LECTURAS

III DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO B

Primeira Lectura     Xn 3, 1-5. 10

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA XONÁS

Convertéronse os ninivitas da súa mala vida

 

            Veulle de segunda vez a palabra do Señor a Xonás:

            ‑ Érguete, vai a Nínive, a gran cidade, e proclámalle a mensaxe que eu che dei.

            Xonás ergueuse e marchou a Nínive, conforme á palabra do Señor. Nínive era unha cidade enormemente grande, de tres días para atravesala.

            Xonás comezou a entrar na cidade o camiño dun día e predicaba así:

            ‑ Dentro de corenta días Nínive será destruída.

            Os homes de Nínive creron en Deus e proclamaron o xaxún. Vestíronse de saco desde o máis grande ao máis pequeno.

            Viu Deus as súas obras, como se convertían do seu mal camiño, e arrepentiuse do mal que dixera que lles ía facer, e non llelo fixo.

  Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 24, 4bc-5ab. 6-7bc. 8-9

R/.  (4a):  Amósame, Señor, os teus camiños.

Amósame, Señor, os teus camiños,

ensíname os teus sendeiros,

diríxeme na túa verdade, apréndeme,

que ti es o meu Deus salvador:

todo o día te estou a esperar.

Lémbrate, Señor, da túa compaixón e da túa misericordia,

pois existen desde sempre.

Dos erros e das culpas da miña mocidade non te lembres:

acórdate de min segundo a túa misericordia,

pola túa bondade, Señor.

O Señor é bo e recto:

por iso lles ensina o camiño aos pecadores;

El dirixe na xustiza os humildes,

e amósalles o seu camiño aos pobres.

Segunda Lectura     1 Cor 7, 29-31

LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO S.PAULO AOS CORINTIOS

Pasou a configuración deste mundo

 

            O que vos digo, irmáns, é que o tempo é contado. O que importa, é que os que teñen muller vivan coma se non a tivesen; os que choran, coma se non chorasen; os que están alegres coma se non se alegrasen; os que comercian, coma se non tivesen nada; os que gozan no mundo, coma se non gozasen.

            Porque o mundo, na súa configuración actual, está a pasar.

  Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mc 1 , 15

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Chega o Reino de Deus;

convertédevos e crede no Evanxeo.

Aleluia.

Evanxeo      

Mc 1, 14-20

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Facede penitencia e crede no Evanxeo

 

            Cando prenderon a Xoán, marchou Xesús a Galilea e anunciaba o Evanxeo de Deus, dicindo:

            ‑ O tempo está cumprido e chega o Reino de Deus; convertéde­vos e crede no Evanxeo.

            Camiñando pola ribeira do mar de Galilea, viu a Simón e mais a Andrés, o irmán de Simón, que estaban largando o aparello no mar, pois eran pescadores. Díxolles Xesús:

            ‑ Vinde comigo, e fareivos pescadores de homes.

            Eles deixaron de contado as redes e seguírono.

            Un pouco máis adiante viu a Santiago, o fillo de Zebedeo, e mais a Xoán, seu irmán; tamén eles estaban na barca arranxando as redes. E de seguida os chamou. Eles deixaron a seu pai, Zebedeo, na barca cos xornaleiros, e marcharon con el.

 Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

   Hai acontecementos na vida das persoas que fan cambiar o noso comportamento, o noso xeito de vida: namorarnos, unha nova amizade, o nacemento dun fillo… Por desgraza, a fe e o encontro co Resucitado non é un deles. Porque vinte séculos despois, o encontro con Xesús, desgraciadamente, non provoca en nós unha integración, un cambio de vida. É verdade que seguimos dicindo e escoitando que o Reino está cerca, mesmo que está dentro de nós; pero na meirande parte dos casos non cremos o que dicimos e, en consecuencia, non cambia a nosa vida. Pedro, André, Santiago e Xoán escoitaron estas palabras de Xesús e créronas. Deixaron as súas barcas, as súas redes, a súa casa… todo o que tiñan. Pero había algo naquela chamada que os convence. E nós?. É posible que ata o de agora, recibiramos unha chamada sociolóxica: nacemos nunha civilización, nunha familia e nun momento no que tiñamos que ser cristiáns. Herdámolo, coma os apelidos. Pero fáltanos o adestramento persoal, a resposta concreta, consciente, madura, reflexiva.

   Porén, o encontro con Xesús debería transformar todas as realidades deste mundo: redes, familia, barca, negocios, traballo... quedarán descentradas. Porque o Deus que nos revela Xesús é o Deus do Reino: bo, misericordioso, próximos aos pobres e aos que precisan xustiza. E nós, coma seguidores seus, somos as súas mans, os seus ollos, o seu corazón, neste noso Nínive de crise, de nihilismo, de paro, de marxinación, de contratos-lixo.

   Porque só desde unha actitude de coherencia e compromiso fondo con Aquel en quen cremos, só se realmente a fe pinta algo na nosa vida, seremos quen de facer que os demais se cuestionen pola relixión, se cuestionen por Deus. A isto é ao que fai referencia a expresión “pescadores de homes”, que hoxe escoitamos no evanxeo e que moitas veces interpretamos mal primando a cantidade sobre a calidade, converténdoa en sinónimo de imposición. Hoxe, máis que nunca, é importante que entendamos que o camiño nunca pode ser o da imposición, o do medo ou o da obriga, nin tampouco o da obediencia cega, pois ademais de seren contrarios á mensaxe de Xesús, son armas de dobre fío que se volven contra nós co paso do tempo. O camiño pasa pola invitación, e non pola imposición; polo discernimento, e non pola obediencia cega; polo afondamento da fe coma resposta ao sentido da vida, e non polo adoutrinamento ou cumprimento de normas sen sentido.

   

   Hoxe tamén, Xesús, dinos a cada un e cada unha de nós: vinde comigo. Hoxe pode ser un gran día, vivámolo así.

LECTURAS

II DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO B

  

Primeira Lectura      1 Sam 3, 3b-10. 19

LECTURA DO PRIMEIRO LIBRO DE SAMUEL

Fala, Señor, que o teu servo escoita

            Naqueles días, Samuel estaba deitado no santuario do Señor, onde estaba a arca de Deus.

            O Señor chamou por Samuel e este respondeulle:

     ‑ Aquí estou.

     E, coa mesma, foi correndo onda Elí e díxolle:

     ‑ Aquí estou, pois chamaches por min.

     Elí díxolle:

     ‑ Eu non te chamei; vai e déitate.

     E Samuel volveu deitarse.

     O Señor chamou de segundas por Samuel.

     Samuel ergueuse e foi onda Elí, e díxolle:

     ‑ Aquí estou, pois chamaches por min.

     Elí respondeulle:

     ‑ Eu non te chamei, meu fillo; vai e déitate.

     Daquela Samuel non coñecía o Señor, pois a palabra do Señor aínda non se lle revelara.

     O Señor chamou por terceira vez a Samuel, quen se ergueu e foi onda Elí, e díxolle:

     ‑ Aquí estou, pois chamaches por min.

     Entón decatouse Elí de que era o Señor quen chamaba o rapaz, e díxolle a Samuel:

      ‑ Vai e déitate, e se te chama outra vez, dirás: "Fala, Señor, que o teu servo escoita".

     Samuel marchou e deitouse no seu sitio.

     O Señor presentouse e chamou coma as outras veces:

     ‑ Samuel, Samuel!

     E Samuel dixo:

     ‑ Fala, Señor, que o teu servo escoita.

            Samuel ía crecendo; o Señor estaba con el e non deixou sen cumprimento ningunha palabra súa.

                      

Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL        Sal 39, 2 e 4ab. 7-8a. 8b-9. 10

R/.  (8a e 9a):  Aquí veño, Señor, para facer a túa vontade.

Esperei arelante no Señor:

el volveu cara a min os seus ollos

e escoitou o meu lamento.

Púxome na boca un cantar novo,

un himno de loanza ao noso Deus.

Sacrificios e ofrendas non os queres,

pero formáchesme uns oídos.

Non pides holocaustos nin sacrificios de expiación;

entón eu digo: "Aquí veño".

No texto do libro está escrito de min

que debo facer a túa vontade.

Meu Deus, iso é o que eu quero,

e o teu mandato está no meu corazón.

Proclamei a túa xustiza diante da grande asemblea,

non pechei os meus labios: ben o sabes, Señor.

Segunda Lectura      1 Cor 6, I3c-I5a. I7-20

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Os vosos corpos son membros de Cristo

            Irmáns:

            O corpo non é para a fornicación, senón para o Señor; e o Señor é para o corpo. E Deus, que resucitou xa a Cristo, tamén nos ha resucitar a nós polo seu poder.

            Non sabedes que os vosos corpos son membros de Cristo? E quen se xunta ao Señor, é un mesmo espírito con El. Fuxide da impureza.

            Calquera pecado que o home poida cometer, cae fóra do corpo; pero quen comete impureza peca contra o seu propio corpo.

            Ou non sabedes que o voso corpo é templo do Espírito Santo que está en vós, que o recibistes de Deus e que polo tanto non sodes donos de vós?

            Porque, en verdade, compróusevos a bo prezo. Glorificade, polo tanto, a Deus co voso corpo.

   

  Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA  Xn 1, 41. 17b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Encontramos o Mesías, que é Cristo,

por medio del déusenos a graza e a verdade.

Aleluia.

Evanxeo      Xn 1, 35-42

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Viron onde paraba e quedaron con el

 

            Naquel tempo, estaba Xoán con dous dos seus discípulos e, vendo a Xesús que camiñaba, dixo:

            ‑ Velaquí o Año de Deus.

            Cando os dous discípulos oíron o que el falara, fóronse detrás de Xesús. Volveuse Xesús e, vendo que eles o seguían, preguntoulles:

            ‑ Que buscades?

            Eles respondéronlle:

            ‑ "Rabbí" (que quere dicir "Mestre"), onde paras?

            El díxolles:

            ‑ Vide e veredes.

            E eles foron e viron onde paraba e quedaron con el aquel día. Era contra as catro da tarde.

            Un dos dous que escoitaron a Xoán e seguiron a Xesús era Andrés, o irmán de Simón Pedro. Vai e atopa primeiro a Simón, o seu propio irmán, e dille:

            ‑ Encontramos o Mesías (que quere dicir Cristo).

            E levouno onda Xesús. Ao velo, díxolle Xesús:

            ‑ Ti es Simón, o fillo de Xoán. Ti haste chamar Cefas (que quere dicir Pedro).

 Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

           Estamos a vivir nun momento da historia no que sobran palabras e faltan silencios. Sobran palabras porque todo o mundo coida que ten algo que dicir, e para tal fin utiliza algún dos moitos medios ao seu alcance. Así, non é de estrañar que, dun ou doutro xeito, teñamos un ha saturación de palabras, o que trae como consecuencia que non deixamos tempo para o silencio, a reflexión, o pensamento pausado que vai madurando no tempo e co tempo. Algo así lle pasaba tamén a Samuel.

           Entre tantas palabras non era capaz de distinguir a voz de Deus, por iso confundíaa con outras. Resultáballe descoñecida. Pero Deus, que non se rende facilmente, insiste unha e outra vez para que He fagamos oco na nosa vida, para que lle prestemos atención á súa palabra, para que o descubramos no decorrer dos acontecementos de cada día. Deste xeito, aínda que tarde (cousa que a Deus, que ten unha perspectiva diferente á nosa, non He importa), Samuel acaba escoitando e recoñecendo a súa voz. E unha vez recoñecida, e sabendo a fondura que esa voz achega, ábrese  confianza e deixase levar polo agarimo dunha palabra que ten a Deus como principio, acompañante e meta no camiño da vida. Por iso, cheo de confianza, responde: "fala, Señor, que o teu servo escoita". Tamén hoxe, a cada un e cada unha de nós, Deus nos vai falando, vai dirixindo a súa voz, vai espallando o eco da súa palabra; pero moitas veces, como lle ocorría a Samuel, non somos capaces de distinguila, de escoitala, de recoñecela, porque a nosa atención está noutras palabras. Porén, El non cansa, como non cansou con Samuel, e segue a chamarnos, a facernos oír a súa voz. Oxalá nos esforcemos por recoñecela no medio do balbordo dun mundo cheo de voces, si; pero escaso de palabras que entusiasmen, enchan, alenten e aleden.

           A nosa resposta en positivo, libre e esperanzada abriranos á  confianza da nosa relación con Deus. O "aquí estou, Señor" de cada un e cada unha de nós ha ser a esixencia de converter a nosa vida non na rutina do sucederse dos días, senón no esforzo por facer presente as actitudes que emanan desa palabra que chega a nós a través da voz do compromiso ético, da responsabilidade á  hora de facer cousas a favor dos demais, da superación da tentación do individualismo e do derrotismo que afirman que o importante é un e que non se pode facer nada máis que pensar nun e no dun. O aquí estou de cada un e cada unha de nós pasa pola vida, polo que facemos, polo modo de facelo, pola dispoñibilidade cara aos demais, pola actitude positiva a pesar dos nubeiros e dificultades que seguimos atopando cada día. Porque, se non fose así, como nos poderiamos confesar crentes e afirmar a importancia e interioridade da fe na nosa vida? Ter fe non é crer no que non vemos, senón actuar desde Aquel en quen que cremos.

            Entenderon moi ben isto os seu discípulos, e Xoán hoxe cóntanolo no Evanxeo. E entendérono porque descubriron canto lles achega e canto os enchía estar ao seu lado, por iso quedaron con El. Tamén nós podemos quedar con El, ou mellor, deixar que El quede connosco.

            Pero non vai depender tanto do que El faga -esta é a nosa percepción equivocada-, senón do que nós fagamos para que El quede. Unha vez máis, no respecto á nosa liberdade, de nós depende

acollelo e deixar que nos acompañe no camiño que imos facendo. Pero para iso, antes é necesario

atoparse con El. Faremos o esforzo de buscalo?

LECTURAS

O BAUTISMO DO SEÑOR - ciclo B

  

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Primeira Lectura   Is 42, 1-4. 6-7

Velaquí o meu servo en quen eu me comprazo

            Isto di o Señor:

            Velaí o meu servo, a quen teño collido da man;

velaí o meu escollido no que eu me comprazo.

            Teño posto sobre el o meu espírito:

ditaralles sentencia xusta ás nacións.

            Non berrará,

non levantará a súa voz nin a fará oír nas rúas.

            Canivela fendida non a romperá,

e torcida esmorecente non a apagará.

            Con fidelidade proclamará a xustiza,

non desfalecerá nin crebará

ata establecer na terra a xustiza,

e a súa lei, que esperan as nacións.

            Eu, o Señor, chameite por causa da xustiza, collinte pola man e protexinte,

e convertinte en Alianza dun pobo e en luz das nacións,

para que lles abras os ollos aos cegos, para que libres do cárcere aos presos,

da prisión aos que viven na escuridade.

Palabra do Señor            R/ Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 28, 1a e 2. 3ac-4. 3b e 9b-10

R/. (11b): O Señor ha bendicir o seu pobo coa paz.

Tributádelle ao Señor, fillos de Deus,

tributádelle ao Señor gloria do seu nome,

adorade o Señor no seu atrio sagrado.

A voz do Señor sobre as augas,

o Señor sobre as augas copiosas.

A voz do Señor é poderosa,

a voz do Señor é maxestosa.

 O Deus glorioso fai tronar.

No seu santuario todo di: Gloria!

O Señor sentou sobre as augas,

o Señor senta como rei eterno.

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Segunda Lectura     Feit 10, 34-38

Unxiuno Deus co Espírito Santo

            Naqueles días, tomou Pedro a palabra e dixo:

            ‑ Abofé, vexo que Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta a quen lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa.

            El mandoulles a súa palabra aos fillos de Israel, anunciándolles a Boa Nova da paz por Xesús Cristo: este é o Señor de todos.

            Vós sabedes o que pasou en toda a Xudea, comezando desde Galilea, despois do bautismo que Xoán predicou: como Deus unxiu con Espírito Santo e con poder a Xesús de Nazaré, que pasou facendo o ben e curando a todos os  que estaban asoballados por Satán; pois Deus estaba con el.

  Palabra do Señor            R/ Grazas a Deus

Ou tamén

LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO S. XOÁN

Segunda Lectura     1Xn 5, 1-9

O espírito, a auga e o sangue

Todos cantos cren que Xesús é o Mesías, naceron de Deus; e quen ama ó que enxendra, ama tamén a quen aquel enxendrou. Sabemos que amámo-los fillos de Deus, se amamos a Deus e cumprimos cos seus mandamentos.

Porque o amor a Deus consiste en cumprir cos seus mandamentos. Os mandamentos de Deus non son pesados, porque nacer de Deus permítenos vence-lo mundo. E esta é a victoria que derrota o mundo: a nosa fe. Porque ¿quen é o que derrota o mundo, senón o que cre que Xesús é o Fillo de Deus?

O que veu con auga e sangue, foi el, Xesús Cristo; non veu con auga só, senón con auga e con sangue. E o Espírito é quen dá testemuño, xa que o Espírito é a Verdade. Porque tres son os que dan testemuño: o Espírito, a auga e mailo sangue; e os tres testemuñan no mesmo senso. Se nós aceptámo-lo testemuño dos homes, maior razón ten o testemuño de Deus. E este é o testemuño de Deus: o que El nos ten dado acerca do seu Fillo.

Palabra do Señor            R/ Grazas a Deus

 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS  

Mc 1, 7-11

Ti e-lo meu fillo benquerido, o meu predilecto.

E proclamaba:

‑Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min, ante quen non son digno de postrarme para lle desata-los mallós do seu calzado. Eu bautizo con auga, pero el havos bautizar con Espírito Santo.

E aconteceu por aqueles días que chegou Xesús desde Nazaret de Galilea, e Xoán bautizouno no Xordán. E de seguida, mentres saía da auga, viu abrirse o ceo e baixar sobre el, coma unha pomba, o Espírito Santo. E unha voz deixouse oír desde o ceo:

‑Ti e-lo meu fillo benquerido, o meu predilecto.

 Palabra do Señor            R/ Loámoste, Cristo

Reflexión

O Señor prefírenos. Para el somos importantes e ocupamos un lugar de preferencia. A dignidade coa que nacemos é o mellor sinal de canto estamos a dicir. E quérenos porque é Pai / Nai que acompaña, educa, alenta e corrixe. Faino sen necesidade de chamar a atención, sen publicidade.

Non inviste en campañas de publicidade, senón que se fai presente de xeito silandeiro en cada un dos pasos da nosa vida; unha presenza que moitas veces non queremos ou non conseguimos descubrir, pero que está, o que leva a que non nos perdamos diante do "balbordo" de sons que se escoitan ao noso redor.

Bendita presenza! Si, bendita porque nos agasalla cunha amizade que moitas veces non sabemos nin descubrir nin valorar. Desde o día do noso bautismo, esa presenza vai con nós, nos trebóns e na brisa da nosa vida, que de todo hai. El sempre está, inda que nós non sexamos capaces de facerlle oco. Como é testán, e a pesar das nosas teimosías, non nos deixa de lado, non se esquece, non nos falla. Pero nós, e son moitas as veces, si lle fallamos a El. Non estaría de máis que hoxe nos preguntaramos por que.

• A presenza do Espírito móstranos a un Xesús que nos chama a preguntarnos pola fidelidade ás convicións que van asentando na nosa persoa. Fai que nos preguntemos si temos prezo, se somos capaces de deixar atrás o que son principios profundos á  hora de estar e actuar no mundo por un prato de lentellas en forma de prestixio, relevancia, poder, aburguesamento ... para que non pensen que eu son un/ha mexericas. Cantas veces nos ten pasado! E tamén, cantas veces o ternos esquecido e repetido. Aquilo de, "se queres acalar o veciño, dálle un carguiño".

Entón nin Espírito, nin principios, nin convicións, nin ... deixámonos ir, inda que logo nos arrepintamos, pois case sempre é tarde. O Espírito está, pero nós témolo secuestrado, amestrado á nosa comenencia. Como molesta e fainos revisar onde ternos posto o eixo da nosa vida, preferimos aparcalo, escondelo, sacarlle o volume ... silencialo. Pero facémolo nós, non El, que segue presente inda que non nos guste.

• Canto vimos dicindo non son máis que consecuencias do noso bautismo. Si, xa sei que podemos saír afirmando que a nós bautizáronnos, que eramos pequenos, que nos meteron no club sen pedimos opinión ... pero tampouco debemos esquecer que hoxe, no aquí e agora de cadaquén, ninguén nos obriga a ser crentes, a confesar a fe, a participar nas celebracións, e moitas máis cousas en relación coa nosa fe. Pero se o facemos, non podemos esquecer todo canto iso nos compromete e esixe. Ser cristián no medio do mundo, con criterio, con racionalidade, con capacidade de facer escoitar a voz e non deixarse enganar nin manipular polo interese persoal, non é doado.

Xa o sabemos, pero se queremos selo, non queda outra que facelo de maneira coherente, responsable e libre. Como o fixo Xesús, e como estamos chamados a facelo nós. O bautismo non é máis que un sinal de que alí comezamos un camiño que ternos que ir facendo cada día, nunca solos, senón en comunidade; tampouco en gueto, senón no medio do mundo e sabendo da pluralidade que nel hai. Este é o reto. Seremos capaces de acollelo?