Comentario

Nunha sociedade lastrada polo materialismo que todo o anega, resulta difícil entender e interiorizar a linguaxe da fe. Nenos, mozos e maiores, coidando que xa o saben todo, ao falar do relixioso adoptan unha actitude de desprezo, cando non de superioridade. Non vende, non está de moda, non dá beneficios, non produce ganancias, non... Estamos tan convencidos de que isto ten que ser así, que non contemplamos xa outras perspectivas, visións e formas de darlle sentido á nosa existencia. Consecuencia: cando se veñen abaixo as agarradoiras do materialismo, é dicir, a utilidade, o pragmatismo, a rendibilidade ou o éxito, non queda máis que o baleiro, e como consecuencia a nada, o nihilismo máis absoluto, o que nos trae actitudes como o derrotismo e a desesperanza, un deixarse ir ata que todo acabe, porque non hai nada máis. Este xeito de pensar e vivir invadiu tamén a moitos dos cristiáns. Algúns, como nada podía xa alentalos e o seu vivir a fe era puro ritualismo sociolóxico, optaron polo abandono silencioso da Igrexa, pola chamada apostasía silenciosa, sen facer moito barullo e sen chamar a atención…simplemente fóronse. Outros, inda que non se foron, móvense nunha fe pura e simplemente de costumes: o enterro, a festa, a Franqueira... pero sen nada que os motive e os achegue a unha experiencia persoal de Deus que se identifica coa persoa de Xesús. Poderiamos preguntarnos, os que seguimos vindo ás celebracións, os que seguimos pensando que Deus, o Deus de Xesús, sigue ocupando un lugar amplo na nosa vida, que parte de culpa temos por non ter sido capaces de ser testemuñas, de transmitir a alegría de crer, o gozo dunha palabra que nos pide comprometernos en cambiar o mundo, por facer dos corazóns, non estatuas de pedra, senón latexo quente que se aleda e se une ás causas nas que a defensa das persoas, e dentro destas as máis pobres e excluídas, son o motor, o obxectivo e a razón de ser do actuar de cada día. Como fixo e nos ten invitado a facer Xesús.

O seu érguete é un érguete dirixido a cada un de nós para que non caiamos nesta desidia que non só produce baleiro, senón que nos vai quitando horizontes, perspectivas e esperanzas. Outro mundo será posible, se posible é tamén o cambio na nosa actitude, no noso xeito de vivir, na nosa maneira de acoller, coñecer e movernos desde o seguimento da súa persoa. Non cremos en algo abstracto e difuso, senón nunha persoa: Xesús de Nazaré, Fillo de Deus e home que deu un profundo e agarimoso testemuño de amor; e que no final da súa estadía entre nós díxolle a aqueles que o seguían: non quededes mirando para o ceo. Ide e anunciade.

 Dínolo a nós tamén: a min, a vós; aos que hoxe estamos aquí, tamén a cantos a través de nós recibirán esta mensaxe. Poñámonos a andar, rompamos co baleiro, deixemos atrás a nostalxia doutros tempos. A fe non é vivir do pasado, senón actuar, aquí e agora, cos métodos, maneiras e modos de hoxe. Ergámonos e vaiamos, deixemos de mirar para outro lado!