CARTA DA MISERICORDIA

Ao venerado irmán Monseñor Rino Fisichella Presidente do Consello Pontificio para a Promoción da Nova Evangelización:

A proximidade do Xubileu extraordinario da Misericordia permíteme centrar a atención nalgúns puntos sobre os que considero importante intervir para facilitar que a celebración do Ano Santo sexa un auténtico momento de encontro coa misericordia de Deus para todos os crentes. É o meu desexo, en efecto, que o Xubileu sexa experiencia viva da proximidade do Pai, coma se quixese tocar coa man a súa tenrura, para que se fortaleza a fe de cada crente e, así, o testemuño sexa cada vez máis eficaz.

O meu pensamento diríxese, en primeiro lugar, a todos os fieis que en cada diocese, ou como peregrinos en Roma, vivirán a graza do Xubileu. Desexo que a indulxencia xubilar chegue a cada un como xenuína experiencia da misericordia de Deus, a cal vai ao encontro de todos co rostro do Pai que acolle e perdoa, esquecendo completamente o pecado cometido. Para vivir e obter a indulxencia os fieis están chamados a realizar unha breve peregrinación cara á Porta Santa, aberta en cada catedral ou nas igrexas establecidas polo bispo diocesano e nas catro basílicas papais en Roma, como signo do desexo profundo de auténtica conversión. Igualmente dispoño que se poida gañar a indulxencia nos santuarios onde se abra a Porta da Misericordia e nas igrexas que tradicionalmente se identifican como Xubilares. É importante que este momento estea unido, ante todo, ao Sacramento da Reconciliación e á celebración da santa Eucaristía cunha reflexión sobre a misericordia. Será necesario acompañar estas celebracións coa profesión de fe e coa oración por min e polas intencións que levo no corazón para o ben da Igrexa e de todo o mundo.

Penso, ademais, en quen por diversos motivos veranse imposibilitados de chegar á Porta Santa, en primeiro lugar os enfermos e as persoas anciás e soas, a miúdo en condicións de non poder saír de casa. Para eles será de gran axuda vivir a enfermidade e o sufrimento como experiencia de proximidade ao Señor que no misterio da súa paixón, morte e resurrección indica a vía mestra para dar sentido á dor e á soidade. Vivir con fe e gozosa esperanza este momento de proba, recibindo a comuñón ou participando na santa misa e na oración comunitaria, tamén a través dos diversos medios de comunicación, será para eles o modo de obter a indulxencia xubilar. O meu pensamento diríxese tamén aos presos, que experimentan a limitación da súa liberdade. O Xubileu sempre foi a ocasión dunha gran amnistía, destinada a facer partícipes a moitas persoas que, incluso merecendo unha pena, con todo tomaron conciencia da inxustiza cometida e desexan sinceramente integrarse de novo na sociedade dando a súa contribución honesta. Que a todos eles chegue realmente a misericordia do Pai que quere estar preto de quen máis necesita do seu perdón. Nas capelas dos cárceres poderán gañar a indulxencia, e cada vez que atravesen a porta da súa cela, dirixindo o seu pensamento e a oración ao Pai, poida este xesto ser para eles o paso da Porta Santa, porque a misericordia de Deus, capaz de converter os corazóns, é tamén capaz de converter as reixas en experiencia de liberdade.

Pedín que a Igrexa redescubra neste tempo xubilar a riqueza contida nas obras de misericordia corporais e espirituais. A experiencia da misericordia, en efecto, faise visible no testemuño de signos concretos como Xesús mesmo nos ensinou. Cada vez que un fiel viva persoalmente unha ou máis destas obras obterá certamente a indulxencia xubilar. De aquí o compromiso a vivir da misericordia para obter a graza do perdón completo e total polo poder do amor do Pai que non exclúe a ninguén. Será, por tanto, unha indulxencia xubilar plena, froito do acontecemento mesmo que se celebra e vívese con fe, esperanza e caridade.

A indulxencia xubilar, por último, pódese gañar tamén para os defuntos. A eles estamos unidos polo testemuño de fe e caridade que nos deixaron. De igual modo que os lembramos na celebración eucarística, tamén podemos, no gran misterio da comuñón dos santos, rezar por eles para que o rostro misericordioso do Pai libéreos de todo residuo de culpa e poida abrazalos na bienaventuranza que non ten fin.

Un dos graves problemas do noso tempo é, certamente, a modificación da relación coa vida. Unha mentalidade moi xeneralizada que xa provocou unha perda da debida sensibilidade persoal e social cara á acollida dunha nova vida. Algúns viven o drama do aborto cunha consciencia superficial, case sen darse conta do gravísimo mal que comporta un acto dese tipo. Moitos outros, en cambio, incluso vivindo ese momento como unha derrota, consideran non ter outro camiño por onde ir. Penso, de forma especial, en todas as mulleres que recorreron ao aborto. Coñezo ben os condicionamentos que as conduciron a esa decisión. Sei que é un drama existencial e moral. Atopei a moitas mulleres que levaban no seu corazón unha cicatriz por esa elección sufrida e dolorosa. O sucedido é profundamente inxusto; con todo, só o feito de comprendelo na súa verdade pode consentir non perder a esperanza. O perdón de Deus non se pode negar a todo o que se arrepentiu, sobre todo cando con corazón sincero achégase ao Sacramento da Confesión para obter a reconciliación co Pai. Tamén por este motivo decidín conceder a todos os sacerdotes para o Ano xubilar, no entanto calquera cuestión contraria, a facultade de absolver do pecado do aborto a quen o practicaron e arrepentidos de corazón piden por iso perdón. Os sacerdotes débense preparar para esta gran tarefa sabendo conxugar palabras de xenuína acollida cunha reflexión que axude a comprender o pecado cometido, e indicar un itinerario de conversión verdadeira para chegar a acoller o auténtico e xeneroso perdón do Pai que todo o renova coa súa presenza.

Unha última consideración diríxese aos fieis que por diversos motivos frecuentan as igrexas onde celebran os sacerdotes da Fraternidade de San Pío X. Este ano xubilar da Misericordia non exclúe a ninguén. Desde diversos lugares, algúns irmáns bispos faláronme da súa boa fe e práctica sacramental, unida, con todo, á dificultade de vivir unha condición pastoralmente difícil. Confío que no futuro próximo se poidan atopar solucións para recuperar a plena comuñón cos sacerdotes e os superiores da Fraternidade. Ao mesmo tempo, movido pola esixencia de corresponder ao ben destes fieis, por unha disposición miña establezo que quen durante o Ano Santo da Misericordia se achegue aos sacerdotes da Fraternidade San Pío X para celebrar o Sacramento da Reconciliación, recibirán válida e lícitamente a absolución dos seus pecados.

Confiando na intercesión da Nai da Misericordia, encomendo á súa protección a preparación deste Xubileu extraordinario.

Vaticano, 1 de setembro de 2015.

FRANCISCUS