Deus, que é todo amor no seu ser e no seu obrar, creou ao home para ter a quen amar e facelo feliz, e con tal finalidade fixo do mundo un reino terreal, semellante ao reino celestial, para que nel os humanos puidesen ser felices como El mesmo é infinitamente feliz na corte celestial. A este home, a criatura privilexiada da creación, Deus constituíuna raíña do universo, co encargo de que o custodiase e o fixese crecer. Para posibilitar tal labor, a divina providencia regaloulle unha constitución chamada Decálogo, cuxos dez preceptos sintetízanse en amar a Deus, o seu pai, e aos homes os seus irmáns. Pero os homes tentados polas forzas do mal, lonxe de ser fieis á vontade do Creador, foron os seus depredadores e comeron do froito prohibido, e o reino de Deus converteuse en val de bágoas, para os pobres fillos de Adán. Con todo, o bo Deus non desistiu do seu primeiro proxecto e decretou melloralo progresivamente, actuando coa súa providencia amorosa e a súa infinita sabedoría. O primeiro que fixo, foi “poñer a mesa”, enriquecéndoa con todos os bens creados, para satisfacción do home, ao que constituíu dono e señor de todo o creado. En segundo lugar Deus enriqueceu ao mesmo home cos dons da conciencia e do corazón para que o amase con amor filial e o adorase con humildade sincera. Nun terceiro momento, decretou a redención da humanidade por medio do seu Fillo Redentor. Con este xesto, Deus que nunca deixara de amar con amor de Pai, agora xa se ve correspondido co amor do seu propio Fillo, feito home. Diriase que a distancia entre o Ceo e a terra desapareceu. Deus e o home fixéronse amigos. O sangue redentor de Xesucristo purificou o corazón empecatado do home, o cal aínda redimido, segue sendo humano e vulnerable, susceptible de ser novamente tentado; e en evitación de ser novamente ferido, o Señor funda a Igrexa, prolongadora da obra salvadora de Cristo.
Desde este intre, a salvación está ao alcance da man do home, pero o home non queda dispensado da súa responsabilidade. A súa misión é a de colaborar afanosamente na obra santificadora da súa vida persoal e comunitaria. A materia prima xa a temos ao noso alcance. A nosa conciencia capacítanos para distinguir o ben do mal. A nosa vontade fainos preferir a bondade á maldade. Para nós os compañeiros de viaxe non debemos de miralos como competidores no mal obrar, senón como colaboradores no ben facer. Os bens da creación teñen unha débeda pendente co Señor, dador de todo ben. O sol e as estrelas pídenlle correspondencia. Os sacramentos son auxilios espirituais para fortalecer a nosa debilidade. A oración e a piedade lémbrannos que Deus está ao noso carón tendéndonos a man para que non caiamos, e a súa divina misericordia está ao noso lado para levantarnos e podamos continuar camiñando por senda de santidade. A nosa vocación é clara. A divina providencia é xenerosa. As nosas caídas son subsanables e a nosa esperanza, recuperable. Os divinos plans mantéñense en pé. As divinas pegadas están á vista: seguíndoas, alcanzaremos a meta.
Indalecio Gómez Varela
