REFLEXIÓN

Podemos ignorala. Non falar dela. Vivir intensamente cada día e esquecernos de todo o demais. Pero non o podemos evitar. Tarde ou cedo, a morte vai visitando os nosos fogares arrebatándonos aos nosos seres máis queridos.

Como reaccionar ante ese accidente que se nos leva para sempre ao noso fillo? Que actitude adoptar ante a agonía do esposo que nos di o seu último adeus? Que facer ante o baleiro que van deixando na nosa vida tantos amigos e persoas queridas?

A morte é como unha porta que traspasa cada persoa a soas. Unha vez pechada a porta, o morto ocúltasenos para sempre. Non sabemos que foi del. Ese ser tan querido e próximo pérdesenos agora no misterio. Como vivir esa experiencia de impotencia, desconcerto e pena inmensa?

Non é fácil. Durante estes anos habemos ir cambiando moito por dentro. Fixémonos máis críticos, pero tamén máis vulnerables. Máis escépticos, pero tamén máis necesitados. Sabemos mellor que nunca que non podemos darnos a nós mesmos todo o que no fondo anhela o ser humano.

Por iso quero lembrar, precisamente nesta sociedade, unhas palabras de Xesús que só poden resoar en nós, se somos capaces de abrirnos con humildade ao misterio último que nos envolve a todos: «Non se turbe o voso corazón. Crede en Deus Crede tamén en min».

Creo que case todos, crentes, pouco crentes, menos crentes ou malos crentes, podemos facer dúas cousas ante a morte: chorar e rezar. Cada un e cada unha, desde a súa pequena fe. Unha fe convencida ou unha fe vacilante e case apagada. Nós temos moitos problemas coa nosa fe, pero Deus non ten problema algún para entender a nosa impotencia e coñecer o que hai no fondo do noso corazón.

Cando tomo parte nun funeral, adoito pensar que, seguramente, os que nos reunimos alí, convocados pola morte dun ser querido, podemos dicirlle así: “Estamos aquí porque te seguimos querendo, pero agora non sabemos que facer por ti. A nosa fe é pequena e débil. Confiámoste ao misterio da Bondade de Deus. El é para ti un lugar máis seguro que todo o que nós che podemos ofrecer. Se feliz. Deus quérete como nós non soubemos quererte. Deixámoste nas súas mans.”

 

José Antonio Pagola