Ó oílo o xentío alí presente, dicía que fora un trono; outros dicían: "faloulle un anxo". Xesús interveu dicindo:

            ‑ Esta voz non foi por min, senón por vós. Agora é o xuízo deste mundo; agora ao príncipe deste mundo vano botar fóra. E eu, cando me ergan da terra, atraerei a todos cara a min.

            Dicía isto, indicando de que morte había de morrer.

                        Palabra do Señor                            

                        R/. Loámoste, Cristo

COMENTARIO

A resurrección implica a morte

«Se o gran de trigo non cae en terra e morre, queda el só; pero se morre dá moito froito» (Jn 12, 24)

Estas palabras de Xesús, máis elocuentes que un tratado, desvélanno-lo segredo da vida. Non hai alegría de Xesús sen dor amada. Non hai resurrección sen morte. Xesús fala aquí del, explica o significado da súa existencia.

Faltan poucos días para a súa morte. Será dolorosa, humillante. Por que morrer, precisamente El que se proclamou a Vida? Por que sufrir El que é inocente? Por que ser calumniado, ridiculizado, cravado nunha cruz, o final máis infamante? E sobre todo por que El que viviu na unión constante con Deus, sentirase abandonado polo seu Pai? Tamén a El a morte dálle medo; pero terá un sentido: a resurrección.

Viñera para reunir os fillos de Deus dispersos, a romper as barreiras que separan a

pobos e persoas, a irmandar os homes divididos entre eles, a levar a paz e construír a

unidade. Pero hai un prezo que pagar: para atraer a todos a si terá que ser elevado da terra na cruz. E aquí está a parábola máis bonita do Evanxeo:

«Se o gran de trigo non cae en terra e morre, queda el só; pero se morre dá moito

froito» El é ese gran de trigo. Neste tempo de Pascua, El aparece no alto da cruz, o seu martirio e a súa gloria, en sinal do amor extremo. Alí El deu todo: o perdón aos seus verdugos, o Paraíso ao ladrón, a nós a súa nai e o seu corpo e o seu sangue, a súa vida ata berrar: "Meu Deus, meus Deus, por que me abandonaches? "

En 1944 eu escribía" Sabes que nos deu todo? Que máis podía darnos un Deus que, por amor, parece que se lle esquece ser Deus? ".

El deunos a posibilidade de ser fillos de Deus: xerou un pobo novo, unha nova

creación.

O día de Pentecostes o gran de trigo caído en terra e morto xa xerminaba en espiga fecunda: tres mil persoas, de tódolos pobos e nacións, convertíanse en "un corazón só e unha alma soa", logo, cinco mil, logo...« Se o gran de trigo non cae en terra e morre, queda el só; pero se morre dá moito froito»

Esta palabra dá sentido tamén á nosa vida, ao noso sufrimento, á nosa morte un día. A

fraternidade universal pola que queremos vivir; a paz, a unidade que queremos construír ó noso arredor é un vago sono, unha quimera se non estamos dispostos a percorrer o mesmo camiño trazado polo Mestre.

Que fixo El para "dar moito froito"?

Compartiuno todo connosco. Asumiu os nosos sufrimentos. Fíxose connosco tebras,

melancolía, cansazo, contraste...Probou a traizón, a soidade, a orfandade... Nunha palabra, fíxose "un connosco", cargando cos nosos pesos.

Así nós, namorados deste Deus que é "próximo" noso, temos un modo de dicirlle que lle

estamos inmensamente agradecidos polo seu infinito amor: vivir como El viviu. E aquí estamos "próximos" a cantos pasan ao noso lado na vida, querendo estar disposto a "facernos un" con eles, a asumir unha desunidade, a compartir unha dor, a resolver un problema, cun amor concreto feito servizo.

Xesús no abandono deuse completamente; na espiritualidade que se centra en El, Xesús resucitado debe resplandecer plenamente e a alegría debe dar testemuño diso.

Chiara  Lubich

SAN XOSÉ

       A San Xosé Deus encomendoulle a inmensa responsabilidade e privilexio de ser esposo da Virxe María e custodio da Sagrada Familia. É por iso o santo que máis preto esta de Xesús e da Stma. Virxe María.

       O noso Señor foi chamado "fillo de Xosé" (Juan 1:45; 6:42; Lucas4:22) o carpinteiro (Mateo 12:55).
        Non era pai natural de Xesús (quen foi xerado no ventre virxinal da Stma. Virxe María por obra do Espírito Santo e é Fillo de Deus), pero Xosé adoptouno e Xesús someteuse como un bo fillo ante o seu pai. Canto influenciou Xosé no desenvolvemento humano do neno Xesús! Que perfecta unión existiu no seu exemplar matrimonio con María!
       San Xosé é chamado o "Santo do silencio" Non coñecemos palabras expresadas por el, tan só coñecemos as súas obras, os seus actos de fe, amor e de protección como pai responsable do benestar do seu amadísima esposa e do seu excepcional Fillo. Xosé foi "santo" dende antes dos desposorios. Un "escollido" de Deus. Dende o principio recibiu a graza de discernir os mandatos do Señor.
       As principais fontes de información sobre a vida de San José son os primeiros capítulos do evanxeo de Mateo e de Lucas. Son ao mesmo tempo as únicas fontes seguras por ser parte da Revelación.

        Non todo lle foi fácil. María esperaba un fillo cuxa orixe divina Xosé ignoraba. Por iso, ante o misterio, como bo xudeu, decide retirarse. Ademais, ama a María, sabe que é honrada, e non quere dar ocasión de entregala á lei implacable. Con razón o Evanxeo chámalle, sinxelamente, “xusto”.

       Só a intervención do anxo racha o veo das súas dúbidas. “É obra do Espírito Santo”. Poralle por nome Xesús, será o seu pai legal e sabe que a súa misión é salvar ao seu pobo. Van encaixando todas as pezas. Agora enténdeo.

       Xosé é o exemplo de fe e confianza en Deus. “Fixo o que lle mandou o anxo”. Escoita sen comprender, obedece sen saber o sentido: “Non temas en recibir a María, foxe a Exipto, volve”. Está sempre aberto á sorpresa da fe. Mantense forte nos momentos da dúbida e as dificultades. Cantas veces nos resulta espeso o silencio de Deus! Cantas veces gritamos: por que? E san Xosé invítanos a confiar. Seguro que chegará a luz.

       O Evanxeo non dedica a Xosé outro eloxio que “xusto”. Para que máis títulos? Ao falar dos santos, resultamos excesivamente barrocos. Cargámolos de milagres, portentos e cousas marabillosas.   Ás veces irrítanos ou, polo menos, asómbranos moito atopar nas Vidas de Santos un primeiro parágrafo xa absolutamente milagroso, tratando de restar humanidade á madeira de que aqueles homes estaban feitos.

        Con razón, a liturxia cántalle a san Xosé: “Servidor fiel e prudente”.

LECTURAS

4º DOMINGO CORESMA  CICLO B

Primeira Lectura    2 Crón 36, 14-16. 19-23

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DAS CRÓNICAS

A ira e a misericordia do Señor maniféstanse no desterro e liberación do pobo

                Naqueles días, as autoridades de Xudá, os sacerdotes e o pobo obraron inicuamente, 1mitando as abominacións dos pagáns e profanando o templo que o Señor consagrara en Xerusalén.

                O Señor, Deus de seus pais, mandáballes continuamente mensaxeiros, porque sentía compaixón do seu pobo e da súa morada; pero eles burlábanse dos mensaxeiros de Deus, ríanse das súas palabras e mofábanse dos profetas, ata que a ira do Señor se acendeu sen remedio contra o seu pobo.

                Os caldeos conquistaron Xerusalén, incendiaron o templo, derrubaron a muralla, prenderon lume a todos os seus palacios e esnaquizaron todos os obxectos de valor. Levaron consigo desterrados a Babilonia os superviventes da matanza e foron escravos seus e dos seus descendentes ata o triunfo do reino persa.

                Cumpriuse así o que anunciou o Señor a Xeremías, e a terra gozou do seu descanso sabático todo o tempo que estivo desolada, ata cumprirse setenta anos.

                O ano primeiro de Ciro, rei de Persia, o Señor, para cumprir o que anunciara por medio de Xeremías, moveu a Ciro, rei de Persia, a promulgar de palabra e por escrito en todo o seu reino:

                ‑"Ciro, rei de Persia, decreta: O Señor, Deus do ceo, entregoume todos os reinos da terra e encargoume construír un templo en Xerusalén de Xudá. todos os dese pobo que viven entre nós poden volver. E que o Señor, seu Deus, estea con eles".

                               Palabra do Señor                                             

                            R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 136, 1-2. 3. 4-5. 6

R/. (6a): Que se apegue a miña lingua ao padal, se deixo de pensar en ti.

Á beira dos ríos de Babilonia

sentabamos a chorar,

con saudades de Sión.

Nos salgueiros das ribeiras

penduramos as cítolas.

Alí os que nos desterraran

pedíannos palabras de cantares,

os nosos verdugos, himnos alegres:

"Cantádenos cántigas de Sión".

Como cantar un canto do Señor

estando en terra allea?

Se me esquecese de ti, Xerusalén,

que seque a miña man dereita.

Que se apegue a miña lingua ao padal,

se deixo de pensar en ti,

se non poño a Xerusalén

por riba de toda ledicia.

Segunda Lectura    Ef 2, 4-10

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

Os que morrestes ao pecado, fostes salvados pola graza

                Irmáns:

                Deus, que é farturento en misericordia, polo grande amor que nos amosou cando estabamos nós mortos polos nosos pecados, fíxonos revivir con Cristo (salváronvos por pura benquerenza) e resucitounos con El e con El fíxonos sentar no ceo en Cristo Xesús, para mostrarlles aos séculos vindeiros a rebordante riqueza da súa graza, manifesta na bondade que tivo connosco en Cristo Xesús.

                Porque vos salvaron por graza, mediante a fe; e isto non vén de vós: é don de Deus; e non vén das obras, para que ninguén se poida gabar.

                Somos, logo, feitura del, creados en Cristo Xesús para facer obras boas nas que Deus dispuxo de antemán que camiñemos.

                               Palabra do Señor                                                             

                            R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO    Xn 3, 16

De tal xeito amou Deus o mundo,

que lle deu o seu Fillo Unixénito;

quen cre nel, ten vida eterna.

Evanxeo    Xn 3, 14-21

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Mandou Deus ao seu Fillo para que, por mediación del, se salve o mundo

                Naquel tempo, díxolle Xesús a Nicodemo:

                - Como Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que cre nel, teña vida eterna.

                Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

                Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel, non é xulgado; mais o que non cre, xa está xulgado, porque non creu no Fillo Unixénito de Deus.

                Nisto consiste o xuízo: en que, vindo a luz ao mundo, os homes escolleron a tebra en vez da luz, pois as súas obras eran ruíns. Pois todo o que fai o mal odia a luz e non vén cara á luz, para que non o delaten as súas obras.

                Polo contrario, o que obra a verdade vén cara á luz, para que se vexan as súas obras pois están feitas como Deus quere.

                               Palabra do Señor                                                              

                            R/. Loámoste, Cristo

O PAPA DI

Aprender de María a ser unha comunidade que ora

15 de mar de 2012

Venerar a Nai de Xesús na Igrexa, significa aprender dela a ser unha comunidade que ora: esta é unha das características esenciais da primeira descrición da comunidade cristiá descrita nos Feitos dos Apóstolos.

Queridos irmáns e irmás:

Coa catequese de hoxe gustaríame empezar a falar da oración nos Feitos dos Apóstolos e nas cartas de San Paulo. San Lucas deunos, como sabemos, un dos catro evanxeos, dedicado á vida terrea de Xesús, pero tamén nos deixou aquilo que se denominou o primeiro libro sobre a historia da Igrexa, é dicir, os Feitos dos Apóstolos.

Nestes dous libros, un dos elementos recorrentes é xustamente a oración, sexa a de Xesús, sexa a de María, dos discípulos, das mulleres e da comunidade cristiá. O camiño inicial da Igrexa está marcado principalmente pola acción do Espírito Santo, que transforma aos apóstolos en testemuñas de Cristo resucitado ata o derramamento de sangue, e da rápida difusión da palabra de Deus en oriente e occidente. Non obstante, antes que a proclamación do evanxeo se propague, Lucas narra a historia da ascensión do Resucitado (cf. Hch. 1,6-9). Aos discípulos o Señor entrégalles o seu programa de vida, dedicada á evanxelización, e dilles: "Recibiréde-la forza do Espírito Santo, que virá sobre vós, e seréde-las miñas testemuñas en Xerusalén, en toda Xudea e Samaria, e ata os confíns da terra,". (Hch. 1,8). En Xerusalén, os apóstolos que eran once, pola traizón de Xudas Iscariote, reuníronse na casa a orar, e xustamente en oración esperan o don prometido de Cristo resucitado, o Espírito Santo.

Neste contexto de espera, entre a Ascensión e Pentecostes, san Lucas menciona por última vez a María, a nai de Xesús, e a súa familia (v. 14). A María dedicoulle os inicios do seu Evanxeo, dende o anuncio do anxo ata o nacemento e a infancia do Fillo de Deus feito home. Con María comeza a vida terrea de Xesús e con María comezan tamén os primeiros pasos da Igrexa; en ámbalas dúas ocasións o clima é de escoita de Deus, de recollemento. Hoxe, polo tanto, quixera determe sobre esta presenza orante da Virxe no grupo dos discípulos, que serán a primeira Igrexa nacente. María seguiu con discreción todo o camiño do seu Fillo durante a vida pública, ata o pé da cruz, e agora continúa seguindo, cunha oración silenciosa, o camiño da Igrexa. Na anunciación, na casa de Nazaret, María recibe o anxo de Deus, e atenta ás súas palabras, acólleo e responde ao designio divino, expresando a súa total dispoñibilidade: Velaquí a escrava do Señor; fágase en min segundo a túa palabra" (cf. Lc 1,38). María, pola mesma actitude interior de escoita, é capaz de ler a súa propia historia, recoñecendo con humildade que é o Señor o que actúa. Na visita ao súa parente Isabel, prorrompe nunha oración de loanza e de alegría, de celebración da graza divina que encheu o seu corazón e a súa vida, facéndoa a Nai do Señor (cf. Lc. 1,46-55). Loanza, acción de grazas, alegría: no cántico do Magníficat, María non ve só o que Deus fixo nela, senón tamén ao que fixo e fai continuamente na historia. San Ambrosio, nun famoso comentario sobre o Magníficat, invita a ter o mesmo espírito na oración e di: "Que en cada un estea o espírito de María para gabar o Señor, e estea en cada un o espírito individual de María para exultar a Deus" (Expositio Evangelii secundum Lucam 2, 26: PL 15, 1561). Mesmo no cenáculo de Xerusalén, no "cuarto do piso alto, onde adoitaban reunirse os discípulos de Xesús" (cf. Hch. 1,13), nun clima de escoita e de oración, ela está presente, antes de que as portas se abran de par en par e comecen a anunciar a Cristo o Señor a todos os pobos, ensinándoos a gardar todo o que lles mandara (cf.Mt. 28,19-20). As etapas do camiño de María, da casa de Nazaret á de Xerusalén, a través da cruz onde o seu Fillo a encomenda ao apóstolo Xoán, caracterízanse pola capacidade de manter un clima persistente de recollemento, para meditar cada evento no silencio do seu corazón fronte a Deus (cf. Lc. 2,19-51) e na meditación diante de Deus, ata entender a súa vontade e ser capaz de aceptala no seu interior. A presenza da Nai de Deus cos once, despois da Ascensión, non é só un rexistro histórico dunha cousa do pasado, senón que adquire un significado de gran valor, porque Ela comparte con eles o máis valioso: a memoria viva de Xesús, na oración; comparte esta misión de Xesús: preservar a memoria de Xesús e así manter a súa presenza.

A última mención de María nos dous escritos de san Lucas danse no sábado: o día do descanso de Deus despois da creación, o día de silencio despois da morte de Xesús e da espera da súa Resurrección. E neste episodio ten as súas raíces a tradición de Santa María en sábado. Entre a Ascensión do Resucitado e o primeiro pentecostés cristián, os apóstolos e a Igrexa reúnense con María para esperar con ela o don do Espírito Santo, sen o cal non se pode chegar a ser testemuñas. Ela, que xa o recibiu por xerar o Verbo encarnado, comparte con toda a Igrexa a espera do mesmo don, para que no corazón de cada crente "sexa formado Cristo" (cf. Ga. 4,19). Se non hai Igrexa sen Pentecostés, non hai tampouco Pentecostés sen a Nai de Xesús, porque ela viviu dunha forma única, o que a Igrexa experimenta cada día baixo a acción do Espírito Santo. San Cromacio de Aquilea comenta así o rexistro dos Feitos dos Apóstolos: "Reuniuse polo tanto a Igrexa, no cuarto do piso superior xunto con María, a Nai de Xesús, e xunto aos seus irmáns. Por conseguinte, non se pode falar de Igrexa se non está presente María, a Nai do Señor... A igrexa de Cristo está alí onde se predica a Encarnación de Cristo na Virxe, e, onde predican os apóstolos, que son os irmáns do Señor, alí escóitase o evanxeo" (Sermo 30,1: SC164, 135).

O Concilio Vaticano II quixo poñer de relevo, en particular, este vínculo que se manifesta visiblemente en orar xunto con María e cos Apóstolos, no mesmo lugar, á espera do Espírito Santo. A constitución dogmática Lumen Gentium afirma: "Por non querer Deus manifestar solemnemente o misterio da salvación humana antes de derramar o Espírito prometido por Cristo, vemos que os Apóstolos, antes do día de Pentecostés, « perseveraban unánimes na oración con algunhas mulleres, con María, a Nai de Xesús, e cos irmáns deste » (Hch 1, 14), e que tamén María imploraba coas súas oracións o don do Espírito, que na Anunciación xa a cubrira a ela coa súa sombra. " (n. 59). O lugar privilexiado de María é a Igrexa, que é "proclamada como membro excelente e enteiramente singular..., tipo e exemplar acabado desta na fe e na caridade (ib., n. 53).

Venerar a Nai de Xesús na Igrexa, significa entón aprender dela a ser unha comunidade que ora: esta é unha das características esenciais da primeira descrición da comunidade cristiá descrita nos Feitos dos Apóstolos (cf. 2,42). A oración está a miúdo referida a situacións difíciles, de problemas persoais, que levan a dirixirse á súa vez o Señor para ter luz, consolo e axuda. María invítanos a abrir as dimensións da oración, a dirixirnos a Deus non só na necesidade e non só para si mesmo, senón de modo unánime, perseverante, fiel, cun "só corazón e unha soa alma" (cf. Hch. 4,32 ).

Queridos amigos, a vida humana atravesa diversas etapas de transición, a miúdo difíciles e esixentes, que requiren decisións obrigatorias, renuncias e sacrificios. A Nai de Xesús foi colocada polo Señor en momentos decisivos da historia da salvación e soubo responder sempre con plena dispoñibilidade, froito dunha profunda relación con Deus, madurada na oración asidua e intensa. Entre o venres da Paixón e o domingo da Resurrección, a ela confióuselle o discípulo amado, e con el a toda a comunidade dos discípulos (cf.Jn. 19,26). Entre a Ascensión e Pentecostés, ela está con e na Igrexa en oración (cf. Hch. 1,14). Nai de Deus e Nai da Igrexa, María exerce a súa maternidade ata o final da historia. Encomendámoslle todas as fases do paso da nosa existencia persoal e eclesial, non menos que a do noso tránsito final. María ensínanos a necesidade da oración e móstranos que só cun vínculo constante, íntimo, cheo de amor co seu fillo, podemos saír de "a nosa casa", de nós mesmos, con coraxe, para chegar aos confíns do mundo e proclamar en todas as partes ao Señor Xesús, salvador do mundo.

LECTURAS

3º DOMINGO DE CORESMA, CICLO B

Primeira Lectura     Ex 20, 1-17

LECTURA DO LIBRO DO ÉXODO

A lei foi dada por medio de Moisés  (Xn 1, 17)

            Naqueles días, o Señor pronunciou estas palabras:

            ‑ "Eu son o Señor, teu Deus, que te saquei da terra de Exipto, da condición de escravitude.

            Non terás xunto comigo outros deuses.

            Non farás para ti imaxes nin figura ningunha do que hai enriba no ceo, nin abaixo na terra, nin nas augas de debaixo da terra.

            Non te prostrarás diante delas nin as adorarás, pois eu, o Señor, teu Deus, son un Deus celoso.

            No caso dos que me aborrecen, eu castigo os pecados dos pais nos fillos, nos netos e nos bisnetos.

            Pero no caso dos que me aman e gardan os meus preceptos, eu mostro misericordia por tódalas xeracións.

            Non pronunciarás en van o nome do Señor, teu Deus, pois o Señor non deixa sen castigo ao que pronuncia en van o seu nome.

            Pensa no día do sábado, para o faceres día santo.

            Traballarás seis días na semana, e neles farás a túa tarefa.

            Pero o día sétimo é sábado, dedicado ó Señor, teu Deus. Nel non farás traballo ningún, nin ti, nin o teu fillo, nin a túa filla, nin o teu servo, nin a túa serva, nin o teu gando, nin o forasteiro que habite nas túas cidades.

            Porque o Señor fixo en seis días o ceo, a terra, o mar e todo o que hai neles, e no sétimo día descansou.

            Por iso mesmo bendiciu o Señor o día do sábado e declarouno día santo.

            Honra a teu pai e a túa nai, para que a túa vida sexa longa na terra que o Señor, teu Deus, che dá.

            Non matarás.

            Non cometerás adulterio.

            Non roubarás.

            Non darás un testemuño falso contra o teu próximo.

            Non cobizarás a casa do teu próximo: nin a súa muller, nin o seu escravo, nin a súa escrava, nin o seu boi, nin o seu asno, nin nada de canto é seu".

                        Palabra do Señor                                        

                       R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 18, 8. 9. 10. 11

R/. (Xn 6, 68c): Señor, ti tes palabras de vida eterna.

A lei do Señor é perfecta:

reconforta a alma;

a declaración do Señor é firme:

fai sabio ó inxenuo;

Os mandatos do Señor son rectos:

aledan o corazón;

o precepto do Señor é limpo:

ilumina os ollos;

A vontade do Señor é pura:

permanece por sempre;

as decisións do Señor son verdadeiras:

enteiramente xustas.

Son máis cobizables có ouro

máis có metal precioso;

son máis doces có mel,

máis có zume da antera.

Segunda Lectura     1 Cor 1, 22-25

LECTURA DA 1ªCARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO ÓS CORINTIOS

Predicamos a Cristo crucificado, escándalo para os homes, pero sabedoría para os chamados por Deus

            Irmáns:

            Os xudeus piden signos e os gregos buscan a sabedoría; pero nós predicamos un Cristo crucificado: e isto para os xudeus é un escándalo e para os pagáns  unha loucura.

            Pero para os chamados, tanto xudeus coma gregos, el é Cristo, marabilla do poder e da sabedoría de Deus.

            Porque a loucura de Deus é máis sabia ca toda a sabedoría dos homes e a debilidade de Deus é máis forte ca toda a fortaleza dos homes.

                        Palabra do Señor                            

                       R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO           Xn 3, 16

De tal xeito amou Deus o mundo,

que lle deu o seu Fillo Unixénito;

quen cre nel, ten vida eterna.

Evanxeo     Xn 2, 13-25

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Destruíde este templo e en tres días heino restablecer

            Estaba a chegar a Pascua dos xudeus e subiu Xesús a Xerusalén. Atopou no templo os que vendían bois, ovellas e pombas e mailos cambiadores, sentados; vai el e, facendo un vergallo con cordas de xunco, botounos a todos fóra do templo e as ovellas e os bois tamén; guindou cos cartos e virou as mesas dos cambiadores; e ós que vendían as pombas, díxolles:

            ‑ Arredádeme de aquí estas cousas, non fagades da casa do meu Pai unha casa de negocio.

            Lembráronse os seus discípulos de que estaba escrito: "O celo da túa casa devórame".

            Pero replicáronlle os xudeus:

            ‑ Que sinal nos mostras, para faceres estes feitos?

            Respondeulles Xesús:

            ‑ Derrubade este templo e erguereino en tres días.

            Retrucáronlle os xudeus:

            ‑ Corenta e seis anos levou edificar este templo e halo erguer ti en tres días?

            Pero el dicíao referíndose ó templo do seu corpo. Cando se ergueu de entre os mortos, lembraron os seus discípulos o que dixera e creron na Escritura e no dito de Xesús.

            Estando Xesús en Xerusalén pola festa da Pascua, moitos creron nel, vendo os signos que facía. Pero, pola súa parte, Xesús non se fiaba deles, porque os coñecía a todos.

            Non precisaba de que ninguén lle dese informacións de ninguén, que ben coñecía el o que había no home.

           

                        Palabra do Señor                                        

                        R/. Loámoste, Cristo

COMENTARIO DO EVANXEO

     O relato do evanxeo de hoxe presenta un feito histórico vivido por Xesús, que tamén recollen os outros tres evanxelistas, e unha prolongación simbólica do mesmo, que xa é cousa particular do evanxelista Xoán. O feito histórico narra un comportamento violento de Xesús, cando cun vergallo bota fóra do recinto do templo a vendedores de animais e aos que facilitaban o cambio de diñeiro, actividades estas que chegaran a ser necesarias para que no templo se desenvolvese o culto tal como a clase sacerdotal o fora organizando ou consentindo. A cousa chegara a converterse nun bo negocio para os responsables do templo, e Xesús non tolera que a casa do seu Pai estea convertida en casa de negocio. Protesta contra iso por unha vez dunha forma violenta.

         O Evanxelista Xoán vincula ese acontecemento co da morte e resurrección

 de Xesús. Certamente que as autoridades relixiosas xudías provocasen a condena e morte de Xesús dependeu en boa medida desta postura de Xesús ante o que era o negocio do templo, e o que era, en consecuencia, baleirar a fe en Deus do máis sinxelo e vigoroso: a gratuidade, a oferta plural, universal, a adoración limpa, o deixamento de comenencias persoais ou de grupo. Xesús, apaixonado sempre, por Deus e polo ben que unha boa fe en Deus lle traería sen dúbida á xente –apaixonado, polo tanto, tamén pola xente nun mesmo movemento--, non pode tolerar iso, e protesta de forma contundente. Ben sabía onde se metía con ese comportamento, que Xesús non era parvo, pero a liberdade fonda que o animaba, a liberdade ante a vida e ante a morte, dáballe forza e poder para facer o que fixo.

    

     A Coresma é un tempo especial para purificar e liberar a nosa experiencia relixiosa de aditamentos raros. O negocio, os cartos sempre foron un perigo para a relixión; unha crítica frecuente que se nos fai desde fóra, ás veces non merecida, pero moitas veces si merecida, é a de que tamén nós convertemos a relixión nun negocio, e que, en consecuencia, desvirtuamos a orixinalidade do divino, a orixinalidade de Xesús: Deus xa non é algo, alguén, gratuíto para quen queira amigar con el e beneficiarse da súa amizade, sen mediacións interesadas, senón alguén que, ao cabo, demanda cousas, cultos, que acaban levando o carto dos nosos petos aos petos dos seus representantes. Purificar a relixión do veleno dos cartos é sempre un paso primeiro, se queremos pensar en novas evanxelizacións tal como agora o estamos facendo.

    

     Esta purificación pode ter varios camiños; un camiño pode ser o de negarnos a todo acto cultual que estea condicionado ao pago dalgunha cantidade de cartos; outra cousa é que, coma membros dunha comunidade cristiá teñamos que colaborar cos gastos que a comunidade cristiá teña para o desenvolvemento da súa vida: culto, xuntanzas, formación, etc. Outro camiño pode ser o de protestar, de forma persoal ou en grupo, de palabra ou por escrito, cando vexamos que o culto a Deus está mediado polos cartos, transmitindo a idea de que, se non pagas, non podes acceder ás bendicións de Deus. Outro camiño é vivir, fomentar e transmitir que un pode atopar e gozar a presenza liberadora de Deus en espazos non ritualizados, non controlados polo clero, libres polo tanto da tentación dos cartos e do poder. Disto deunos moitas mostras Xesús que, aínda que acudía ao templo, ensinounos a descubrir a bendición de Deus sobre todo en lugares e circunstancias que non tiñan nada que ver co templo. O corpo da xente, sobre todo da xente máis débil por calquera debilidade, é o templo especial de Deus, onde especialmente debe ser honrado.

    

     O desapego entre cartos e relixión pode e debe realizarse tamén noutros ámbitos ademais dos cultuais. Non hai moitas vinculacións, por exemplo, entre os poderes económicos e algunhas persoas ou institucións eclesiásticas? Por outra banda, purificar a nosa experiencia relixiosa debe empezar polo desapego dos cartos, pero seguramente esixe moito máis. Hai moitas máis maneiras, por desgraza, de afogar a nosa experiencia relixiosa. Hai moitos camiños de desenvolvela e mellorala; todo o que soe a apego e solidariedade cos máis débiles é o máis certeiro.

M.Regal