Reflexión

Abrahán é chamado para desenvolver unha misión. E a pesares de que non era novo, de que obedecer cambiaba a súa vida e lle esixía esforzo, di si e ponse en camiño. Nesta actitude podemos resumir o que quere ser en toda a Igrexa para os cristiáns este tempo de coresma: responder á invitación de ser sinceros e realistas con nós mesmos e poñernos tamén en camiño. Esta nova pedra que hoxe poñemos por riba do altar quere lembrarnos que inda temos moito que cambiar, que o esforzo por facer é grande e que, se queremos tomar en serio a relación entre a nosa vida e a nosa fe, necesitamos romper coa pasividade na que moitas veces temos vivido e celebrado esta experiencia coresmal. Coresma é cambio, renovación, transformación … todo menos costume ou pasividade. Deus, como fixo con  Abrahán, segue a chamarnos e a ofrecernos unha meta. De nós, con liberdade e sen coaccións, depende que lle digamos si ou non. Se estamos convencidos de que debemos acoller, e como tal levar á vida as consecuencias desta resposta, sentiremos a frescura e o gozo da súa misericordia. Se, pola contra, lle damos as costas á súa chamada, seguiremos camiñando en ermo e baleiro.

  

Como o camiño a realizar é longo e moitas veces pouco doado, non podemos facelo en solitario, se non queremos caer no risco de trabucalo ou de non perdernos. Por iso Deus mesmo ofrécenos as lumieiras que, en forma de amigos, testemuños, mestres … van mostrándonos que a luz de Deus pode irradiar -se queremos-, tamén a nosa vida. El, aínda que sempre respecta a nosa petición, nin quere nin deixa que nos perdamos; por iso constantemente nos vai mostrando a forza da súa iluminación e acompañamento nas experiencias antes nomeadas. El chama. Nós somos invitados a responder. Non esperemos moito en dar a resposta, non vaia ser que logo teñamos moito camiño que desandar por mor da nosa tardanza e da nosa equivocación ao non coller o enderezo correcto.

En Xesús sempre atopamos, se non nos achegamos a El con predisposición a facerlle dicir o que queremos ou o nos supón menos esforzo e máis comodidade, a referencia fundamental para seguir cara adiante, para caer na conta de que necesitamos cambiar, de que non podemos deixarnos ir con rutinas e costumes, de que as cousas importantes supoñen sempre traballo e convértense en tarefa permanente para nós. Nin podemos mirar para outra parte cando se nos pide implicación nin tampouco debemos deixar que o tempo pase sen máis, como se iso supuxera que as cousas cambian e melloran de por si. Non. Cada pequeno paso que damos para deixar atrás intolerancia, soberbia, egoísmo, inxustiza, corrupción … supón moito esforzo, xa que  todos  tendemos sempre ao que nos resulta máis fácil e non nos compromete. E aquí está o sentido da coresma: axudarnos a tomar conciencia de que as cousas se queremos que cambien en nós, temos que plantarlle cara e buscar darlle solución, porque se non o facemos así, baleira é a nosa vida e perda de tempo, ou entretemento, sería a nosa fe. Cara Cristo e desde Cristo orientase a vida e aséntase a fe. Dicimos que el é plenitude e meta. A pascua é un adianto do que un día, no seu momento, será, e para sempre esta plenitude. Camiñemos, daquela, con gozo e transformación interior cara ela... pero non esquezamos que toda esta transformación interior ten logo que mostrarse no que facemos no día a día da vida: non calar cando vemos inxustiza, saber dicir -sen molestar pero con sinceridade-, que non queremos políticos corruptos, economistas que nos enganan, bispos e curas que utilizan o seu ministerio para vivir a conta dos demais, e non para transmitir a Cristo...E sempre sabendo que é nos pobres e necesitados onde verdadeiramente se nos manifesta Cristo e desde onde nos pide que fagamos da coresma un tempo de gozo e vida nova.