MENSAXE PASCUAL DO PAPA FRANCISCO 2016

Queridos irmáns e irmás, Feliz Pascua!

Xesucristo, encarnación da misericordia de Deus, morreu en cruz por amor, e por amor resucitou. Por iso hoxe proclamamos: Xesús é o Señor!

A súa resurrección cumpre plenamente a profecía do Salmo: «A misericordia de Deus é eterna», o seu amor é para sempre, nunca morre. Podemos confiar totalmente nel, e dámoslle grazas porque descendeu por nós ata o fondo do abismo.

Ante as simas espirituais e morais da humanidade, ante ao baleiro que se crea no corazón e que provoca odio e morte, soamente unha infinita misericordia pode darnos a salvación. Só Deus pode encher co seu amor este baleiro, estas fosas, e facer que non nos afundamos, e que podamos seguir avanzando xuntos cara á terra da liberdade e da vida.

O Papa saúda aos fieis; Martha Calderon/ AciPrensa

O anuncio gozoso da Pascua: Xesús, o crucificado, «non está aquí, resucitou!» (Mt 28,6), ofrécenos a certeza consoladora de que se salvou o abismo da morte e, con iso, quedou derrotado o loito, o pranto e a angustia (cf. Ap 21,4). O Señor, que sufriu o abandono dos seus discípulos, o peso dunha condena inxusta e a vergoña dunha morte infame, fainos agora partícipes da súa vida inmortal, e concédenos a súa mirada de tenrura e compaixón cara aos famentos e sedientos, os estranxeiros e os encarcerados, os marxinados e descartados, as vítimas do abuso e a violencia. O mundo está cheo de persoas que sofren no corpo e no espírito, mentres que as crónicas diarias están repletas de informes sobre delitos brutais, que a miúdo se cometen no ámbito doméstico, e de conflitos armados a gran escala que someten a poboacións enteiras a probas indicibles.

Cristo resucitado indica camiños de esperanza á querida Siria, un país desgarrado por un longo conflito, co seu triste rastro de destrución, morte, desprezo polo dereito humanitario e a desintegración da convivencia civil. Encomendamos ao poder do Señor resucitado as conversacións en curso, para que, coa boa vontade e a cooperación de todos, se poidan recoller froitos de paz e emprender a construción unha sociedade fraterna, respectuosa da dignidade e os dereitos de todos os cidadáns. Que a mensaxe de vida, proclamado polo anxo xunto á pedra removida do sepulcro, afaste a dureza do noso corazón e promova un intercambio fecundo entre pobos e culturas nas zonas da conca do Mediterráneo e de Medio Oriente, en particular en Iraq, Iemen e Libia. Que a imaxe do home novo, que resplandece no rostro de Cristo, fomente a convivencia entre israelís e palestinos en Terra Santa, así como a dispoñibilidade paciente e o compromiso cotián de traballar na construción dos cimentos dunha paz xusta e duradeira a través de negociacións directas e sinceras. Que o Señor da vida acompañe os esforzos para alcanzar unha solución definitiva da guerra en Ucraína, inspirando e apoiando tamén as iniciativas de axuda humanitaria, incluída a de liberar ás persoas detidas.

Que o Señor Xesús, a nosa paz (cf. Ef 2,14), que coa súa resurrección venceu o mal e o pecado, avive nesta festa de Pascua a nosa proximidade ás vítimas do terrorismo, esa forma cega e brutal de violencia que non cesa de derramar sangue inocente en diferentes partes do mundo, como ocorreu nos recentes atentados en Bélxica, Turquía, Nixeria, Chad, Camerún e Costa do Marfil; que leve a bo termo o fermento de esperanza e as perspectivas de paz en África; penso, en particular, en Burundi, Mozambique, a República Democrática do Congo e no Sudán do Sur, lacerados por tensións políticas e sociais.

Deus venceu o egoísmo e a morte coas armas do amor; o seu Fillo, Xesús, é a porta da misericordia, aberta de pao a pao para todos. Que a súa mensaxe pascual se proxecte cada vez máis sobre o pobo venezolano, nas difíciles condicións nas que vive, así como sobre os que teñen nas súas mans o destino do país, para que se traballe en pos do ben común, buscando formas de diálogo e colaboración entre todos. E que se promova en todo lugar a cultura do encontro, a xustiza e o respecto recíproco, o único que pode asegurar o benestar espiritual e material dos cidadáns.

O Cristo resucitado, anuncio de vida para toda a humanidade que reverbera a través dos séculos, convídanos a non esquecer aos homes e as mulleres en camiño para buscar un futuro mellor. Son un xentío cada vez máis grande de emigrantes e refuxiados -incluíndo moitos nenos- que foxen da guerra, a fame, a pobreza e a inxustiza social. Estes irmáns e irmás nosos, atopan demasiado a miúdo no seu percorrido a morte ou, en todo caso, o rexeitamento de quen poderían ofrecelos hospitalidade e axuda.

Que a cita do próximo Cume Mundial Humanitario non deixe de pór no centro á persoa humana, coa súa dignidade, e desenvolver políticas capaces de asistir e protexer ás vítimas de conflitos e outras situacións de emerxencia, especialmente aos máis vulnerables e os que son perseguidos por motivos étnicos e relixiosos.

Que, neste día glorioso, «goce tamén a terra, alagada de tanta claridade» (Pregón pascual), aínda que sexa tan maltratada e vilipendiada por unha explotación ávida de ganancias, que altera o equilibrio da natureza. Penso en particular ás zonas afectadas polos efectos do cambio climático, que en ocasións provoca seca ou inundacións, coas consecuentes crises alimentarias en diferentes partes do planeta.

Cos nosos irmáns e irmás perseguidos pola fe e pola súa fidelidade ao nome de Cristo, e ante o mal que parece prevalecer na vida de tantas persoas, volvamos escoitar as palabras consoladoras do Señor: «Non teñades medo. Eu vencín ao mundo!» (Xn 16,33). Hoxe é o día brillante desta vitoria, porque Cristo derrotou á morte e a súa resurrección fixo resplandecer a vida e a inmortalidade (cf. 2 Tm 1,10). «Sacounos da escravitude á liberdade, da tristeza á alegría, do loito á celebración, da escuridade á luz, da servidume á redención. Por iso dicimos ante el: Aleluia!» (Melitón de Sardes, Homilía Pascual).

A quen nas nosas sociedades perderon toda esperanza e o gusto de vivir, aos anciáns atafegados que na soidade senten perder vigor, aos mozos a quen parece faltarlles o futuro, a todos dirixo unha vez máis as palabras do Señor resucitado: «Mira, fago novas todas as cousas... ao que teña sede eu dareille da fonte da auga da vida gratuitamente» (Ap 21,5-6). Que esta mensaxe consolador de Xesús nos axude a todos nós a renovar con maior vigor a construción de camiños de reconciliación con Deus e cos irmáns.

Saúdos de Pascua do Santo Pai

Queridos irmáns e irmás, desexo renovar os meus desexos de Boa Pascua a todos vostedes, vindos a Roma desde diversos países, como tamén a cuantos se conectaron a través da televisión, a radio e outros medios de comunicación. Que poida resoar nos vosos corazóns, nas vosas familias e comunidades o anuncio da Resurrección, acompañado da calorosa luz da presenza de Xesús vivo: presenza que ilumina, reconforta, perdoa, sosiega... Cristo venceu o mal na raíz: é a Porta da salvación, aberta de pao a pao para que cada un poida atopar misericordia.

Agradézolles a súa presenza e a súa alegría neste día de festa. Un agradecemento particular polo don das flores, que tamén este ano proveñen dos Países Baixos.

Leven a todos a alegría de Cristo Resucitado. E por favor, non esquezan rezar por min.

Bo xantar pascual e ata pronto!

LECTIO

DOMINGO DE PASCUA DE RESURRECCIÓN

            O ano litúrxico vainos levando pouco a pouco polas diversas experiencias cristiás da fe. Vainos poñendo en contacto co Xesús que nace coma nós, aínda que máis pobremente, no Nadal. Na Coresma preparabámonos para sentirmos con el as súas tentacións, as súas renuncias e a súa vida adulta de anuncio da boa nova a todos, de maneira especial ós máis necesitados e carentes de bens deste mundo. E nestes días pasados viviamos con dor e compaixón os padecementos e a morte de Xesús.

            Mais sabiamos tamén que detrás deste aparente fracaso absoluto da súa vida, deste afundirse o sol no horizonte e na noite, ía acontecer un novo rexurdimento. Un amencer de Xesús resucitado, que en adiante non morrerá xa máis. Xesús converteuse así nun sol radiante, que non volverá ter máis solpores. Xoán cóntanos hoxe no evanxeo que a Magdalena foi ó sepulcro moi cedo, “cando aínda era escuro”. Cousa que podemos entender tamén simbolicamente. María Magdalena, e con ela todos nós, camiñamos ou corremos cara á Luz do Resucitado, porque a escuridade non nos vai. Somos todos bolboretas inquedas que voamos cara á luz na noite escura.

            Non hai cousa que máis queiramos cá luz e a vida. E isto sempre e para sempre. Deus púxonos esta querenza no corazón e coa resurrección do seu fillo e irmán noso, Xesús, esta nosa fonda querenza atopa o que busca. A luz e a vida aquí e alén da morte están así en boas mans. Porque Xesús resucitou e se converteu en “Señor” de todo.

            Este é o significado da Resurrección. Xesús e con el a humanidade toda estamos destinados, máis alá das nosas particulares mortes biográficas, a sermos inmortais. Morreremos, si, pero para non volvermos experimentar xa nunca máis angustias mortais. A nosa morte coincidirá co comezo dun novo e definitivo vivir para sempre. Por iso, os primeiros cristiáns loaban a Deus, ó celebraren a Resurrección, dicindo e cantando “aleluia”, como fixestes vós despois da Primeira Lectura. E “aleluia” quere dicir: “loado sexa Deus”.

            “Loado sexa Deus” pola súa grandeza, polos seus grandes plans sobre nós. Porque os pequenos ou grandes padecementos da nosa vida veñen sendo en definitiva moi pouco en comparanza co grandioso destino que nos espera.

            Por iso, dicía Pedro en relación coa resurrección de Xesús que a alegría debería rebordar en nós: “Loado sexa Deus –así nos di el-, que pola súa grande compaixón resucitou a Xesús Cristo da morte e nos fixo renacer a unha vida nova que se nos dá en esperanza [...] Por iso –continúa a dicir Pedro- brincades de alegría, aínda que agora, se fai falta, teñades que sufrir, por un pouco tempo, diferentes probas”.

            A alegría debería ser, pois, un sentimento normal e estábel na vivencia da nosa fe. Desta nosa fe, que ten os seus alicerces no acontecemento pascual da Resurrección do Señor. O domingo de Resurrección é o modelo do que copian tódolos domingos do ano litúrxico. Pois “domingo” quere dicir día do “Señor”, é dicir, de quen “domina” sobre todo. Coa súa resurrección converteuse Xesús en “Señor” de toda a creación e dos tempos todos: pasado, presente e vindeiro.

            En Xesús ten firme alicerce a nosa confianza, pois El é o noso irmán. Da súa Resurrección provén a nosa alegría. Como di a liturxia pascual: “Este é o día que fixo o Señor. Alegrémonos e relouquemos nel”. Da súa resurrección derívase a nosa. Esta vén sendo tamén a razón do dito popular de estarmos alegres “como unhas pascuas”...

            Agora ben, se os discípulos creron porque “viron”, a nosa crenza en Xesús resucitado terá que basearse na nosa “fe”, non na nosa “visión”. Trátase dunha fe que, pola súa parte, está baseada no testemuño dos apóstolos e da igrexa que nace con eles. Pero, pola nosa parte, podemos dicir tamén que, como compensación de non termos vivido nós aquela forte experiencia dos discípulos de Xesús, podemos en cambio sentirmos a alegría das palabras que dalgunha maneira nos dirixe Xesús a todos nós: “Benia os que creron sen veren!”.

            Cómpre, ademais, ter presente que a alegría que sentiron os discípulos pola resurrección de Xesús non era unha alegría intimista ou particular, que cadaquén en certo modo gardaría para si, para o seu propio consolo. Non. Era unha alegría comunitaria, compartida, que ía máis alá dos propios intereses ou preocupacións. Da mesma m

aneira que Xesús non se pechara endexamais en si mesmo, senón que vivira sempre para os demais, facéndonos partícipes incluso da súa resurrección, os seus discípulos non podían proceder doutra maneira. En consecuencia, estaban abertos ós problemas e ás necesidades dos demais. Porque a todos viña dirixida a grandiosa mensaxe de Xesús: a de sermos todos, con el en primeiro lugar, fillos dun mesmo Pai e destinados, máis alá dos límites da nosa existencia particular, a unha resurrección para sempre.

            Todo isto ten aplicación non só a nós, os que formalmente nos chamamos cristiáns, senón á humanidade toda, porque en Xesús resucitado Deus Pai quixo e decidiu dar vida para sempre, máis alá da morte, a todos. Os cristiáns estamos así convocados a encher o mundo enteiro da esperanza de vida que nos vén de Xesús.

            Isto é o que fan os apóstolos e discípulos ó teren a experiencia de Xesús resucitado. Antes ca eles, as mulleres que foron moi cedo a visitar o sepulcro do Señor. Volven axiña para lles anunciar ós apóstolos a resurrección do Señor. Algo similar realizan os diversos apóstolos e discípulos comunicándose mutuamente as aparicións ou experiencias do Señor resucitado que van sucesivamente ocorrendo.

            A través dos tempos e dos séculos recibimos tamén nós por medio do anuncio do evanxeo esta grande e boa nova da resurrección de Xesús e, consecuentemente, da resurrección que nos espera tamén a todos nós.

            Por iso os que recibimos esta grande nova temos que anunciala coa nosa palabra e con nosos feitos, no noso tempo e aquí onde vivimos, a cantos ou non saben dela ou non son capaces de crer nela quizais incluso por ser a nova da resurrección algo tan incríbel, tan marabilloso. E é xustamente así por ser algo que procede de Deus, que é sempre meirande que canto podemos maxinar del.

            Digamos, pois, todos, agora con alegría e agradecemento: ALELUIA! Loado sexa Deus!

TODOS: ALELUIA! Loado sexa Deus!

VIA CRUCIS

Meditar na Paixón do Señor é un elemento fundamental na espiritualidade cristiá. Con esta lógrase unha transformación da alma en comuñón co sufrimento do Fillo de Deus. Neste sentido, Sta. María Magdalena de Pazzi é un exemplo admirable.

Os textos que eliximos son da paixón de Xesús vivida por María Magdalena de Pazzi, edición do Carmelo de Carpineto Romano de 1998. As oracións son patrimonio común da Igrexa, a maior parte, máis libremente adaptadas, veñen das diferentes estacións da cruz do Papa Xoán Paulo II no Coliseo. 

Desde a súa infancia, Santa María Magdalena de Pazzi sentiu atraída pola contemplación da Paixón de Cristo, seguindo as Istruzioni et Avvisi para meditar na paixón de Cristo do P. Gaspar Loarche (1498-1578). A partir dese libro tomamos este pequeno texto que nos prepara ben para percorrer o camiño da cruz coa nosa Santa.

"Por tanto, cando medites na paixón e morte do teu Redentor, que sexa o teu principal fin o namorarte daquel Señor, que tanto te amou e que con tantas probas demostrouche o seu amor. Toma en conta que todas esas chagas que contemplas nel son voces que gritan e dan testemuño de este o seu gran amor. Mírao na cruz e comprenderás con eses signos como te convida e obriga a amalo. Eses pés cravados demóstranche que el quere esperarte. Eses brazos estendidos significan que desexa abrazarte. Esa cabeza cravada de espiñas dá sinal de que quere darche o bico da paz. Aquel lado aberto manifesta que quere darche un lugar no seu corazón onde poidas atopar repouso e seguridade".

INTRODUCIÓN

No nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo. Amén.

"Se alguén quere seguirme, que se negue a si mesmo, tome a súa cruz e me siga". (Mt 16,24)

A Igrexa reúnese para lembrar e revivir os acontecementos da última fase da vida terrea do Fillo de Deus, convencida de que non é só un camiño cara ao suplicio.

Cremos que cada paso do Condenado, cada un dos seus xestos e das súas palabras, así como o que viviron e lograron os que participaron neste drama, fálannos constantemente.

Con Santa María Magdalena de Pazzi seguimos a Jesús no sufrimento e a súa morte. Que ao longo desta Via Crucis podamos entender mellor o prezo da nosa redención e cheguemos a ser dignos de recibir os froitos da súa paixón, morte e resurrección. El que vive e reina polos séculos dos séculos. Amén.

I. María acompaña a Xesús na Paixón

Velaquí o fiel servo de Abraham que vai en busca da noiva do seu fillo Isaac. El atópaa na fonte e ela ofrécelle unha bebida...

Este é o meu Noivo que quere dar toda a humanidade ao seu Pai eterno. El atopa a María, que está de acordo en que el sufra a paixón e atopa nela á noiva que el trataba de ofrecer ao Pai eterno...

María deulle de beber, porque se conformou á vontade divina que el debía sufrir... Oh, que doce fonte era aquela que restaurou a angustia da paixón que xa comezara no Verbo!

Oremos

Oh María, ti que seguiches ao teu Fillo no camiño da cruz, co corazón desgarrado pola dor, implora para nós a graza do abandono confiado no amor de Deus.

Fai que ante o sufrimento, o rexeitamento, a proba, non dubidemos do seu amor.

A Xesús, o teu Fillo, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

II. Xesús no xardín da agonía

Oh Pai eterno Ti escoitaches a Moisés no deserto; Dixeras do teu Fillo: Este é o meu Fillo amado, en quen teño compracencia. Escoitádeo. Ti ordenas unha cousa e non queres facela. Escoitádeo. Como queres que o teu servo escoite ao fillo dun pai que non quere escoitalo a el? Escoitádeo...

Oh Cristo meu, tamén dixeches que todo o que pidamos no teu nome serásenos dado, e agora pides, e non se che outorga... Oh Cristo meu, Verbo eterno e noivo meu, Como queres que poida ter confianza nas palabras que ti dixeches: Pedide e darásevos; buscade, e atoparedes; chamade, e abrirásevos, se ti chamas aos oídos do teu Pai eterno e non che escoita? Con todo, non se achou engano na súa boca... Pedías algo tan xusto e con todo non se che escoitou.

Oremos

Señor Xesucristo, que na hora da agonía non te mantiveches indiferente ante o destino dos homes, senón que te ofreciches en sacrificio para salvarnos da morte, de modo que a nosa indiferenza non destruíse o froito da túa paixón, sobre nós infunde en abundancia o teu Espírito de Amor. A ti, Xesús crucificado, a sabedoría e a potencia de Deus, todo honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

III. Xesús é traizoado por Xudas

Saúdao co bico da paz. Saúdo de paz, pero non para a paz e o amor, senón para traizoarte, meu Amor.

Ou Amor, chamáchelo amigo, pero se fose amigo teu non te traizoaría. Amor, para ti el era un amigo, pero converteuse en inimigo de si mesmo.

Amor, se te deixas bicar por el, fai que a túa noiva e tamén as outras non queden atrás. Non co fin de traizoartee, Amor, senón para amarte e unirnos a ti.

Oremos

Xesús, que descendiches máis abaixo que todas as nosas iniquidades, ti interposte entre nós e o inferno, entre nós e a nada. Que o teu amor tolo dobregue as nosas revoltas e as nosas traizóns, e que nos dea a todos a esperanza do perdón e a felicidade contigo, Xesús, misericordia de Deus dada ao mundo polos séculos dos séculos. Amén.

IV. Xesús é arrestado

Oh Amor, átantee con cadea de ferro. Oh Amor, cantos amantes te atan, máis ben, cunha cadea de amor. Atan esas mans que fixeron todo por eles e que os creou. Amor, átame a min e a estas outras; fai que te atemos a ti en nós e Ti, Amor, átanos a nós en ti. Eles átante por odio, para atormentarte, para deshonrarte e darche a morte; nós en cambio queremos atarte para encomiarte, honrarte, e para que ti nos deas vida, e ti queres atarnos a nós en ti por amor. Amor, ata e une de novo a ti a aqueles que se rebelaron e se apartáron de ti. Outorga a luz, Amor, aos que non teñen fe, para que che recoñezan como o seu creador. E a cantos te esperan, Amor, fai que cada un deles te ame.

Oremos

Señor Xesús, con plena liberdade aceptaches sufrir para salvarnos, fai que as nosas accións e toda a nosa existencia sexan unha participación libre e xenerosa na túa obra de salvación. A ti, Xesús, Año inmolado pola nosa redención, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

V. Xesús é negado por Pedro

Oh Pedro non lembras as promesas e advertencias? Non unha soa vez, senón tres veces negáchelo. E tamén nós negámolo. Tal vez non negamos o seu poder cando nos desculpamos por non ser capaces de facer o ben, e con pesar desculpamos tamén a nosa fraxilidade? Tal vez non negamos a súa sabedoría cando nos opoñemos á súa obra? Tamén negamos a súa grandeza e riqueza cando nos aferramos demasiado ás cousas transitorias do mundo... E cando o Verbo alza os seus ollos divinos, penetra no íntimo e faiche comprender todo... Pero cantas veces, bondade infinita, permites que os teus servos caian nalgún defecto simplemente para que logo teñan compaixón dos outros!

Oremos

Señor Jesús, ti que tomaches sobre ti mesmo todos os pecados do mundo, fai que nos levantemos das nosas caídas, para transmitir ás xeracións futuras o Evanxeo da túa infinita misericordia. A ti Xesús, que nos sostés nas nosas debilidades, todo honor e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

VI. Xesús é xulgado por Pilato

Non sei como chamalo, pero hei de dicir: maldito respecto humano, a que conduce ao home! Oh Pilato, que che fixo facer? Por respecto humano condenaches á morte ao inocente. Con todo, isto xa se daba por descontado; falamos dos que hoxe ofenden gravemente a Deus con este vicio desagradable. Cantos, cantos hai que se comportan peor que Pilato, en especial algúns superiores que máis ben deberían ser exemplo para os demais. Meu Amor, fai que o respecto humano sexa eliminado por completo das criaturas para que xa non te ofendan máis. Oh Pilato, a moitos lles parece que ti sexas perdonable, pero a min non me parece, porque o Amor mostrouche máis benevolencia a ti que aos demais, falouche a ti moito máis e deuche ampla oportunidade de coñecelo, pero non o soubeches aproveitar.

Oremos

Oh Cristo, ti aceptaches unha condena inxusta, concédenos a graza de ser fieis á verdade; non deixes que o peso da responsabilidade polo sufrimento de tantos inocentes caia sobre nós e sobre os nosos fillos.

A ti Xesús, Xuíz xusto, todo honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

VII. Xesús é ridiculizado por Herodes

Herodes, ti alégraste a pesar de ti mesmo... Querías velo para mofarte del, creo eu... O mesmo ocorre cos que se gozan no ben, pero logo coas obras condénano...

Oh Herodes, pola túa curiosidade non mereciches recibir ningunha resposta...

Oh Amor, póñenche ese manto branco, e fano para burlarse de ti e para avergoñarte. Pero nisto enganáronse a si mesmos, porque non comprenderon o que estaban a facer; a pesar deles mesmos, mostraron a túa inocencia, a túa pureza, e tamén que eras virxe e tomaras carne do sangue puro da Virxe María. Fai, Amor, que nós tamén sexamos como ti: revestidos neste manto de inocencia e pureza.

Oremos

Señor Xesucristo, que coa túa humillación revelaches ao mundo o prezo da redención, outorga aos homes a luz da fe, para que recoñezan en ti o Servo sufrinte de Deus e do home, e para que teñamos o valor de seguir o mesmo camiño que, a través da cruz e da nudez, conduce á vida eterna.

A ti, Xesús, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

VIII. Xesús é flaxelado

Amor, agora non podo dicir como o profeta: non che poderá golpear a desgraza, ningunha calamidade caerá sobre á túa tenda.

Amor por que che golpean tanto? Que fixeches? Que che falta a ti, Amor? A sabedoría, a bondade, a misericordia, fáltache piedade? tal vez che falta amor?

Oremos

Cristo flaxelado, Amor humillado, enche os nosos corazóns co teu amor, fai que recoñezamos nas túas feridas os signos da nosa redención e que, atraídos polas túas feridas, vivamos e morramos contigo, ti que reinas co Pai e o Espírito Santo agora e polos séculos dos séculos. Amén.

IX. Xesús é coroado de espiñas

Amor, quixeches ser coroado de espiñas para coroar ás túas noivas de gloria no paraíso. Amor quen merece máis esta coroa tan penetrante, Amor, oh amante! Amor, eu, eu merézoa: dáma a min, dáma, Amor.

Oremos

Oh Deus, ti quixeches que a cabeza do teu fillo fose coroada con espiñas para arrebatarnos do poder de Satanás; dános a forza para vivir na liberdade real que Jesús nos deu no noso bautismo. Para el, Rey do universo, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos . Amén .

X. Aquí está o home

Aquí está o home. Velaquí Deus home. Mostrándoo aos xudeus, Pilato díxolles : Velaquí o home, e este dille ao Pai con tanto amor, mostrándolle á criatura: Velaquí o home pecador. Velaquí o home salvado. Velaquí o home redimido. Oh Amor, fai que a criatura, redimida a un prezo tan grande, non se perda a si mesma.

Oremos

Oh Deus, ti o inimaxinable, reveláchesche aos apóstolos no rostro dun home transfigurado, e á multitude na cara dun home desfigurado. Dános a mirada do amor, para recoñecer en cada home a túa imaxe, para a gloria de Xesús, o teu Fillo, que vive e reina polos séculos dos séculos. Amén .

XI. A multitude prefire a Barrabás e non a Xesús

Queres deixar contrapoñerche a Barrabás, e con todo, ti es o que trae a morte e dá vida. Permites que prefiran a un que está cheo de malicia e ignorancia. E con todo, ti es Deus de deuses e Señor de señores.

Teñen razón en non querer a Barrabás, porque o seu sangue non beneficiaría en nada a eles.

Mesmo no ceo, antes de que ti viñeses sufrir a paixón por nós, fuches confrontado con Barrabás; entre a túa xustiza e o pecado, fuches proposto ti, oh Verbo. Non é quizais o pecado moi diferente de ti, inocentísimo Verbo, como o era o mesmo Barrabás?

Oremos

Deus, que enviaches ao teu Fillo para salvarnos, concédenos o non preferir nada senón a Cristo; que servíndoo cun só corazón, nos permíta chegar á vida eterna que nos gañou coa súa paixón e a súa morte. Para el, todo honor e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

XII. A multitude pide a morte de Xesús

Que facedes, ingratos? Dixestes: Bendito o que vén en nome do Señor, e agora dicides: Crucifícalo, crucifícalo!

Demostras que é certo o que dixo a Verdade coa súa boca, que o encomiabas coa boca pero co corazón estabas lonxe del.

Oremos

Oh Cristo, que aceptaches a cruz polas mans dos homes, famentos do sinal do amor salvador de Deus, concédenos a graza da fe no teu amor infinito, para que cheguemos a ser auténticas testemuñas da redención. A ti, Xesús, vítima e sacerdote, todo honro e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

XIII. Xesús é crucificado entre dous ladróns

Xustamente, Amor, fuches posto no medio dos ladróns: tamén ti, Amor, fuches un ladrón porque lle roubaches ao demo a presa das nosas almas. Agora pódese dicir en verdade, Amor, que deixaches as noventa e nove ovellas, que viñeches buscar a centésima e colocáchela sobre os ombreiros, deixando ás que sempre te eloxiaban para vir rescatar a esta da boca do lobo. Non me sorprende que se faga tanta festa por un pecador, porque o meu Amor descendeu do ceo, e padeceu moito e padecería de novo, mesmo por unha soa alma.

Oremos

Señor, o meu corazón divídese entre o ladrón que maldí e o que ten confianza en ti. Unifícao, Xesús, na confianza. Fai que no momento das miñas rebelións, e das miñas dúbidas, e sobre todo, no momento da miña morte, clame a ti: "Acórdate de min cando veñas ao teu Reino", e que escoite a túa voz dicindo: "Hoxe estarás comigo no paraíso". A ti, Xesús Salvador do mundo, toda gloria e toda honra polos séculos dos séculos. Amén.

XIV. Xesús é baixado da cruz

Amor, adhíreme a ti. Nunca te deixarei. Amor: Se non me adhires a ti, adhírete a min. Ven, Amor: Quero adherirte a min cos tres cravos da fe, a

esperanza e a caridade.

E cando chegue o momento cando te baixen da cruz, Amor, elixe o meu corazón para o teu enterro, e tamén os destas as miñas irmás.

Oremos

Señor Xesucristo, fai que o signo do sepulcro baleiro nos fsle, a nós e ás xeracións futuras; que se converta nunha fonte de fe viva, de xenerosa caridade e de esperanza firme. A ti Xesús, presenza escondida pero vitoriosa na historia do mundo, todo honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

Bendición sobre o pobo.

Descenda, oh Pai, a túa bendición sobre este pobo, que meditou a paixón e morte do teu Fillo, coa esperanza de resucitar con el; que chegue ao perdón e ao consolo, que aumente a fe, que se reforce a nosa certeza da redención eterna.

Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

Un astrofísico de Harvard razoa como San Roberto Belarmino para defender a harmonía entre razón e fe

A miúdo preséntase ao cristianismo e a ciencia como fontes opostas de verdade: se cres nunha, debes rexeitar a outra. Pero a realidade é que moitos cristiáns atopan que a ciencia lles axuda a buscar e comprender a verdade, e cren que a razón, o pensamento e a investigación crítica son dons de Deus".

Quen expresa esta opinión é o rabino Geoffrey A. Mitelman, un dos principais blogueros do Huffington Post na área de relixión. Para corroborar esta afirmación, cita o testemuño do astrofísico estadounidense John ZuHone, actualmente profesor no Centro de Astrofísica Smithsonian de Harvard e cun brillante currículo académico previo como investigador no Instituto Kavli de Astrofísica do MIT (Massachusetts Institute of Technology) e no Centro de Voo Espacial Goddard da NASA.

ZuHone fixo unha acheSinai and Synapses, un proxecto do propio Mitelman para favorecer a harmonía entre a relixión e a ciencia no ámbito xudeu.

«Ola. O meu nome é John ZuHone. Son un astrofísico na NASA´s Goddard Space Flight Center e tamén un seguidor de Xesucristo. Durante case toda a miña vida fascinoume a ciencia e crin en Deus.» Isto non sempre foi fácil. Pero deime conta de que a fe cristiá ten en gran consideración a razón, a investigación e a ciencia. San Paulo di: "Examinade cada cousa e mantede o que ten valor" (1 Tes 5, 21). Na súa pequena catequese, Martin Lutero di: "Creo que Deus creoume a min e a todas as criaturas, e deume a razón e os sentidos, aos que preserva". E o Salmista di: "Os ceos proclaman a gloria de Deus, pregoa o firmamento a actividade das súas mans. Un día pásalle a mensaxe a outro día, unha noite infórmalle a outra noite. Sen que falen, sen que pronuncien, sen que se oia a súa voz" (Salmo 19).

Agora ben, todo isto como cristián dime que Deus fálame tanto a través da súa palabra nas Escrituras como a través da natureza, e que podo descubrir a verdade estudando ambas. Aínda que a miña natureza finita e a miña tendencia ao egocentrismo -algo que a Biblia chama "pecado"- implican que a miña comprensión será sempre imperfecta. Se atopo unha contradición entre ambas significa que podo haber malinterpretado a Escritura, ou o que a natureza quere dicirme, ou ambas.

Por exemplo, se as probas demostran claramente que o universo se creou fai millóns de anos, como creo, significa que tal vez debo interpretar doutras maneiras o primeiro capítulo do Xénese. Con todo, en absoluto podería dicir que dubido de que Deus é o Creador. Penso que son dúas cousas distintas.

Deus di mediante o profeta Isaías: "Vide aquí e discutamos xuntos" (Isaías 1, 18). Creo e espero que respondendo a esta chamada de Deus, este Deus que na persoa de Xesucristo morreu e resucitou polos meus pecados, darame a comprensión que necesito para ser non só un mellor científico, senón tamén un mellor seguidor Seu.»

ZuHone, como San Roberto Belarmino

Comentando estas palabras, a Unión de Cristiáns Católicos Racionais (UCCR, unha páxina web que busca tamén a conciliación entre fe e ciencia desde o ámbito católico) destaca que o razoamento de ZuHone "pode axudar a moitas persoas para reflexionar sobre os seus enfoques, a miúdo tan desconfiados cara ao mundo científico. O profesor ZuHone é protestante e seguramente ten máis experiencia directa con ambientes e grupos que senten temor e prexuízos cara á investigación científica".

Efectivamente, isto é menos frecuente no ámbito católico, e como sinala o redactor da UCCR, "as súas palabras traen á mente as reflexións de San Roberto Belarmino (1542-1621), o famoso cardeal que foi un dos responsables do primeiro proceso a Galileo Galilei, cuxo pensamento era, paradoxalmente, 'máis científico' que o do propio investigador pisano, do que ademais era amigo persoal.

De feito, isto é o que escribiu o pai Paolo Antonio Foscarini (carmelita e científico seguido de Copérnico) o 12 de abril de 1615: 'Digo que aínda que se demostrase que o Sol está non centro do mundo e a Terra no terceiro ceo, e que o Sol non rodea a Terra, senón que a Terra rodea o Sol, entón sería necesario explicar con moita atención as Escrituras que din o contrario e dicir máis ben que non as entendemos en lugar de dicir que é falso o que se demostra. Pero eu non crerei niso ata que non me sexa demostrado. É dicir, sen demostración a ciencia non pode afirmarse como verdade e, en caso de demostración, entón hai que crer o que di e mellorar, neste caso, a nosa interpretación das Escrituras, que non son e non queren ser un libro científico'.

Homilía do Papa Francisco no Domingo de Ramos 2016

«Bendito o que vén en nome do Señor!» (Cf. Lc 19,38), gritaba o xentío de Xerusalén acollendo a Xesús. Fixemos noso aquel entusiasmo, axitando as palmas e os ramos de oliveira expresamos o encomio e o gozo, o desexo de recibir a Xesús que vén a nós. Do mesmo xeito que entrou en Xerusalén, desexa tamén entrar nas nosas cidades e nas nosas vidas. Así como o fixo no Evanxeo, cabalgando sobre un simple burriño, vén a nós humildemente, pero vén «no nome do Señor»: co poder do seu amor divino perdoa os nosos pecados e reconcílianos co Pai e connosco mesmos. Xesús está contento da manifestación popular de afecto da xente, e ante a protesta dos fariseos para que faga calar a quen o aclama, responde: «se estes calan, gritarán as pedras» (Lc 19,40). Nada puido deter o entusiasmo pola entrada de Xesús; que nada nos impida atopar nel a fonte da nosa alegría, da alegría auténtica, que permanece e dá paz; porque só Xesús nos salva dos lazos do pecado, da morte, do medo e da tristeza.

Con todo, a Liturxia de hoxe ensínanos que o Señor non nos salvou cunha entrada triunfal ou mediante milagres poderosos. O apóstolo Paulo, na segunda lectura, sintetiza con dous verbos o percorrido da redención: «desposuíuse e humillouse» a si mesmo (Fil 2,7.8). Estes dous verbos dinnos ata que extremo chegou o amor de Deus por nós. Xesús desposuíuse de si mesmo: renunciou á gloria de Fillo de Deus e converteuse en Fillo do home, para ser en todo solidario connosco, pecadores, el que non coñece o pecado. Pero non soamente isto: viviu entre nós nunha «condición de escravo» (v. 7): non de rei, nin de príncipe, senón de escravo. Humillouse e o abismo da súa humillación, que a Semana Santa nos mostra, parece non ter fondo.

O primeiro xesto deste amor «ata o extremo» (Xn 13,1) é o lavatorio dos pés. «O Mestre e o Señor» (Xn 13,14) se abaixa ata os pés dos discípulos, como soamente facían o servos. Ensinounos co exemplo que nós temos necesidade de ser alcanzados polo seu amor, que se envorca sobre nós; non pode ser doutra maneira, non podemos amar sen deixarnos amar antes por el, sen experimentar a súa sorprendente tenrura e sen aceptar que o amor verdadeiro consiste no servizo concreto.

Pero isto é soamente o inicio. A humillación que sofre Xesús chega ao extremo na Paixón: é vendido por trinta moedas e traizoado por un bico dun discípulo que el elixira e chamara amigo. Case todos os outros foxen e abandónano; Pedro négao tres veces no patio do templo. Humillado no espírito con burlas, insultos e salivazos; sofre no corpo violencias atroces, os golpes, os lategazos e a coroa de espiñas desfiguran o seu aspecto facéndoo irrecoñecible. Sofre tamén a infamia e a condena inicua das autoridades, relixiosas e políticas: é feito pecado e recoñecido inxusto. Pilato envíao posteriormente a Herodes, e leste devólveo ao gobernador romano; mentres lle é negada toda xustiza, Xesús experimenta na súa propia pel tamén a indiferenza, pois ninguén quere asumirse a responsabilidade do seu destino. E penso en tanta xente, en tantos migrantes, en tantos prófugos, en tantos refuxiados, a aqueles dos cales moitos non queren asumirse a responsabilidade do seu destino. O xentío que apenas uns días antes o aclamaba, transforma

os encomios nun berro de acusación, preferindo mesmo que en lugar del sexa liberado un homicida. Chega deste xeito á morte en cruz, dolorosa e infamante, reservada aos traidores, aos escravos e aos peores criminais. A soidade, a difamación e a dor non son aínda o culmen do seu anonadamiento. Para ser en todo solidario connosco, experimenta tamén na cruz o misterioso abandono do Pai. Con todo, no abandono, ora e confía: «Pai, ás túas mans encomendo o meu espírito» (Lc 23,46).

Suspendido no patíbulo, ademais do escarnio, afronta tamén a última tentación: a provocación a baixar da cruz, a vencer o mal coa forza, e a mostrar o rostro dun Deus potente e invencible. Xesús en cambio, precisamente aquí, no culmen do anonadamiento, revela o rostro auténtico de Deus, que é misericordia. Perdoa aos seus verdugos, abre as portas do paraíso ao ladrón arrepentido e toca o corazón do centurión. Se o misterio do mal é abismal, infinita é a realidade do Amor que o atravesou, chegando até o sepulcro e os infernos, asumindo toda a nosa dor para redimirlo, levando luz onde hai tebras, vida onde hai morte, amor onde hai odio.

Púidennos parecer moi afastado a nós o modo de actuar de Deus, que se humillou por nós, mentres a nós parécenos difícil esquecernos un pouco de nós mesmos. El renunciou a si mesmo por nós; Canto nos custa a nós renunciar a algunha cousa por el e polos outros! Pero se queremos seguir ao Mestre, máis que alegrarnos porque o vén salvarnos, estamos chamados a elixir o seu camiño: o camiño do servizo, da doazón, do esquecemento dun mesmo. Podemos aprender este camiño deténdonos nestes días a mirar o Crucifixo, é a "cátedra de Deus". Convídoos nesta semana a mirar frecuentemente esta "cátedra de Deus", para aprender o amor humilde, que salva e dá a vida, para renunciar ao egoísmo, á procura do poder e da fama. Estamos atraídos polos miles vas ilusións do aparentar, esquecéndonos de que «o home vale máis polo que é que polo que ten» (Gaudium et spes, 35); coa súa humillación, Xesús convídanos a purificar nosa vida. Volvamos a el a mirada, pidamos a graza de entender polo menos algo da súa anonadación por nós; e así, en silencio, contemplemos o misterio desta semana. Recoñezámolo como Señor desta semana.