Comentario

Cantas veces a comodidade, o deixar andar, a vulgaridade, o pesimismo, a desilusión... se instalan na nosa vida e todo nos dá igual!. A festa que celebramos hoxe, a Ascensión do Señor, quere ser unha posta de largo, unha toma de conciencia do noso quefacer coma cristiáns, unha chamada a asumir responsabilidades. Porque a relixión entendida só de xeito vertical fixo e fai que moitos cristiáns quedaramos e quedemos mirando cara ao ceo, inmóbiles, cos brazos cruzados, sen preocupármonos das mal chamadas “cousas mundanas”, senón só das “celestiais”. Así, ao contemplarmos a Ascensión de Xesús sentimos ganas de fuxir con el, de abandonar o telexornal da crise, da prima de risco, dos recortes, do paro, da inxustiza, da desigualdade, da incultura... retirándonos á vida privada, ao individualismo, ao illamento, á salvación da alma... desencantándonos do mundo e afastándonos del. Deste xeito, cantas oportunidades perdemos de ser felices, de sentirnos útiles, de realizarnos como persoas botando unha man sen pedir nada a cambio, facendo un rato de compaña a quen se sente só ou a quen está triste ou visitando a quen está enfermo. Por que non daremos descuberto que a fe ten que levarnos xustamente a iso: a andar pola vida doutro xeito, con outro talante, con máis esperanza?.

Que facedes aí plantados mirando ao ceo?; que facedes con esa dobre moral hipócrita á que tan afeitos estamos?; que facedes crispando e sen mover nin un só dedo para que o mundo mude?; que facedes calando diante da que está caendo?; que facedes aí, refuxiados nos cuarteis de inverno de sancristías e templos, sen saír a dar razón da vosa esperanza?. Estas son as preguntas que hoxe se nos chama a responder. A Ascensión constitúe unha invitación a descender, a volver á vila, a deixar as alturas e as nubes, a non empreñar do aire. Hai que poñer os pés no chan, aterrar, mirar ao noso redor e poñernos mans á obra. Porque Deus quere e espera de nós que sexamos cristiáns adultos, en marcha, mirando cara adiante e construíndo sociedade. Porque hoxe tamén hai realidades que cambiar, rostros tristes que aledar, bágoas que enxugar, cadeas que romper. Porque hoxe tamén é tempo de denuncia... pero, do mesmo xeito, tamén é tempo de salvación.

E o escenario onde se desenvolve a nosa tarefa non pode ser outro máis que aquel onde vivimos: o mundo. O noso compromiso cristián ten que levarnos a transformalo desde abaixo e desde dentro, como fixo Xesús. Estamos chamados a mergullarnos na sociedade, a politizarnos, a “mundanizarnos”, dando a nosa man a todos aqueles que, coma nós, traballen por construír a civilización do amor desde o respecto á dignidade da persoa. Non somos mellores ca ninguén, non somos perseguidos (pero tampouco perseguidores), non temos a posesión da verdade, non queremos impoñer... Queremos traballar xuntos e ilusionados, dando testemuño da nosa fe coas nosas actitudes, coas nosas obras e coas nosas palabras. E cada un alí onde desenvolve o seu quefacer cotián: na súa casa, coa súa familia, cos compañeiros de traballo, nas asociacións de veciños, de pais e nais, nas nosas comunidades parroquiais... conscientes e responsables de que así construímos o Reino de Deus. Velaí que queremos ser unha Igrexa en movemento, a que esperamos para empezar a camiñar?.