COMENTARIO

A resurrección implica a morte

«Se o gran de trigo non cae en terra e morre, queda el só; pero se morre dá moito froito» (Jn 12, 24)

Estas palabras de Xesús, máis elocuentes que un tratado, desvélanno-lo segredo da vida. Non hai alegría de Xesús sen dor amada. Non hai resurrección sen morte. Xesús fala aquí del, explica o significado da súa existencia.

Faltan poucos días para a súa morte. Será dolorosa, humillante. Por que morrer, precisamente El que se proclamou a Vida? Por que sufrir El que é inocente? Por que ser calumniado, ridiculizado, cravado nunha cruz, o final máis infamante? E sobre todo por que El que viviu na unión constante con Deus, sentirase abandonado polo seu Pai? Tamén a El a morte dálle medo; pero terá un sentido: a resurrección.

Viñera para reunir os fillos de Deus dispersos, a romper as barreiras que separan a

pobos e persoas, a irmandar os homes divididos entre eles, a levar a paz e construír a

unidade. Pero hai un prezo que pagar: para atraer a todos a si terá que ser elevado da terra na cruz. E aquí está a parábola máis bonita do Evanxeo:

«Se o gran de trigo non cae en terra e morre, queda el só; pero se morre dá moito

froito» El é ese gran de trigo. Neste tempo de Pascua, El aparece no alto da cruz, o seu martirio e a súa gloria, en sinal do amor extremo. Alí El deu todo: o perdón aos seus verdugos, o Paraíso ao ladrón, a nós a súa nai e o seu corpo e o seu sangue, a súa vida ata berrar: "Meu Deus, meus Deus, por que me abandonaches? "

En 1944 eu escribía" Sabes que nos deu todo? Que máis podía darnos un Deus que, por amor, parece que se lle esquece ser Deus? ".

El deunos a posibilidade de ser fillos de Deus: xerou un pobo novo, unha nova

creación.

O día de Pentecostes o gran de trigo caído en terra e morto xa xerminaba en espiga fecunda: tres mil persoas, de tódolos pobos e nacións, convertíanse en "un corazón só e unha alma soa", logo, cinco mil, logo...« Se o gran de trigo non cae en terra e morre, queda el só; pero se morre dá moito froito»

Esta palabra dá sentido tamén á nosa vida, ao noso sufrimento, á nosa morte un día. A

fraternidade universal pola que queremos vivir; a paz, a unidade que queremos construír ó noso arredor é un vago sono, unha quimera se non estamos dispostos a percorrer o mesmo camiño trazado polo Mestre.

Que fixo El para "dar moito froito"?

Compartiuno todo connosco. Asumiu os nosos sufrimentos. Fíxose connosco tebras,

melancolía, cansazo, contraste...Probou a traizón, a soidade, a orfandade... Nunha palabra, fíxose "un connosco", cargando cos nosos pesos.

Así nós, namorados deste Deus que é "próximo" noso, temos un modo de dicirlle que lle

estamos inmensamente agradecidos polo seu infinito amor: vivir como El viviu. E aquí estamos "próximos" a cantos pasan ao noso lado na vida, querendo estar disposto a "facernos un" con eles, a asumir unha desunidade, a compartir unha dor, a resolver un problema, cun amor concreto feito servizo.

Xesús no abandono deuse completamente; na espiritualidade que se centra en El, Xesús resucitado debe resplandecer plenamente e a alegría debe dar testemuño diso.

Chiara  Lubich