REFLEXIÓN

A fraxilidade da nosa memoria vaise pondo de manifesto na medida na que imos esquecendo momentos, persoas ou experiencias, pasadas ou recentes, da nosa vida. Esta fraxilidade produce en nós, moitas das veces, sentimentos de tristura por non poder lembrar a alguén ou o que nos pasou nun momento determinado; pero tamén nos fai tomar conciencia de que ninguén de nós, rico ou pobre; con poder ou sen el, branco ou negro escapa á constatación dun feito, que nos guste ou non, ocórrenos a todos: somos limitados. E na nosa limitación ímonos recoñecendo sempre necesitados dos demais, descubrindo que solos non imos a ningunha parte; e se imos, pouco dura ese traxecto. As persoas necesitámonos unhas ás outras, inda que moitas veces non nos guste ou necesitemos tempo para admitilo.

Diante la limitación humana, a Palabra de Deus hoxe invítanos a non quedar presos dela, senón a esforzarnos para, sen buscar esquecela, irlle dando á vida outras metas e horizontes que a vaian enchendo de sentido e esperanza. E aquí atopamos con Deus. El é para nós a forza, o sentido, a meta cara onde imos. El é quen de non tomar en conta a nosa limitación, para querernos e acollernos tal e como somos. Diante de nós e dos outros que esquecemos/cen, Deus chega á nosa vida para ser sempre continuidade  e presenza, memoria viva que acolle a nosa desmemoria e nos dá agarimo e tenrura. Que nos deixemos levar desta apaixonante mostra de amor!

CORAZÓN MISERICORDIOSO

Para que a pesar da fraqueza da nosa memoria, saibamos recoñecerte como amigo que nunca nos deixa, SEÑOR, AGARÍMANOS COA TÚA COMPAÑA.

Para que non deixemos que a nosa vida camiñe por vieiros de agoniamento  e

desesperación, CRISTO, AGARÍMANOS COA TÚA COMPAÑA.

Para que non lle deamos entrada no noso corazón a canto nos leva a prescindir dos demais, SEÑOR, AGARÍMANOS COA TÚA COMPAÑA.

PALABRA ENRAIZADA

Como diciamos ao comezo, son tempos de memoria fráxil. Unha fraxilidade que moitas das veces non quere ser máis ca escusa para non asumir responsabilidades polo comportamento. Pois en tempos así, aleda e ilusiona escoitar a palabra de Deus na primeira lectura, onde, unha vez máis, se nos lembra que diante da nosa fraxilidade, Deus non se esquece de nós, senón que vai termando da nosa vida co agarimo e a preocupación dun pai/dunha nai para quen a familia é cumio de encontro e amor. Tamén nós poderiamos preguntarnos se, como fai Deus con nós, somos capaces de facelo cos que conforman a nosa familia, cos que están preto e, moitas veces, esperando,  ese achegamento pola nosa banda. Na vida non hai cousa peor e máis triste que o esquecemento....e non nos referimos ao esquecemento de honras e recoñecementos, senón ao esquecemento das persoas, das que ninguén se lembra nin ás que ninguén ten en conta. E disto, por desgraza, na sociedade –e a parroquia forma parte desa sociedade– hai moito. A invisibilidade de cada vez máis persoas tería que facernos pensar aos que nos chamamos cristiáns, que é o que non estamos a facer ben para que isto ocorra, xa que deberiamos ter presente que detrás de informes, estatísticas, formularios ou trámites diversos, atópase a vida de persoas. Persoas que sofren, que están solas, que necesitan dos demais e de que as institucións non as acaben convertendo en expedientes que hai que estudar. Os seres humanos somos fillos de Deus, e polo tanto con dignidade e necesidade de sentírmonos recoñecidos e respectados. E iso, cada vez máis, vaise deixando en segundo ou terceiro plano. Como contrapunto  está  a acción de Deus. Nós si que esquecemos aos demais; si que nos esquecemos uns doutros; si que co noso actuar reducimos ás persoas ao anonimato e á invisibilidade...pero como El mesmo nos di, nunca é tarde, e sempre estamos a tempo. Fixemos a atención na palabra hoxe proclamada e comecemos a ver aos que están ao noso redor con outros ollos:  os ollos do encontro, a dispoñibilidade e a disposición a camiñar  xuntos, sen facer camiños de dúas velocidades nin caer na tentación de crernos redentores e salvadores dos demais. O único que salva é Deus en Cristo, e nós non somos máis que seguidores invitados a facer da nosa vida estancia de acollida compartida e construtora de esperanza.... tendo  sempre presente que El nunca nos vai esquecer. Por iso só nel atopamos refuxio e máis descanso sen ningún tipo de contraprestacións.

Para poder ir desenvolvendo esta tarefa debemos ter sempre presente que non nos vale calquera camiño, de aí que primeiro temos que parar a pensar que enderezo coller, e logo ver se antes de poñernos a andar fai falla amaña-lo camiño. Isto evítanos  ben camiñar sen rumbo ben ter que abandonar por non ter sabido que un ha  escoller non calquera camiño ao  chou, senón aquel que sabe que pode percorrer e rematar. A consideración das nosas limitacións dános un sentido de realismo e móstranos que as decisións importantes necesitan maduración e responsabilidade. De nada nos vale berrar que somos libres se non acompañamos ese berro da coherencia das nosas capacidades e das nosas limitacións. Actuar así fainos grandes e con capacidade de poñerlle corazón a canto facemos, sen que sexa un piloto automático de rutina e sen sentido o que marque a vida. Se somos seguidores dun proxecto de amor e esperanza, estamos chamados a testemuñalo coa nosa vida, a tomalo en serio e a non deixarnos ir polos vieiros do actuar deixado e o desconcerto... e moito menos xustificar este actuar como se non foramos máis que robots teledirixidos. A liberdade desde a que Deus nos crea, chama sempre pola nosa responsabilidade á hora de testemuñar coa vida que El é razón da nosa esperanza.

Por iso non nos agoniamos. Ao contrario, porque sabemos que non nos esquece nin nos trata coma monicreques,  non vivimos inquedos polas cousas materiais, senón que sabendo que estas son importantes para unha vida digna, non as convertemos nin en razón nin en obxectivo do noso vivir, o que nos abre a: ser persoas confiadas e sempre dispostas a tender pontes que unan na busca de proxectos de ben común e a esforzarnos para non ser carga inxusta para quen a sinxeleza da súa vida fai que sexa capaz de prescindir do superfluo para vivir compartindo o necesario. E isto non resulta comprensible se non somos capaces de entrar na dinámica do proxecto de Xesús, que nos chama a busca-la xustiza, e desde ela, traballar para facer do lugar no que estamos un espazo no que o anonimato e a invisibilidade dean paso á sinceridade a é acollida confiada de facer cousas que nos enchan persoal e comunitariamente.