Reflexión

- Como lles custa a algunhas persoas, quizais tamén a algúns dos que estamos hoxe aquí, deixarnos atopar; é dicir deixarnos querer e agarimar polos demais. E tanto nos custa que, ás veces, parecemos toxos bravos á hora de dar/recibir un bico, unha aperta ou unha caricia de parte de quen nos quere e deste xeito busca mostrárnolo. Por que nos custa tanto, por que escapamos das mostras de agarimo como se estas fosen malas ou trouxeran algunha enfermidade? Diante disto, o libro da Sabedoría chámanos a esforzarnos por deixarnos agarimar; pois no agarimo sinxelo e sincero sempre se fai presente a achega de Deus. El móstrase por medio das persoas, e sobre todo neses momentos cando máis as necesitamos. Aprender a ser maduros é sempre unha tarefa inacabada, porque pouco a pouco e en cada momento imos percibindo situacións, persoas ou testemuños que nos fan cambiar a perspectiva –moitas veces rutineira e chea de prexuízos– sobre as cousas e as persoas. Por iso é tan importante o que nos di esta primeira lectura: deixémonos atopar polos que nos procuran.

- Saber que os demais non son inimigos, senón irmáns, lévanos a medrar desde a perspectiva do encontro e a colaboración. E non só no que se refire ás cuestións da fe, que tamén, senón en calquera dos ámbitos da vida. Os outros enriquécenme e axúdanme, non están para facerme vida imposible nin para crearme tensións. Ben é verdade que pode haber algunhas persoas que si o fagan así; pero non debemos xulgar a todos polo que fan uns, xa que estariamos sendo inxustos cos demais. Por iso a tentación –ás veces facilmente consentida...ás veces, non sempre– de agoniarnos, de só ver problemas, de non facer esforzo ningún para tratar de ver un pouco de luz no medio das dificultades..., é o que nos leva a ese pesimismo que nada pode vencer, e que casa bastante mal co sentido cristián da vida. Para Xesús, sen negar as dificultades, estas non poden ser nunca o final do camiño de ninguén. A diferenza dos que non se confesan crentes, ou o son simplemente por rito, pero non por convicción, os cristiáns que facemos da fe pulo e do Evanxeo esperanza e loita por cambiar e mellorar, no nos deixamos levar pola tentación da agonía. Para nós sempre hai unha raiola que nos mostra un pouco de luz para seguir o camiño. Non hai situación máis triste que atopar con alguén para quen a vida é só baleiro e sensentido. Para que vivir entón, para que facer nada máis; o mellor é desaparecer. Quen ten posto os seus cimentos en Xesús non se deixa levar deste pesimismo existencial, que nunca levanta cabeza e está abocado a permanente desesperación. Cando nós falamos de esperanza estamos a referirnos a que sempre é posible cambiar, inda que só sexa un pouco as cousas; de que a realidade non pode ser sempre a mesma; de que os débiles non teñen porque ser sempre as vítimas. E iso non será posible sentilo e vivilo se non é desde o seguimento e a proposta que nos fai Xesús.

- O atoamento nunca ten bo final, tal e como acabamos de escoitar no evanxeo. Quen sempre anda ás présas nunca ten tempo para nada; pero tampouco nunca é capaz de facer nada ben porque sempre se sente inseguro, ansioso e coa sensación de non ser capaz de chegar. Por iso cando é necesario dar un paso adiante non é capaz. Porén, quen reflexiona, distribúe ben o seu tempo, sabe valorar e dar prioridade, e esfórzase por non ser arroutado, é capaz de ver a realidade desde outra perspectiva. Xesús hoxe dinos que esteamos atentos e vixiantes para non converternos en atolados, senón en seguidores seus asisados que non teñen/mos medo a afrontar retos nin a abrir camiños de diálogo e encontro con quen quere facer do mundo casa común. Non podemos mirar atrás –iso fixeron as atoladas”: abrídenos, somos nós, non nos recoñeces?”-. O noso é mirar adiante, e iso supón camiñar con actitude vixiante, que non desconfiada, para encontrarnos e facer cousas que nunca permitan que as persoas sexan menos cos cartos, a ideoloxía ou as estruturas. Vixiemos logo para non caer nesta tentación.