VÍA LUCIS. 1ª PARTE

Como rezar o Via Lucis

TOMADO DE : www.es.catholic.net

Via Lucis

Autor: Manuel Martín, Alfonso Sánchez-Rei,J.Javier Romeu

Hai unha devoción popular con tradición desde a Idade Media, que é o Via Crucis (o camiño da cruz). Nel percórrense os momentos máis sobresaíntes da Paixón e Morte de Cristo: desde a oración no horto até a sepultura do seu corpo (cf. 'Via Crucis segundo os relatos evangélicos'). Pero esta é a primeira parte dunha historia que non acaba nun sepulcro, nin sequera na mañá da Resurrección, senón que se estende até a efusión do Espírito Santo e a súa actuación marabillosa.

Desde o Domingo de Pascua ata o de Pentecoste houbo cincuenta días cheos de acontecementos, inesquecibles e transcendentais, que os próximos a Xesús viviron intensamente, cunha gratitude e un gozo inimaxinables.

De igual forma que as etapas de Xesús camiño do Calvario convertéronse en oración, queremos seguir tamén a Xesús no seu camiño de gloria. Este é o sentido último desta proposta unha invitación a meditar a etapa final do paso de Xesús pola terra.

O Via Lucis, 'camiño da luz' é unha devoción recente que pode complementar a do Via Crucis. Nela percórrense catorce estaciones con Cristo triunfante desde a Resurrección a Pentecoste, seguindo os relatos evanxélicos.

Incluímos tamén a chegada do Espírito Santo porque, como di o Catecismo da Igrexa católica: 'O día de Pentecoste, ao termo do sete semanas pascuais, a Pascua de Cristo consúmase coa efusión do Espírito Santo que se manifesta, dá e comunica como Persoa divina' (n.731).

A devoción do Via Lucis recoméndase no Tempo Pascual e todos os domingos do ano que están moi estreitamente vinculados a Cristo resucitado.

Como rezar o Via Lucis

Para rezar o Via Lucis, en que compartimos con Xesús a alegría da súa Resurrección, propomos un esquema similar ao que utilizamos para rezar o Via Crucis:

- Enunciado da estación

- Presentación ou monición que encadra a escena

- Texto evanxélico correspondente, coa cita dos lugares paralelos

(nas dúas últimas estacións tomamos o texto dos Feitos dos Apóstolos)

- Oración que pretende ter un ton de súplica

Se se desexa, despois do enunciado de cada unha das estacións, pódese dicir:

V/ Verdadeiramente resucitou o Señor. Aleluia.

R/ Como anunciaron as Escrituras. Aleluia.

V/ Gloria ao Pai e ao Fillo e ao Espírito Santo.

R/ Como era no principio, agora e sempre, por sempre, eternamente. Amén.

A nosa disposición inicial

Os acontecementos do Via Crucis conclúen nun sepulcro, e deixan quizá no noso interior unha imaxe de fracaso.

Pero ese non é o final. Xesús coa súa Resurrección triunfa sobre o pecado e sobre a morte. E, resucitado, adicará nada menos que corenta días a devolver a fe e a esperanza aos seus. Despois deixaraos dez días de reflexión - a modo de xornadas de retiro e oración - ao redor de María para que reciban a forza do Espírito que lles capacite para cumprir a misión que lles confiou.

Nos encontros de Xesús cos seus, cheos de intimidade e de esperanza, o Señor parece xogar con eles: aparece de improviso, onde e como menos se esperan, énchelles de alegría e fe, e desaparece deixándolles de novo esperando.

Pero despois da súa presenza vén a confianza firme, a paz que xa ninguén poderá arrebatarlles. Todo se ilumina dunha O lugar de encontro dos Católicos na rede luz nova.

O Via Lucis é o camiño da luz, do gozo e a alegría vividos con Cristo e grazas a Cristo resucitado. Imos vivir cos discípulos a súa alegría desbordante que sabe contaxiar a todos. Imos deixarnos iluminar coa presenza e acción de Cristo resucitado que vive xa para sempre entre nós. Imos deixarnos encher polo Espírito Santo que vivifica a alma.

Reflexión

O cuarto domingo de pascua celebramos o día do Bo Pastor. Esta celebración é sempre unha chamada a todos os cristiáns, pastores ou non, para que dirixamos a nosa mirada ao interno das nosas comunidades e reflexionemos de que maneira estamos vivindo o compromiso adquirido no bautismo de ser testemuñas de Xesús confesando a fe na resurrección, desde o noso actuar cotián alí onde desenvolvemos as nosas tarefas laborais, familiares, sociais e tamén eclesiais. É un bo momento para preguntarnos de que xeito asumimos e tomamos en serio a afirmación que tantas veces dicimos: Cristo é o noso guieiro e a nosa esperanza. El é o noso Pastor, a quen seguimos na súa persoa e na súa mensaxe. Pero este noso seguimento non é algo teórico e desconectado do que cada día facemos desde que nos erguemos ata que nos deitamos. Todo o contrario. Afirmar que Cristo é o noso Pastor debe enchernos da responsabilidade de actuar sempre téndoo a El como referencia do que facemos. E isto atínxenos a todos, non só a aqueles que un día foron ordenados para o servizo das comunidades. Así, tamén aos segrares lles corresponde o seu labor de facer que quen os preside o faga con criterios evanxélicos, de servizo, de en

trega xenerosa, humilde e sinxela..., afastados do foco do “estrellato“ no que moitas veces teñen/mos caído. E aquí, por calar, por permitilo, por criticar e non actuar, todos, segrares tamén, temos parte de culpa. Xa é hora de deixar de estar como cristiáns obedientes e calados, namentres o actuar dos nosos pastores se vai afastando do proxecto evanxelizador de Xesús. O pastor, como non o era Xesús, non é un burócrata nin unha persoa que busca medrar e ascender na escala eclesial como se fose un “yupi con “colariño”; todo o contrario, quen queira ser pastor ha aprender a estar con quen sufre, visitar a quen está enfermo, consolar a quen se sente triste, defender a quen non é respectado nos seus dereitos. Nunha palabra, utilizando unha expresión do Papa Francisco na Misa da consagración do Crisma no día de Xoves Santo, os que queiran ser pastores da Igrexa teñen que deixar os despachos, os pazos e as alfombras vermellas, para “cheirar como as ovellas”.

É dicir, para estar ao lado daqueles aos que din servir, polos que din preocuparse e nos que, desde o desenvolvemento do seu ministerio sacerdotal, descobren a presenza de Xesús poñendo o seu corazón, as súas mans, o seu tempo e o seu saber facer ao dispor de cantos o necesiten. Os pastores das nosas comunidades non poden formar un aparte do resto dos membros das mesmas. Han ser sinxelos, humildes e sempre esperanzados. Non poden ser os cartos, o poder ou o “status” o que guíe as súas vidas. Por iso é tan importante que a celebración deste día a comprendamos e vivamos co corazón, cantos nos chamamos e sentimos cristiáns, xa que a nosa tarefa non está unicamente en colaborar e participar nas celebracións, nin tampouco se pode reducir a criticar o que os pastores fan, senón en abrir a man e colaborar con eles para que se fagan máis humanos, achegados e sensibles aos problemas das súas xentes. Tal e como Xesús invitou a vivir aos que estaban dispostos a seguilo. Se renunciamos a isto e non os axudamos, non temos ningún dereito nin a criticalos nin a pedirlle que fagan o que nós non somos capaces de axudarlles a descubrir.

Os textos que acabamos de proclamar márcannos con claridade que este é o camiño que debemos seguir. O testemuño e o esforzo de tantos pastores que, en diferentes momentos da historia da Igrexa perotendo sempre como guieiro ao Pastor Xesús, foron poñendo de manifesto que é posible vivir un ministerio sacerdotal en actitude de servizo, no medio dos “gozos e esperanzas, das tristuras e angustias” das persoas que conformaban as comunidades. Hoxe mesmo, tamén é posible facelo se todos, pastores e comunidades, sabemos estar á altura do que a sociedade e as persoas que a conforman nos piden que sexamos. Xa quedan moi atrás os tempos dos pastores soberbios, autoritarios, mando e pensamento único, movidos pola taxa dun servizo relixioso, prestado moitas veces de xeito rutineiro e sen capacidade de expresar a transcendencia de relación con Deus e a paixón e o amor pola que viven, senten e sofren aqueles aos que din servir. Porque os pastores non poden ser nin profesionais nin funcionarios, senón servidores dispostos a transmitir a alegría e a esperanza de saber que Cristo é resposta e a súa mensaxe, camiño. Neste día renovemos a nosa confianza en Deus, espertemos do sono que nos leva a criticar, pero non a colaborar, e traballemos xuntos para ser comunidades vivas e ledas, que testemuñan coa súa vida e o seu facer, que seguir a Cristo paga a pena.

Neste camiño de esperanza, Xesús, Bo Pastor, é sempre compañeiro para que sexamos capaces de pasar de ser comunidades de conservación, tristes e consumidoras de ritos, a ser comunidades vivas desde as que somos capaces de compartir a alegría de renovarnos para que a forza da mensaxe de Xesús chegue con ollos sempre abertos, proxectos novos e renovadores á nosa sociedade tan de volta de todo diante da frustración e o engano dos poderosos.

Lecturas

IV DOMINGO DE PASCUA -CICLO C

 

Primeira Lectura    Feit 13, 14. 43-52

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Velaquí, volvémonos aos xentís

            Naqueles días, Paulo e mais Bernabé chegaron a Perxe, e seguiron a Antioquía de Pisidia. Un día de sábado entraron na sinagoga e sentáronse.

            Moitos xudeus e prosélitos practicantes foron con Paulo e Bernabé, que, falando con eles, os animaban a perseverar na graza de Deus.

            Para o outro sábado xuntouse case toda a cidade para escoitar a palabra de Deus, pero os xudeus enchéronse de envexa ao veren tanta xente, e opoñíanse con insultos ao que Paulo dicía. Entón Paulo e Bernabé dixeron ousadamente:

            ‑Tiñamos que anunciarvos a palabra de Deus primeiro a vós; pero, visto que a refugades e non vos considerades dignos da vida eterna, volvémonos

cara aos pagáns; pois así nolo mandou o Señor: Púxente como luz das nacións, para levares a salvación ata os confíns da terra.

            Os pagáns, sentindo isto, enchíanse de alegría, loando a mensaxe do Señor; e creron todos os que estaban destinados á vida eterna. Deste xeito a palabra de Deus espallábase por toda a bisbarra.

            Pero os xudeus encirraron ás señoras de alta categoría que eran devotas e aos principais da cidade e promoveron unha persecución contra Paulo e Bernabé, expulsándoos do seu territorio.

            Estes, sacudindo contra eles o po dos seus pés, marcharon para Iconio, mentres os discípulos ficaban cheos de alegría e do Espírito Santo.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 99, 2. 3. 5

R/. (3c): Nós somos o seu pobo, ovellas do seu rabaño.

Ou: Aleluia.

Aclama ao Señor, terra enteira,

servide o Señor con alegría,

entrade á súa  presenza con gritos de xúbilo.

Sabede que o Señor é Deus,

que El nos fixo e que somos del,

que somos o seu pobo,

as ovellas do seu rabaño.

Porque o Señor é agarimoso,

a súa misericordia dura por sempre,

a súa fidelidade, de xeración en xeración.

Segunda Lectura     Ap 7, 9. 14b-17

LECTURA DO LIBRO DA APOCALIPSE

O Año será o seu pastor e levaraos ás fontes de auga

            Eu, Xoán, mirei e vin un mundo de xente que ninguén era capaz de contar, de todas as nacións, tribos, pobos e linguas, en pé diante do trono e do Año. Vestían roupa branca e levaban ramallos de palma nas mans.

            E díxome un dos anciáns: "Estes son os que veñen de pasar as súas grandes penas; lavaron os seus vestidos e branqueáronos co sangue do Año.

            Por iso están diante do trono de Deus,

e adórano día e noite no seu santuario.

E quen está sentado no trono chantará a súa tenda cabo deles.

            Non terán máis fame nin sede,

nin caerá endexamais sobre eles o sol,

nin ningunha queimadura del.

            Porque o Año, que está no medio do trono, será o seu pastor,

levaraos ás fontes de auga

e Deus enxugará dos seus ollos toda bágoa".

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 10, 14

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Eu son o bo pastor, di o Señor;

coñezo as miñas ovellas e elas coñécenme a min.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 10, 27-30

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Eu doulles a vida eterna ás miñas ovellas

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos fariseos:

            As miñas ovellas escoitan a miña voz: eu coñézoas e elas séguenme; eu doulles vida eterna, e non se perderán para sempre: ninguén mas quitará da man.

            Meu Pai, que mas deu, é máis ca todos, e ninguén pode repañalas da man do Pai. Meu Pai e mais eu somos un.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

UNHA MATERIA APAIXONANTE

Xa empezan os centros a abrir a matricula para o vindeiro curso, na que algúns nenos empezaran a súa andaina na formación humana e relixiosa, e outros continuaran formándose para o seu futuro, que deben procurar que sexa da mellor maneira para que teñan un porvir brillante e feliz.

Noticias recentes dos medios de comunicación alarmaron profundamente a sociedade ao contemplar condutas vandálicas de xoves, que indican unha profunda falla nos valores humanos e morais da nosa sociedade, que nos teñen que preocupar a todos, porque unha sociedade sen valores non ten futuro.

Recordo que unha vez, Dª. Isabel Oubiña, -que en paz estea-, que foi mestra durante moitos anos en Tremoedo, e logo directora do Grupo Escolar, un día se queixaba amargamente de que un pai lle viñera a dicir que lle enseñara máis matemáticas e menos catecismo, porque as matemáticas lle ían servir para a vida e catecismo non lle servía para nada. E me dicía, pode saber moitas matemáticas e ser un ladrón e unha mala persoa que termine mal; en cambio se sabe o catecismo e se fai unha boa persoa pode convivir perfectamente na sociedade a acadar a súa propia felicidade. Eu lle respondín que tiña toda a razón do mundo.

Si, hoxe sabemos máis, pero pregúntome ¿somos mellores?, ese é o problema de fondo. Non é que esteamos contra dos coñecementos de todo, matemáticas, historia, ciencias sociais, linguas... pero se non temos valores morais non serve de nada. Por iso necesitamos do ensino da relixión católica e da ética como algo fundamental para a formación humana da persoa, e isto témolo que ter moi en conta, tanto os pais, como os alumnos cando se matriculan no ensino.

A CEE lanza un vídeo sobre a clase de Relixión Católica, na que en catro minutos presenta a un profesor de relixión moral católica durante o primeiro día de clase. Os alumnos, nun principio  indiferentes, terminan prestando atención ao que o profesor lles conta. A historia narrada en primeira persoa por Lucas, un xoven profesor, que lles conta cales son as inquedanzas vitais dos persoeiros, as expectativas dos alumnos e, sobre todo, o sentido dunha asignatura como a relixión, imprescindible para lograr a formación integral do alumno.

O porfesor comeza dicindo que el non cambiaría o que fai por nada. Despois, interpela aos alumnos e lles vai facendo ver a importancia da asignatura para interpretar adecuadamente realidades como a música ou a pintura. Esta materia, lles di tamén, daravos as claves para “evitar crises como a que estamos a padecer. Será aquí onde aprenderedes cal é a mellor inversión que poderedes realizar e da que dependen tódalas demais, porque o que determina o futuro dun país non son as persoas, senón o corazón desas persoas”.

VER VIDEO.

CASE O  67% DOS ALUMNOS.-

Na actualidade, dous de cada tres alumnos elixen cursar voluntariamente relixión católica. E a propósito das estatísticas que se fan públicas tódolos anos, os bispos da Comisión Episcopal de Ensino e Catequese enviaron recentemente a toda a comunidade católica una “Nota” para que se sinta “especialmente a chamada a seguir con atención e interés todo canto se refire á formación cristiá dos nenos e xoves nos centros educativos”. Tamén piden aos responsables dos centros que “garantícen o exercicio efectivo deste dereito constitucional que lle asiste ós pais”.

TI SABES QUE TE QUERO

Xesús,

ti ben sabes que te quero,

que cada mañá empezo o día unido a ti,

que cada día loito a vida unido a ti,

que cada noite descanso unido a ti.

Xesús,

ti ben sabes que te quero.

Non hai amigo coma ti.

no calmo acontecer de cada día

alí estas ti.

Mais aló de cada fracaso

segues esperándome ti.

No cerne dos meus gozos e plenitudes

alí sempre estás ti.

Xesús,

ti sábelo todo,

ti ben sabes que te quero,

e gústame coñecerte,

e gústame estar contigo,

e gústame facer que a miña vida

sexa como a túa:         

un lume de vagalume na noite,

unha man aberta para todas as soidades,

un respiro de vida

para os que sofren explotación no mundo.

Lecturas

III DOMINGO DE PASCUA  -  CICLO C

Primeira Lectura      Feit 5, 27b-32. 40b-41

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Nós somos testemuñas destas palabras e tamén o Espírito Santo,

             Naqueles días, o xefe dos sacerdotes interrogou os apóstolos:

            ‑ Expresamente vos mandamos que non ensinásedes nese nome, e vós enchestes Xerusalén coa vosa doutrina. Vós queredes botar sobre nosoutros o sangue dese home.

            Pedro e os apóstolos responderon:  

            ‑ Cómpre obedecer a Deus antes ca aos homes. O Deus de nosos pais resucitou a Xesús, a quen vós matastes colgándoo dun madeiro; pois a este enxalzouno Deus coa súa dereita, facéndoo Xefe e Salvador, a fin de lle outorgar a Israel a conversión e o perdón dos pecados. E nós somos testemuñas destas cousas e tamén o Espírito Santo, que Deus dá aos que o obedecen.

            Azoutaron aos apóstolos e ordenáronlles que non falasen no nome de Xesús, e deixáronos ir.

            Eles saíron de diante do consello moi alegres de resultaren dignos de sufrir por mor do nome de Xesús.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 29, 2 e 4. 5 e 6. 11 e 12a e 13b

R/ (2a): Eu lóote, Señor, porque me libraches.

Ou: Aleluia.

Eu lóote, Señor, porque me libraches

e non deixaches rirse de min os inimigos.

sacaches do abismo a miña vida,

fixéchesme revivir,

lonxe dos que baixan ao sepulcro.

Cantádelle ao Señor os seus amados,

loade o seu santo nome.

O seu furor dura só un intre;

o seu favor, toda a vida.

Se hai pranto á tardiña,

ó abrente xa hai ledicia.

Escoita, Señor; ten compaixón de min,

Señor, ven socorrerme.

Trocaches o meu lamento en danza,

Señor, meu Deus, hei loarte por sempre.

Segunda Lectura     Ap 5, 11-14

LECTURA DO LIBRO DA APOCALIPSE

É digno o Año a quen mataron de recibir a forza e a riqueza

            Eu, Xoán, vin e oín a voz de moitos anxos arredor do trono e dos animais e dos anciáns: o número deles era de milleiros e milleiros. Proclamaban con forte voz:

            "Merecente é o Año, por estar degolado,

de recibir o poder, a riqueza, a sabedoría, a forza,

a honra, a gloria e a bendición".

            E oín que todas as criaturas que están no ceo e na terra e debaixo da terra e enriba do mar e todas as cousas que hai nelas, proclamaban:

            "Para quen está sentado no trono e para o Año:

a bendición, a honra, a gloria e o poder

polos séculos dos séculos".

            E os catro animais dicían: "Amén" e os anciáns caeron en adoración.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Resucitou Cristo, que creou todas as cousas

e tivo misericordia do xénero humano.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 21, 1-19  (longo)

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Foi Xesús, colleu o pan e déullelo, e igualmente o peixe

            Naquel tempo, aparecéuselles outra vez Xesús aos seus discípulos onda o lago de Tiberíades. Foi deste xeito: estaban xuntos Simón Pedro, Tomé o chamado Xemelgo, Natanael o de Caná de Galilea, os do Zebedeo, e mais outros dous discípulos seus.

            Simón Pedro díxolles:

            ‑ Vou pescar.

            Eles contestaron:

            ‑ Imos tamén nós contigo.

            Saíron, e subiron a bordo. Pero aquela noite non colleron nada. Xusto cando acababa de romper o día, presentouse Xesús na ribeira do lago. Pero non se decataron os discípulos de que era Xesús. Xesús preguntoulles:

            ‑ Rapaces, tedes algo que comer?

            Eles responderon:

            ‑ Non.

            Díxolles entón:

            ‑ Largade o aparello por estribor e atoparedes.

            Eles largárono, e xa non podían halalo a bordo, de tanto peixe. Entón, aquel discípulo a quen amaba Xesús díxolle a Pedro:

            ‑ É o Señor.

            Entón Simón Pedro, ao escoitar que era o Señor, cinguiu o vestido ‑ pois estaba espido ‑ e botouse ao mar. Os outros discípulos chegaron no bote -porque non estaban lonxe da terra senón a menos de cen metros-, remolcando o aparello cos peixes.

            Cando vararon en terra, viron que había unhas brasas cun peixe enriba, e mais pan.

Xesús díxolles:

            ‑ Traede peixes dos que acabades de coller.

            Simón Pedro subiu ao bote e arrastrou para terra o aparello cheo de cento cincuenta e tres peixes grandes; e, con seren tantos, non rachou o aparello.

            Xesús díxolles:

            ‑ Vinde comer.

            Ningún dos seus discípulos se atrevía a preguntarlle "ti quen es", sabedores de que era o Señor. Foi Xesús, colleu o pan e déullelo, e igualmente o peixe.

            Esta foi a terceira vez que Xesús se manifestou aos seus discípulos resucitado de entre os mortos.

            Cando xa comeran, preguntoulle Xesús a Simón Pedro:

            ‑ Simón de Xoán, ámasme máis ca estes?

            El contestoulle:

            ‑ Si, Señor, ti sabes que te quero.

            Xesús díxolle:

            ‑ Apacenta os meus años.

            E de novo preguntoulle por segunda vez:

            ‑ Simón de Xoán, ámasme?

            El respondeulle:

            ‑ Si, Señor, ti sabes que te quero.

            Xesús díxolle:

            ‑ Apacenta as miñas ovellas.

            E preguntoulle por terceira vez:

            ‑ Simón de Xoán, quéresme?

            Entristeceuse Pedro de que lle preguntase por terceira vez  "quéresme?", e respondeulle:

            ‑ Señor, ti sábelo todo, ti ben sabes que te quero.

            Xesús díxolle:

            ‑ Apacenta as miñas ovellas. Con toda verdade cho aseguro: cando eras novo vestíaste ti e ías onde querías; cando te fagas vello, estenderás as túas mans, e vestirate outro e levarate onde non queres.

            Dixo isto para significar con que clase de morte había de dar gloria a Deus. E despois engadiu:

-          Sígueme.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

CREMOS NA RESURRECCIÓN,

CREMOS NA VIDA

Ollando para a primavera

que nos agasalla con flores, gromos e promesas,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Escoitando o Papa Francisco

que soña cunha Igrexa pobre ao servizo da xente pobre,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Observando a indignación de tanta xente

que loita por unha sociedade máis xusta, con máis humanidade,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Oíndo as risas dos picariños e picariñas

e a ledicia e a esperanzas da xente nova,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Vendo a tenrura de tantas persoas

que aman, coidan, serven á xente débil gratuitamente,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Contemplando a xente máis débil,

que confía, soña, espera a pesar de todo,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Descubrindo a forza desmedida do amor,

que é capaz de facer novas todas as cousas,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Desde os corpos humildes e esgotados

dos nosos veciños e veciñas queridas

que soñaron o mellor para si e os seus,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Sostidos por Deus Pai - Nai que ama sen medidas

e mantén con fidelidade as súas fortes promesas,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Levados da man de Xesús, irmán maior,

que coa súa vida e a súa morte

nos descobre e ofrece as fontes da vida,

cremos na resurrección, cremos na vida.

Alentados polo Espírito Santo de Deus,

que aluma as nosas dúbidas e canseiras,

cremos na resurrección, cremos na vida.

(Manolo Regal Ledo)

LECTURAS

II DOMINGO DE PASCUA-CICLO C

Primeira Lectura  Feit 5, 12-16

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Aumentaban os crentes no Señor: multitudes de homes e mulleres

            Pola man dos apóstolos facíanse moitos sinais e prodixios entre o pobo. E todos se xuntaban de común acordo no pórtico de Salomón; dos outros ninguén ousaba xuntarse con eles, aínda que o pobo os tiña en grande estima.

            A cantidade dos que crían no Señor, homes e mulleres, medraba máis e máis. A tal punto que quitaban para as rúas os enfermos en camas e padiolas, para que cando pasase Pedro, polo menos a súa sombra cubrise algún deles.

            Viña moita xente das vilas veciñas de Xerusalén e traía enfermos e atormentados por espíritos impuros, e todos quedaban curados.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 117, 2-4. 22-24. 25-27a

R/. (1): Loade o Señor, porque é bo, porque é para sempre a súa misericordia.

Ou: Aleluia.

Que o diga a casa de Israel:

é para sempre a súa misericordia.

Que o diga a casa de Aharón:

é para sempre a súa misericordia.

Que o digan os que temen o Señor:

é para sempre a súa misericordia.

A pedra que os canteiros desbotaron,

esa mesma, converteuse en esquinal.

Foi o Señor quen o fixo,

unha marabilla á nosa vista.

Este é o día no que o Señor actuou:

alegrémonos nel e relouquemos.

Señor, dános a salvación!

Señor, dános prosperidade!

Bendito o que vén no nome do Señor:

desde a casa do Señor bendicímosvos.

O Señor é Deus: El dános a luz.

Segunda Lectura     Ap 1, 9-11a. 12-13. 17-19

LECTURA DO LIBRO DA APOCALIPSE

Estiven morto, e velaquí vivo por sempre eternamente

            Eu, Xoán, voso irmán e compañeiro no sufrimento, no reino e na esperanza en Xesús, estaba na illa chamada Patmos, por cousa da palabra de Deus e do testemuño de Xesús. Caín en arroubo o día do Señor e oín detrás miña un berro forte, coma dunha trompeta, que dicía: "o que vas ver escríbeo nun libro e mándallelo ás sete igrexas".

            E dei a volta para ver de quen era a voz que me falaba e, ao virar, vin sete candelabros de ouro e no medio dos candelabros unha figura humana vestida cunha túnica talar  e cunha faixa de ouro cinguida á altura do peito.

            Ó velo, caín aos seus pés coma morto. Pero el puxo a súa man dereita sobre min e díxome:

            - "Non teñas medo. Eu son o Primeiro e o Derradeiro, o que vive; estiven morto pero repara en que estou vivo polos séculos dos séculos e teño as chaves da Morte e do lugar dos mortos.        

            Escribe, logo, todo o que ves, o que hai e o que ha vir despois disto.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA   Xn 20, 29

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Porque me viches, Tomé, tes fe, di o Señor;

ditosos os que creron sen veren.

Aleluia.

Evanxeo    Xn 20, 19-31

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Pasados oito días, veu Xesús

            Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

            ‑ Paz convosco.

            Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor.

            El díxolles outra vez:

            ‑ Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

            E dito isto alentou sobre eles, e díxolles:

            ‑ Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

            Pero Tomé, un dos Doce,

o chamado Xemelgo, non estaba con eles cando chegou Xesús.

            Dicíanlle entón os outros discípulos:

            ‑ Vimos o Señor.

            Pero el contestoulles:

            ‑ Como non vexa nas súas mans as furas dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.

            Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos, e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e poñéndose no medio, dixo:

            ‑ Paz convosco.

            Despois díxolle a Tomé:

            ‑ Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.

            Tomé respondeulle:

            ‑ Meu Señor e meu Deus!

            Xesús díxolle:

            ‑ Tes fe porque me viches? Benia os que creron sen veren!

            Moitos outros signos fixo Xesús diante dos seus discípulos, que non se escribiron neste libro. Estes escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus, e, crendo, teñades vida nel.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo