Reflexión

Para os que temos fe, e non aproveitamos as festas relixiosas para aparcar a Deus e irnos lonxe, o día de hoxe quere ser unha homenaxe e un recoñecemento a todas as persoas que teñen sido para nós auténticas e verdadeiras testemuñas de entrega e xenerosidade. Nas súas vidas vemos expresada a posibilidade de facer do proxecto de Xesús unha maneira de ser feliz e de facer felices aos demais. Daquela, é un día para o recoñecemento agradecido do moito que temos aprendido de tantas persoas, na maioría das veces anónimas e sen presenza nin pretensión de aparecer nos programas de televisión de máis audiencia.

Quen pasa facendo o ben non necesita nin ser famoso nin aparecer nos medios de comunicación, senón que o seu paso é calado e entregado a poñer sorriso e corazón quente aos desherdados deste mundo, tan sobrado de tantas cousas, e tan falto de amor e tempo para os demais.

Participemos, xa que logo, desta celebración facendo memoria agradecida do testemuño de vida de tódolos homes e mulleres que sen facer barullo deixáronnos a súa entrega xenerosa pola que, inda sen estar no calendario, son para nós exemplos de santidade.

Benaventurados os misericordiosos: Hoxe é o día dos Benaventurados –felices-. E inda que adoitamos ir ao cemiterio para rezar  aos nosos seres queridos defuntos e tamén aproveitamos para levar flores e limpar o panteón onde repousan os seus restos non deberamos esquecer que o que celebra hoxe a Igrexa non é un día de tristura e nostalxia, senón que para nós os crentes, este é o día da esperanza e o gozo. Si, porque son estas as dúas grandes categorías teolóxicas e existenciais coas que os crentes queremos expresar que logo do noso paso pola vida o que nos espera é sentírmonos apertados pola tenrura dos brazos acolledores de Deus. De aí que na celebración na que estamos a participar sexa o branco, sinal de triunfo e vida plena en Deus, a cor litúrxica que utilizamos. Triunfo, gozo, esperanza, resurrección e vida en plenitude son as palabras que mellor expresan o que estamos a compartir neste primeiro de novembro. Unha mirada e experiencia positiva en Deus, a través da vida de todas esas persoas que pasaron facendo o ben, acollendo, acompañando e poñendo toda a súa enerxía vital ao servizo do sorriso compartido e da construción dun mundo mellor, onde o humano prime sobre o tecnolóxico, e as persoas estean por riba de ideas ou beneficios. Benaventurados, porque fixeron da súa vida misericordia –poñer o corazón nos máis míseros/pobres-, cantos fixeron da súa vida un canto solidario, xusto e humanizador. E nós, sabedores de todo o seu esforzo, non podemos dicir máis ca grazas.

Benaventurados os que viven desde a misericordia: Grazas ao esforzo de todas estas persoas, ao seu exemplo e perseveranza, tamén nós hoxe damos grazas a Deus polo testemuño de tanta xente que dun cabo ao outro do noso mundo, non desfalece para levar a misericordia que fai que non arrefríen os nosos corazóns e poidamos seguir crendo na capacidade do ser humano de facer cousas, de xeito desinteresado, polos demais. Vivir da misericordia ha ser, entón, tarefa permanente en cantos queremos seguir chamándonos, porque nos entusiasma a súa mensaxe e a súa persoa, seguidores de Xesús.

Benaventurados os que fan da misericordia o seu estilo de vida: E porque falar de misericordia non pode reducirse a unha discusión de escola teolóxica nin a unha “performance” que chame a atención; pero non inflúa na nosa vida, damos tamén hoxe grazas a Deus polo grandioso testemuño ofrecido nas persoas que fan do seu estilo de vida a resposta da invitación de Xesús cando di: Vén e sígueme.