Deus creou ao home para ter a quen amar e posto a amar, ama para sempre. Todo amor pide correspondencia e a correspondencia ao amor de Deus debería ser amalo a El e a aqueles aos que Deus ama. Nunha palabra, amar a Deus como pai e amarnos uns a outros como irmáns. Inexplicablemente, este plan do Creador non se levou a cabo. Os homes pretenden construír unha torre que chegue ata o ceo para non ter que depender de Deus. E Caín deu morte ao seu irmán Abel para non ter que compartir o mundo con el.
A pesar deste comportamento decepcionante do home, o amor de Deus mantense íntegro no seu divino corazón e non decreta destruír ao home, senón facer unha nova amizade con El.
O antigo pobo de Israel declarouse fiel ao Señor. Pero, co tempo, e ao contaxio con outros pobos pagáns, moitos israelitas apartáronse da relixión monoteísta dos seus antepasados e daban culto aos ídolos das canles e a outras falsas divindades.
Ante esta situación, o Señor propúxolle unha alianza a pobo infiel: Xosué, lugartenente e máis tarde sucesor de Moisés, convocou ás tribos de Israel e díxolles: “Eu e a miña familia non abandonaremos ao Deus dos nosos pais, que nos sacou da escravitude de Exipto… e protexeunos nos camiños que percorremos no medio doutros pobos. Vós, se non queredes servir ao Señor, buscade a quen servir”. Eles contestaron: “Tamén nós serviremos ao Señor; El é o noso Deus e nós somos o seu pobo”.
Estas palabras dos israelitas eran sinceras pero as súas actitudes eran inconstantes e unha e mil veces os seus comportamentos desmentiron as súas palabras. Ante a promesa da Eucaristía, na que Xesús promete darnos a súa carne como comida e o seu sangue como bebida, moitos dos seus seguidores abandonárono e mesmo os discípulos sentiron a tentación de marcharse. Entón resistiron a tentación dicindo: “Onde imos acudir, se só Ti tes palabras de vida eterna?”. Con todo, esta seguridade de ser fieis ao Mestre quedou desmentida o Venres Santo: traizón de Xudas; tres negacións de Pedro e o abandono dos demais. A pesar de todo, a fidelidade de Xesús mantense estable e continua amándonos co amor de sempre.
Penso que nin nas tribos israelitas reunidas en Siquén, nin no corazón dos Apóstolos houbo actitude maliciosa algunha, senón moita debilidade, pero unha vez que toman conciencia da súa caída piden perdón e recuperan a súa condición de amigos do Señor. Esta é tamén a nosa historia: o santo bautismo limpounos o pecado orixinal pero a nosa natureza quedou ferida e proclive ao mal e nel incidimos un día e outro tamén. Lamentamos esta situación e dóennos as nosas infidelidades ao amor de Deus. Pero consólanos saber que a súa misericordia é infinita e que antes cansariamos nós de ofendelo que El de perdoarnos.
Agradezcámoslle tanta bondade e tanta comprensión. Prometámoslle os nosos esforzos para superar as nosas debilidades; e collidos da súa man, camiñemos animosos coa esperanzas de que as nosas vidas terán un desenlace feliz.
Cargamos as pilas de esperanza e de ánimo para abordar os problemas da vida con enteireza de fillos de Deus. Poñamos nós o esforzo e El poñerá o éxito.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral
