Reflexión

O medo, unha vez máis, volve aparecer no texto da primeira lectura. Pouco aprenderan de Xesús! Non daban entendido que non era con ameazas, imposicións e exclusións como se tiña que desenvolver o seguimento ao que El os chamara. Por iso van a Xerusalén para dialogar –todos, non só un que mandase sobre os demais– sobre como tratar a aqueles primeiros cristiáns que non proviñan do xudaísmo. Cómo imporlle máis cargas cando para eles a mensaxe de Xesús era nova, creativa, liberadora? Pero nada hai que un bo diálogo, con razóns e argumentos non con imposicións, non poida solucionar. E así o fan aqueles primeiros seguidores.Non lles importa cambiar a súa opinión, están abertos a acoller outras visións, non se encirran en manter o sempre foi así, aquí non se cambia nada, ou isto é así porque o digo eu. Non, dialogan, escóitanse, chegan a acordos e toman decisións. Canto temos que aprender! Que importante é non esquecer a metodoloxía das primeiras comunidades! Radicais, si, pero nunca pechados a escoitarse. Como fixera Xesús. Verdade que tamén nós temos campo aberto para facer o mesmo? E non só no que se refire ao Papa, os bispos ou os curas, senón que non estaría mal que miraramos para cada un de nós, e nos decidiramos dunha vez por todas a abandonar actitudes prepotentes, sectarias ou clasistas, porque á fin e ao cabo moitas veces os segrares son os que máis impiden, protestan e atascan calquera cambio ou renovación que se queira levar a cabo na Igrexa. Tan apegados estamos aos costumes e tan despegados da mensaxe de Xesús? Repasemos na nosa casa, con calma e reflexión, o texto do libro dos Feitos dos Apóstolos que hoxe lemos como primeira lectura. Seguro que todos nos vemos reflectidos nel; e seguro, tamén, que desde el poderemos aprender, descubrir e aplicar á nosa vida a metodoloxía que eles utilizaron para tomar unha decisión que non excluía a ninguén e posibilitaba que se acollese a quen chegaba de novas á fe de Xesús. A fe non é unha carga, senón unha experiencia de amor, de encontro, de fraternidade, e como consecuencia, de sentido da vida. As cargas poñémolas nós, non veñen “de serie”, por que nos empeñamos, uns e outros, en non querer entendelo?

Só desde a universalidade de quen non identifica a fe cristiá –a mensaxe de Xesús– cunha cultura determinada, cuns costumes ou cunhas prácticas, podemos entender a oración do Salmo 66 onde se nos invita a loar a Deus. Porque a fe é universal, porque non é patrimonio duns poucos, porque non está pechada nin ao diálogo nin ao entendemento con tódalas persoas, quere ser sempre unha invitación a compartir calquera proxecto que teña como centro á persoa, ao ser humano sempre querido e agarimado por Deus. Por iso tamén nós, coma o salmista, podemos dicir convencidos: “que te loen os pobos, que todos os pobos te loen”. Si, que te loen, tamén neste momento de dificultade e desespero, porque diante da adversidade vai xurdindo o mellor de cada unha das persoas, o tesouro que estaba agochado, e que mostra en forma de solidariedade, tempo compartido, axuda económica ou tempo entregado de balde ao servizo de quen o poida necesitar. E iso só pode ser un agasallo de Deus, a quen loamos convencidos, por ter posto en nós esa semente que vai dando froitos que poñen alivio, consolo, sorriso e esperanza nas vidas de tantas persoas necesitadas. A mágoa é que tivo que vir esta crise galopante, para que cada un de nós fose capaz de sacar o mellor que levaba dentro de si para poñelo ao servizo da fraternidade que en Deus compartimos.

Para non decaer nesta tarefa, sentimos a presenza do Espírito. El será a forza, o compañeiro de camiño, o alento cando nos veñamos abaixo, a man amiga que tira de nós para que non afundamos. O Espírito Santo que Deus nos dá é quen nos fai caer na conta de que non é a violencia o camiño, senón que o camiño é a paz. Nela e desde ela vaise mostrando o verdadeiro amor, que non é paternalista, proteccionista ou acaparador, senón un amor en e na liberdade, que vai facendo que non nos sintamos solos. A paz que nos ofrece Xesús realízase desde o amor real, sinxelo e sincero, que vai posibilitando que nos encontremos cos irmáns que, camiñando coma nós, nos tenden a man para que a acollamos e non nos sintamos illados.