Comentario

Dinos a primeira lectura que o pobo dirixíase ao Señor e dicíalle que non pasara de largo; é dicir, que non fose insensible ao que lle estaba ocorrendo; que non fose un Deus ausente e sádico diante das dificultades que estaban a experimentar. E é verdade. Nós, cando as cousas nos van ben, facemos o posible para que Deus non nos complique a vida... e a mellor forma de facelo é prescindir del, como se non existira. Así, a vida vaise convertendo nun dicir que cremos en Deus á vez que día a día imos vivindo como se El non fose, non existira, non estivera. Pero cando as cousas se torcen, entón si que todo tempo é pouco para pedir, prometer e comprometernos a facer mesmo o imposible. Que pouco entendemos, e que lonxe estamos do Deus cristián! Pero como na nosa relación con Deus nunca é tarde, podemos reconverter as palabras do libro da Xénese, e en vez de pedir que non pase de largo, comprometernos a abrirlle a porta da nosa casa e do noso corazón, para facerlle un sitio onde poida quedar. Porque non é que El pase de largo, senón que somos nós os que lle temos pechado a porta e vivido de costas a El, como se non existise. Comecemos desde xa a prepararlle ese lugar para que se senta acollido.

*    Porque todos podemos hospedarnos na súa tenda. E podemos facelo porque as dificultades non as pon El senón nós cando mentimos, enganamos, somos violentos, queremos ser máis ca ninguén, convertemos o noso actuar en comportamento altivo, soberbio como se fósemos máis e superiores aos demais. Entón, non é El que pecha a porta de súa tenda, somos nós os que queremos que pase de largo pechándolle a porta. El vén para hospedarse, pero nós non acabamos de fiarnos e deixalo pasar.

*    Os que si o deixaron pasar foron aqueles que tomaron en serio a súa mensaxe: os santos. A súa acollida dos demais, converteuse en hospitalidade evanxélica e evanxelizadora para todos nós, por iso merecen ser recoñecidos como auténticos e verdadeiros testemuños de fe e seguimento de Xesús. Sen separar o que facían do que crían; a súa fe da súa vida. Todo era un, e eles conseguiran convertelas en auténtico servizo, especialmente un servizo aos pobres e excluídos. Marta e María separaran unha cousa da outra. Cada unha foi ao seu, sen pensar que xuntos se enriquecían mutuamente. Porén, os santos uniron estas dúas facetas – presenza activa no mundo e fondura orante-, invítannos a nós a facer o mesmo, sen escisións e sen rupturas. Alí onde esteamos, debemos de esforzarnos por facer ben as cousas, e convertelas no mellor ofrecemento de acollida, hospitalidade e oración.